Kütüb-i Sitte hadisleri-11

Ölüm

ALEYHİSSALÂTU VESSELÂM’IN HASTALANMASI ve VEFATI

5365 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, kendisini ölüme götüren hastalığa yakalandığı zaman derdi ki:

“Ey Aişe! Ben Hayber’de yediğim (zehirli) yemeğin elemini hep hissediyordum. İşte şimdi kalp damarımın kesildiğini hissettiğim anlar geldi.”

Buhârî, Megâzî 83.

5366 – Yine Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın hastalığı ağırlaşıp, ağrıları artınca, benim odamda tedavi edilmesi için diğer zevcelerinden müsaade istedi. Onlar kendisine izin verdiler. İki kişinin arasında çıktı. Bunlardan biri amcası Abbâs İbnu Abdilmuttalib idi, bir başkası daha vardı. Ayakları yerde sürünüyordu. Odama girince ızdırabı daha da arttı.

“Ağızlarındaki bağları açılmamış yedi kırbadan üzerime su dökün, belki (iyileşir), insanlara bir vasiyette bulunurum!” buyurdular. Hz. Hafsa’ya ait bir leğene oturttuk. Sonra bu kırbalardan üzerine su dökmeye başladık. (Bir müddet sonra) “yeterince döktünüz” diye işaret edinceye kadar dökmeye devam ettik. Sonra (iyileşerek) halka çıkıp namaz kıldırdı ve bir hitabede bulundu.”

5367 – Yine Sahiheyn’de Ubeydullah İbnu Abdillah’tan gelen bir rivayette Ubeydullah der ki: “Hz. Aişe radıyallahu anhâ’nın yanına girdim. Ona: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın hastalığından bana anlatmaz mısın?” dedim. Anlatmaya başladı: “Elbette! Resülullah aleyhissalâtu vesselâm ağırlaştı ve: “Halk namazını kıldı mı?” diye sordu. Biz: “Hayır! Ey Allah’ın Resûlü, onlar sizi bekliyorlar!” dedik.

“Leğene benim için su koyun!” emrettiler. Hz. Aişe der ki: “Hemen dediğini yaptık, o da yıkandı. Sonra kalkmaya çalıştı, fakat üzerine baygınlık çöktü. Sonra kendine geldi ve tekrar:

“Cemaat namaz kıldı mı?” diye sordu. “Hayır!” dedik, onlar sizi bekliyorlar ey Allah’ın Resülü!” Tekrar:

“Benim için leğene su koyun!” emretti. Hz. Aişe der ki:

“Dediğini yaptık, yıkandı. Sonra tekrar kalkmak istedi. Yine üzerine baygınlık çöktü. Sonra ayılınca:

“İnsanlar namaz kıldı mı?” diye sordu.

“Hayır! dedik, onlar sizi bekliyorlar, ey Allah’ın Resülü!” Aleyhissalâtu vesselâm: “Benim için leğene su koyun!” dedi ve yıkandı. Sonra kalkmaya yeltendi, yine üzerine baygınlık çöktü, sonra ayıldı.

“Halk namazı kıldı mı?” diye sordu.

“Hayır, onlar sizi bekliyorlar ey Allah’ın Resülü!” dedik. Hz. Aişe der ki:

“Halk mescide çekilmiş, Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ı yatsı namazı için bekliyorlardı.”

Hz. Aişe der ki: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Hz. Ebu Bekr’e adam göndererek halka namaz kıldırmasını söyledi. Elçi gelerek ona:

“Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm halka namaz kıldırmanı emrediyor!” dedi. İnce duygulu bir kimse olan Ebu Bekr radıyallahu anh:

“Ey Ömer halka namazı sen kıldır!” dedi. Hz. Aişe’nin anlattığına göre, Hz. Ömer:

“Buna sen daha ziyade hak sahibisin (ehaksın)!” cevabında bulundu. Aişe der ki: “O günlerde namazı Ebu Bekr radıyallahu anh kıldırdı. Bilahare Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, kendinde bir hafiflik hissetti. Biri Abbâs olmak üzere iki kişinin arasında, öğle namazı için çıktı. O sırada namazı halka Ebu Bekr kıldırıyordu. Ebu Bekr, Resülullah’ın geldiğini görünce, geri çekilmek istedi. Aleyhissalâtu vesselâm geri çekilme diye işaret buyurdu. Kendisini getirenlere: “Beni yanına oturtun” dedi. Onlar da Hz. Ebu Bekr’in yanına oturttular. Hz. Ebu Bekr, Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın namazına uyarak namaz kılıyordu. Halk da Hz. Ebu Bekr’in namazına uyarak namazını kılıyordu. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm oturmuş vaziyette idi.”

Ubeydullah der ki: “Abdullah İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ’nın yanına girdim ve:

“Hz. Aişe radıyallahu anhâ’nın Aleyhissalâtu vesselâm’ın hastalığı ile ilgili olarak anlattığını size anlatayım mı?” dedim. Bana: “Haydi anlat!” dedi. Ben de bu hususta anlattığını naklettim. Söylediklerimden hiçbir noktayı reddetmedi. Sadece:

“(Resülullah’ı mescide) Abbâs’la birlikte taşıyan ikinci şahsın ismini verdi mi?” diye sordu. Ben: “Hayır söylemedi” deyince: “O, Ali radıyallahu anh idi” dedi.”

5368 – Bir rivayette Buhârî şu ziyadede bulundu: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm hastalığı sırasında: “Ben, yarın neredeyim? Ben, yarın neredeyim?” diye sorarak Hz. Aişe’nin yanında kalacağı günü öğrenmek isterdi. Zevceleri, dilediği yerde kalma izni verdiler.”

Hz. Aişe der ki: “Aleyhissalâtu vesselâm, benim hücremde ve normal olarak bana uğramakta olduğu günde vefat ettiler. Ayrıca Azîz ve Celîl olan Allah onun rûh-u şerifelerini kabzettiği vakit, mübarek başları ciğerimle boğazım arasında (göğsümde) (yaslanmış vaziyette) idi. Tükrüğü de tükrüğüme karışmıştı.

(Aleyhissalâtu vesselâm’ın hastalığı sırasında birara, kardeşim) Abdurrahmân İbnu Ebî Bekr radıyallahu anhümâ içeri girdi, elinde bir misvak vardı, dişlerini misvaklıyordu. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm o misvağa baktı.

“Ver o misvağı bana!” dedim. O da verdi. Dişlerimle kemirip yonttum ve ucunu geverek (yumuşatıp) Aleyhissalâtu vesselâm’a uzattım. Resülullah, başı göğsüme yaslı vaziyette onunla dişlerini misvakladı.”

Buhârî, Megazî 83, Vudû 45, Ezân 39, 46, 47, 51, 67, 68, 70, Hibe 14, Humus 4, Enbiya 19, Tıbb 21, İ’tisâm 5; Müslim, Salât. 90, (418); Tirmizî, Cenâiz 8, (978, 979); Nesâî, Cenâiz 6, (4, 6, 7).

5369 – Yine Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, sıhhati yerinde iken şöyle diyordu:

“Hiçbir peygamber, cennetteki makamını görmeden kabzedilmez. Bundan sonra hayatı devam ettirilir veya öbür dünyaya gitme hususunda muhayyer bırakılır.”

Aleyhissalatu vesselâm hastalandığı zaman O’nu, (başı) dizimin üstünde baygın vaziyette gördüm. Bir ara kendine geldi. Gözlerini evin tavanına dikti ve sonra: “Ey Allah’ım! Refik-i A’la’da (bulunmayı tercih ederim)” dedi. Bu sözü işitince ben (kendi kendime): “Demek ki (makamı gösterildi) ve bizimle olmayı tercih etmiyor” dedim. Bunun, sıhhatli iken bize söylediği şu hadis olduğunu anladım: “Hiçbir peygamber cennetteki makamını görmeden kabzedilmez, sonra yaşamaya devam veya öbür dünyaya gitme hususunda muhayyer bırakılır.”

Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın telaffuz ettiği son söz: “Allahım, Refik-i A’la’da” cümlesi oldu.” (Refik-i A’la: Cennetin en yüksek makamında bulunan peygamberler cemaatidir).

Buhârî, Megazî 83, 84, Tefsîr, Nisa 13, Marda 19, Da’avât 29, Rikâk 41; Müslim, Fezâil 87, (2444); Muvatta, Cenâiz 46, (1, 238, 239); Tirmizî, Da’avât 77, (3490).

5370 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm muhtazar (ölmeye yakın) iken evde birkısım erkekler vardı. Bunlardan biri de Ömer İbnu’l-Hattâb radıyallahu anh idi. Resülullah aleyhissalâtu vesselâm:

“Gelin, size bir şey (vasiyet) yazayım da bundan sonra dalâlete düşmeyin!” buyurdular. Hz. Ömer:

“Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’a ızdırap galebe çalmış olmalı. Yanınızda Kur’ân var, Allah’ın kitabı sizlere yeterlidir” dedi. Oradakiler aralarında ihtilâfa düştü. Kimisi: “Yaklaşın, Resülullah aleyhissalâtu vesselâm size vasiyet yazsın!” diyor, kimi de, Hz. Ömer radıyallahu anh’ın sözünü tekrar ediyordu.

Gürültü ve ihtilâf artınca, Aleyhissalâtu vesselâm:

“Yanımdan kalkın, yanımda münakaşa câiz değildir!” buyurdu. Bunun üzerine İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ: “En büyük musibet, Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’la onun vasiyeti arasına girip engel olmaktır!” diyerek çıktı.”

Buhari, Megâzî 83, İlm 39, Cihâd 176, Cizye 6, İ’tisâm 26; Müslim, Vasiyye 22, (1637).

5371 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm muhtazar olduğu (ölüm anlarına geldiği) zaman, sık sık ızdıraplar bürümeye başladı. Kerîmeleri Hz. Fâtıma radıyallahu anhâ: “Vay babacığım, ne ızdırab çekiyor!” diye yakınmaya başladı. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Bugünden sonra baban ızdırab çekmeyecek!” buyur(arak onu teselli etmek iste)di. Aleyhissalâtu vesselâm ölünce, Hz. Fâtıma:

“Vay babacığım! Rabbi, duasına icabet etti! Vay babacığım, gideceği yer Firdevs cennetidir! Vay babacığım, ölümünü Cibril’e haber verdik” diye yas etti. Aleyhissalâtu vesselâm gömülünce de:

“Ey Enes! Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm üzerine toprak atmaya gönlünüz nasıl râzı oldu?” diyerek ızdırabının azametini dile getirdi.”

Buhârî, Megâzî 83; Nesâî, Cenâiz 13, (4,13); İbnu Mâce, Cenâiz 65, (1629).

5372 – Yine Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “(Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın amcası) Hz. Abbâs radıyallahu anh, bir cemaate uğradı. Aralarında Ensardan bir grup vardı. Resûlullah’ın ızdırabı arttığı için ağlıyorlardı. Onlara: “Niye ağlıyorsunuz?” diye sordu.

“Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’la beraberliklerimizi hatırladık” dediler. Bunun üzerine Abbâs radıyallahu anh Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yanına girdi (ve ensarın ağlamakta olduğunu) ona haber verdi. Aleyhissalâtu, vesselâm hemen başına boz renkli bir sargı sardı -veya “bir bürdenin kenarını” demişti- ve hücreden çıkıp minbere geçti. Halka hitap etti. Ensarı hayırla yâdetti ve onlara iyi muamele edilmesini vasiyet etti. İlâveten dedi ki:

“Allah bir kulunu dünya ile yanındaki arasında muhayyer bıraktı, o da Allah’ın yanındakini seçti: “Bu söz üzerine Hz. Ebu Bekr ağlamaya başladı ve: “Ey Allah’ın Resülü! Annelerimiz, babalarımız sana feda olsunlar!” dedi. Biz de “Bu ihtiyar adama da ne oluyor ki, Resülullah’ın: “Allah bir kulunu dünya ile yanındaki arasında muhayyer bıraktı, kul da Allah’ın yanındakini tercih etti” sözü üzerine ağlıyor” dedik. Meğer burada muhayyer bırakılan Resûlullah’mış. Bunu en iyi bilenimiz de Ebu Bekr radıyallahu anh imiş.”

Buhârî, Salât 80, Fezâil 3.

RESÜLULLAH ALEYHİSSALÂTU VESSELÂM’IN YIKANMASI KEFENLENMESİ

5373 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ı yıkamak istedikleri zaman: “Allah’a kasem olsun bilmiyoruz! Ölülerimizi soyduğumuz gibi, Resûlullah’ı da elbiselerinden soyacak mıyız, yoksa elbisesi üzerinde olduğu halde mi yıkayacağız?” dediler. Bu şekilde ihtilaf edince, Allah üzerlerine uyku attı. Öyle ki, onlardan herbirinin çenesi göğüslerindeydi. Beyt cihetinden, kim olduğu bilinemeyen bir konuşmacı:

“Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ı elbisesi üzerinde olduğu halde yıkayın!” diye konuştu. Bunun üzerine kalkıp, kamîsi üzerinde olduğu halde yıkadılar. Su, kamîsin üzerinden dökülüyordu.. Aleyhissalâtu vesselâm’ın bedenini elleriyle değil, kamîsiyle ovuyorlardı.”

Hz. Aişe sözlerine devamla dedi ki: “Eğer, daha önce yaptığım işi şimdi yapacak olsaydım, Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ı kadınlarından başkası yıkamazdı.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 32, (3141).

5374 – İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm üç Necrânî kumaş içerisine kefenlendi: “İki parçalı bir hulle, bir de öldüğü sırada üzerinde bulunan kamîs.”

Âmiru’ş-Sâbi’den kaydedilen bir rivayette İbnu Abbâs şu ziyadede bulunur: “Aleyhissalâtu vesselâm’ı Hz. Ali, Fazl ve Üsâme radıyallahu anhüm yıkadı ve bunlar kabrine indirdiler.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 34, (3153).

5375 – İmam Mâlik anlatıyor: “Bana ulaştığına göre, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm pazartesi günü vefat etti ve salı günü de defnedildi. Halk namazını (cemaat halinde değil) ferd ferd kıldı, hiç kimse imamlık yapmadı.

Bir kısmı: “Minberin yanına defnedilsin” dedi. Bazıları da: “Bakî’ mezarlığına defnedilsin” dedi. Bu (münakaşaya) Hz. Ebu Bekir geldi ve: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın “Her peygamber öldüğü yere defnedilir” buyurduğunu işitmiştim” dedi. Bunun üzerine, hemen orada mezar kazıldı.

Aleyhissalâtu vesselâm’ı yıkamak istedikleri vakit, gömleğini çıkarmak istediler. Derken: “Gömleği çıkarmayın!” diye bir ses işittiler. Bunun üzerine gömleği üzerinde olduğu halde yıkadılar.”

Muvatta, Cenâiz 27, (2, 231).

5376 – İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Kabrinde Resülûllah aleyhissalâtu vesselâm’ın altına kırmızı bir kadife kondu.”

Tirmizî, Cenâiz 55, (1048); Nesâî, Cenâiz 88, (4, 81); Müslim, Cenâiz 91, (967).

5377 – Muhammed İbnu Ali İbni’l-Hüseyin anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın kabrine lahid yapan Ebu Talha’dır. Aleyhissalâtu vesselâm’ın altına kadifeyi koyan, (Aleyhissâlatu vesselâm’ın) azadlısı şükran radıyallahu anh’dır.”

Tirmizî, Cenâiz 55, (1047).

5378 – Kâsım İbnu Muhammed rahimullah anlatıyor: “(Halam) Hz. Aişe radıyallahu anhâ’nın evine gidip yanına girdim ve: “Ey anneciğim! Bana Resülullah aleyhissalâtu vesselâm ve iki arkadaşının kabirlerini(n örtüsünü) aç da bir göreyim!” dedim. Üç kabri de benim için açıverdi. Bunlar (yer seviyesinden ne) yukarıda ne de aşağıda idiler. Kırmızı arsanın kumlarıyla kumlanmış idi.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 72, (3220).

5379 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ’nın anlattığına göre, Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın kabrini yerden yükseltilmiş olarak görmüştür.

Buhârî, Cenâiz 96.

ÖLÜMÜN BAŞLANGICI VE GELİŞİ

5380 – Ebu Sa’îdi’l-Hudrî radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Ölülerinize (ölmek üzere olanlara) Lailahe illallah demeyi telkin

edin.”

Müslim, Cenâiz 1, 2, (916, 917); Tirmizî, Cenâiz 7, (976); Ebu Dâvud, Cenâiz 20, (3117); Nesâî, Cenâiz 4, (4, 5).

5381 – Ma’kıl İbnu Yesâr radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Ölülerinize (ölmek üzere olanlara) Yâ-sin süresini okuyun.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 24, (3121); İbnu Mâce, Cenâiz 4, (1448).

5382 – Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm: “İnsan öldüğü zaman gözleri nasıl belerip kalıyor, görmez misiniz?” buyurmuştu. Cemaat:

“Evet, görüyoruz!” dediler. Bunun üzerine:

“İşte bu, gözünün, nefsini (çıkan ruhunu) takip etmesindendir!” buyurdular.”

Müslim, Cenâiz 9, (921).

5383 – Ümmü Seleme radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Ebu Seleme radıyallahu anh’ın yanına girdi. Ebu Seleme’nin gözleri açık kalmıştı; onları kapattı. Sonra:

“Ruh kabzedildi mi göz onu takip eder” buyurdu. Ehlinden bazıları feryad u figân koparmıştı. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Kendinize kötü temennide bulunmayın, hayır dua edin! Çünkü melekler, söylediklerinize âmin derler!” buyurdu. Sonra ilâve etti:

“Allahım, Ebu Seleme’ye mağfiret buyur! Derecesini hidayete erenler arasında yükselt. Arkasında kalanlar arasında ona sen halef ol! Ey âlemlerin Rabbi! Ona da bize de mağfiret buyur! Ona kabrini geniş kıl, orada ona nur ver!”

Müslim, Cenâiz 7, (920); Tirmizî, Cenâiz 7, (977); Ebu Dâvud, Cenâiz 19, 21, (3115, 3118); Nesâî, Cenâiz 3, (4, 5).

5384 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Bir müslüman muhtazar olduğu (can çekişme anına girdiği) zaman rahmet melekleri, beyaz bir ipekle gelirler ve şöyle derler:

“Sen razı ve senden de (Rabbin) razı olarak (şu bedenden) çık. Allah’ın rahmet ve reyhanına ve sana gadabı olmayan Rabbine kavuş.”

Bunun üzerine ruh, misk kokusunun en güzeli gibi çıkar. Öyle ki melekler onu birbirlerine verirler, tâ semanın kapısına kadar onu getirirler ve: “Size arzdan gelen bu koku ne kadar güzel!” derler. Sonra onu mü’minlerin ruhlarına getirirler. Onlar, onun gelmesi sebebiyle sizden birinin kaybettiği şeyinin kendisine geldiği zamanki sevincinden daha çok sevinirler. Ona:

“Falanca ne yaptı? Falanca ne yaptı?” diye (dünyadakilerden haber) sorarlar. Melekler:

“Bırakın onu, onda hâla dünyanın tasası var!” derler. Bu gelen (kendisine dünyadan soran ruhlara):

“Falan ölmüştü, yanınıza gelmedi mi?” der. Onlar:

“0, annesine, Hâviye cehennemine götürüldü!” derler. Aleyhissalâtu vesselâm devamla der ki:

“Kâfir muhtazar olduğu vakit, azab melekleri mish (denen kıldan kaba bir elbise) ile gelirler ve şöyle derler:

“Bu cesedden kendin öfkeli, Allah’ın da öfkesini kazanmış olarak çık ve Allah’ın azabına koş!”

Bunun üzerine, cesedden, en kötü bir cîfe kokusuyla çıkar. Melekler onu arzın kapısına getirirler. Orada:

“Bu koku ne de pis!” derler. Sonunda onu kâfir ruhların yanına getirirler.”

Nesâî, Cenâiz 9, (3, 8-9).

5385 – Büreyde radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Mü’min alnının teriyle ölür.”

Tirmizî, Cenâiz 10, (982); Nesâî, Cenâiz 5, (4, 6).

5386 – Ubeyd İbnu Halîd es-Sülemî Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın ashabından birinden naklen anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Ani ölüm, kâfir için gadab-ı ilahî’nin bir yakalamasıdır, mü’min için de bir rahmettir.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 14, (3110).

CEVAZ

5387 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’la birlikte demirci Ebu Seyf radıyallahu anh’ın yanına girdik. O, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın oğlu İbrahim’in süt babası idi. Aleyhissalâtu vesselam oğlunu aldı, öptü ve kokladı. Daha sonra yanına tekrar girdik. İbrahim can çekişiyordu. Bu manzara karşısında Aleyhissalâtu vesselâm’ın gözlerinden yaş boşandı. Abdurrahman İbnu Avf radıyallahu anh:

“Sen de mi (ağlıyorsun) ey Allah’ın Resülü?” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm: “Ey İbnu Avf! Bu merhamettir!” buyurdu ve ağlamasına devam etti. Sonra şöyle söyledi: “Gözümüz yaş döker, kalbimiz hüzün çeker, fakat Rabbimizi razı etmeyecek söz sarfetmeyiz. Ey İbrahim! Senin ayrılmandan bizler üzgünüz!”

Buhârî, Cenâiz 44; Müslim, Fezâil 62, (2315); Ebu Dâvud, Cenâîz 28, (3126).

5388 – Abdullah İbnu Ubeydillah İbni Ebî Müleyke anlatıyor: “Hz. Osman İbnu Affân radıyallahu anh’ın Mekke’de bir kızı vefat etti. Cenazesinde bulunmak üzere geldik. İbnu Ömer ve İbnu Abbâs radıyallahu anhüm de cenazede hazır oldular. Ben ikisinin arasında oturuyordum. Abdullah İbnu Ömer, tam karşısında bulunan Amr İbnu Osman’a:

“Ağlamayı niye yasaklamıyorsun? Zira Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Ölü, ehlinin, kendisi üzerine ağlaması sebebiyle azab görür” buyurmuştur!” dedi. Bunun üzerine İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ: “Hz. Ömer radıyallahu anh bunun bir kısmını söylemişti” dedi ve sonra İbnu Abbas konuşmasına devam ederek anlattı:

“Hz. Ömer’le Mekke’den çıktım. el-Beyda nam mevkie geldiğimizde, semüre ağacının gölgesinde bir yolcu gördü. Bana:

“Git bak bakalım! Bu yolcu neyin nesi?” dedi. Gittim baktım, meğer Süheyb imiş, gelip haber verdim. “Onu bana çağır!” dedi. Tekrar Süheyb’e dönüp:

“Haydi yürü, Emir’ül-Mü’minine uğra!” dedim.

Hz. Ömer radıyallahu anh hançerlendiği zaman Hz. Süheyb radıyallahu anh, ağlayarak girdi. Hem ağlıyor, hem de: “Vay kardeşim, vay arkadaşım!” diyordu. Hz. Ömer: “Ey Süheyb bana mı ağlıyorsun? Aleyhissalâtu vesselâm: “Ölü, ehlinin kendi üzerine ağlaması sebebiyle azab görür” buyurdu!” dedi.

İbnu Abbâs radıyallahu ahnüma der ki: “Hz. Ömer radıyallahu anh öldüğü zaman bunu Hz. Aişe radıyallahu anhâ’ya hatırlatmıştım. Şöyle dedi:

“Allah Ömer’e rahmet buyursun! Vallahi Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Allah, mü’mine, ehlinin üzerine ağlaması sebebiyle azab verir” demedi. Lakin Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Allah, kâfirin azabını, ehlinin üzerine ağlamasıyla artırır” buyurdular.”

Hz. Aişe sözlerine şöyle devam etti: “(Bu meselede) size Kur’an yeter. Orada “Hiçbir günahkar başkasının günahını yüklenmez” (Fâtır 18) buyrulmuştur.”

Bu söz üzerine İbnu Abbâs radıyallahu anhüm: “Gerçek şu ki, güldüren de, ağlatan da Allah’tır, (gülmek ve ağlamak fıtri bir şe’niyettir, kişinin bundadahli yoktur)” dedi.

İbnu Müleyke der ki: “İbnu Ömer bu konuşmalar karşısında hiçbir şey söylemedi (serdedilen delilleri ikna edici buldu).”

Buhârî, Cenâiz 33; Müslim, Cenâiz 22, (928); Nesâî, Genâiz 15, (4,18,19).

5389 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Kendisine, İbnu Ömer radıyallahu anhümâ’nın: “Sağ kimsenin üzerine ağlamasıyla ölüye azab edileceğini söylemekte olduğu” haber verilmişti. Şu cevabı verdi:

“Allah, Ebu Abbirrahman’ı (İbnu Ömer’i) mağfiret buyursun. Aslında o, yalan söylemiyor, ancak unutmuş veya yanılmış olmalı. Zira Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, (ölmüş) bir yahudi kadın cenazesine uğramıştı, yakınları onun üzerine ağlıyorlardı.

“Bunlar onun üzerine ağlıyorlar. Ona da bu yüzden kabrinde azab ediliyor!” buyurdu.”

Buhârî, Cenâiz 33; Müslim, Cenâiz 25, (931); Muvattâ, Cenâiz 37, (1, 234); Tirmizî, Cenâiz 25, (1004); Nesâî, Cenâiz 15, (4,17).

5390 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın âlinden birisi vefat etmişti. Kadınlar, arkasından ağlamak üzere toplandılar. Hz. Ömer radıyallahu anh onları bundan men etmek ve geri çevirmek üzere kalktı. Aleyhissalâtu vesselâm müdahale edip:

“Ey Ömer! Bırak onları, çünkü göz ağlayıcıdır, kalp ızdıraba maruzdur, (ızdırabın yaşandığı) zaman yakındır!” buyurdular.”

Nesâî, Cenâiz 16, (4,19).

5391 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, ölmüş bulunan Osmân İbnu Maz’ûn’u, gözlerinden yaşlar dökerek öptü.”

Tirmizî, Cenâiz 14, (989); Ebu Dâvud, Cenâiz 40, (3163); İbnu Mâce, Cenâiz 7, (1456).

5392 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, Kurrâlar öldürüldüğü zaman, bir ay boyu kunut okudu. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın bir başka şey için bu kadar üzüldüğünü hiç görmedim.”

Buhârî, Cenâiz 41, Vitr 7, Cizye 8, Megazi 38, Da’avât 59; Müslim, Mesacid 29, (677).

MATEMDEN NEHİY

5393 – Ümmü Seleme radıyallahu anhâ anlatıyor: “Ebu Seleme öldüğü zaman, şöyle dedim: “Garip adam, diyar-ı gurbette öldü. Ben de: “Onun için öyle bir ağlayacağım ki, herkes ondan bahsetsin.”

Tam ağlamak için hazırlanmıştım ki, Saîd’den, bana yardım etmek isteyen bir kadın geldi. Resülullah aleyhissalâtu vesselâm onunla karşılaşmış ve kadına: “Sen, Allah Teâlâ’nın tard ettiği şeytanı tekrar eve sokmak mı istiyorsun?” dediler. Bunun üzerine ben de ağlamaktan vazgeçtim ve ağlamadım.”

Müslim, Cenâiz 10, (922).

5394 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a Zeyd İbnu Hârise, Cafer İbnu Ebî Ta’lib ve Abdullah İbnu Ravâha radıyallahu anhüm’ün ölüm haberi gelince oturdu. (Halinden) üzüntülü olduğu belliydi. Ben kapı aralığından bakıyordum. Yanına bir adam geldi ve: “Cafer’in kadınları!” dedi ve onların ağladıklarını haber verdi. Aleyhissalâtu vesselâm derhal onları men etmesini emretti. Adam gitti ve sonra geri gelip: “Ben onları yasakladım, fakat onlar sözüme kulak asmadılar” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm ikinci sefer emrederek kadınları bundan nehyetmesini söyledi. Ama o, kadınların yine kulak asmadıklarını haber verdi. Aleyhissalâtu vesselâm yine: “Yasakla onları!” buyurdu. Adam üçüncü sefer geri geldi ve:

“Ey Allah’ın Resûlü! Allah’a yemin olsun kadınlar bana -veya bize- galebe çaldılar” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Ağızlarına toprak saç!” emretti.”

Buhârî, Cenâiz 41, 46, Megâzî 44, Müslim, Cenâiz 30, (935); Ebu Dâvud, Cenâiz 25, (3122); Nesâî, Cenâiz 14, (4,15).

5395 – Câbir İbnu Atik radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Abdullah İbnu Sâbit’e geçmiş olsun ziyaretine gelmişti. Onu, (Allah’ın emri) galebe çalmış buldu. Ona seslendi. Fakat cevap alamadı. Bunun üzerine Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm istirca’da bulundu “İnnâ lillahi ve innâ ileyhi râci’ûn” dedi ve:

“Biz (yaşamanı isteriz ama, Allah’ın emri) bize galebe çaldı ey Ebu’r-Rebî!” dedi. Bunun üzerine kadınlar feryad edip ağlamaya başladılar. İbnu Atik radıyallahu anh kadınları susturmaya başladı. Ancak Aleyhissalâtu vesselâm: “Bırak onları ağlasınlar! Vâcip olduğu zaman tek ağlayan ağlamayacak” buyurdu.

“Vacip olan da ne?” dediler.

“Öldüğü zaman (demektir)” dedi. Bunun üzerine kızı:

“Allah’a yemin olsun, elimden gelse şehid olmanı isterim. Çünkü sen (cihad için gerekli teçhizâtı) hazırladın” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm da:

“Allah onun ecrini niyetine göre verdi. Siz aranızda şehid olmayı ne zannedersiniz?” buyurdular.

“Allah yolunda ölmek!” dediler. Aleyhissalâtu vesselâm açıkladı:

“Öyleyse ümmetimin şehidleri cidden azdır. Bilesiniz: Tâunda ölen şehittir, boğularak ölen şehittir, yeter ki seferi taatte olsun. Zâtulcenb’ten ölen şehittir. İshalden ölen şehittir, yanarak ölen şehittir, yıkık altında ölen şehittir, çacuk karnında ölen kadın şehittir.”

Muvatta, Cenâiz 36, (1, 233, 234); Ebu Dâvud, Cenâiz 15, (3111); Nesâî, Cenâiz 14, (4,13,14).

5396 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Sa’d İbnu Ubâde’ye geçmiş olsun ziyaretinde bulundu. (Yanına gelince) onu baygın buldu ve: “Ölmüş olmalı!” dedi. Yanındakiler: “Hayır” deyince, Aleyhissalâtu vesselâm ağladılar. Resûlullah’ın ağladığını gören halk da ağladı.

“İşitmiyor musunuz, buyurdular, Allah Teâla Hazretleri ne gözyaşı sebebiyle ne de kalbin hüznüyle azab vermez. Ancak şunun sebebiyle azab verir! -ve dilini işaret ettiler- yahut da merhamet eder.”

Buhârî, Cenâiz 45; Müslim, Cenâiz 12, (924).

5397 – İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“(Izdırab ve mâtemi sebebiyle) yanaklarını yolan, üst başını yırt(ıp dövün)en, cahileye duasıyla dua eden bizden değildir.”

Buhârî, Cenâiz 36, 39, 40, Menâkıb 8; Müslim, İmân 165, (103); Tirmizî, Cenâiz 22, (999); Nesâî, Cenâiz 19, (4, 20).

5398 – Ebu Musa radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

Bir kimse ölünce, arkada ağlayanları kalkıp: “Vay benim dağım, vay efendim…” gibi sözler sarfederse, ona iki melek vekil kılınır, melekler ölen kimsenin göğsüne vura vura: “Sen öyle misin?” diye sorarlar.”

Tirmizî, Cenâiz 24, (1003).

5399 – Nu’mân İbnu Beşîr radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Abdullah İbnu Ravâha radıyallahu anh bayılmıştı. Kızkardeşi Amrâ ağlamaya başladı: “Vay benim dağım vay şuyum, vay buyum” diye sayıp dökerek yakınıyordu. Abdullah ayıldığı zaman:

“Allah’a yemin olsun, o söylediklerini söylerken her defasında bana: “Sen böyle misin?” diye soruldu” dedi.”

Söylendiğine göre, Abdullah vefat ettiği zaman Amrâ arkasından ağlamadı.”

Buhârî, Megâzî, 44.

5400 – Hz. Câbir İbnu Abdillah radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, Abdurrahman İbnu Avf radıyallahu anh’ın elinden tuttu, oğlu İbrahim’e gittiler. Aleyhissalâtu vesselâm oğlunu can çekişir vaziyette buldu. Kucağına aldı ve ağladı. Abdurrahman:

“Ağlıyor musun? Ağlamaktan bizi sen men etmedin mi? ” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Hayır (ağlamaktan değil), iki ahmak, fâcir sesten yasakladım: Musibet sırasındaki ses; yüzleri tırmalamak, cepleri yırtmak ve şeytan mâtemi.”

Tirmizî, Cenâiz 25, (1005).

5401 – Esma Bintu Yezîd İbni’s-Seken radıyallahu anhâ anlatıyor: “Kadınlardan biri dedi ki: “Ey Allah’ın Resülü! Bizim sana âsi olmamamız gereken şu ma’ruf (iyi amel) nedir?” Aleyhissalâtu vesselâm:

“Matem yapmayın!” buyurdu. Kadın:

“Ey Allah’ın Resülü! Falan sülâle (nin kadınları) amcamın (vefatında matemime iştirak edip) yardımcım olmuşlardı. Benim de mukabeleten borcumu ödemem gerek” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm kadına (matem için) izin vermedi. Kadın tekrar tekrar izin istedi.”

Kadın der ki:

“Resülullah, sonunda onlara borcumu ödemem için izin verdi. Onlara olan borcumu ödedikten sonra hiç matem tutmadım, şu ana kadar bir başka mateme de katılmadım. Benim dışında matem tutmayan kadın da kalmadı.”

Tirmizî, Tefsîr, Mümtehine, (3304).

5402 – Hz.Huzeyfe radıyallahu anh muhtazar (ölüme yakın) olunca: “Ben ölünce, kimse üzerime ezan okumasın, ben bunun, ölüm haberinin duyurulması olmasından korkarım. Zira ben, Aleyhissalâtu vesselâm’ın ölüm haberinden yasakladığını işittim. Öyleyse ben öldüm mü, üzerime namaz kılsınlar. Beni Rabbime (sessizce) taşısınlar” dedi.”

Tirmizî, Cenâiz 12, (986); İbnu Mâce, Cenâiz 14, (1476).

5403 – Ebu Sa’idi’l-Hudrî radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm matemci kadına da, onu dinleyene de lânet etti.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 20, (3128).

5404 – İbnu Ömer radıyallahu anhümâ’nın anlattığına göre, “Abdurrahman (İbnu Ebi Bekr es-Sıddîk) radıyallahu anh’ın kabri üzerinde bir çadır görmüştü, seslendi:

“Ey oğlum! Çadırı mezarın üstünden kaldır. Çünkü onu, (sağken işlediği) ameli gölgelemektedir.”

Buhârî, Cenâiz 82, (muallak olarak kaydetmiştir.)

ÖLÜYÜ YIKAMA VE KEFENLEME

5405 – İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Bir adam, Arafat’ta Resülullah ile beraber dururken devesi onu (yere atıp) boynunu kırdı ve adam öldü. Aleyhissalâtu vesselâm: “Adamı su ve sidr ile gasledin, iki parça bezle kefenleyin, kefene tahnît yapmayın (koku sürmeyin).. Başını da örtmeyin. Allah onu Kıyamet günü telbiye ederek diriltecektir!” buyurdu.”

Buhârî, Cenâiz 20, 21, 22, Cezâu’s-Sayd 13, 20, 21; Müslim, Hacc 94, (1206); Ebu Dâvud, Cenâiz 84, (3238, 3239, 3240, 3241); Tirmizî, Hacc 105, (951); Nesâî, Hacc 98, 99,100,101 (5,195-197).

5406 – Leyla Bintu Kâif es-Sakafiyye anlatıyor: “Ben Ümmü Külsûm Binti Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ı yıkayan kadınlar arasında idim. Resülullah aleyhissalâtu vesselâm da kapının yanında idi. Yanında Ümmü Külsüm’un kefeni vardı, bize parça parça veriyordu. İlk verdiği parça izâr idi. Sonra gömleği(dır’), sonra başörtüsünü (hımâr) sonra göğüs örtüsünü (milhafe) verdi. Ümmü Külsüm sonra bir başka giysinin içine konuldu.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 36, (3157).

5407 – Ebu Sa’îdi’l-Hudrî radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın: “Ölü, (Kıyamet günü), içinde öldüğü elbise ile diriltilecek” dediğini işittim.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 18, (3114).

5408 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Kefen(e fazla ödeme)de ileri gitmeyin. Çünkü çabuk çürütülür.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 35, (3154).

5409 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, Hamza İbnu Abdilmuttalib’i tek parçadan müteşekkil çizgili bir kumaşla kefenledi.”

Tirmizî, Cenâiz 20, (997).

5410 – Abdullah İbnu Amr İbni’I-As radıyallahu anhüma anlatıyor:

“Ölü üç parça ile kefenlenir: Gömlek giydirilir, izar bağlanır, üçüncü giysi olan lifafeye sarılır. Eğer sadece bir kat giysi varsa onunla kefenlenir.”

Muvatta, Cenâiz 7, (1, 224).

CENAZENİN TEŞYİİ VE TAŞINMASI

5411 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Kim cenazeyi takip eder ve önce üç kere taşırsa (ölen kardeşine karşı olan) borcunu ödemiş olur.”

Tirmizî, Cenâiz 50,(1041).

5412 – Yine Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah alehissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Cenazeyi ne ses (matem), ne de ateşle takip etmeyin.”

Bir rivayette şu ziyade var: “Cenazenin önünde yürümeyin.”

Muvatta, Cenâiz 13, (1, 226); Ebu Dâvud, Cenâiz 46, (3171).

5413 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resülullah aleyhissalatu vesselâm’ı, Hz. Ömer ve Hz. Ebu Bekir’i cenazenin önünde yürürlerken gördüm.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 49, (3179); Tirmizî, Cenâiz 26, (1007,1008); Nesaî, Cenâiz 56, (4, 56).

5414 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm cenazenin önünde yürürdü. Hz. Ebu Bekr, Hz. Ömer, Hz. Osman da (önde yürürdü).

Tirmizî, Cenâiz 26, (1007).

Rezîn şu ziyadede bulundu: “Siz teşyî ederken cenazenin önünde, arkasında, sağında, solunda ve yakınında yürüyün!”

Rezîn’in ziyâdesini Buhârî muallak olarak zikretmiştir.

5415 – Ümmü Atiyye radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Cenazeyi takipten (biz kadınlar) men edildik ama bunda çok şiddet gösterilmedi.”

Buhârî, Cenâiz 30; Müslim, Cenâiz 235, (938); Ebu Dâvud, Cenâiz 44, (3167).

5416 – Muğîre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Binekli, cenazenin ardından yürür, yaya ise dilediği yerden. Çocuğa da namaz kılınır. Anne-babası için mağfiret ve rahmetle dua edilir.”

Tirmizî, Cenâiz 42, (1031); Nesâî, Cenâiz 55, 56, (4, 55, 56); Ebu Dâvud, Cenâiz 49, (4180).

5417 – Hz. Sevbân radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm bir cenazeye katılmıştı. Birkısım binekliler gördü.

“(Binerek cenaze teşyi etmekten) utanmıyor musunuz? Allah’ın melekleri yaya olsunlar da siz hayvanların sırtında olun (olacak şey değil)!” buyurdular.”

Tirmizî, Cenâîz 28, (1012); Ebu Dâvud, Cenâiz 48, (3177).

5418 – Hz. Câbir İbnu Semure radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm Ebu’d-Dahdâh’ın cenazesini yayan takip etti. At sırtında geri döndü.”

Müslim, Cenâiz 89, (965); Tirmizî, Cenâiz 29, (1014); Ebu Dâvud, Cenâiz 48, (3178); Nesâî, Cenâiz 95, (4, 85, 86).

CENAZEYİ DEFİNDE SÜR’AT

5419 – Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Cenazede çabuk olun. Eğer sâlih biri ise, kendisine iyilik yapmış olursunuz. Böyle biri değilse, belayı bir an önce sırtınızdan atmış olursunuz.”

Buhârî, Cenâiz 52; Müslim, Cenâiz 51, (944); Muvatta, Cenâiz 56, (1, 243); Ebu Dâvud, Cenâiz 50, (3181); Tirmizî, Cenâiz 30, (1015); Nesâî, Cenâîz 44, (4, 42).

5420 – Ubâdetu’bnu’s-Sâmid radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm cenazeyi takip ettiği vakit, cenaze mezara konuncaya kadar oturmazdı. Bir yahudi âlimi (bir gün) karşısına çıkıp:

“Ey Muhammed biz de böyle yaparız!” dedi. Bunun üzerine Aleyhissalâtu vesselâm: “Onlara muhalefet edin! Oturun!” emrettiler!”

Ebu Dâvud, Cenâiz, 47, (3176); Tirmizî, Cenâiz, 35, (1020).

5421 – Âmir İbnu Rebî’a radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Sizden biri bir cenazenin geçtiğini görürse, cenaze ile birlikte yürümese bile, cenazeyi geride bırakıncaya veya cenaze kendisini geride bırakıncaya veya cenaze onu geride bırakmadan, yere konuncaya kadar oturmasın.”

Buhârî, Cenâiz 47, 48; Müslim, Cenâiz 74; (958); Ebu Dâvud, Cenâiz 47, (3172); Tirmizî, Cenâiz 51, (1042); Nesâî, Cenâiz 45, (4, 44).

5422 – Muhammed İbnu Sîrîn rahimehullah anlatıyor: “Hasan İbnu Ali ve İbnu Abbas radıyallahu anhüm (otururlar iken) bir cenaze geçmişti. Hz. Hasan derhal ayağa kalktı, İbnu Abbâs ayağa kalkmadı. Hasan radıyallahu anh:

“Resülullah aleyhissalâtu vesselâm bir yahudinin cenazesine ayağa kalkmadı mı?” dedi: Bunun üzerine İbnu Abbâs da ayağa kalktı. Cenâze için kalktı sonra tekrar oturdu.

Bir rivayette: “Ben melekler için, yani cenaze ile birlikte olan melekler için ayağa kalktım” denmiştir.

Nesâî, Cenâiz 47, (4, 46).

5423 – Hasan İbnu Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm otururken bir yahudi cenazesi geçiyordu. Yahudi cenâzesinin başından yukarıda olmasını iyi karşılamadı ve ayağa kalktı.”

Nesâi, Cenâiz 47, (4, 47).

ŞEHİDİN DEFNİ

5424 – Hişâm İbnu Âmir anlatıyor: “Uhud günü Ensâr, Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’a gelip: “Bize yara ve meşakkat isabet etti, ne emredersiniz (ey Allah’ın Resülü)?” dediler. Aleyhissalâtu vesselâm da:

“Kabirleri genişletin ve derinleştirin. Bir kabre iki-üç kişiyi birden koyun!” buyurdular.”

“Öyleyse hangisi öne konsun?” denildi.

“Kur’an’ı daha çok bilen!” buyurdular.”

5425 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, Uhud şehidlerini (defin sırasında), her iki kişinin (cesedini) bir giysiye koyuyor, sonra da: “Kur’an’ı hangisi daha çok almıştı?” diye sorup, onlardan birine işaret edildiği takdirde, onu lahidde öne koyuyordu. Sonra da: “Ben bunlara şahidim!” diyordu. Onları kanlarıyla defnetmelerini emretti. Onlara cenâze namazı kılmadı, onları yıkamadı da.”

Buhârî, Cenâiz 73, 74, 75, 76, 79, Megâzî 26; Ebu Dâvud, Cenâiz 31, (3138); Tirmizî, Cenâiz 46, (1036); Nesâî, Cenâiz 61, (4, 62).

(İbnu Deybe hadisin bir meselesi ile ilgili olarak şu açıklamayı yapar): “Derim ki: “İki kişinin, bir giysi içinde, derileri birbirlerine değecek şekilde birleştirilmeleri câiz değildir. Öyleyse bu “birleştirme” hadisesi, ikisinin arasına bir perde konduktan sonra gerçekleştirilmiş olacağına yahut o giysinin ikisi arasında bölünmüş olacağına hamledilir. Zahir mâna da bunu gerektiriyor çünkü hadiste geçen “onlardan birine işaret edildiği takdirde, onu lahidde öne koyuyordu” ibaresi bunu ifade eder. Her birinin müstakil veya aralarında bir perde olmadan birini öne almak mümkün değildir.”

5426 – Hz. Cabir radıyallahu anh anlatıyor: “Uhud günü, halam, kabristanımıza gömmek için babamı (Uhud’dan Medineye) getirmişti. O sırada Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın tellâli şöyle nida etti: “Ölüleri yerlerine geri götürün!”

Ebu Dâvud, Cenâiz 42, (3165); Tirmizî, Cihâd 37, (1717); Nesâî, Cenâiz 83, (4, 79).

5427 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, Uhud şehidlerinin üzerinden demir(den mamul silah, zırh gibi şeyler)in ve deri(den mamul kan bulaşmamış giyecek)lerin çıkarılmasını ve onların elbiseleri ve kanlarıyla gömülmelerini emretti.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 31, (3134).

DEFİNDE TA’CİL

5428 – Husayn İbnu Vahvah radıyallahu anh anlatıyor: “Talha İbnu’I-Berâ hastalandığı zaman, Resülullah aleyhissalâtu vesselâm ona geçmiş olsun ziyaretine geldi. (Yakınlarına:) “Ben onda ölüm alâmetinin zuhurunu gördüm. (Ölümünü) -bana hemen haber verin ve acele davranın. Çünkü, müslüman bir kimsenin cesedinin ailesi içerisinde hapsedilmesi uygun değildir” buyurdular.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 38, (3159).

5429 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Bir gün Resülullah aleyhissalatu vesselam bir hutbe irad etti. Hutbesinde, ashabından, ölmüş, yetersiz bir kefene sarılıp, geceleyin defnedilmiş bir zâtı zikretti. Sonra kişinin, mecbur kalmadıkça geceleyin gömülmesini yasakladı, ta ki üzerine namaz kılınsın. Ve dedi ki:

“Biriniz kardeşini kefenledi mi, kefenini güzel yapsın!”

Müslim, Cenâiz 49, (943); Ebu Dâvud, Cenâiz 34, (3148); Nesâi, Cenâiz 37, (4, 33).

5430 – İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, geceleyin bir kabre girdi. Kendisine bir kandil yakılmıştı. Uzanmış vaziyetteki cenazeyi kıble cihetinden aldı. (Ölüye): “Muhakkak ki sen çok dua eden, çok Kur’an okuyan (yufka yürekli) bir kimseydin. Allah sana rahmetini bol kılsın!” diye dua etti ve dört kere tekbir getirdi.”

Tirmizî, Cenâiz 62, (1057).

5431 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın bir kızının defnine şahid olduk. Bu definde Resülullah kabrin üzerine oturmuştu. Aleyhissalâtu vesselâm’ın gözlerinden yaş aktığını gördüm.

“Aranızda bu gece günah işlemeyen (cima yapmayan) var mı?” buyurdular. Ebu Talha radıyallahu anh: “Ey Allah’ın Resulü! Ben varım!” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm da:

“Öyleyse kabrine in!” buyurdular.”

Ravi der ki: “Ebu Talha kabre inip onu defnetti.”

Buhari, Cenaiz 72.

5432 – Hz. İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Lahid bize, şakk bizden başkasına aittir.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 65, (3208); Tirmizî, Cenâiz 53, (1045); Nesâî, Cenâiz 85, (4, 80).

5433 – Ebu’I-Heyyâc el-Esedî anlatıyor: “Bana, Hz. Ali radıyallahu anh: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın beni göndermiş olduğu şeye ben de seni göndereyim mi?” diye sordu ve Resülullah’ın kendisine:

“Haydi git, kırıp dökmedik put, düzlemedik yüksek kabir bırakma!” dediğini anlattı.”

Müslim, Cenâiz 93, (969); Ebu Dâvud, Cenâiz 72, (3218); Nesâî, Cenâiz 99, (4, 88, 89).

5434 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm kabrin kireçlenmesini, üzerine bina yapılmasını, üzerine oturulmasını, üzerine yazı yazılmasını ve ayakla basılmasını yasakladı.”

Müslim, Cenâiz 94, (970); Ebu Dâvud, Cenâiz 76, (3225, 3226); Tirmizî, Cenâiz 58, (1052); Nesâî, Cenâiz 96, (4, 86, 88).

5435 – Muttalib İbnu Ebî Vedâ’a anlatıyor: “Osmân İbnu Maz’ün öldüğü zaman, cenazesi Medine’den dışarı çıkarıldı ve gömüldü. Osman radıyallahu anh, muhacirlerden ölen kimse idi. Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, bir adama Osman için bir kaya (getirerek mezar yerini belli etmesini) emretti. Adam (bir taş aldı, fakat) taşımaya güç yetiremedi. Resulullah aleyhissalâtu vesselâm bizzat gidip kollarını sıvadı. -Râvi der ki: “Sanki ben sıvadığı sırada Resülullah’ın kollarının beyazlığını görür gibiyim.”- Sonra kayayı getirip Osman’ın baş tarafına koydu ve: “Bununla, kardeşimin kabrini işaretliyorum, âilemden ölenleri bunun yanına gömeceğim” buyurdu.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 63, (3206).

ÖLÜNÜN NAKLİ

5436 – Abdullah İbnu Ebî Müleyke anlatıyor: “Abdurrahman İbnu Ebî Bekr radıyallahu anhümâ Mekke yakınlarında bir yer olan Hubşiyy’de vefat ettiği zaman Mekke’ye taşındı ve orada defnedildi. Hz. Aişe radıyallahu anhâ Mekke’ye gelince Abdurrahmân’ın kabrine uğradı ve şu beyitleri okudu:

“Biz (Irak Kralı) Cezîme’ye uzun zaman (kırk yıl hizmet eden) iki nedîmesi (Mâlik ve Akîl) gibiydik.

Öyle ki (hakkımızda): “Bunlar ebediyen ayrılmayacaklar” denmişti.

Vakta ki, ben ve (kardeşim) Mâlik uzun beraberlikten sonra ayrılınca, sanki tek gece beraber kalmadık gibi oldu.”

Hz. Aişe sonra şunları söyledi: “Vallahi ben burada olsaydım, öldüğün yerde defnedilirdin. Eğer ölümüne hazır olsaydım ziyaretine de gelmezdim.”

Tirmizî, Cenâiz 60, (1055).

5437 – Hz. Osman radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, ölünün defnini tamamlayınca, kabri üzerinde durur ve:

“Kardeşiniz için (Allah’tan) mağfiret talep edin, onun için (karşılaşacağı sorgulamada) metânet dileyin. Zira şimdi ona hesap sorulacak!” buyururdu.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 73, (3221).

5438 – Hz. Ali radıyallahu anh’tan anlatıldığına göre, bir ölünün defin işini tamamlayınca şöyle derdi: “Allahım, bu kulundur, sana gelmiştir. Sen ise yanına inilenin en hayırlısısın. Ona mağfiret et, onun girdiği yeri (kabri) geniş kıl.”

Rezîn tahric etmiştir.

5439 – Hz. Bureyde radıyallahu anh’tan anlatıldığına göre, “Ölünce, kabrinin üzerine iki yaş çubuk konmasını tavsiye etmiştir.”

Buhârî, Cenâiz 82, (Bab başlığında muallak olarak kaydetmiştir).

5440 – Urvetu’bnu’z-Zübeyr, Hz. Aişe radıyallahu anhâ’dan naklen anlattığına göre, “Urve’nin kardeşi Abdullah İbnu’z-Zübeyr’e Aişe dedi ki:

“Beni arkadaşlarımla birlikte defnedin. Resülullah’la birlikte odaya defnetmeyin. Zira ben, O’nunla birlikte tezkiye olunmamdan hoşlanmam.”

Buhârî, Cenâiz 96, İ’tisâm 16.

KABİR ZİYARETİNİN YASAKLANMASI

5441 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Allah kabirleri çok ziyaret eden kadınlara ve kabirlerin üzerine mescidler yapanlara, kandiller takanlara da lanet etsin.”

Tirmizî, Cenâiz 61.

5442 – Abdullah İbnu Amr İbni’I-As radıyallahu anhüma anlatıyor:

“Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’la birlikte bir ölü defnettik. Defin işi bitince Aleyhissalâtu vesselâm’la birlikte ölünün (çıktığı evin) kapısının hizasına kadar geldik. Orada gelmekte olan bir kadınla karşılaştık. Zannımca, Aleyhissalâtu vesselâm onu tanıdı. Bu, Hz. Fâtıma radıyallahu anhâ idi.

“Evden niye ayrıldın?” diye sordu.

“Şu ölünün sahibine geldim. Ölülerine olan merhamet duygularımı onlara ifade ettim. (Allah rahmet etsin dedim) -veya ölüleri sebebiyle onlara taziyede (başsağlığı dileğinde) bulundum-” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Belki sen onlarla birlikte kabirlere kadar vardın!?” dedi. Hz. Fâtıma:

“Allah korusun! O hususta sizin zikrettiğiniz günahı işittim, (hiç kabre kadar, gider miyim!)” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Eğer onlarla kabirlere kadar gitmiş olsaydın…” diyerek ciddî bir tehditte bulundu.

Râvilerden biri, “Küd “dan maksadın kabirler olduğunu zannederim” dedi.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 26, (3123); Nesâî, Cenâiz 27, (4, 27).

KABİR ZİYARETİNE CEVAZ

5443 – Büreyde radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Ben sizi kabirleri ziyaretten men etmiştim. Artık onları ziyaret edebilirsiniz. Çünkü onlar size ahireti hatırlatır.”

Müslim, Cenâiz 106, (977); Ebu Dâvud, Cenâiz 81, (3235); Tirmizî, Cenâiz 60, (1054); Nesâî, Cenâiz 100, (4, 89).

5444 – Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Rabbimden anneme istiğfar talep etmek için izin istedim, fakat bana izin vermedi. Kabrini ziyaret etmem için izin istedim, buna izin verdi.”

Müslim, Cenâiz 105, (976); Ebu Dâvud, Cenâiz 81, (3234); Nesâî, Cenâiz 108, (5, 90).

ZİYARETÇİ NE DEMELİDİR?

5445 – İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, Medine ehlinin mezarlarına uğramıştı. Mezarlara yüzünü çevirerek: “Esselamu aleyküm (selam üzerinize olsun) ey kabir halkı! Allah sizi de bizi de mağfiret buyursun. Sizler bizim seleflerimizsiniz. Biz de arkadan geleceğiz” buyurdular.”

Tirmizî, Cenâiz 59, (1053).

5446 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm bir mezarlığa uğramıştı: “Selam üzerinize olsun ey mü’minler cemaatinin mahalle halkı! İnşaallah biz de sizlere kavuşacağız!” buyurdular.”

Ebu Dâvud, Cenâiz 83, (3237).

Müslim ve Nesâî’de Büreyde’den gelen bir rivayette şu ziyade var: “Allah’tan bizim için de sizin için de afiyet dilerim.”

KABİRLER ÜZERİNE OTURMA

5447 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Birinizin bir kor üzerine oturup elbisesini oradan da bedenini yakması, kendisi için bir kabrin üzerine oturmaktan daha hayırlıdır.”

Müslim, Cenâiz 96, (971); Ebu Dâvud, Cenâiz 77, (3228); Nesâî, Cenâiz 105, (4, 95).

5448 – Hz. Ali radıyallahu anh’tan anlatıldığına göre kabirlere dayanır, üzerlerine yatardı.

Muvattâ, Cenâiz 34, (1, 233).

5449 – Osman İbnu Hakim anlatıyor: “Hârice İbnu Zeyd elimden tutup beni bir kabrin üzerine oturttu ve amcan Zeyd İbnu Sâbit radıyallahu anh’tan haber verdi. Buna göre, Zeyd şöyle demişti: “Kabir üzerine oturmanın mekruhluğu, onun üzerinde abdest bozanlaradır.”

Buhârî, Cenâiz 82, (bab başlığında muallak olarak gelmiştir).

TA’ZİYE HAKKINDA

5450 – Ebu Berze el-Eslemî radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Kim çocuğunu kaybeden bir anneye ta’ziyede bulunursa cennette ona bir bürde giydirilir.”

Tirmizî, Cenâiz 74, (1076).

5451 – İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Kim (bir belâya) mâruz olana taziyede bulunursa, ona öbürünün sevabının bir misli verilir.”

Tirmizî, Cenâiz 71, ( 1073).

5452 – Abdullah İbnu Ca’fer anlatıyor: “Ca’fer’in ölüm haberi geldiği zaman, Resülullah aleyhissalâtu vesselâm: “Ca’fer ailesi için yemek yapın! Çünkü onlara, onları meşgul eden (haber) geldi!” buyurdular.”

Tirmizî, Cenâiz 21, (998); Ebu Dâvud, Cenâiz 30, (3132).

5453 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ şöyle buyurdular: “Ölünün kemiğini kırmak, onu diri iken kırmak gibidir.” (Hz. Aişe bu sözüyle) günah cihetiyle demek istemiştir.”

Muvatta, Cenâiz 45, (1, 238); Ebu Dâvud, Cenâiz 64, (3207).

5454 – Ebu Katâde radıyallahu anh anlatıyor: “Bir cenaze geçirilmişti. Resülullah aleyhissalâtu vesselam: “Hem o istirahata kavuştu, hem de ondan istirahata kavuşuldu!” buyurdular. Bunun üzerine, yanındakiler:

“Ey Allah’ın Resülü, “istirahata kavuşan” ve “ondan istirahata kavuşan” kimdir, bu ne demektir?” diye sordular. Şu açıklamayı yaptı:

“Mü’min kul (ölünce), dünyanın yorgunluk ve ağrılarından kurtulur. Fâcir (ölünce) ondan da kullar, memleket, agaçlar ve hayvanlar kurtulur.”

Buhârî, Rikâk 42; Müslim, Cenâiz 61, (950); Muvatta, Cenâiz 54, (1, 241, 242); Nesâî, Cenâiz 48, 49 (4, 48).

5455 – İbnu Amr İbni’l-As radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Medine’de doğan bir adam Medine’de ölmüş idi. Resülullah aleyhissalâtu vesselâm namazını kıldırdı, sonra da: “Keşke doğduğu yerden başka bir yerde ölseydi!” buyurdu. Oradakiler “Niçin?” diye sorunca açıkladı:

“Kul doğduğu yerin dışında ölürse, cennette doğduğu yerle eserinin kesildiği (ecelinin geldiği) yerin arası mukayese edilir!”

Nesâî, Cenâiz 8, (4, 7).

KABİR AZABI

5456 – Hâni Mevlâ Osmân İbnu Affân radıyallahu anh anlatıyor: “Hz. Osman radıyallahu anh, bir kabrin üzerinde durunca sakalı ıslanıncaya kadar ağlardı. Kendisine: “Cenneti ve cehennemi hatırladığın vakit ağlamıyorsun, fakat kabri hatırlayınca ağlıyorsun!” dediler. Bunun üzerine: “Çünkü Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın şöyle söylediğini işittim:

“Kabir, ahiret menzillerinin birinci menzilidir. Kişi ondan kurtulabilirse, ondan sonrakiler daha kolaydır. Ondan kurtulamazsa ondan sonrakiler bundan daha zordur, daha şediddir.”

Hz. Osman devamla Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın şu sözünü de nakletti:

“(Ahiret âleminden gördüğüm) manzaraların hiçbiri kabir kadar korkutucu ve ürkütücü değildi!”

Rezin şu ziyadeyi kaydetti: “Hâni der ki: “Hz. Osman radıyallahu anh’ın şu beyti irşad ettiğini işittim:

“Eğer ondan necat buldunsa, büyük musibetten kurtuldun, Aksi halde senin kurtulacağını hayal etmem.”

Tirmizi, Zühd 5, (2309).

5457 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Şu ayet ininceye kadar kabir azabından şüphelenmeye devam etmiştik. (Meâlen): “Sayınızın çokluğuyla övünmek sizi oyaladı. Öyle ki, kabirleri ziyaret ettiniz.”

Tirmizi, Tefsir Tekâsür, (3352).

5458 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ’nın anlattığına göre, bir yahudi kadın, yanına girdi. Kabir azabından bahsederek:

“Seni kabir azabından Allah korusun!” dedi. Aişe de Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a kabir azabından sordu. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Evet, kabir azabı haktır. Onlar kabirde azap çekerler, onların azabını hayvanlar işitir!” buyurdu. Hz. Aişe der ki:

“Bundan sonra Aleyhissalâtu vesselâm’ı namaz kılıp da, namazında kabir azabından istiaze etmediğini hiç görmedim.”

Buhâri; Cenâiz 89; Müslim, Mesâcid 123, (584); Nesâî, Cenâiz 115, (4,104,105).

5459 – İbnu Abbas radıyallahu anhümâ anlatıyor “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm (bir gün) iki kabre uğradı ve:

“(Bunlarda yatanlar) azab çekiyorlar. Azabları da büyük bir günahtan değil” buyurdular. Sonra sözlerine şöyle devam ettiler:

“Evet! Biri, nemîmede (lâf getirip götürmede) bulunurdu. Diğeri de idrar sıçrantısına karşı korunmazdı.” Aleyhissalâtu vesselâm sonra yaş bir hurma dalı istedi, ikiye böldü. Birini birinin üzerine dikti, birini de öbürünün üzerine dikti. Sonra da:

“Belki bunlar yaş kaldıkça azapları hafifler!” buyurdular.”

Buhâri, Vudû 55, 56, Cenâiz 82, 89, Edeb 46, 49; Müslim, Tahâret 111, (292); Tirmizi, Tahâret 53, (70); Ebu Dâvud, Tahâret 11, (20, 21); Nesâî, Tahâret 27, (1, 28-30).

5460 – İbnu Ömer radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Sizden biri ölünce, kendisine akşam ve sabah (cennet veya cehennemdeki) yeri arzedilir. Cennet ehlinden ise, (yeri) cennet ehlinin (yeridir), ateş ehlinden ise (yeri) ateş ehlinin (yeridir). Kendisine:

“Allah seni Kıyamet günü diriltinceye kadar senin yerin işte budur!” denilir.”

Buhârî, Cenâiz 90, Bed’ü’l-Halk 8, Rikâk 42; Müslim, Cennet 65, (2866); Muvatta, Cenâiz 47, (1, 239); Tirmizî, Cenâiz 70, (1072); Nesâî, Cenâiz 116, (4, 107).

5461 – Zeyd İbnu Sâbit radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, bizimle birlikte, Benî Neccâr’a ait bir bahçede bulunduğu sırada bindiği katır, onu aniden saptırdı, nerdeyse (sırtından yere) atacaktı. Karşısında beş veya altı kabir vardı. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Bu kabirlerin sahiplerini bilen var mı?” buyurdular. Bir adam:

“Ben biliyorum!” deyince, Aleyhissalâtu vesselâm:

“Ne zaman öldüler?” dedi. Adam:

“Şirk devrinde!” deyince Aleyhissalâtu vesselâm;

“Bu ümmet kabirde fitneye maruz kılınacak. Eğer birbirinizi defnetmemenizden korkmasaydım şahsen işitmekte olduğum kabir azabını size de işittirmesi için Allah’a dua ederdim” buyurdular ve sonra şunları söylediler: “Kabir azabından Allah’a sığının!” Oradakiler:

“Kabir azabından Allah’a sığınırız!” dediler. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Cehennem azabından da Allah’a sığının!” dedi

“Cehennem azabından Allah’a sığınırız” dediler.

“Fitnelerin açık ve kapalı olanından Allah’a sığının!” dedi.

“Açık ve kapalı her çeşit fitneden Allah’a sığınırız!” dediler.

“Deccal’ın fitnesinden Allah’a sığının!” buyurdu.

“Deccal’ın fitnesinden Allah’a sığınırız!” dediler.”

Müslim, Cennet 67, (2867).

5462 – Ebu Eyyub el-Ensârî radıyallahu anh anlatıyor: “Güneş battıktan sonra, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm çıkmıştı, bir ses işitti: “Bu, kabirlerinde azab çeken yahudiler(in sesidir)!” buyurdular.”

Buhâri, Cenâiz 88; Müslim, Cennet 69, (2869); Nesâi, Cenâiz 114, (4, 102).

5463 – Nesâi. Hz. Enes radıyallahu anh’tan naklediyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm bir kabirden bir ses işitmişti: “Bu ne zaman öldü? (Bileniniz var mı?” buyurdular.

“Cahiliye devrinde!” dediler. Bu cevaba sevindi ve:

“Eğer birbirinizi defnetmemenizden korkmasaydım kabir azabını size de işittirmesi için dua ederdim” buyurdular.”

Müslim, Cennet 68, (2868); Nesâî, Cenâîz 114, (4, 102).

MÜNKER VE NEKİRİN SUALLERİ

5464 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Kul kabrine konulup, yakınları da ondan ayrılınca -ki o, geri dönenlerin ayak seslerini işitir- kendisine iki melek gelir. Onu oturtup:

“Muhammed aleyhissalâtu vesselâm denen kimse hakkında ne diyordun?” diye sorarlar. Mü’min kimse bu soruya:

“Şehadet ederim ki, O, Allah’ın kulu ve elçisidir!” diye cevap verir. Ona:

“Cehennemdeki yerine bak! Allah orayı cennette bir mekâna tebdil etti” denilir. (Adam bakar) her ikisini de görür. Allah da ona, kabrinden cennete bakan bir pencere açar. Eğer ölen kâfir ve münafık ise (meleklerin sorusuna):

“(Sorduğunuz zâtı) bilmiyorum. Ben de herkesin söylediğini söylüyordum!” diye cevap verir. Kendisine:

“Anlamadın ve uymadın!” denilir. Sonra kulaklarının arasına demirden bir sopa ile vurulur. (Sopanın acısıyla) öyle bir çığlık atar ki, onu (insan ve cinlerden ibaret olan) iki ağırlık dışında ona yakın olan bütün (kulak sahipleri) işitir.”

Buhâri, Cenâiz 68, 87; Müslim, Cennet 70, (2870); Ebu Dâvud, Cenâiz 78, (3231); Nesâi, Cenâiz 110, (4, 97, 98); Tirmizi, Cenâiz 70, (1071) -Ebu Hureyre’den-,

5465 – Yine Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Ölüyü, (mezara kadar) üç şey takip eder: Ailesi, malı ve ameli. Bunlardan ikisi geri döner, biri baki kalır: Ailesi ve malı geri döner, ameli kendisiyle bâki kalır.”

Buhâri, Rikâk 42; Müslim, Zühd 5, (2960); Tirmizi, Zühd 46, (2380).

5466 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Ölüp de pişman olmayan yoktur, mutlaka herkes nedamet duyar: İyi yolda olan hayrını daha çok artırmadığı için pişman olur, nedamet duyar. Kötü yolda olan da nefsini kötülükten çekip almadığına pişman olur, nedamet duyar.”

Tirmizi, Zühd 59, (2405).

5467 – Yine Ebu Hureyre anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Bir insan ölünce üç kişi hariç herkesin ameli kesilir: Sadaka-i câriye (bırakan), veya istifade edilen bir ilim (bırakan) veya kendine dua edecek sâlih evlat (bırakan).”

Müslim, Vasıyyet 14, (1631); Ebu Dâvud, Vesâyâ 10, (2880); Tirmizî, Ahkâm 36, (1376); Nesâî, Vesâya 8, (6, 251).

ALEYHİSSALÂTU VESSELÂM’IN İSMİ VE NESEBİ

5489 – Buhâri merhum “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın bi’setine (peygamber olarak gönderilişine) tahsis ettiği babta der ki: “O, Allah’ın elçisi Muhammed İbnu Abdillah İbni Abdilmuttalib İbni Hâşim İbni Abdi Menâf İbni Kusayy İbni Kilâb İbni Mürre İbni Ka’b İbni Lüeyy İbni Gâlib İbni Fihr İbni Mâlik İbni’n-Nadr İbni Kinâne İbni Huzeyme İbni Müdrike İbni İlyâs İbni Mudar İbni Nizar İbni Ma’add İbni Adnân’dır.”

Buhâri, Menâkıbu’l-Ensâr 28.

5490 – Vâile İbnu’l-Eska’ radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Allah Teâla hazretleri, İsmâil’in evlatları arasından Kinâne’yi seçti, Kinâne’den Kureyş’i seçti, Kureyş’ten Beni Haşîm’i seçti. Beni Hâşim’den de beni seçti.”

Müslim, Fezail 1, (2276).

5491 – Cübeyr İbnu Mut’im radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Benim beş ismim var: Ben Muhammed’im, ben Ahmed’im, ben Allah’ın benimle küfrü mahvedeceği el-Mâhî (mahvedici)yim. Ben Hâşir (toplayıcı)yım, insanlar benim arkamda haşredilecektir. Ben Âkıb (sondan gelen)im, benden sonra peygamber gelmeyecektir.”

Buhâri, Menâkıb 17, Tefsir, Saff 1; Müslim, Fezâil 125, (2354); Muvatta, Esmâu’n-Nebî 1, (2, 1004); Tirmizi, Edeb 67, (2842).

5492 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Allah Teâla hazretleri, Kureyşlilerin şetmlerini (hakâretâmiz sözlerini) ve lânetlerini benden nasıl çevirdiğine hayret etmiyor musunuz? Onlar zemmedilen birine şetmediyorlar, zemmedilen birine lanet okuyorlar, ben ise (Muhammed’im) övülmüşüm.”

Buhâri, Menâkıb 17; Nesâi, Talâk 25, (6, 159).

HZ. PEYGAMBER’İN DOĞUMU VE YAŞI

5493 – Muttalib İbnu Abdillah İbni Kays İbnu Mahreme babası vasıtasıyla ceddinden anlattığına göre ceddi şöyle demiştir:

“Ben ve Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Fil yılında doğduk.”

Tirmizi, Menâkıb 4, (3623).

5494 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm altmışüç yaşında vefat etmiştir.”

Buhari, Menâkıb 10; Müslim, Fezâil 115, (2349); Tirmizi, Menâkıb 28, (3655).

5495 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Mekke’de, kendisine vahiy geldiği durumda onüç yıl ikamet etti. Altmışüç yaşında da vefat etti.”

5496 – Bir başka rivayette de şöyle demiştir: “Mekke’de ses işitir ve ışık görür olduğu halde onbeş yıl ikamet etti. Bunun yedi yılında ışıktan başka bir şey görmedi, sekiz senesinde vahiy aldı. Medine’de on yıl ikamet etti. Altmış beş yaşında olduğu halde vefat etti.”

5497 – Sahîheyn’de gelen bir diğer rivayette şöyle demiştir: “Vahiy Aleyhissalâtu vesselâm’a o kırk yaşında iken indirildi. Bundan sonra onüç yıl kaldı. Sonra hicretle emr olundu. O da Medine’ye hicret etti. Orada on yıl kaldı. Sonra vefat etti. Aleyhissalâtu vesselâm.”

Buhari, Megâzi 85, Fezâilu’l-Kur’ân 1; Müslim, Fezail 117, 121, (2351, 2353); Tirmizi, Menâkıb 28, (3652, 3653).

5498 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “”Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm altmışüç yaşında vefat etti. Hz. Ebu Bekir de altmışüç yaşında vefat etti. Hz. Ömer de altmışüç yaşında vefat etti. (Radıyallahu anhüma).”

Müslim, Fezail 114, (2348).

HZ. PEYGAMBER’İN ÇOCUKLARI

5499 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Kureyşliler, birbirlerine küfrün ve sapıklığın devamını tavsiye ettiler ve aralarında:

“Bizim üzerinde olduğumuz şey var ya, bu, o köksüz sürgün (mesabesinde olan Muhammed)in üzerinde olduğu şeyden daha doğrudur!” dediler. Bunun üzerine, Allah Teâla hazretleri Kevser sûresini inzal buyurdu:

“Şüphesiz ki biz sana kevseri verdik. Öyleyse Rabbin için namaz kıl ve kurban kes. Asıl arkası kesik (nesilsiz) olan, sana düşmanlık edenin ta kendisidir” (Kevser 1-3).

Bundan sonra Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın beş erkek çocuğu oldu. Dördü Hz. Hatice radıyallahu anhâ’dan: Abdullah; bu in büyükleri idi; Tâhir; -bunun Abdullah olduğu ve bunların üç tane oldukları da söylenmiştir-; Tayyib, Kâsım ve Mâriye’den olan İbrahim.

Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın dört tane de kızı vardı: Bunlardan Zeyneb, Ebu’l-As İbnu’r-Rebî’in nikâhı altında idi. Rukiyye ve Ümmü Külsûm: Bu ikisi, Ebu Leheb’in oğulları olan Utbe ve Uteybe’nin nikâhı altında idiler. “Ebu Leheb’in iki eli kurusun ve kurudu da…” (Tebbet 1-5) vahy-i şerifi nazil olduğu zaman, Ebu Leheb oğullarına onları boşamalarını emretti. Bunun üzerine Hz. Osman önce Rukiyye ile evlendi. Rukiyye onunla birlikte Habeşistan’a hicret etti. Orada Hz. Osman’ın Abdullah adında bir oğlu dünyaya geldi. Hz. Osman ona izafeten (Ebu Abdillah diye) künye almıştı. Sonra Rukiyye radıyallahu anhâ vefat etti. Ondan sonra Hz. Osman Ümmü Külsûm radıyallahu anhümâ ile evlendi.

Hz. Fâtıma radıyallahu anhâ: Bu Hz. Ali radıyallahu anh’ın nikâhı altında idi. Hz. Ali’nin Fatma’dan Hasan, Hüseyin ve Muhsin adlarında üç erkek çocuğu ile Zeyneb ve Ümmü Külsüm adlarında iki kız çocuğu dünyaya geldi. Bunlardan Zeyneb, Abdullah İbnu Ca’fer radıyallahu anhüma’nın nikâhı altında idi. Hz. Ali, Ümmü Külsûm’u da Hz. Ömer’e nikâhlamıştı, radıyallahu anhüm ecmâin.”

Rezîn tahric etmiştir.

5500 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, oğlu İbrahim öldüğü zaman buyurdular ki:

“O daha memede iken öldü. Onun cennette iki sütannesi var. Bunlar onun sütünü (iki yıla) tamamlayacaklar. Çünkü o benim oğlumdur.”

Müslim, Fezâil 63, (2316).

ALEYHİSSALÂTU VESSELÂM’IN SIFATLARI VE AHLÂKLARI

5501 – Hz. Ali’nin evladlarından Muhammed’in oğlu İbrahim anlatıyor: “Hz. Ali radıyallahu anh Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ı vasfettiği zaman şöyle derdi: “Resûlu-i Ekrem aleyhissalâtu vesselâm efendimiz çok uzun boylu olmadığı gibi, (azaları) birbirine girmiş kısa boylu da değildi, orta boylu bir insandı.

Saçları kıvırcık değildi, düz de değildi, dalgalıydı. Şişman değildi, yuvarlak yüzlü de değildi, yanakları uzuncaydı.

Rengi kırmızıya çalan, beyazdı. Gözleri siyah ve kirpikleri uzundu, göğsünde göbeğine kadar inen kıldan bir hat vardı. El ve ayaklarının parmakları kalıncaydı. Eklem yerleri ve iki küreğinin birleşme yeri olan omurga iri idi.

Bir tarafa dönünce (sadece başını çevirmez) bütün vücudunu çevirirdi. Yürüyünce, yamaçtan iniyormuşcasına öne meylederek yürürdü.

İki omuzu arasında peygamberlik mührü vardı. O, peygamberlerin mührü (sonuncusu) idi. İnsanların en iyi kalplisi, en şecaatlisi ve en doğru sözlüsü idi. O ahlâkça herkesten yüce, muâşere yönüyle de en geçimlisi idi. Onu âniden gören ondan heybet duyardı; bilerek beraber olan, kalpten severdi. Onu vasfeden şöyle derdi: “Ben ne O’ndan önce, ne de ondan sonra O’nun gibisini görmedim.”

Resul-ü Ekrem çabuk konuşmazdı; her işitenin anlayacağı şekilde teker teker konuşurdu.”

Tirmizi, Menakıb 19, (3642).

5502 – İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Ehl-i Kitap saçlarını düz salınmaya bırakırlar, müşrikler de ayırırlardı. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ise, (vahiy yoluyla) emredilmediği hususlarda Ehl-i Kitaba uygun hareket etmekten hoşlanırdı. Bu sebeple saçını alnından serbest bıraktı. Bilahare (bütün müşrikler müslüman olduktan sonra) saçlarını (alnından) ayırdı.”

Buhâri, Libas 70, Menakıb 23, Fezâilu’l-Ashâb 52; Müslim, Fezail 90, (2336); Ebu Dâvud, Tereccül 10, (4188); İbnu Mâce, Libâs 36, (3632).

5503 – Hz. Enes radıyallahu anh’ın anlattığına göre, “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın saçındaki aklardan sorulunca (Enes) şöyle cevap vermiştir:

“Allah O’nu, beyazla çirkinleştirmemiştir.” “

Bir rivayette de şöyle demiştir: “O, kişinin başında ve sakalında bulunan beyazları yolmasını mekruh addederdi. Ve (Enes radıyallahu anh): “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm saçlarını boyamadı. Beyaz kıl (onda nâdirdi ve sadece) alt dudağında, şakaklarında ve başında bir nebzecik vardı” derdi.”

Müslim, Fezâil 104, 105 (2341).

5504 – Ebu Cuhayfe radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalatu vesselam’ı gördüm, sadece alt dudağında yani anfetesinde beyaz gördüm.”

Buhari, Menakıb 23; Müslim, Fezail 106, (2342).

5505 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ı, berber onu tıraş ederken gördüm. Ashabı etrafını çevirmişti. Aleyhissalâtu vesselâm’ın tek kılının yere düşmesini istemiyorlar, birinin eline düşsün istiyorlardı…”

Müslim, Fezail 75, (2325).

PEYGAMBERLİK MÜHRÜ VE MÜTEFERRİK ŞEYLER

5506 – Abdullah İbnu Sercis radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ile birlikte ekmek ve et yedim ve: “Ey Allah’ın Resulü! Allah seni mağfiret buyursun!” dedim. Bana: “Seni de!” diye karşılıkta bulundu.

Râvi der ki: “(İbnu Sercis’e): “Resûlullah sana istiğfarda mı bulundu?” diye soruldu. O: “Evet, “Seni de!” dedi” diye cevap verdi ve sonra şu ayeti okudu. (Meâlen): “Kendi günahın için de, mü’min erkek ve mü’min kadınlar için de Allah’an af dile…” (Muhammed 19). İbnu Sercis devamla dedi ki:

“Sonra etrafında döndüm, iki omuzu arasında peygamberlik mührünü gördüm. Sol kürek kemiğinin geniş tarafında idi, yumruk gibi ve üzerinde siğiller emsâli benler vardı.”

Müslim, Fezâil 112, (2346).

5507 – Câbir İbnu Semüre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın peygamberlik mührü, iki omuzu arasında idi. Tıpkı bir güvercin yumurtası büyüklüğünde kırmızı bir yumru (gudde=bez) idi.”

Tirmizi, 42, (3647).

5508 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Ben Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’dan daha güzelini hiç görmedim. Sanki güneş mübarek yüzlerinde yürüyor gibiydi. Yürürken Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’dan daha hızlı yürüyen kimse de görmedim. Sanki yer O’nun ayağı altında dürülüyor gibiydi. Biz O’nunla beraber yürürken kendimizi zorlardık. O ise, aldırmazdı.”

Tirmizi, Menakıb 26, (3650).

5509 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm konuşurken (ağır ağır konuşurdu. Öyle ki) eğer biri çıkıp, kelimeleri saymak istese sayardı. O, sözü sizin gibi peş peşe getirmezdi.”

Buhâri, Menâkıb 23; Müslim, Fezâilu’s-Sahâbe 19, (2493), Zühd 71; Tirmizi, Menâkıb 20, (3643); Ebu Dâvud, İlm 7, (3654, 3655).

5510 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, söylediği bellensin diye kelamını üç kere tekrar ederdi.”

Tirmizi, Menâkıb 21, (3644).

5511 – Abdullah İbnu Selam radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalatu vesselam, oturup konuştuğu zaman, (vahiy bekleyerek veya mele-i A’la’ya iştiyak duyarak) çok sık nazarını semaya çevirirdi.”

Ebu Dâvud, Edeb 21, (4837).

5512 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “(Annem) Ümmü Süleym, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm için yere bir post serer, O da üzerinde kaylûle (öğle uykusu) kestirirdi. Aleyhissalâtu vesselâm uyanınca annem O’nun terini ve kıllarını toplardı. Bunları bir şişede toplar, sonra onu sürünme maddesine katardı.”

(Râvi devamla der ki): “Hz. Enes radıyallahu anh muhtazar (can çekişme halinde) olunca, kefenine sürülecek hanûta bundan katılmasını vasiyet etti.”

Buhâri, İsti’zan 41; Müslim, Fezail 84, (2331); Nesaî, Zinet 119, (8, 218).

5513 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Medine’de bir panik olmuştu. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, Ebu Talha radıyallahu anh’tan el-Mendûb denen (ağır yürüyüşlü) atını istiâreten aldı ve bindi. Dönüşünde: “Bir şey görmedik. Ancak atı çok hızlı bulduk” buyurdu.”

5514 – Bir başka rivayette şöyle gelmiştir: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm insanların en iyisi, en cömerdi ve en şecaatlisi idi. Nitekim bir gece, Medine halkı umumi bir korku yaşamıştı. Halk (korkunun kaynağı olan) sesin geldiği tarafa yöneldi. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ise, herkesten önce o cihete gitmiş, haberi tahkik etmiş ve geri dönmüştü, onları yarı yolda karşıladı. Ebu Talha radıyallahu anh’ın çıplak atı üzerinde idi. Boynunda kılıncı asılıydı. Şöyle diyordu:

“Korkulacak bir şey yok, korkulacak bir şey yok.”

Sonra, “Bu atı pek hızlı bulduk” dedi. Halbuki at, ağır yürürdü.”

Buhari, Cihad 46, 82; Müslim, Fezâil 48, (2307); Ebu Dâvud, Edeb 87, (4988); Tirmizi, Cihad 14, (1685).

5515 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm iki iş arasında muhayyer bırakılırsa, mutlaka en kolayını tercih ederdi. Yeter ki bu, günah olmasın. Eğer bir iş günah idiyse, günaha karşı insanın en uzak duranı idi. Aleyhissalâtu vesselâm kendisi için hiç intikam aramadı. Ama Allah’ın bir haramı ihlâl edilince o zaman Allah için intikam alırdı.”

Buhari, Menâkıb 23, Edeb 80, Hudud 10, 42; Müslim, Fezâil 77, (2327); Muvatta, Husnü’l-Hulk 2, (2, 903); Ebu Dâvud, Edeb 5, (4785).

5516 – Câbir İbnu Semüre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’la birlikte ilk namazı kıldım. Sonra Aleyhissalâtu vesselâm ehline gitti. Onunla ben de çıktım. Onu birkısım çocuklar karşıladı. Derken onların yanaklarını bir bir okşamaya başladı. Benim yanağımı da okşadı. Elinde bir serinlik ve hoş bir koku hissettim. Elini sanki attar havanından çıkarmış gibiydi.”

Müslim, Fezâil 80, (2329).

5517 – İbnu Ebi Evfa radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, zikri çok yapar, lağvı (hoş sözü) de az yapardı, namazı uzatırdı, hutbeyi de kısa yapardı. Dul ve miskinlerle beraber yürümekten ar duymazdı, onların ihtiyaçlarını mutlaka yerine getirirdi.”

Nesai, Cuma 31, (3, 109).

5518 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’la birlikte yürüdüm. Üzerinde kenarı sert, Necrâni bir hırka vardı. Ona bir bedevi arkadan yetişerek hırkadan tutup şiddetle çekti. Boynunun derisine baktığımda, şiddetle çekilen hırkanın kenarının zedeleyip iz bıraktığını gördüm. Bedevi:

“Ey Muhammed! Yanındaki Allah’ın malından bana da verilmesini emret” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm ona yönelik baktı ve güldü. Sonra da bir ihsanda bulunulmasını emretti.”

Buhari, Libas 18, Humus 19, Edeb 68.

5519 – Yine Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm sabah namazını kılınca, Medine’nin hizmetçileri ellerinde su bulunan kaplar olduğu halde kendisine gelirlerdi. Aleyhissalâtu vesselâm da hiçbirini ihmal etmeden kaplara elini batırırdı. Bazan sabahları hava soğuk olurdu, Aleyhissalâtu vesselâm yine de elini suya batırırdı.”

Müslim, Fezâil 74, (2324).

5520 – Hudri radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın bir taksimde bulunduğu bir sırada, bir adam gelerek üzerine eğildi. Aleyhissalâtu vesselâm da elindeki hurma dalını adama dürtüp yüzünden yaraladı. Sonra da: “Gel! Kısas yap!” buyurdu. Adam:

“Affettim ey Allah’ın Resûlü!” dedi.”

Ebu Dâvud, Diyât 15, (4536); Nesâi, Kasâme 20, (8, 32).

ALEYHİSSALÂTU VESSELÂM’IN ALÂMETLERİ

5521 – Hz. Ali İbnu Ebi eTalib radıyallahu anh anlatıyor: “Babam anlatmış ve demişti ki: “Kureyş büyüklerinden bir grubla Şam’a gitmiştik; beraberimde Muhammed aleyhissalâtu vesselâm da vardı. Yolda bir rahib(in manastırın)a yaklaştık ve yakınına konakladık. Develerimizi çözmüştük ki rahib yanımıza geldi. Daha önceki gelişlerimizde yanımıza hiç uğramamıştı. Aramızda dolaşmaya başladı ve Muhammed’i (bulup) elinden tuttu ve:

“Bu âlemlerin efendisidir!” dedi. Kureyş büyükleri ona:

“Bu söylediğini nereden biliyorsun?” diye sordular. Adam:

“Ben onun sıfat ve evsafını bize indirilen kitapta bulmuşum! Nitekim siz yaklaştığınız zaman, O’na secde etmedik ne taş, ne ağaç kaldı, hepsi de secde ettiler. Bu cansız şeyler ancak bir peygambere secde ederler. Ben O’nu ayrıca peygamberlik mührüyle de biliyorum, bu mühür omuz başındaki düz kemiğe baş kısmının aşağısında bulunur, elma büyüklüğündedir” dedi. Sonra bizden ayrıldı, yemek hazırlayıp getirdi. Muhammed o sırada, develeri gözetliyordu. Yanımıza geldiğinde üzerinde ona gölge yapan bir bulut vardı. Yaklaşınca, halkın kendinden önce ağacın gölgesini kaptıklarını gördü. O da güneşte oturdu. Ağacın gölgesi, üzerine meyletti, onlar güneşte kaldılar. Râhib:

“Bakın, ağacın gölgesi O’nun üzerine meyletti” dedi. Rahib onların yanında iken, bu çocuğu Allah aşkına Rum (diyarın)a götürmeyin diye ricada bulundu ve: “Eğer O’nu götürürseniz, taşıdığı sıfatlarıyla O’nu tanırlar ve öldürürler” dedi. O, bu hususta Allah’ın adını vererek onlara ricada bulunurken, yan tarafına bir göz attı. Manastırına doğru gelen yedi Rum gördü. Onları karşıladı ve:

“Niye geldiniz?” dedi.

“Rahiplerimiz bize Araplar arasında çıkacak bir peygamberin bu ayda memleketimize doğru gelmekte olduğunu söylediler. (Buralara giriş sağlayan) her yola bir grup insan çıkarıldı. Biz de senin su yoluna gönderildik” dediler. Rahip: “Sizden daha hayırlı birini geride bıraktınız mı?” dedi. Onlar:

“O şahsın senin yolunun üzerinde olduğu bize haber verildi!” dediler. Rahib: “Allah’ın icra etmek istediği bir iş hakkında ne dersiniz, insanlardan bunu geri çevirebilecek biri var mı?” diye sordu. Onlar: “Hayır!” dediler. Rahip:

“Öyleyse şu kimseye biat edin. Zira bu, gerçek peygamberdir” dedi. Onlar da ona biat ettiler, Rahiple birlikte orada kaldılar. Sonra rahip bize döndü, ve:

“Allah için söyleyin, bunun velisi kim?” dedi. Beni kastederek: “Şu” dediler. Rahib bana hususi şekilde, geri dönmemiz için ricada bulundu. Ben de O’nu içlerinde, Hz. Ebu Bekr’in gönderdiği, Bilâl’in de bulunduğu bir grup kimse ile geri çevirdim. Rahip O’na kek ve zeytinyağından azık koydu.”

Bu rivayeti Tirmizi, (Menâkıb 5, (3624) Ebu Musa el-Eş’âri radıyallahu anh’tan tahric etmiştir.

Rivayete: “Ebu Talib Şam için yola çıktı….” diye başlar ve yukarıda kaydedildiği şekilde zikreder. Yukarıdaki metni Rezin, Hz. Ali radıyallahu anh’ın babasından rivayeti olarak, kaydedilen elfazla tahric etmiştir.

5522 – Atâ İbnu Yesâr rahimehullah anlatıyor: “Abdullah İbnu Amr İbni’l-As radıyallahu anhüma’ya rastladım ve: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın Tevrat’ta zikredilen vasıflarını bana söyle” dedim. Bunun üzerine hemen:

“Pekala dedi ve devam etti: Allah’a yemin olsun! O, Kur’an’da geçen bazı sıfatlarıyla Tevrat’ta da mevsuftur (ve şöyle denmiştir:) “Ey peygamber, biz seni insanlara şahid, müjdeleyici ve korkutucu (Ahzâb 45) ve ümmiler için de koruyucu olarak gönderdik. Sen benim kulum ve elçimsin. Ben seni mütevekkil diye tesmiye ettim. O, ne katı kalpli, ne de kaba biri değildir. Çarşı pazarda rastgele bağırıp çağırmaz. Kötülüğü kötülükle kaldırmaz, bilakis affeder, bağışlar. Allah, bozulmuş dini onunla tam olarak ikame etmeden onunla kör gözleri, sağır kulakları, paslanmış kalpleri açmadan onun ruhunu kabzetmez.”

Buhâri, Büyû’ 50, Tefsir, Feth 3.

5523 – Abdullah İbnu Selam radıyallahu anh anlatıyor: “Tevrat’ta Hz. Muhammed aleyhisselâm’ın sıfatı ve İsa İbnu Meryem’in de O’nunla birlikte defnedileceği yazılıdır.

Ebu Mevdûd el-Medenî der ki: “(Resûlullah’ın kabrinin bulunduğu) hücrede bir kabir yeri var.”

Tirmizi, Menâkıb 3, (3621).

5524 – Ebu Musa radıyallahu anh anlatıyor: “Habeşistan’ın sahibi (kralı) Necaşî merhum’u işittim, demişti ki:

“Ben şehadet ederim ki Muhammed Allah’ın Resûlüdür. O, Hz. İsa aleyhisselâm’ın geleceğini müjdelediği zâttır. Eğer ben, şu saltanatın başında olmasaydım ve üzerimdeki insanlarla ilgili yük bulunmasaydı onun ayakkabılırını taşımak üzere yanına giderdim.”

Ebu Davud, Cenâiz 62, (3205).

5525 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Bana Ebu Süfyan İbnu Harb anlattı ve dedi ki: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ile aramızda sulh(-u Hudeybiye) olduğu bir sırada Şam’a gitmiştim. Ben orada iken, Herakliyus’a, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’dan bir mektup getirildi. Mektubu Dıhyetu’l-Kelbî getirmişti. Onu Busra emirine teslim etti. O da, Rum Kralı Herakliyus’a ulaştırdı. Herakliyus:

“Peygamber olduğunu zanneden şu adamın kavminden buralarda birileri var mı?” diye sordu. Ona “evet var!” dediler ve ben bir grup Kureyşliyle birlikte çağırıldım. Yanına girdik. Bizi önüne oturttu.

“Ona nesebce en yakın olan kimdir?” dedi. Ben atıldım:

“Benim!” dedim. Bunun üzerine beni, arkadaşlarım arkamda kalacak şekilde önüne oturttu. Sonra tercümanını getirtti.

“Şunlara söyle, ben şuna, o peygamber olduğunu zanneden kimse hakkında soracağım. Eğer cevaplarında bana yalan söylemeye kalkarsa, onu tekzib etsinler!” dedi. Ebu Süfyan der ki:

“Allah’a yemin olsun. Eğer yalanım, aleyhime tesir hâsıl eder korkusu olmasaydı, cevaplarım sırasında yalan söylerdim. Sonra Herakliyus, tercümanına:

“Sor şuna! O zâtın aranızdaki nesebi nasıldır?” dedi. Ben:

“O, aramızda asîl bir nesebe sahiptir” dedim. O tekrak sordu:

“O’nun ecdadı arasında kral var mı?

“Yok!” dedim.

“Siz onu bu iddiasından önce hiç yalanla itham ettiniz mi?” dedi. Ben:

“Hayır!” dedim.

“Ona insanların eşraf takımı mı tabi oluyor, zayıflar takımı mı? dedi.

“Zayıflar takımı!” dedim.

“Artıyorlar mı azalıyorlar mı?” dedi. Ben:

“Eksilmiyorlar, bilakis artıyorlar” dedim. O tekrar sordu:

“Dine girdikten sonra hoşnutsuzlukla dininden vazgeçen, irtidad eden oldu mu?”

“Hayır!” dedim.

“Onunla hiç savaştınız mı?” dedi. Ben:

“Evet!” dedim.

“Onunla savaşınız nasıl oldu?” dedi.

“Harb onunla bizim aramızda münavebeli oldu. O bize karşı kazandı, biz de ona karşı kazandık!” dedim.

“Verdiği sözden caydığı oldu mu?” dedi.

“Hayır! Ancak, aramızda bir sulh var, bu esnada ne yapacak bilmiyoruz!” dedim.

Ebu Süfyân der ki: “Allah’a yemin olsun o konuşmamız esnasında, (aleyhte) bundan başka bir şey söyleme imkanı bulamadım.” Herakliyus sormaya devam etti:

“Muhammed’den önce bu sözü söyleyen bir başkası var mıydı?” dedi.

“Hayır!” dedim. Bunun üzerine tercümanına:

“Söyle ona! Ben sana “aranızdaki nesebi” nden sordum, sen onun asaletli biri olduğunu söyledin. İşte peygamberler de böyledir, hep kavimleri arasında neseb sahiplerinden gönderilirler. Ben sana “ecdadı içinde kral var mı?” diye sordum “yok!” dedin. Ben de “eğer ecdadı arasında bir kral olsaydı bu ecdadının kraliyetini arayan bir adam” diyecektim. Ben, “ona tabi olanlar” dan sordum: “Cemiyetin zayıf takımı mı yoksa eşraf kesimi mi?” diye. Sen “zayıflar!” dedin. Peygamberlere tabi olanlar işte bunlardır. Ben sana “bu iddiasından önce onu hiç yalanla itham ettiniz mi?” diye sordum, sen “hayır!” dedin. Böylece anladım ki o, ne insanlara ne de Allah’a yalan söyleyecek biri değildir. Ben sana “dine girdikten sonra, hoşnut olmayarak dininden dönen oldu mu?” diye sordum, sen “Hayır!” dedin. İman böyledir, onun neşesi kalplere bir girdi mi, bir daha solmaz. Ben senden “onlar artıyorlar mı, eksiliyorlar mı?” diye sordum, sen arttıklarını söyledin. İman işi böyledir, tamamlanıncaya kadar artarlar. Ben sana “onlarla savaştınız mı?” diye sordum, sen savaştığınızı, savaşın aranızda münâvereli cereyan ettiğini, onların size, sizin de onlara galebe çaldığını söyledin. Peygamberler de böyledir, imtihandan geçirilirler, sonunda âkibet onların olur. Ben, sana “verdiği sözden döndüğü olur mu?” dedim, sen olmadığını söyledin. Peygamberler de böyledir, sözlerinden dönmezler. Ben, “Bu iddiayı ondan önce söyleyen oldumu?” diye sordum. sen “Hayır!” dedin. Ben “Eğer bu sözü ondan önce biri söylemiş olsaydı, “Bu adam, kendinden önce söylenmiş bir sözü tamamlamaya çalışan birisi” diyecektim.

Herakliyus sonra: “Size ne emrediyor?” diye tekrar soru sordu. Biz:

“Namaz, zekat, sıla-i rahim ve iffet” dedik. Bunun üzerine herakliyus dedi ki:

“Eğer, senin söylediklerin gerçekse, O peygamberdir! Ben onun çıkacağını biliyordum. Ancak sizin aranızdan çıkacağını zannetmiyordum. Eğer, O’na kavuşabileceğimden emin olsam karşılaşmayı çok isterdim. Yanında olsaydım, ayaklarına su dökerdim. O’nun hakimiyeti, ayaklarımın altında olan şu diyarlara kadar uzanacaktır.

Sonra Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın mektubunu getirtti ve okuttu. Şöyle diyordu: “Bismillahirrahmanirrahim.

Allah’ın elçisi Muhammed’den Rum’un büyüğü Herakliyus’a,

Selam hidayete tabi olanlara olsun.

Emmâ ba’d! Seni İslâm’a çağırıyorum. İslâm’a gir, selâmeti bul! Allah da ecrini iki kat versin. Yüz çevirirsen, bütün tebeanın günahı üzerine olsun. “Ey Ehl-i Kitap! Sizinle bizim aramızda müşterek olan bir söze gelin: Allah’tan başkasına ibadet etmeyelim. Ona hiçbir şeyi ortak koşmayalım, Allah’ı bırakıp da birbirimizi Rabb edinmeyelim.! Eğer onlar yüz çevirirse siz deyin ki: “Şâhit olun, biz müslümanlarız” (Âl-i İmran 64).

Herakliyus, mektubun okunuşunu tamamlayınca, yanında sesler yükseldi ve gürültüler arttı. Bize emretti, çıkarıldık. Ben arkadaşlarıma:

“İbnu Ebi Kebşe’nin işi ciddidir. Şu Benî Asfer’in (Rumların) kralı ondan korkuyor!” dedim. Allah İslâm’ı bana nasib edinceye kadar onun galip geleceği inancını taşıdım.

Herakliyus, ileri gelen cemaatini hep davet etti, kendine ait sarayların birinde toplandılar. Onlara:

“Ey Rum cemaati! Ebedî bir kurtuluşunuz ve şu saltanatınızın bekasına ne dersiniz?” dedi. Bunun üzerine, hep birden vahşi eşekler gibi ürküp kapılara koştular. Ancak hepsini kapatılmış buldular. Herakliyus onları geri çağırdı.

“Ben sizin dindeki salâbetinizi imtihan ettim. Sizde gördüğüm durum hoşuma gitti!” dedi. Bunun üzerine, ona secde ettiler ve ondan razı oldular.”

Buhâri, Bed’ü’l-Vahy 1, İmân 37, Şehâdât 28, Cihâd 11, 99, 102, 122, Cizye 13, Tefsir, Âl-i İmrân 4, Edeb 8, İsti’zan 24, Ahkâm 40; Müslim, Cihad 73, (1773); Tirmizi, İsti’zan 24, (2718).

5526 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Cinler semaya yükselip, orada vahyi dinliyorlardı. Bir tek kelime işitince, ona doksandokuz tane de (kendilerinden) ilave ediyorlardı. O tek kelime hak, ilave edilenler batıldı. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm gönderilince, semadaki yerlerine yükselmeleri şihâblarla (göktaşları) önlendi. Bundan önce gökte şihablar (bu kadar çok) atılmazdı. İblis onlara:

“Nedir bu? Herhalde mühim bir hadise var!” dedi. Askerlerini gönderdi. Onlar Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ı Mekke’de iki dağın arasında namaz kılıyor buldular. İblise tekrar dönüp gördüklerini haber verdiler. O da:

“Arzda meydana gelen hadise işte bu! (Sizin semadan haber almanız bu sebeple engelleniyor) dedi.”

Tirmizi, Tefsir, Cin, (3321)

VAHYİN BAŞLANGICI

5527 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a vahiy olarak ilk başlayan şey uykuda gördüğü salih rüyalar idi. Rüyada her ne görürse, sabah aydınlığı gibi aynen vukua geliyordu. (Bu esnada) ona yalnızlık sevdirilmişti. Hira mağarasına çekilip orada, ailesine dönmeksizin birkaç gece tek başına kalıp, tahannüs’de bulunuyordu. -Tahannüs ibadette bulunma demektir.- Bu maksadla yanına azık alıyor, azığı tükenince Hz. Hatice radıyallahu anha’ya dönüyor, yine aynı şekilde azık alıp tekrar gidiyordu. Bu hal, kendisine Hira mağarasında Hak gelinceye kadar devam etti. Bir gün ona melek gelip:

“Oku!” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Ben okuma bilmiyorum!” cevabını verdi. (Aleyhissalâtu vesselâm hâdisenin gerisini şöyle anlatır: “Ben okuma bilmiyorum deyince) melek beni tutup kucakladı, takatım kesilinceye kadar sıktı. Sonra bıraktı. Tekrar:

“Oku!” dedi. Ben tekrar:

“Okuma bilmiyorum!” dedim. Beni ikinci defa kucaklayıp takatım kesilinceye kadar sıktı. Sonra tekrar bıraktı ve: “Oku!” dedi. Ben yine: “Okuma bilmiyorum!” dedim. Beni tekrar alıp, üçüncü sefer takatım kesilinceye kadar sıktı. Sonra bıraktı ve:

“Yaratan Rabbinin adıyla oku! O, insanı bir kan pıhtısından yarattı. Oku! Rabbin kerimdir, o kalemle öğretti. İnsana bilmediğini öğretti” (Alâk 1-5) dedi.”

Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm bu vahiyleri öğrenmiş olarak döndü. Kalbinde bir titreme (bir korku) vardı. Hatice’nin yanına geldi ve:

“Beni örtün, beni örtün!” buyurdu. Onu örttüler. Korku gidinceye kadar öyle kaldı. (Sükûnete erince) Hz. Hatice radıyallahu anhâ’ya, başından geçenleri anlattı ve:

“Nefsim hususunda korktum!” dedi. Hz. Hatice de:

“Asla korkma! Vallahi Allah seni ebediyen rüsvay etmeyecektir. Zira sen, sıla-i rahimde bulunursun, doğru konuşursun, işini göremeyenlerin yükünü taşırsın. Fakire kazandırırsın. Misafire ikram edersin. Hak yolunda zuhur eden hadiseler karşısında (halka) yardım edersin!” dedi. Sonra Hz. Hatice, Aleyhissalâtu vesselâm’ı alıp Varaka İbnu Nevfel İbni esed İbni Abdi’l-Uzzâ İbni Kusay’a götürdü. Bu zat, Hz. Hatice’nin amcasının oğlu idi. Cahiliye devrinde hıristiyan olmuş bir kimseydi. İbranice (okuma) yazma bilirdi. İncil’den, Allah’ın dilediği kadarını İbranice olarak yazmıştı. Gözleri âma olmuş yaşlı bir ihtiyardı. Hz. Hatice kendisine:

“Ey amcamoğlu! Kardeşinin oğlunnu bir dinle, ne söylüyor!” dedi. Varaka Aleyhissalâtu vesselâm’a:

“Ey kardeşimin oğlu! Neler de görüyorsun?” diye sordu. Aleyhissalâtu vesselâm gördüklerini anlattı. Varaka da O’na:

“Bu gördüğün melektir. O Hz. Musa’ya da inmiştir. Keşke ben genç olsaydım (da sana yardım etseydim); keşke, kavmin seni sürüp çıkardıkları vakit hayatta olsaydım!” dedi. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm:

“Onlar beni buradan sürüp çıkaracaklar mı?” diye sordu. Varaka:

“Senin getirdiğin gibi bir din getiren hiç kimse yok ki, O’na husumet edilmemiş olsun! O gününü görürsem, sana müessir yardımda bulunurum!” dedi. Ancak çok geçmeden Varaka vefat etti ve vahiy de fetrete girdi (Kesildi).”

Buhari, Bed’ü’l-Vahy, Enbiya 21, Tefsir, Alâk Ta’bir 1; Müslim, İman 252, (160); Tirmizi, Menakıb 13, (3636).

5528 – Yahya İbnu Ebi Kesir anlatıyor: “Ebu Seleme İbnu Abdirrahman’a Kur’an’dan ilk inenin ne olduğunu sordum.

“Ya eyyühe’l-Müddessir (ey örtüsüne bürünmüş)! (suresi)dir!” dedi. Ben:

“İyi ama, başkaları ilk inenin İkra’bismi Rabbikellezi halâk (suresi) dir diyorlar” dedim. Bunun üzerine Ebu Seleme:

“Ben bu hususta Hz. Câbir radıyallahu anh’a sormuştum. O bana:

“Sana, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın söylediğinden başka bir şey söylemeyeceğim. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Bir ay kadar Hira mağarasına mücavir oldum (itikafa girdim). Mücaveretimi (itikafımı) tamamlayınca, dağdan indim. Derken bana bir seslenen oldu. Sağıma baktım, hiçbir şey görmedim. Soluma baktım, yine bir şey görmedim. Arkama baktım bir şey görmedim. Derken başımı kaldırdım, bir şey gördüm, ama (bakmaya) dayanamadım. Hemen Hatice’nin yanına geldim:

“Beni örtün!” dedim. Derken şu âyetler nazil oldu. (Mealen): “Ey örtüsüne bürünen! Kalk! (İnsanları ahiretle) korkut! Rabbini büyükle, elbiseni temizle. Pislikten kaçın..” (Müddessir suresi). Bu vahiy namaz farz kılınmazdan önceydi.”

Buhari, Bed’ü’l-Vahy, Bed’ül-Halk 6, Tefsir, Müddessir, Tefsir, Alak, Edeb 118; Müslim, iman 257, (161).

5529 – Hz. Ömer radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a vahiy indiği zaman, yüzünün yakınlarında arı uğultusu gibi bir ses işitilirdi. Bir gün, O’na vahiy indirildi. Bir müddet öyle kaldı. Sonra o hal açıldı. O da Mü’minûn suresinden ilk on ayeti okudu:

“Mü’minler kurtuluşa ermiş, umduklarına kavuşmuşlardır. Onlar namazlarını Allah’tan korkarak, hürmet ve tevazu içinde ve tâdil-i erkân ile kılarlar. Onlar dünya ve ahiretlerine faydası dokunmayan her türlü şeyden yüz çevirirler. Onlar nail oldukları her türlü nimetin zekatını aksatmadan verirler. Onlar namuslarını korurlar. Ancak hanımlarına ve cariyelerine karşı müstesna; bunlarla olan yakınlıklarından dolayı kınanmazlar. Kim helal sınırını aşarak bunların ötesine geçmek isterse, işte öyleleri haddini aşmış olanlardır. O mü’minler ki, Allah’a ve kullara karşı olan emânet ve mesuliyetlerini yerine getirirler ve sözlerinde dururlar. Onlar namazlarını devamlı olarak, vaktinde ve şartlarına riayet ederek kılarlar. İşte onlar vârislerin ta kendileridir. Onlar Firdevs cennetine vâris olurlar. Onlar orada ebedi olarak kalacaklardır” (Mü’minûn, 1-11).

Arkadan dedi ki: “Kim bu on ayeti yerine getirirse cennete girer.”

Sonra kıbleye yöneldi ve ellerini kaldırıp:

“Allahım (hayrımızı) artır, bizi (iyilik yönüyle) noksanlaştırma. Bize ikram et, zillete düşürme. Bize ihsanda bulun, mahrum etme. Bizi tercih et, (düşmanlarımızı) bize tercih etme. Allahım, bizi râzı kıl, bizden de razı ol!” buyurdular.”

Tirmizi, Tefsir, Mü’minun, (3172).

5530 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a inen en son ayet Ribâ ayetidir.”

Buhari, Bakara 53).

5531 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, hacc mevsiminde vakfe mahallinde kendini hacılara arzediyor: “Beni kavmine götürecek bir kimse yok mu? Kureyş, Rabbimin kelamını tebliğ etmeme mani oldu” diyordu.”

Ebu Dâvud, Sünnet 22, (4734); Tirmizi, Sevabu’l-Kur’ân 24, (2926).

İSRÂ

5532 – Hz. Enes radıyallahu anh Mâlik İbnu Sa’sa’a radıyallahu anh’tan naklen anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, onlara, Mirac’a götürüldüğü geceden anlatarak demiştir ki:

“Ben Ka’be’nin avlusunda Hatîm kısmında -belki de Hıcr’da demişti- yatıyordum. -Bir rivayette şu ziyade var: Uyku ile uyanıklık arasında idim.- Derken bana biri geldi, şuradan şuraya kadar (göğsümü) yardı. -Bu sözüyle boğaz çukurundan kıl biten yere kadar olan kısmı kasdetti.- Kalbimi çıkardı. Sonra bana, içerisi imanla (ve hikmetle) dolu, altından bir kab getirildi. Kalbim (çıkarılıp su ve zemzem ile) yıkandı. Sonra içerisi (imanla) doldurulup tekrar yerine kondu. Sonra merkepten büyük katırdan küçük beyaz bir hayvan getirildi. Bu Burak’tı. Ön ayağını gözünün gittiği en son noktaya koyarak yol alıyordu. Ben onun üzerine bindirilmiştim. Böylece Cibril aleyhisselâm beni götürdü. Dünya semasına kadar geldik. Kapının açılmasını istedi.

“Gelen kim?” denildi.

“Cibril!” dedi.

“Beraberindeki kim?” denildi.

“Muhammed aleyhissalâtu vesselâm!” dedi.

“Ona Mirac daveti gönderildi mi?” denildi.

“Evet!” dedi.

“Hoş gelmişler! Bu geliş ne iyi geliştir!” denildi.

Derken kapı açıldı. Kapıdan geçince, orada Hz. Adem aleyhisselam’ı gördüm.

“Bu babanız Adem’dir! Selam ver O’na!” dendi. Ben de selam verdim. Selamıma mukabele etti. Sonra bana:

“Salih evlad hoş gelmiş, salih peygamber hoş gelmiş!” dedi. Sonra Hz. Cebrail beni yükseltti ve ikinci semaya geldik. Kapıyı çaldı.

“Bu gelen kim?” denildi.

“Ben Cibril’im!” dedi.

“Beraberindeki kim?” denildi.

“Muhammed!” dedi.

“Ona Mirac daveti gönderildi mi?” denildi.

“Evet!” dedi.

“Hoş gelmişler! Bu geliş ne iyi geliş!” dediler. Derken bize kapı açıldı. İçeri girince, Hz. Yahya ve Hz. İsa aleyhimâsselam ile karşılaştım. Onlar teyze oğullarıydı. Hz. Cebrail:

“Bunlar Hz. Yahya ve Hz. İsa’dırlar, onlara selam ver!” dedi. Ben de selam verdim. Onlar da selamıma mukabelede bulundular. Sonra:

“Hoş geldin salih kardeş, hoş geldin salih peygamber” dediler. Sonra Cebrail beni üçüncü semaya çıkardı. Kapıyı çaldı.

“Bu gelen kim?” denildi.

“Cibril’im!” dedi.

“Yanındaki kim?” denildi.

“Muhammed’dir!” dedi.

“Ona Mirac daveti gitti mi?” denildi.

“Evet!” dedi.

“Hoş gelmişler! Bu geliş ne iyi geliş!” denildi. Kapı bize açıldı. İçeri girince Hz. Yusuf aleyhisselam’la karşılaştık. Cebrail:

“Bu Yusuf’tur! Ona selam ver!” dedi. Ben de selam verdim. Selamıma mukabele etti. Sonra:

“Salih kardeş hoş gelmiş, salih peygamber hoş gelmiş!” dedi. Sonra Cebrâil beni dördüncü semaya çıkardı. Kapıyı çaldı.

“Bu gelen kim?” denildi.

“Cibril’im!” dedi.

“Beraberindeki kim?” denildi.

“Muhammed!” dedi.

“Ona Mirac davetiyesi indi mi?” denildi.

“Evet!” dedi.

“Hoş gelmişler! Bu geliş ne iyi geliş!” dediler. Kapı açıldı. İçeri girdiğimizde, Hz. İdris aleyhisselam ile karşılaştık. Hz. Cebrâil:

“Bu İdris’tir, ona selam ver!” dedi. Ben selam verdim. O da selamıma mukabele etti. Sonra bana:

“Salih kardeş hoş geldin, salih peygamber hoş geldin!” dedi. Sonra Hz. Cebrail beni yükseltti. Beşinci semaya geldik. Kapıyı çaldı.

“Kim bu gelen?” denildi.

“Ben Cibril’im!” dedi.

“Beraberindeki kim?” denildi.

“Muhammed!” dedi.

“Ona Mirac daveti indirildi mi?” denildi.

“Evet!” dedi.

“Hoş gelmişler! Bu geliş ne iyi geliş!” denildi. Kapı açıldı. İçeri girince, Hârun aleyhisselam ile karşılaştık. Cebrail aleyhisselam:

“Bu Hârun aleyhisselâm’dır. Ona selam ver!” dedi. Ben selam verdim, o da selamıma mukabelede bulundu ve:

“Salih kardeş hoş geldin, salih peygamber hoş geldin!” dedi. Sonra Cebrail beni yükseltti ve altıncı semaya geldik. Kapıyı çaldı.

“Bu gelen kim?” denildi.

“Ben Cibril!” dedi.

“Beraberindeki kim?” denildi.

“Muhammed!” dedi.

“Ona Mirac daveti indirildi mi?” denildi.

“Evet!” dedi.

“Hoş gelmişler! Bu geliş ne iyi geliş!” dendi. Kapı açıldı. İçeri girince, Hz. Musa aleyhisselam ile karşılaştık. Hz. Cebrail:

“Bu Hz. Musa’dır! Ona selam ver!” dedi. Ben selam verdim, o da selamıma mukabelede bulundu. Sonra:

“Salih kardeş hoş geldin, salih peygamber hoş geldin!” dedi. Ben onu geçince ağladı. Kendine: “Niye ağlıyorsun?” denildi.

“Çünkü dedi, benden sonra bir delikanlı peygamber oldu. Onun ümmetinden cennete gidecekler benim ümmetimden cennete gideceklerden daha çok!” dedi. Sonra beni yedinci semaya çıkardı ve kapıyı çaldı.

“Bu gelen kim?” denildi.

“Cibril’im!” dedi.

“Beraberindeki kim?” denildi.

“Muhammed!” dedi.

“Ona Mirac daveti indirildi mi?” denildi.

“Evet!” dedi.

“Hoş gelmişler! Bu geliş ne iyi geliş!” denildi. İçeri girince, Hz. İbrahim aleyhisselam ile karşılaştık. Cebrail:

“Bu baban İbrahim’dir, ona selam ver!” dedi. ben selam verdim. O da selamıma mukabele etti. Sonra:

“Salih oğlum hoş geldin, salih peygamber hoş geldin!” dedi.

Sonra Sidretü’l-Müntehâ’ya çıkarıldım. Bunun meyveleri (Yemen’in) Hecer testileri gibi iri idi, yaprakları da fil kulakları gibiydi. Cebrail aleyhisselâm bana:

“İşte bu Sidretü’l-Müntehâ’dır!” dedi.

Burada dört nehir vardı: İkisi bâtınî nehir, ikisi zâhirî nehir.

“Bunlar nedir, ey Cibrîl?” diye sordum. Hz. Cebrâil:

“Şu iki batıni nehir cennetin iki nehridir. Zahiri olanların biri Nil, diğeri Fırat’tır!” dedi. Sonra bana el-Beytü’l-Ma’mur yükseltildi. Sonra bana bir kabta şarap, bir kapta süt, bir kapta da bal getirildi. Ben sütü aldım. Cebrail aleyhisselâm:

“Bu (aldığın), fıtrat(a uygun olan)dır, sen ve ümmetin bu fıtrat (yaratılış) üzerindesiniz!” dedi.

Resûlullah devamla dedi ki: “Sonra bana, her günde elli vakit olmak üzere namaz farz kılındı. Oradan geri döndüm. Hz. Musa aleyhisselâm’a uğradım. Bana:

“Ne ile emrolundun?” dedi.

“Gece ve gündüzde elli vakit namazla!” dedim.

“Ümmetin, her gün elli vakit namaza muktedir olamaz. Vallahi ben, senden önce insanları tecrübe ettim. Benî İsrail’e muamelelerin en şiddetlisini uyguladım (muvaffak olamadım). Sen çabuk Rabbine dön, bunda ümmetine hafifletme talep et!” dedi. Ben de hemen döndüm (hafifletme istedim, Rabbim) benden on vakit namaz indirdi. Musa aleyhisselâm’a tekrar uğradım. Yine:

“Ne ile emrolundun?” dedi.

“Benden on vakit namazı kaldırdı!” dedim.

“Rabbine dön! Ümmetin için daha da azaltmasını iste!” dedi. Ben döndüm. Rabbim benden on vakit daha kaldırdı. Dönüşte yine Musa aleyhisselam’a uğradım. Aynı şeyi söyledi. Ben, beş vakitle emrolunmama kadar bu şekilde Hz. Musa ile Rabbim arasında gidip gelmeye devam ettim. Bu sonuncu defa da Hz. Musa’ya uğradım. Yine:

“Ne ile emredildin?” dedi.

“Her gün beş vakit namazla!” dedim.

“senin ümmetin her gün beş vakit namaza da tâkat getiremez. Rabbine dön, hafifletme talep et!” dedi.

“Rabbimden çok istedim. Artık utanıyorum, daha da hafifletmesini isteyemem! Ben beş vakte razıyım. Allah’ın emrine teslim oluyorum!” dedim. Musa aleyhisselâm’ı geçer geçmez bir münadi (Allah adına) nida etti:

“Farzımı kesinleştirdim, kullarımdan hafiflettim de!”

Bir rivayette şu ziyade geldi: “Namazlar (günde) beştir. Ve onlar ellidir de. İndimde hüküm değişmez artık!”

Buhari, bed’ü’l-Halk 6, Enbiya 22, 43, Menâkıbu’l-Ensâr 42; Müslim, İman 264 (164); Tirmizi, Tefsir, İnşirah, (3343); Nesâî, Salât 1, (1, 217-218).

5533 – Nesâi’nin bir rivayetinde şöyle gelmiştir: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, beş vakit namazla gönderilince, Hz. Musa aleyhisselam kandisine:

“Rabbine dön! Daha da azaltmasını talep et. Çünkü, Benî İsrail’e iki namaz farz etmişti, onları kılmadılar!” dedi. Bunun üzerine aziz ve celil olan Rabbime tekrar dönüp daha da hafifletmesini istedim. Rabb Teâla şu cevabı verdi:

“Semavat ve arzı yarattığım zaman ben sana ve ümmetine elli vakit namaz yazmıştım. Öyleyse elli olan beştir. Sen ve ümmetin bunları kılın!” Böylece anladım ki, bu beş vakit namaz Rabbim Teâla’dan kesin bir emirdir. Hemen Hz. Musa’ya döndüm. O yine “Dön!” dedi. Fakat ben, artık geri dönmedim.”

Nesai, Salet 1, (1, 223,-224).

5534 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Kureyş beni tekzib ettiği vakit, Hıcr’da doğruldum. Allah Teâla hazretleri Beytu’l-Makdis’i bana tecelli ettirdi. Ben onlara onun alametlerini birer birer haber vermeye başladım. Hem Beytu’l-Makdis’e bakıyor hem de haber veriyordum.”

Buhari, Menâkıbu’l-Ensâr 41, Tefsir, İsra 3; Müslim, İman 276, (170); Tirmizi, Tefsir, Beni İsrail, (3132).

5535 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“İsra gecesinde Hz. Musa’ya uğradım. Kırmızı kum tepesinin yanındaki kabrinde namaz kılıyordu.”

Müslim, Fezail 164, (2375); Nesâî, Kıyamu’l-Leyl 15, (3, 215).

HZ. PEYGAMBER’İN GAYBTAN HABER VERMESİ

5536 – Câbir İbnu Semüre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Kisra ölünce, ondan sonra başka kisra yoktur. Kayser de öldü mü ondan sonra kayser yoktur. Nefsimi kudret elinde tutan Zat-ı Zülcelal’e yemin olsun, siz her ikisinin de hazinelerini Allah yolunda harcayacaksınız.”

Buhari, Menakıb 25, Humuz 8, Eyman 3; Müslim, Fiten 77, (2919).

5537 – Adiyy İbnu Hatim radıyallahu anh anlatıyor: “Ben Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yanında iken bir adam geldi ve fakirlikten şikayet etti. Derken biri daha gelip, o da yol kesilmesinden şikayet etti. (Aleyhissalâtu vesselâm bana dönerek:)

“Ey Adiyy dedi, sen Hire şehrini gördün mü?”

“Hayır görmedim, ancak işittim!” dedim. Bunun üzerine:

“Eğer ömrün biraz uzarsa, devesine binen bir kadının Hire’den (tek başına) kalkıp Ka’be’yi tavaf edeceğini mutlaka göreceksin. O bu seyahatini yaparken Allah’tan başka hiçbir şeyden korkmayacak!”

Adiyy der ki: “İçimden, kendi kendime: “Memlekete dehşet saçan Tayy eşkiyaları nereye gidecek?” dedim. Resûlullah sözlerine devam etti:

“Eğer ömrün olursa Kisra’nın hazinelerinin de fethedildiğini göreceksin!”

“Kisra İbnu Hürmüz mü?” diye araya girdim.

“Evet İbnu Hürmüz olan kisra!” buyurdu ve devam etti:

“Eğer hayatın uzarsa mutlaka göreceksin: “Kişi eli altın ve gümüş parayla dolu olduğu halde bunu tasadduk etmek üzere fakir arayacak fakat kendinden onu kabul edecek bir tek adam bulamayacak. Her biriniz, mutlaka bir gün gelecek aranızda herhangi bir perde, bir tercüman olmaksızın Allah’la karşılaşacaksınız. O zaman Allah Teâla hazretleri:

“Sana tebliğ getiren bir peygamber göndermedim mi?” diye soracak. Muhatabı: “Evet gönderdin!” diyecek. Rabb Teâla:

“Ben sana mal vermedim mi, ikram etmedim mi?” diye soracak, kul:

“Evet! Ey Rabbim, verdin!” deyip sağına bakacak, cehennemden başka bir şey görmeyecek, soluna bakacak cehennemden başka bir şey görmeyecek.”

Adiyy der ki: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın şöyle söylediğini işittim:

“Bir hurmanın yarısı da olsa onu sadaka olarak vererek ateşten korunun! Kim yarım hurma bulamazsa güzel bir sözle korunsun!”

Yine Adiyy radıyallahu anh dedi ki:

“Ben Hire’den kalkıp, Beytullah’ı tavaf eden ve Allah’tan başka kimseden korkmayan yaşlı kadını gördüm. Kisra İbnu Hürmüz’ün hazinelerini fethedenler arasında ben bizzat bulundum. Eğer sizlerin ömrü uzun olursa mutlaka, Ebu’l-Kasım aleyhissalâtu vesselâm’ın şu söylediğini de göreceksiniz: “Kişi, eli altın veya gümüşle dolu olarak çıkacak, onu kendinden (sadaka olarak) kabul edecek adam bulamayacak.”

Buhari, Menakıb 25).

5538 – Hz. Ebu Zerr radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Sizler Mısır’ı fethedeceksiniz. Orası (paraya) “kîrat” denilen yerdir. Oranın halkına hayır tavsiye edin. Onların bir zimmet, bir de rahim (hakkı) vardır.”

Müslim, Fezailu’s-Sahâbe 226, (2543).

5539 – Hz. Sevbân radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Allah Teâla hazretleri yeryüzünü benim için dürüp topladı, ben de doğusunu da batısını da gördüm. Ümmetimin mülkü, bana gösterilen yerlere kadar uzanacaktır. bana iki hazine verildi: Kırmızı ve beyaz hazineler. Ben Rabbimden, ümmetimi umumî bir kıtlıkla helak etmemesini, ümmetime kendi nefislerinden başka bir düşman musallat edip çoğunluğu helak etmelerine meydan vermemesini talep ettim.

Rabbim Teâla hazretleri bu isteklerime şöyle cevap verdiler:

“Ey Muhammed! Bir hüküm verdim mi artık o geri alınmaz. ben senin ümmetine “Onları umumi bir kıtlıkla helak etmeyeceğim, kendileri dışında, çoğunu helak edecek bir düşman da musallat etmeyeceğim, hatta yeryüzünün her tarafında bulunanlar, onlar aleyhinde toplansalar da. Ama kendi aralarında birbirlerini helak edecekler.”

Müslim, Fiten 19, (2889); Tirmizi, Fiten 14, (2177); Ebu Davud, Fiten 1, (4252).

5540 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm bir gün: “Halınız var mı?” diye sordular.

“Bizde halı da nasıl olsun?” dedim.

“Şurası muhakkak ki o da olacak!” buyurdular. Nitekim dediği gibi oldu. Gün geldi ben hanımıma (israf ve mekruh addettiğim için):

“Şu halını benden bari uzak tut!” diye çıkıştığım vakit:

“Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Sizlerin de halıları olacak!” dememiş miydi?” diye karşılık verdi.”

Buhari, Menakıb 25, Nikah 62; Müslim, Libas 39; Ebu Davud, Libas 45, (4145); Tirmizi, Edeb 26, (2775); Nesai, Nikah 83, (6, 136).

5541 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Muhakkak ki, Allah bu ümmet için, her yüz senenin başında, kendisine dini tecdîd edecek kimse(ler) gönderecektir.”

Ebu Davud, Melahim 1, (4391).

5542 – Huzeyfe radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm aramızda doğrulup, o günden Kıyamet’e kadar olacak her şeyden bahsetti. Onu belleyen belledi ve unutan da unuttu. Şu arkadaşlarım da bunu bilirler. (Resûlullah’ın haber verdiği ve fakat) unutmuş olduğum o şeylerden biri vukua gelip görünce, öylesine canlı hatırlıyorum ki, tıpkı, kişinin gördüğü bir şahsın yüzünü, o şahıs kaybolunca hatırlamadığı halde bilahare karşılaşınca hemen tanıyıvermesi gibi.”

Buhari, Kader 4; Müslim, Fiten 23, (2891); Ebu Davud, Fiten 1, (4240).

5543 – Yine Huzeyfe radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, Kıyâmet’e kadar gelecek her şeyi bana haber verdi. Onlardan her ne varsa Aleyhissalâtu vesselâm’a sordum. sadece “Medine halkını Medine’den kim çıkaracak?” bunu sormadım.”

Müslim, Fiten 24,. (2891).

5544 – Amr İbnu Ahtab el-Ensâri radıyallahu anh anlatıyor:

“Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm bir gün bize sabah namazını kıldırıp minbere çıktı. Öğle vakti girinceye kadar hitap etti. Sonra minberden inip namaz kıldı. Tekrar minbere çıkıp ikindi vakti girinceye kadar bize hitap etti. İnip ikindiyi kıldı, sonra tekrar minbere çıktı, güneş batıncaya kadar bize konuştu. Bu konuşmalarda Kıyamet gününe kadar olacak (hadisatı) bize haber verdi. Bunları en iyi bilenimiz, en belleyişli olanımızdır.”

Müslim, Fiten 25, (2892).

5545 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Hayber fethedildiği zaman, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a zehir katılmış bir koyun (kızartması) hediye edildi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Yahudilerden burada olanları bana toplayın!” emrettiler ve derhal toplanıp getirildiler.

“Size bir şey sorsam doğru söyleyecek misiniz?” buyurdu. Onlar:

“Evet!” deyince: “Babanız kimdir?” buyurdu.

“Falancadır!” dediler.

“Yalan söylediniz, bilakis babanız falandır!” buyurdu.

“Doğru söyledin!” dediler.

“Önceki gibi bana doğru söyleyecek misiniz?” diye tekrar sordu.

“Evet! Zaten biz sana yalan söylesek sen onu anlayacaksın, tıpkı babamız hakkındakini anladığın gibi” dediler.

“Cehennem ehli kimdir?” dedi.

“Biz orada az kalacağız. Orada bize siz halef olacaksınız!” dediler.

“Defolun! Vallahi biz ebediyyen size cehennemde halef olmayacağız!” buyurdu. Sonra da:

“Size bir şey sorsam bana doğru söyleyecek misiniz?” buyurdu.

“Evet!” dediler.

“Bu koyuna zehir koydunuz mu, koymadınız mı?” dedi.

“Evet, koyduk!” dediler.

“Pekiyi bunu niye yaptınız?” buyurdu.

“Yalancı (bir peygamber) isen, senden kurtulmayı arzu ettik. Hakiki bir peygamber isen, bu zehir sana asla zarar vermez!” dediler.”

Buhari, Cizye 7.

5546 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın hanımlarından bazıları: “Ey Allah’ın Resûlü! Hangimiz sana daha çabuk kavuşacak?” diye sordular. O da:

“Kolu en uzun olanınız!” diye cevap verdi. Onlar da bir karış alıp kollarını ölçtüler. En uzun kollusu Sevde idi. Bilahare anladık ki, kolunun uzunlu (ndan murad) sadaka imiş. Zaten o sadaka vermeyi severdi. İlk önce o, Aleyhissalâtu vesselâm’a kavuşmuştu.”

Buhari, Zekat 11; Nesai, Zekat 59, (5, 66, 67).

5547 – Müslim’in diğer bir rivayeti şöyledir: “Bana kavuşmada en çabuğunuz kolu en uzun olanınızdır!”

Hz. Aişe devamla der ki: “Kol yönüyle kim daha uzun diye uzunluk ölçüşmesi yaptılar. En uzunumuz Zeyneb (Bintu Cahş) idi. Çünkü o, eliyle çalışır ve kazandığını sadaka olarak fukaraya verirdi.”

Müslim, Fezailü’s-Sahabe 101, (2452).

5548 – Hilâl İbnu Amr anlatıyor: “Hz. Ali radıyallahu anh’ı dinledim. Demişti ki: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Maverâunnehr’den bi adam çıkacak, ona el-Hâris Harrâs (çiftçi) (el-Hâris İbnu Harrâs) denecek. (Ordusunun) önünde Mansûr denen bir adam olacak. Bu zât Âl-i Muhammed için (malıyla, hazineleriyle, silahıyla zemin) hazırlayacak, hilafeti mümkün kılacaktır. Tıpkı Kureyş’in Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a mümkün kıldığı gibi. Ona yardımcı olmak her müslümana vâcib olmuştur -veya ona icabet etmesi vacip olmuştur” dedi-“

Ebu Davud, Mehdî 1, (2452).

5549 – İbnu Ebi Kesir anlatıyor: Ebu Sehm radıyallahu anh dedi ki:

“Bana (Medine’de) bir kadın uğramıştı. Böğründen tuttum, sonra saldım. Sabahleyin Aleyhissalâtu vesselâm halktan biat almaya başladı. Yanına ben de gittim.

“Dün kıdını tutan değil misin sen?” diye sordular.

“Evet! Ama bir daha yapmayacağım ey Allah’ın Resûlü!” dedim. Benim biatımı da aldı.”

(Rezin tahric etmiştir. Hadis, Ahmed İbnu Hanbel’in Müsned’inde mevcuttur (5, 293).

CANSIZLARIN RESÛLULLAH’A KONUŞMALARI, BOYUN EĞMELERİ

5550 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’la Mekke’de idim. Beraberce bir tarafına gitmiştik. Onun karşısına çıkan her ağaç, her dağ ona selam veriyor ve: “Allah’ın selamı üzerine olsun ey Allah’ın Resûlü!” diyordu.”

Tirmizi, Menakıb 8, (3630).

5551 – Câbir İbnu Semüre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Mekke’de bir taş var, peygamberlik geldiği zaman günler boyu bana velam verdi, şu anda o taşı biliyorum.”

Müslim, Fezail 2, (2277); Tirmizi, Menakıb 7, (3628).

5552 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Bir bedevî gelerek Aleyhissalâtu vesselâm’a:

“Senin Allah elçisi olduğunu ne ile bileyim?” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm: “Hurma ağacından şu salkımı çağırmamla. O benim Allah’ın elçisi olduğuma şehadet eder!” dedi ve onu çağırdı. Salkım, ağaçtan inmeye başladı. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yanına düştü ve: “Selam senin üzerine olsun ey Allah’ın Resûlü!” dedi. Sonra Aleyhissalâtu vesselâm ona:

“Haydi yerine dön!” emrettiler. Salkım yerine döndü ve eski yerine kaynadı. Bedevi (bu manzara karşısında) müslüman oldu.”

Tirmizi, Menâkıb 9, (3632).

5553 – Ma’n İbnu Abdirrahman anlatıyor: “Babam merhumu dinledim. Diyordu ki:

“Mesruk’a sordum: “Kur’an’ı dinledikleri gece, cinleri(n geldiğini) Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a haber verdi?” Bana şu cevabı verdi: “Baban, yani İbnu Mes’ud bana bildirdi ki: “Onların yani cinlerin geldiğini bir ağaç haber verdi.”

Buhari, Menakıbu’l-Ensâr 32; Müslim, Salet 153, (450).

5554 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm bir hurma kütüğüne dayanarak hitapta bulun(ur)du. (Duyulan ihtiyaç üzerine) ona bir minber yaptılar, onun üzerinde hutbe vermeye başladı. Hurma kütüğü (Aleyhissalâtu vesselâm’ın kendisini terketmesi üzerine) bir deve inleyişi gibi inleyip ağlamaya başladı. Bunun üzerine Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm minberden inip kütüğü meshedip okşadı. Kütük inlemeyi bırakıp sükûnet buldu.”

Tirmizi, Menâkıb 9, (3631).

YİYECEK VE İÇECEKLERİN ARTIP BEREKETLENMESİ

5555 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ı ikindi namazının vakti girince gördüm. Halk abdest alacak su arıyordu, bulamadılar. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a abdest suyu getirildi. Hemen elini içine koydu ve halka ondan abdest almalarını emretti. Enes der ki: “Ben suyun parmaklarının altından kaynadığını gördüm. Halk en sonuncuya varıncaya kadar abdestini aldı.”

Buhari, Vudü 32, Menakıb 25; Müslim, Fezail 5, (2279); Muvatta, Tahâret 32, (1, 32); Nesai, Tahâret 61, (1, 60); Tirmizi, Menakıb 12, (3635).

5556 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Hudeybiye günü, halk susadı. Aleyhissalâtu vesselâm’a geldiler. Resûlullah’ın önünde deriden mamul bir su kabı vardı, abdest aldı. Halk ona doğru sokuldu. Bunun üzerine:

“Neyiniz var?” diye sordu.

“Yanımızda abdest almaya ve içmeye önünüzdekinden başka suyumuz kalmadı!” dediler. Aleyhissalâtu vesselâm, derhal ellerini kaba koydu. Derken, parmaklarının arasından su kaynamaya başladı, tıpkı gözelerin kaynaması gibiydi. Hepimiz ondan içtik.”

Hz. Câbir’e:

“O gün kaç kişiydiniz?” denildi.

“Eğer, dedi biz yüzbin de olsak su yetecekti, ama biz binbeşyüz kişi idik” cevabını verdi.”

Buhari, Menakıb 25, Megazi 35, Tefsir, Feth 5, Eşribe 31; Müslim, İmaret 67, (1856).

5557 – Hz. Bera radıyallahu anh’tan rivayete göre demiştir ki:

“Siz Fetih deyince Mekke’nin fethini anlıyorsunuz. Evet Mekke’nin fethi bir fetihtir. Ancak biz sahabiler, fetih deyince, Hudeybiye günündeki Bey’atu’r-Rıdvan’ı anlardık. Biz o zaman, Aleyhissalâtu vesselâm’ın yanında bindörtyüz kişi idik. Hudeybiye bir kuyu(nun adı)dır. Biz o kuyunun suyunu tamamen aldık, tek damla bırakmadık. Bu durum aleyhissalâtu vesselâm’a ulaşmıştı. Derhal kuyunun yanına geldi, kenarına oturup bir kap su istedi. Elini yıkadı, ağzına su alıp (kuyuya püskürttü) ve dua etti. Sonra suyu kuyuya döktü. (“Onu bir müddet terkedin” dedi.) Biz kuyuyu terkedip biraz uzaklaştık. Az sonra kuyu bize ve bineklerimize yetecek kadar su saldı.”

Buhari, Enbiya 25, Megazi, 35.

5558 – İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Biz Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın mucizelerini bereket addederdik, siz ise onları bir korkutma vesilesi sayıyorsunuz. Biz Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’la birlikte bir seferde bulunuyorduk. Suyumuz azaldı.

“Bana (bir parça) artık su arayın!” buyurdular. İçerisinde azıcık su bulunan bir kap getirdiler. Aleyhissalâtu vesselâm elini içine soktu ve:

“Haydi temiz, mübarek suya gelin. Bereket Allah Teâla hazretlerindendir!” buyurdular. Yemin olsun, suyun, parmaklarının arasından kaynadığını gördüm. Vallahi biz, yenmekte olan taâmın tesbihini işitirdik.”

Buhari, Menakıb 25; Tirmizi, Menakıb 14, (3637); Nesai, Tahâret 61, (1, 60).

5559 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Biz Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’la beraber bir seferde idik. Derken bir ara halkın azığı tükendi. Bineklerinden bazısını kesmek istediler. Hz. Ömer, (Aleyhissalâtu vesselâm’a müracaat ederek):

“Ey Allah’ın Resûlü! Ben cemaatin geri kalan yiyeceklerini toplasam da sen onlar üzerine -bereketlenmeleri için- dua ediversen daha iyi olur, bineklerimizi kesmeyiz)!” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm da öyle hareket etti. Buğdayı olan buğdayını, hurması olan hurmasını, (hurma) çekirdeği olan da çekirdeğini getirdi.”

“Çekirdekle ne yapıyorlardı?” diye sorulunca açıkladı:

“Halk onu emiyor, üzerine de su içiyorlardı. Resûlullah dua buyurdu. (Taam öylesine bereketlendi ki) herkes azık kaplarını yiyecekle doldurdu. (Aleyhissalâtu vesselâm bu ilahi ikram karşısında:) “Şehâdet ederim ki Allah’tan başka ilah yoktur ve ben O’nun resulüyüm. Bu iki kaziyede şüpheye düşmeden Allah’a kavuşan cennete gidecektir” buyurdu.”

Müslim, İman 44, (27).

5560 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Hendek’in kazılması sırasındaydı. Aleyhissalâtu vesselâm’ın çok acıktığını gördüm. Hanımıma gelerek:

“Yanında yiyecek bir şey var mı, Aleyhissalâtu vesselâm’ı çok acıkmış gördüm” dedim. İçerisinde bir sa’ kadar arpa bulunan bir dağarcık çıkardı. Bizim, evcilleşmiş bir koyuncuğumuz vardı. Zevcem koyunu kesti, arpayı da öğüttü. Ben işimi bitirinceye kadar o da bitirdi. Koyunu onun çömleğine parçaladım. Sonra Aleyhissalâtu vesselâm’ın yanına döndüm. Hanımım:

“Sakın beni Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a karşı mahcup etmeyesin!” dedi. Ben, Aleyhissalâtu vesselâm ve beraberindekilerin yanına geldim ve gizlice:

“Ey Allah’ın resûlü! Bir hayvancağızımız vardı kestik, evde bulunan bir sa’ kadar arpayı da öğüttük. Haydi siz ve beraberinizdekiler bize buyurun!” dedim. Ama Resûlullah yüksek sesle:

“Ey Hendek halkı! Câbir size ziyafet hazırlamış! Haydi buyurun!” diye bağırdı. (Bana da):

“Ben gelinceye kadar tencereyi ocaktan indirmeyin, hamurunuzu da ekmek yapmayın!” buyurdular. Ben (eve) geldim. Halktan önce Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm geldi. Ben hanımıma uğramıştım. Bana:

“Yaptığını gördün mü, (beni mahcup edeceksin), alacağın olsun” dedi. Ben de: “Senin söylediğini yaptım” dedim. Hemen hamuru çıkardım. Aleyhissalâtu vesselâm içine tükrüğünden koydu ve bereketle dua etti, sonra tencereye yöneldi, ona da tükrük koyup bereketle dua etti. Sonra zevceme:

“Ekmek yapacak bir kadın çağır, seninle ekmek yapsın! Tencereden de kepçeyle al, onu ocaktan indirme!” diye talimat verdi. Gelenler bin kadardı. Allah’a yemin olsun hepsi de (doyuncaya kadar) yedi ve sofradan ayrıldı. Tenceremiz, olduğu gibi kaynıyordu. Hamurumuz ise, ekmek yapılıyor olduğu halde aynen (eksiksiz) duruyordu.”

Buhari, Megazi 29, Cihad 188; Müslim, Eşribe 141, (2039).

5561 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Bir gün, elimde birkaç hurma olduğu halde Hz. Peygamber aleyhissalâtu vesselâm’ın yanına geldim ve: “Ey Allah’ın Resûlü, şunlara bereketle bir dua ediverin!” dedim. Hemen onları bir araya getirip, sonra onların bereketi için bana dua etti. Sonra:

“Bunları al, şu erzak kabına koy. Her ne zaman bundan bir şey almak isteyince, elini içine daldır ve al. Sakın, içindekileri döküp dağıtma!” buyurdular. Ben de öyle yaptım. Ben bundan şu şu kadar vask miktarında Allah yolunda tasaddukta bulundum. Ayrıca biz ondan hem kendimiz yedek hem de başkalarına yedirdik. Onu belimden hiç ayırmadım. Bu hal, Hz. Osman’ın şehid edildiği güne kadar devam etti. O zaman koptu. (Rezin şu ilavede bulundu: “ve düştü, buna çok üzüldüm.”

Tirmizi, Menakıb, (3838).

RESULULLAH’IN DUASININ MAKBUL OLMASI

5562 – Hz. İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Ka’be’nin yanında namaz kılarken, Ebu Cehl ve arkadaşları da orada oturuyorlardı. Bir gün öncesi bir deve kesilmişti. Ebu Cehl arkadaşlarına: “Falan ailenin kestiği devenin işkembesini kim getirip, secdeye gidince Muhammed’in omuzları arasına bırakacak?” dedi. Oradakilerin en bedbahtı fırlayıp, işkembeyi kaptığı gibi, Aleyhissalâtu vesselâm secdeye kapanınca iki omuzu arasına bıraktı. Buna hepsi güldüler, (keyflerinden) birbirlerinin üzerine eğilmeye başladılar. Ben (biraz uzaklarında) ayakta durmuş onlara bakıyordum. Eğer bir destekcim olsaydı onu sırtından atardım. Resulullah secdede idi, başını kaldırmıyordu. Derken biri kalkıp Hz. Fâtıma radıyallahu anhâ’ya haber verdi. O, henüz küçük bir kızcağızdı geldi, işkembeyi sırtından yere attı. Sonra onlara yönelip, hakaretler savurdu. Aleyhissalâtu vesselâm namazını tamamlayınca, sesini yükseltti ve hepsine bedduada bulundu. Resûlullah dua etti mi üç kere tekrar ederdi, bir şey isteyince de üç kere isterdi. Namazı bitince:

“Allah’ım, Kureyş (in helâkini) sana havale ediyorum!” dedi ve üç kere tekrar etti. Resûlullah’ın sesi kulaklarına gelince, onlardan gülme gitti. Duasından korkuya düştüler. (Beddua edince bu onlara çok ağır geldi. Zira onlar, bu beldede yapılan duaların kabul edildiğini biliyorlardı.) Sonra Resûlullah:

“Ey Allah’ım, Ebu Cehl İbnu Hişam’ı, Utbe İbnu Rebî’a’yı, Şeybe İbnu Rebî’a’yı, Velid İbnu Utbe’yi, Ümeyye İbnu Halef’i, Utbe İbnu Ebî Muayt’ın helâklerini sana havale ediyorum” dedi. bir yedinciyi de zikretmişti, aklımda tutamadım. Muhammed’i hak ile gönderen Zat-ı Zülcelal’e yemin olsun, Resûlullah’ın ismen zikrettiği bu adamları, Bedir günü hep yerlere serilmiş gördüm. Bunlar, sonra da kuyuya, Bedir kuyusuna sürüklenip atıldılar.”

Buhari, Vudü’ 69, Salat 109, Cihad 98, Cizye 21, Menakıbu’l-Ensar 29, Megazi, 7; Müslim, Cihad 107, (1794); Nesai, Tahâret 192, (1, 161).

5563 – Hz. Câbir İbnu Abdillah radıyallahu anh’ın anlattığına göre, “Babası öldüğü zaman bir yahudiye otuz vask borç bıraktı. Hz. Câbir radıyallahu anh yahudiden, bu borcun ödenmesi için biraz müddet talep etti. Ancak yahudi, tehir kabul edmedi. Hz. Câbir, Aleyhissalâtu vesselâm’a gelerek, yahudi nezdinde şefaatçi olmasını talep etti. Resûlullah yahudiye, (bu otuz vasklık) borca bedel bir hurmalığın meyvesini alması için konuştu. Yahudi kabul etmedi. Bunun üzerine Aleyhissalâtu vesselâm hurmalığa girdi, içerisinde yürüdü. Sonra Cabir’e:

“Hurmayı kes, ona borcunu (tamamıyla) öde!” buyurdu. Câbir hurmayı kesti, yahudiye otuz vask borcunu ödedi. Geriye onyedi vask hurma da arttı.

Cabir, durumu haber vermek üzere Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a gitti. Aleyhissalâtu vesselâm ikindiyi kılıyordu. Namazı bitince fazlalığı haber verdi.

“Bunun Ömer İbnu’l-Hattab’a haber ver!” buyurdular. Ben de gidip ona söyledim. Ömer: “Ben, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm içinde yürüyünce hurmada bereket hasıl olacağını anlamıştım” dedi.”

Buhari, Büyü 51, İstikraz 8, 9, 18, Sulh 13, Vesaya 36, Menakıb 25, Megazi 18; Nesai, Vesaya 4, (6, 245, 246); Ebu Davud, Vesaya 17, (2884).

5564 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Ben müşrike annemi İslâm’a davet ediyordum, fakat hep imtina ediyordu. Bir gün yine davette bulunmuştum, bana Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm hakkında hoşuma gitmeyen sözler işittirdi. Ağlayarak Aleyhissalâtu vesselâm’a gittim.

“Niye ağlıyorsun?” diye sordu.

“Ey Allah’ın Resûlü dedim, annemi İslâm’a davet ediyordum, hep bana imtina etti. Bugün de aynı davette bulundum, bu sefer sizin hakkınızda hoşuma gitmeyen sözler sarfetti. Ebu Hureyre’nin annesine hidayet vermesi için Allah’a dua ediverin!” dedim.

Bu talebim üzerine Aleyhissalâtu vesselâm:

“Allahım! Ebu Hureyre’nin annesine hidayet et” buyurdular. Ben, Aleyhissalâtu vesselâm’ın duasına sevinerek huzurlarından ayrıldım. Anneme geldiğim zaman, kapıya yöneldim. Kapı kapalıydı. Annem ayak seslerimi işitti.

“Ebu Hureyre! Yerinde dur (içeri girme)!” diye seslendi. Ben su şırıltılarını işittim, yıkanıyordu. Yıkandı, entarisini giydi, alelacele başörtüsünü koydu ve kapıyı açtı.

“Şehadet ederim ki Allah’tan başka ilah yoktur, Şehadet ederim ki Muhammed Allah’ın elçisidir!” diyordu. Ben hemen Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a döndüm. Sevinçten ağlıyordum.

“Ey Allah’ın Resulü! Müjde dedim. Allah senin duanı kabul buyurdu. Ebu Hureyre’nin annesine hidayet nasib etti!”

Aleyhissalâtu vesselâm Allah’a hamdetti ve hayırlı sözler söyledi.”

Müslim, Fezâilu’s-Sahâbe 158, (2491).

5565 – Ebu Zeyd İbnu Ahtab anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm eliyle yüzümü okşadı ve bana dua etti.”

Urve der ki: “Ben onu yüzyirmi sene kadar yaşadıktan sonra gördüm, yüzünde sayılabilecek kadar sayıda beyaz kıl vardı.”

Tirmizi, Menakıb 10, (3633).

5566 – Yezîd İbnu Ebi Ubeyd anlatıyor: “Ben, Seleme İbnu’l-Ekva’ radıyallahu anh’ın bacağında bir darbe izi gördüm.

“Bu da ne?” diye sordum. Şu açıklamayı yaptı.

“Bana Hayber günü isabet etmişti. Halk: “Seleme isabet aldı” diye bağırdı. Sonra Resûlullah’a götürüldüm. O yara üzerine üç kere nefes etti. Şu ana kadar hiç acı duymadım!”

Ebu Dâvud, Tıbb 19, (3894).

RESULULLAH’IN EZA’DAN KORUNMASI

5567 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “(Bir gün) Ebu Cehl: “Muhammed, aranızda, hâlâ yüzünü toprağa sürtüyor mu?” dedi.

“Evet” cevabını alınca:

“Lat ve Uzza’ya yemin olsun! Onu böyle yaparken görürsem boynuna ayaklarımla basacağım -veya: Ben de O’nun yüzünü yere batıracağım” dedi. Sonra bir gün, Resûlullah namaz kılarken boynuna basmak üzere yaklaştı. Fakat birdenbire O’nu bırakıp geri döndüğünü ve elleriyle korunduğunu gördüler.

“Sana ne oldu?” dediler.

“Benimle onun arasında ateşten bir hendek, korkunç bir şey ve birtakım kanatlar var!” cevabını verdi. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm da:

“Eğer bana yaklaşsaydı melekler onu uzuv uzuv kapıp parçalayacaktı!” buyurdu. Bunun üzerine Allah Teâla hazretleri şu ayeti inzal buyurdu. (Meâlen): “Fakat insan, kendisini ihtiyaçtan uzak görünce azgınlaşır. Dönüş ancak Rabbinedir. Allah’ın kulunu namaz kılmaktan alıkoyanı gördün mü? Gördün mü o kâfiri? Eğer o doğru yol üzerinde olsa yahut kötülükten sakınmayı tavsiye etse daha hayırlı olmaz mıydı? Gördün mü o kâfiri? Eğer o yalanlayıp haktan yüz çevirirse, Allah’ın kendisini gördüğünü bilmez mi? Andolsun ki, eğer o inkâr ve isyanına son vermezse, biz onu alnından yakalayıp cehenneme sürükleriz. Zira o, pek yalancı ve günahkar bir alındır. O kavmini yardıma çağırsın. Biz de zebânileri çağıracağız. Hayır sen ona aldırma, secde et ve Rabbine yaklaş” (Alak-6-19).

5568 – Hz. Cabir radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ile birlikte Necid istikametine gazveye çıktık. Resûlullah’a öğle vakti, sık ağaçlı bir vadide yetiştik. Derken Aleyhissalâtu vesselâm bir ağacın altına indi. Kılıncını da dallardan birine astı. Askerler vâdi içerisinde dağılıp ağaçların gölgelerine sığındılar.

Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm (bizi çağırdı. Yanına gelince, anlattı):

“Ben uyurken yanıma bir adam geldi, kılıncımı aldı. Derken derhal uyandım. Herif tepemde dikilmişti, elinde de kınından sıyrılmış kılınç vardı.

“Seni benden kim kurtarabilir?” dedi.

“Allah!” cevabını verdim. Derhal kılıncı kınına soktu. İşte o, şu oturan adamdır!” buyurdular. Aleyhissalâtu vesselâm (intikam maksadıyla) adama dokunmadı. O, kavminin lideri idi. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm affedince, adamlarının yanına döndü. Ayrılırken:

“Allah’a yemin olsun size karşı harb eden bir kavimle beraber olmayacağım!” dedi.”

Buhari, Cihad 87, 84, Megazi 31, 32; Müslim, Müsafirin 311, (843).

RESÛLULLAH’A SORULANLAR

5569 – Hz. Sevbân radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a yahudilerden bir âlim geldi.

“Ey Muhammed, Allah’ın selâmı üzerine olsun!” dedi. Bunu der demez adamı öyle bir ittim ki, nerdeyse yere yıkılacaktı.

“Beni niye ittin?” dedi.

“Niye ey Allah’ın Resûlü demiyorsun?” dedim.

“Ben O’nu, ailesinin kendine koyduğu isimle çağırıyorum!” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Ailemin bana koyduğu isim hakikaten Muhammed’dir!” buyurdu. Adam: “Size bir şey sormaya geldim” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Sana söylediğim takdirde işine yarayacak mı?” dedi. Adam:

“Kulaklarımla dinlerim!” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Sor!” buyurdular. Adam:

“Kıyamet günü, yer ve gökler başka bir yer ve gök olup kılık değiştirdiği zaman, insanlar nerede olacaklar?” dedi. Resûlullah:

“Köprünün (Sırat’ın) önünde, karanlıkta” buyurdular. Adam:

“Köprüyü ilk geçen kim olacak?” dedi.

“Muhacirlerin fakirleridir” buyurdu.

“Cennete girince onlara ne armağan edilecek?” dedi.

“Balık ciğerinin ziyadesi!” buyurdular.

“Bunun arkasından ne yiyecekler?” dedi.

“Onlara cennetin etrafında otlayan cennet öküzü kesilecek!” buyurdular.

“Bunun üstüne ne içecekler?” dedi.

“Selsebîl denen cennetteki bir gözenin suyundan” buyurdular. Adam: “Doğru söyledin!” dedi ve ilave etti:

“Ben sana bir peygamber veya bir veya iki kişiden başka hiç kimsenin bilemeyeceği bir şey sormak için geldim” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Söylediğim takdirde sana faydası olacak mı?” buyurdular.

“Kulaklarımla dinlerim” dedi.

“Sor!” buyurdular.

“Sana çocuktan sorucağım” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Erkeğin suyu beyazdır. Kadının suyu ise sarıdır. İkisi birleşir ve erkeğin menisi kadının menisine üstün gelirse Allah’ın izniyle çocuk erkek olur. Kadının menisi erkeğin menisine üstün gelirse çocuk Allah’ın izniyle kız olur” buyurdular. Yahudi:

“Vallahi doğru söyledin! Sen gerçekten hak peygambersin” dedi ve ayrıldı. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm:

“Bu adam bana soracağını sordu. Ben bunlardan birşey bilmiyordum. Tâ ki Allah onları bana bildirdi” buyurdular.”

Müslim, Hayz 34, (315).

MÜTEFERRİK MUCİZELER

5570 – İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Ay, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm zamanında iki parçaya bölündü. Aleyhissalâtu vesselâm bunun üzerine: “Şahid olun!” buyurdu.”

5571 – Bir diğer rivayette “…Biz Mina’da Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ile beraberken, ay iki parçaya ayrıldı. Bir parçası dağın arkasında, bir parçası dağın önünde idi. Bize: “Şahid olun!” buyurdu.”

Buhari, Menakıb 27, Menâkıbu’l-Ensâr 36, Tefsir, Ihterebetu’s-Sâ-a 36; Müslim, Münâfıkûn 44, (2800); Tirmizi, Tefsir, Kamer, (3281, 3283).

5572 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Ey Allah’ın Resûlü!” dedim. Uhud’dan daha kötü bir gün yaşadın mı?”

“Senin kavminden neler çektim neler. Onlardan en kötü hal Akabe günü başıma geldi. O zaman kendimi İbnu Abdiyalil İbni Abdi Külâl’e arzetmiştim. Teklif ettiğim şeye müsbet cevap vermedi. Ben de üzgün vaziyette yüzümün doğrultusunda yürüdüm. Karnu’s-Se’âlib nam mevkide kendime gelebildim ve başımı kaldırdım. Baktım ki, bir bulut bana gölge yapıyor. Bir de ne göreyim, bulutun içerisinde Cibrîl aleyhisselâm! Bana bağırdı ve:

“Allah Teâlâ Hazretleri, kavminin sana neler söylediğini, seni nasıl reddettiğini işitti. Sana dağlar meleğini gönderdi, tâ ki kavmin hakkında dilediğini emredesin!” dedi. Bunun üzerine dağlar(a müekkel) melek bana seslenip, selam verdikten sonra:

“Ey Muhammed! Allah Teâla Hazretleri, kavminin sana söylediği sözü işitti. Ben dağlar meleğiyim. Allah beni sana dilediğini emretmen için gönderdi. Öyleyse haydi ne dilersen dile! Eğer üzerlerine iki Ahşeb’i kapamamı dilersen kapayayım!” dedi.”

Aleyhissalâtu vesselâm:

“Hayır! Bilakis, Allah’ın onların sulbünden Allah’a ihlâsla ibadet edip hiçbir şeyi ortak koşmayacak kimseler çıkarmasını dilerim” dedi.”

Buhari, Bed’ü’l-Halk 6, Tevhid 9; Müslim, Cihâd 111, (1795).

5573 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Cinlerden bir ifrit, dün akşam, namazımı bozdurmak için üzerime atıldı. Allah ona galebe çalmama imkân verdi. Ben de onu boğazından yakaladım. Hatta onu, mescidin direklerinden birine bağlamayı arzu ettim, ta ki sabah olunca hepiniz onu göresiniz. Ancak, kardeşim Süleyman aleyhisselâm’ın şu sözünü hatırladım: “…Ve benden sonra kimseye nasib olmayacak bir mülkü bana ihsan et” (Sad 35). Allah da onu hor ve hakîr olarak geri çevirdi.”

Buhari, Salat 75, Amel fi’s-Salat 10, Bed’ül-Halk 11, Enbiya 40, Tefsir, Sâd; Müslim, Mesacid 39, (541).

HZ. AİŞE RADIYALLAHU ANHÂ

5574 – Urve merhum, Hz. Aişe radıyallahu anhâ’dan şunu nakletmiştir: “Hz. Peygamber aleyhissalâtu vesselâm bana dedi ki:

“Rüyamda sen bana üç gece gösterildin: Melek seni bana bir ipek parçası içerisinde getirdi ve “Bu senin zevcendir, aç onu!” dedi. Ben de açtım, içindeki sendin. Ben: “Bu rüya Allah katından ise, onu gerçekleştirecektir” dedim.”

Buhari, Nikâh 9, 35, Ta’bîr 20, 21; Müslim, Fezâilu’s-Sahâbe 79; Tirmizi, Menakıb (3875).

5575 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, ben altı yaşında iken benimle evlendi. Medine’ye geldik. Benî’l-Hâris İbnu’l-Hazrec kabilesine indik. Ben hummaya yakalandım. Saçlarım döküldü. (İyileşince) saçım yine uzadı. Annem Ümmü Rumân, ben arkadaşlarımla salıncakta oynarken, bana geldi, benden ne istediğini bilmeksizin yanına gittim. Elimden tuttu. Evin kapısında beni durdurdu. Evimizde, Ensârdan bir grup kadın vardı. “Hayırlı, bereketli olsun!”, “Uğurlu mübarek olsun!” diye dualar, tebrikler ettiler. Annem beni onlara teslim etti. Onlar kılık-kıyafetime çeki düzen verdiler. Beni, (kuşluk vakti aniden) Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm(ın gelişinden) başka bir şey şaşırtmadı. Annem beni O’na teslim etti. O gün ben dokuz yaşında idim.”

Buhari, Nikâh 38, 39, 57, 59, 61; Müslim, Nikah 69, (1422); Ebu Dâvud, Nikâh 34, (2121); Edeb 63, (4933, 4934, 4935, 4936, 4937); Nesai, Nikah 29, (6, 82).

HZ. HAFSA RADIYALLAHU ANHÂ

5576 – İbnu Ömer radıyallahu anhümâ anlatıyor: “(Kız kardeşim) Hafsa radıyallahu anhâ, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın Bedir Gazvesi’ne katılan ashabından olup, Medine’de vefat etmiş bulunan Huneys İbnu Huzâfe es-Sehmî radıyallahu anh’tan dul kalınca (babam) Hz. Ömer radıyallahu anh, (kız kardeşimi evlendirmek için harekete geçerek bazı teşebbüslerde bulunmuştur. Bu teşebbüslerini bana şöyle) anlattı:

“Önce Hz. Osman İbnu Affân radıyallahu anh’a rastladım, Hafsa’yı ona teklif ettim ve: “Dilersen sana Hafsa Bintu Ömer’i nikâhlayayım” dedim.

“Hele bir düşüneyim!” dedi. Birkaç gece bekledim. Sonra ona rastladım. Teklifi tekrar arzettim.

“Şimdilik evlenmemeyi uygun gördüm!” dedi. (Ben bu menfi cevaba kızdım.) Sonra Hz. Ebu Bekr radıyallahu anh’a rastladım. O na da: “Dilersen sana Hafsa Bintu Ömer’i nikâhlayayım!” dedim. Hz. Ebu Bekr sustu ve bana hiçbir cevap vermedi. Osman’a kızdığımdan daha çok Ebu Bekr’e kızdım. Birkaç gün aradan geçti. Sonra Hafsa’yı Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm istedi ve O’na nikâhlayıp verdim. Sonra bana Hz. Ebu Bekr rastladı ve: “Hafsa’yı bana teklif ettiğin zaman sana hiçbir cevapta bulunmayışımdan dolayı belki de bana kızdın” dedi. Ben de: “Evet kızmıştım!” deyince şu açıklamayı yaptı:

“Sen o teklifi yaptığın zaman beni cevap vermemeye sevkeden şey, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın Hafsa’yı zikretmiş olduğunu bilmemdi. Aleyhissalâtu vesselâm’ın sırrını ifşa etmek istemedim. Eğer Hafsa’yı o terketseydi teklifinizi ben kabul edecektim.”

Buhari, Nikah 33, 36, 46, Megazi 11; Nesai, Nikah 30, (6, 83).

5577 – Hz. Ömer İbnu’l-Hattâb radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, Hafsa radıyallahu anhâ’yı boşamıştı, sonra geri döndü.”

Ebu Dâvud, Talak 38, (2283); Nesâi, Talak 75, (6, 213).

HZ. ÜMMÜ SELEME RADIYALLAHU ANHÂ

5578 – Hz. Ümmü Seleme radıyallahu anhâ anlatıyor: “İddetim sona erince, Hz. Ebu Bekr radıyallahu anh bana (bir elçi göndererek) istetti ve evlenme teklif etti. Ben kabul etmedim. Derken Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, Hz. Ömer radıyallahu anh’ı göndererek kendisi için Ümmü Seleme’yi istetti. Ümmü Seleme, Ömer’e: “Resûlullah’a haber ver: Ben çok kıskanç bir kadınım, ayrıca benim çok çocuğum var, bir de velilerimden hiçbiri burada hazır değil!” dedi. O da gidip, Resûlullah’a aktardı. Aleyhissalâtu vesselâm, Ömer’e:

“Ona dön ve kendisine söyle ki: “Kıskançlığına gelince, senden onu gidermesi için Allah’a dua edeceğim. Çocuklarına gelince, onların himayesi de görülecektir. Velilerin meselesine gelince, onlardan hazır veya gaib hiç biri bu evliliği yadırgamayacak” buyurdular. Bunun üzerine Ümmü Seleme oğluna: “Ey Ömer! Kalk! Resûlullah’la beni nikâhla” dedi. O da nikâhladı.”

Nesâi, Nikah 28, (6, 81).

ZEYNEB RADIYALLAHU ANHÂ

5579 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Zeyneb’in iddeti tamamlanınca, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, Zeyd radıyallahu anh’a: “Git onu bana (kendinden) iste!” dedi. Zeyd gitti. Zeyneb’e geldiği zaman hamurunu yoğuruyordu. Zeyd der ki: “Onu gördüğüm zaman içimde bir zorluk hissettim, ona bakamaz hale geldim. Sırtımı ona çevirerek, geri geri yaklaştım ve: “Ey Zeyneb! beni Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm gönderdi. Seni istiyor” dedim. Zeyneb: “Ben (istihare yoluyla) Rabbimle istişare etmeden bir şey yapacak durumda değilim!” dedi ve kalkıp mescidine gitti. Derken Resûlullah’a vahiy geldi. Aleyhissalâtu vesselâm kalkıp izin almadan Zeyneb’in evine girdi. Zeyd der ki: Gündüzün ilerlemesiyle Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın bize ekmek ve et yedirdiğini gördük.

Yemekten sonra hak çıkmış, bazı kimseler evde kalmış sohbet ediyordu. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm da çıktı, peşinden ben de çıktım. Hanımlarının hücrelerine birer birer uğrayıp selâm vermeye başladı. Onlar: “Ey Allah’ın Resûlü (yeni) hanımını nasıl buldun?” diyorlardı.

Hz. Enes radıyallahu anh der ki: “Bilemiyorum, “Halk çıktı!” diye ben mi haber verdim, başkası mı haber verdi. Aleyhissalâtu vesselâm gelip evine girdi. Ben de beraber girmek istedim. Benimle kendi arasına perde çekti. Örtünme ayeti nâzil oldu. Halk, kendilerine verilen öğütten derslerini aldı: “Ey iman edenler! Yemek için dâvet olunmadan Peygamber’in evine girip de orada yemek vaktini beklemeyin. Davet edildiğinizde ise girin, fakat yemeğinizi yedikten sonra sohbete dalmadan dağılın. Bu hareketiniz Peygamber’e eziyet verir. O da size bunu açıklamaktan sıkılır. Allah ise hakkı açıklamaktan çekinmez” (Ahzâb 53).

Müslim, Nikah 87, (1428); Nesai, Nikâh 26, (6, 79).

ÜMMÜ HABİBE RADIYALLAHU ANHÂ

5580 – Ümmü Habîbe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Kendisi, Ubeydillah İbnu Cahş’ın nikâhı altında idi. Habeşistan’da kocası ölünce, Necaşi merhum, onu Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a nikahlayıp dörtbin dirhem mehir verdi. Onu Şürahbil İbnu Hasene ile birlikte Aleyhissalâtu vesselam’a gönderdi. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm kabul etti.”

Ebu Davud, Nikah 29, (2107, 2108); Nesai, Nikâh 66, (6, 119).

SAFİYYE RADIYALLAHU ANHÂ

5581 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Hayber’e geldi. Allah kaleyi fethetmeyi müyesser kılınca, kendisine Safiyye Bintu Huyey İbnu Ahtab’ın güzelliğinden bahsedildi. Safiyye’nin kocası savaş sırasında öldürülmüştü. Kadın daha yeni evlenmişti. Aleyhissalâtu vesselâm, ganimetten pay olarak kendisine onu seçti. Oradan Safiyye ile birlikte çıktılar. Revhâ nem mevkiye geldiler. Aleyhissalâtu vesselâm orada gerdek yaptı. Sonra küçük bir yaygı içerisinde hays (denen hurma, yağ ve keş’ten mamul bir yemek) hazırladı. Sonra bana: “Etrafındakileri çağır!” buyurdu. Bu, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın Safiyye için verdiği düğün yemeği idi. Sonra oradan Medine’ye hareket ettik. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Safiyye için, bineğinin terkisine bir örtü seriyordu. Sonra devesinin yanında çömelip dizini dayadı. Safiyye radıyallahû anhâ, dizine basarak deveye bindi.”

Buhari, salat 12, Esan 6, Salatu’l-Havf 6, Cihad 102, 130, Menâkıb 27, Megazi 38; Müslim, Nikah 464, (1367); Ebu Davud, Harâc ve’l-İmaret 21, (2996, 2997, 2298); Nesai, Nikah 79, (6, 131-134).

HZ. CÜVEYRİYE RADIYALLAHU ANHÂ

5582 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Beni’l-Mustalik’ten Cüveyriye Bintu’l-Hâris, Sâbit İbnu Kays İbni Şemmâs radıyallahu anh’ın hissesine düşmüştü (esaretten kurtulmak için mukâtebe anlaşması yaptı). O, çok güzel bir kadındı, gözde onun için bir hisse vardı (gören göz haz duyardı). Mukâtebe bedelini ödemede yardım talep etmek üzere Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a geldi.

Hz. Aişe devamla der ki: “Cüveyriye kapıda durduğu vakit onu görünce durumu hoşuma gitmedi (Resûlullah’ın onu beğenip evlenmeye kalkacağından korktum). Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın da benim onda gördüğüm (güzelliği) göreceğini derhal anladım.

“Ey Allah’ın Resûlü dedi. Ben Hâris’in kızı Cüveyriye’yim. Durumum size meçhul değil. Ben Sâbit İbnu Kays’ın hissesine düştüm. Fakat hürriyetime kavuşmak için onunla mukâtebe yaptım. Size, mukâtebe (bedelini ödemem)de yardım istemek üzere geldim. Resûlullah:

“Sana ondan daha hayırlısını söylesem ne dersin?” buyurdular. Cüveyriye: “O nedir?” dedi.

“Senin yerine mukâtebe ücretini ödeyeyim ve seni zevce olarak alayım?” buyurdular. Cüveyriye de: “Kabul ediyorum!” dedi. (Bunun üzerine, Sabit İbnu Kays’a adam göndererek Cüveyriye’yi ondan talep etti. Sabit: “O senindir, Ey Allah’ın Resûlü! Annem babam sana feda olsun!” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm mukâtebe ücretini hemen ödedi. Cüveyriye ile evlendiğini işitince ellerindeki esirleri salıp azad ettiler ve: “Bunlar Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın artık akrabalarıdır (esir olarak tutulamazlar)!” dediler. Hz. Aişe devamla der ki: “Kavmine ondan daha hayırlı bir kadın görmedik; onun sebebiyle Benî Mustalik’ten yüz aile halkı azad olundu.”

Ebu Davud, Itk 2, (3931).

İBNETU’L-CEVN

5583 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “İbnetu’l-Cevn Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yanına girince: “Senden Allah’a sığınırım!” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm da:

“Gerçekten büyüğe sığındın. Ailene dön!” buyurdular.”

Buhari, Talak 3; Nesai, Talak 14, (6, 150).

ÜMMÜ ŞERÎK

5584 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ’nın anlattığına göre, “Ümmü Şerik, Aleyhissalâtu vesselâm’a nefsini hibe edenlerdendir.”

(Teysir, hadisin kaynağını Nesai olarak gösterir ise de, Nesai’nin el-Mücteba olarak meşhur olan Sünen’inde mevcut değildir, es-Sünenü’l-Kübâ’sında olabilir.)

5585 – Sâbit rahimehullah anlatıyor: “Ben Hz. Enes radıyallahu anh’ın yanında idim. Onun yanında bir kızı vardı. Enes dedi ki: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a bir kadın gelerek nefsini ona arzetti ve: “Ey Allah’ın Resûlü! Senin bana ihtiyacın var mı?” dedi. Bunun üzerine Enes’in kızı: “Bu kadının hayası ne kadar az! Ne ayıp, ne ayıp!” dedi. Enes:

“Hayır, o senden daha hayırlı! Resûlullah’a rağbet ve arzu duydu ve nefsini ona arzetti” buyurdu.”

Buhari, Nikah 32, Edeb 79; Nesâi, Nikah 25, (6, 78-79).

5586 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Hz. Ebu Bekr radıyallahu anh gelip (Hz. Peygamber’in huzuruna girmek için) izin istedi. kapıda oturmuş bekleyen insanlar vardı. Onlara izin verilmemişti. Hz. Ebu Bekr’e izin verildi, o da girdi. Girince, Aleyhissalâtu vesselâm’ı etrafında zevceleri toplanmış olduğu halde sessiz oturuyor buldu. Derken Hz. Ömer de izin istedi, ona da aynı halde iken izin verdi. Hz. Ebu Bekr: “Ben Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ı güldürecek bir şey söyleyeceğim!” dedi ve sordu:

“Ey Allah’ın Resûlü! Hârice’nin kızı benden nafaka istese ben de kalkıp boğazını kessem ne dersiniz?” dedi. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm güldü ve: “Şu etrafında gördüklerinin hepsi benden nafaka istiyorlar!” dedi. Ömer, hemen kalkıp boğazını kesmek üzere Hafsa’ya yöneldi. Hz. Ebu Bekr de kalkıp boğazını kesmek üzere Aişe’ye yöneldi. Her ikisi de:

“Demek siz Resûlullah’tan onda olmayan şeyi istiyorsunuz ha!” diyordu. Onlar: “Allah’a yemin olsun! Biz ondan asla olmayan şeyi istemiyoruz!” dediler. Sonra Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm onlardan bir ay ayrı durdu. Arkadan şu ayet nâzil oldu. (Meâlen): “Ey Peygamber! Hanımlarına de ki: “Eğer dünya hayatını ve zevkini istiyorsanız, gelin boşanma bedelini verip sizi güzellikle serbest bırakayım. Eğer Allah’ı, Resûlünü ve âhiret yurdunu istiyorsanız, şüphesiz ki, sizden iyilik yapan ve iyi kullukta bulunanlar için Allah pek büyük bir mükâfaat hazırlamıştır” (Ahzâb 28-29)

Hz. Câbir devamla der ki: “Bunun üzerine Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Hz. Aişe radıyallahu anhâ’dan başlayarak şöyle dedi:

“Ben sana bir husus arzedeceğim. Cevap vermede acele etmemeni dilerim, ebeveyninle de istişâre ettikten sonra cevap ver.”

“O husus nedir ey Allah’ın Resûlü?” diye Aişe sorunca, Aleyhissalâtu vesselâm ayeti tilavet buyurdu. Bunun üzerine Hz. Aişe hemen: “Yani sizi tercih meselesinde mi âilemle istişâre edeceğim? Asla! Ben Allah’ı ve Resûlünü ve âhiret yurdunu tercih ediyorum. Senden ricam, kadınlarından hiçbirine benim şu söylediğimi haber vermemendir!” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Onlardan biri sormaya görsün, ben hemen cevap veririm. Zira Allah beni zorlaştırıcı ve şaşırtıcı olarak değil, öğretici ve kolaylaştırıcı olarak gönderdi!” buyurdular.”

Müslim, Talak 29, (1428).

EVLENMEYE TEŞVİK VE TERĞİB

5587 – Ma’kıl İbnu Yesâr radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a bir adam gelerek: “Ben (evlenmek üzere) asaletli ve güzel bir kadın buldum. Ancak kısırdır, çocuk doğurmuyor. Onunla evleneyim mi?” diye sordu. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Hayır evlenme!” buyurdular. Sonra adam ikinci sefer geldi, yine aynı cevabı aldı. Adam üçüncü sefer de gelince: “(Ey insanlar!) vedûd (çok seven) ve velûd (çok doğuran) olanla evlenin. Zira ben (Kıyamet günü) diğer ümmetlere karşı çokluğunuzla övüneceğim” buyurdular.”

Ebu Davud, Nikah 4, (2050); Nesâi, Nikah 11, (6, 65-66).

5588 – Abdullah İbnu Amr İbni’l-As radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Dünya bir meta’dır. Dünya metâının en hayırlısı saliha kadındır.”

Müslim, Radâ’ 64, (1467); Nesai, Nikah 15, (6, 69).

5589 – İbnu Ebi Necih rahimehullah anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Kadını olmayan erkek miskindir, miskindir!” buyurmuşlardır. Yanındakiler:

“Çokça malı olsa da mı?” dediler.

“Evet çokça malı olsa da!” buyurdular. Sözlerine devamla: “Kocası olmayan kadın da miskînedir miskînedir!” buyurdular. Yanındakiler:

“Çokça malı olsa da mı?” dediler. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Evet kadının çok malı olsa da!” buyurdular.

Rezin tahric etti.

5590 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Kadın dört hasleti için nikâhlanır: Malı için, haseb ve nesebi için, güzelliği için, dini için. Sen dindarı seç de huzur bul.”

Buhari, Nikâh 15; Müslim, Radâ’ 53, (1466); Ebu Dâvud, Nikâh 2, (2047); Nesâi, Nikâh 13, (6, 68).

5591 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Evlendiğim zaman Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm bana:

“Nasıl biriyle evlendin (dulla mı bakire ile mi?) diye sordular.

“Bir dul aldım!” dedim.

“Niye bâkire değil? O seninle sen de onunla mülâtefe ederdiniz!” buyurdular.”

Buhari, Nikah 10; Müslim, Radâ’ 54, (715); Ebu Dâvud, Nikâh 3, (2048); Tirmizi, Nikâh 4, 13 (1086, 1100); Nesâi, Nikâh 6, 10 (6, 61-65).

5599 – Hz. Muğire radıyallahu anh’ın anlattığına göre, o bir kadın istemiştir. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm kendisine: “Ona bak! Zira bakman, aranızdaki uyum için daha muvafıktır!” buyurdular.”

Tirmizi, Nikâh 5, (1087); Nesai, Nikâh 17, (6, 69).

NİKÂH ÂDABI

5600 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Nikâhı ilân edin, onu mescidlerde yapın. Üzerine de def vurun.”

Tirmizi, Nikâh 6, (1089).

5601 – Yine Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Bir kadını, ensârdan bir erkekle evlendirmiştik. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Ey Aişe! Eğlenceniz yok mu? Zira ensâr eğlenceyi sever!” buyurdular.”

Buhari, Nikah 63.

5602 – Muhammed İbnu Hâtıb el-Cumahi anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “(Nikâh’da) haramla helâli ayıran fark, def ve sestir.”

Tirmizi, Nikâh 6, (1088); Nesâi, Nikah 72, (6, 127, 128).

5603 – Amr İbnu Şu’ayb an ebihi an ceddihi anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Biriniz bir kadınla evlenir veya bir köle satın alırsa şöyle dua etsin: “Allahım, ben bunun hayırlı olmasını ve hayırlı bir yaratılış üzere olmasını diliyorum. Onun şerrinden ve şerli bir tabiat üzere olmasından sana sığınıyorum.

Eğer bir deve satın alırsa, eliyle hörgücünün üstenden tutup aynı şeyi söylesin.”

Ebu Dâvud, Nikâh 46, (2160).

5604 – Zeyd İbnu Eslem radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Biriniz bir kadınla evlenir veya bir hizmetçi (köle) satın alırsa, perçeminden tutup ona bereketle dua etsin. Bir deve satın alınca hörgücünün tepesinden tutup, şeytân-ı racîm’e karşı Allah’a istiâzede bulunsun.”

Muvatta, Nikâh 52, (2, 547).

5605 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, evlenen bir kimseyi şöyle tebrik ederdi: “Allah sana (evliliği) mübarek kılsın, üzerine bereket indirsin, ikinizin arasını hayırda birleştirsin.”

Ebu Davud, Nikâh 37, (2130); Tirmizi, Nikâh 7, (1091).

5606 – Hasan(-ı Basrî) anlatıyor: “Akil İbnu Ebi Tâlib radıyallahu anh, Beni Cüşem’den bir kadınla evlenmişti. Onu: “Kaynaşma ve oğullar” dileyerek tebrik ettiler. Fakat o: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın kullandığı tabirlerle dua edin: “Allah size (evliliği) mübarek etsin ve size bereket versin” deyin!” dedi.”

Nesai, Nikah 73, (6, 128).

5607 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm benimle Şevvâl’de nikâh yapmıştı. Şevvâl’de gerdek yaptı. Yanında hangi kadını benden daha bahtlı idi?”

(Urve der ki: “Hz. Aişe radıyallahu anhâ) yakınlarından olan kadınları şevvâl ayında gerdeğe sokmayı müstehab addederdi.”

Müslim, Nikah 73, (1423); Tirmizi, Nikah 9, (1093); Nesai, Nikah 77, (6, 130).

5608 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Sizden kim hanımına temas etmek isteyince: “Allah’ın adıyla! Allahım, bizi şeytandan uzak tut ve şeytanı da bize vereceğin nasipten uzak tut!” dese, sonra da Allah bu temastan onlara bir evlad nasip etse, şeytan ona ebediyen zarar vermez.”

Buhari, Bed’ü’l-Halk 11; Müslim, Nikâh 116, (1434); Ebu Dâvud, Nikâh 46, (2161); Tirmizi, Nikâh 8, (1092).

NİKÂH AKDİ

5609 – İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Biz Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ile birlikte gazveye çıkmıştık. Beraberimizde kadın yoktu. “Husyelerimizi aldırmayalım mı?” diye sorduk. Bizi bundan yasakladı, sonra da muvakkat istifade hususunda bize ruhsat tanıdı. Herhangi birimiz, bir elbise mukabilinde kadınla, bir müddet için nikâh yapıyorduk.”

Buhari, Tefsir, Mâide 9, Nikah 6, 8; Müslim, Nikâh 38, (1404).

5610 – Seleme İbnu’l-Ekvâ radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Evtas gazvesi yılında mut’aya ruhsat verdi, sonra da onu yasakladı.”

Buhari, Nikâh 31 (tâ’lik olarak); Müslim, Nikah 18, (1405).

5611 – İbnu Abbas radıyallahu anhümâ anlatıyor: “İslâm’ın evvelinde mut’a vardı. Kişi, hakkında bilgisi olmayan (tanımadığı) bir beldeye gelince, oradan yerli bir kadınla, orada kalacağını tahmin ettiği müddet miktarınca nikâh yapardı. Kadın, böylece onun eşyasını muhafaza eder, gerekli işlerini görürdü. Bu hal: “Onlar namuslarını korurlar. Ancak “hanımlarına” ve “câriyelerine” karşı müstesna, bunlarla olan yakınlıklarından dolayı kınanmazlar” (Mü’minûn 6) meâlindeki ayet nazil oluncaya kadar devam etti. (Bu ayet gelince mut’a haram ilân edildi.)

İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ der ki: “Bu ikisi dışındaki bütün fercler (cinsi tatmin yolları) haramdır.”

Tirmizi, Nikâh 28, (1122).

5612 – Muhammed İbnu’l-Hanefiyye anlatıyor: “Hz. Ali, İbnu Abbas radıyallahu anhüm’e dedi ki:

“Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Hayber gazvesi günü, kadınlarla mut’ayı, ehlî eşek etlerinin yenmesini haram kıldı.”

Buhari, Megazi 38, Nikâh 31, Zebâih 28, Hiyel 3; Müslim, Nikâh 29, (1407); Muvatta, Nikâh 41, (2, 542); Tirmizi, Nikah 28, (1121); Nesai, Nikah 71, (6, 125, 126).

5613 – Hz. Cabir radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ve Hz. Ebu Bekr radıyallahu anh zamanında bir avuç hurma ve un mukabilinde birkaç gün boyu devam eden mut’a nikahı yapardık. Bu hal, Hz. Ömer radıyallahu anh’ın Amr İbnu Hureys hâdisesi vesilesiyle mut’ayı yasaklamasına kadar devam etti.”

Müslim, Nikah 16, (1405).

5614 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm şiğâr nikahını yasakladı. Bu, kişinin kızını veya kızkardeşini, karşılığında kızını veya kız kardeşini almak üzere bir erkeğe vermesi, aralarında mehir ödemeyi kaldırmalarıdır.”

Buhari, Nikah 28, Hiyel 3; Müslim, Nikâh 57, (1415); Muvatta, Nikâh 24, (2, 535); Ebu Davud, Nikah 15, (2074); Tirmizi, Nikah 29, (1124); Nesai, Nikah 60, 61, (6, 111, 112).

5615 – Urve rahimehullah anlatıyor: “Hz. Aişe radıyallahu anhâ bana anlattı ki: Cahiliye devrinde dört çeşit nikâh mevcuttu: Bunlardan biri, bugün (dinimizin meşru kıldığı ve) herkesçe tatbik edilen nikâhtır: Kişi, kişiden kızını veya velisi bulunduğu kızı ister, mehrini verir, sonra onunla evlenir.

Diğer bir nikâh çeşidi şöyleydi: Kişi, hanımı hayızdan temizlenince: “Falancaya git, ondan hamilelik talep et” der ve hanımını ona gönderirdi. -Kadının o yabancı erkekten hâmile kaldığı anlaşılıncaya kadar, kocası ondan uzak durur, temasta bulunmazdı. O adamdan hamileliği açıklık kazanınca, zevcesi dilerse onunla zevciyât muamelelerine başlardı. Bu nikâh çeşidine asaletli bir evlat elde etmek için başvurulurdu. İşte bu nikaha nikahu’l-istibza denirdi.

Diğer bir nikâh çeşidi şöyleydi: On kişiden az bir grup toplanır, bir kadının yanına girerler ve hepsi de ona temasta bulunurdu. Kadın hâmile kalıp doğum yaparsa, doğumdan birkaç gün sonra, kadın onlara haber salar, hepsini çağırırdı. Hiçbiri bu davete icabet etmekten kaçınamaz, kadının yanına gelirdi. Kadın onlara: “Hadisenizi hatırlamış olmalısınız. İşte şimdi doğum yaptım. Ey falan, çocuk senindir” der, çocuğu bunlardan dilediğine nisbet ederdi. Adamın buna itiraz etmeye hakkı yoktu.

Diğer dördüncü nikâh çeşidi şöyleydi: Çok sayıda insan toplanıp bir kadının yanına girerlerdi. Kadın gelenlerden hiçbirine itiraz edemezdi. Bu kadınlar fahişe idi. Kapılarının üzerine bayraklar dikerlerdi. Bu kadınlarla temas arzu eden herkes bunların yanına girebilirdi. Bunlardan biri hamile kaldığı takdirde, çocuğunu doğurduğu zaman, o adamlar kadının yanında toplanırlar ve kâifler çağırırlardı. Kâifler bu çocuğun, onlardan hangisine ait olduğunu söylerse nesebini ona dâhil ederlerdi. Çocuk da ona nisbet edilir, onun çocuğu diye çağrılırdı. O kimse bunu reddedemezdi.

Muhammed aleyhissalâtu vesselâm hak ile gönderilince, bütün cahiliye nikâhlarını yasakladı, sadece insanların bugün tatbik etmekte olduğu nikâhı bıraktı.”

Buhari, Nikah 36; Ebu Davud, Talak 33, (3272).

VELİLER VE ŞÂHİDLER

5616 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resulullah aleyhissalâtu vesselâm: Hangi kadın velisinin izni olmaksızın nikâhlanırsa onun nikâhı

bâtıldır!” buyurdular ve bunu üç kere tekrar ettiler. Devamla: “Eğer kocası zifaf yaptıysa, kadının fercinden helal addetmiş olması sebebiyle mehir kadınındır. Eğer (veliler) ihtilafa düşerlerse, sultan, velisi olmayanların velisidir”

Ebu Davud, Nikâh 20, (2083); Tirmizi, Nikâh 14, (1102).

5617 – Yine Ebu Dâvud ve Tirmizi’de Ebu Musa radıyallahu anh’tan gelen bir rivayette: “Resülullah aleyhissalâtu vesselam: “Velisiz nikâh yoktur!” demiştir.”

Tirmizi, Nikâh 14, (1101); Ebu Dâvud, Nikah 20, (2085).

5618 – Hz. Semüre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu

vesselâm buyurdular ki:

“Hangi kadını, (seviyesi eşit) iki veli (iki ayrı şahsa) nikâhlamışsa, kadın

o iki veliden önce davranana aittir. Kim iki kişiye bir şey satmışsa, o satılan şey birinci kimseye aittir.”

Ebu Dâvud, Nikâh 22, (2088); Tirmizi, Nikâh 19, (1110); Nesâi , Büyü’ 96, (7, 314).

5619 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Hangi köle, efendilerinin izni olmadan evlenirse zânidir.”

Ebu Dâvud, Nikâh 17, (2078); Tirmizi, Nikâh 20, (1111, 1112).

5620 – Hz. İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Dul nefsine velisinden ehaktır. Bakireden nefsi hususunda izin alınır, onun izni sükütudur.”

Müslim, Nikâh 66, (1421); Muvatta, Nikâh 4, (2, 524); Tirmizi, Nikâh 12, (1108); Ebu Dâvud, Nikâh 26, (2098); Nesâi, Nikah 31, 32, (6, 84).

5621 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselam: “Dul kadın kendisiyle istişare edilmeden nikâhlanamaz, bâkire de izni sorulmadan nikahlanamaz” buyurmuşlardır. Ashabı sordu:

“Ey Allah’ın Resülü! Onun izni nasıl olur?”

“Sükut etmesiyle!” buyurdular.”

Buhari, Nikah 41, Hiyel 3; Müslim, Nikâh 64, (1419); Tirmizi, Nikah 17, 18, (1107, 1109); Ebu Dâvud, Nikâh 24, (2092, 2093); Nesâi, Nikah 33, (6, 85).

5622 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Bâkire bir kız, Resülullah aleyhissalatu vesselam’a gelerek, kendisi istemediği halde, babasının evlendirdiğini söyledi. Resulullah aleyhissalâtu vesselâm, (bu nikahı) kabul edip etmemede kızı muhayyer bıraktı.”

Ebu Dâvud, Nikah 25, (2096).

5623 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Bir genç kız Resulullah aleyhissalatu vesselam’a gelerek: “Babam beni kendisinin oğluna nikâhladı, ta ki benimle onun alçaklığını gidersin. Ama ben istemiyorum” dedi. Aleyhissalâtu vesselam, babasına adam göndererek getirtti ve evlenme işini kıza bıraktı. Bunun üzerine kız: “Ey Allah’ın Resülü! Ben şimdi, babamın yaptığına izin verdim. Esasen, ben kadınlara bu meselede babalara (icbar) yetkisi olmadığını göstermek istedim!” dedi.”

Nesâi, Nikah 36, (6, 87); İbnu Mace, Nikâh 12, (1874).

5624 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resulullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Kızları hakkında kadınlarla istişare edin!”

Ebu Davud, Nikâh 24, (2095).

KÜFÜVLÜK (DENKLİK)

5625 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalâtu vesselam buyurdular ki:

“Dini ve ahlâkı sizi memnun eden birisi kız talep ederse onu evlendirin. Böyle yapmazsanız, yerzüzünde fitne ve geniş bir fesad çıkar.”

Tirmizi, Nikâh 3, ( 1084.

5626 – Yine Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Ebu Hind, Resülullah’ı bıngıldak kısmından hacamat etmişti. Aleyhissalatu vesselâm:

“Ey Beni Beyâza, Ebu Hind’i evlendirin, onunla evlenin!” buyurdu ve şunu ilave etti: “Eğer tedavi için başvurduğunuz şeylerin birinde hayır varsa bu hacâmattır:

Ebu Dâvud, Nikâh 27, (2102).

5627 – Büreyde radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselam buyurdular ki:

“Dünya ehlinin değer verdiği, peşinden koştuğu şey maldır.”

Nesai, Nikah 9, (6, 64).

5628 – Hz. Aişe radıyallahu anh  anlatıyor: “Ebu Huzeyfe İbnu Utbe İbni Rebi’a İbni Abdi Şems radıyallahu anh -ki bu zat Bedir gazvesine katılmıştı- Sâlim’i evlat edinmiş ve kardeşinin kızı Hind Bintu’I-Velid İbni Utbe İbni Rebi’a ile evlendirmişti. Sâlim ise, ensardan bir kadının azadlısı idi: Nitekim, Resülullah aleyhissalâtu vesselam da Zeyd radıyallahu anh’ı evlat edinmişti. Cahiliye devrinde kim bir adamı evlat edinirse, halk bu adamı evlat edinen kimseye nisbet ederek çağırırdı. O, ayrıca yeni babasına varis de olurdu. Bu tatbikat Rab Teâla’nın şu kavl-i şerifleri nazil oluncaya kadar devam etti. (Meâlen): “Onları kendi babalarına nisbet edin. Allah katında doğru olanı budur. Eğer babalarının kim oI duğunu biliyorsanız, zaten onlar sizin din kardeşleriniz ve dostlarınızdır. (Ahzab 5)

Buhari, Nikâh 15, Megazi 11; Nesâi, Nikâh 8, (6, 63-64); Ebu Dâvud, Nikah 10, (2061).

5629 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Celde ile cezalandırılmış zâni kimse ancak kendisi gibi biriyle evlen(ebil)ir.”

Ebu Davud, Nikah 5, (2052).

MÜEBBED HARAMLIK

5630 – İbnu Abbas radıyallahu anhümâ’dan nakledildiğine göre: “Nesebten yedi, sıhriyetten de yedi kişi haram edilmiştir” demiş ve şu ayeti okumuştur. (Mealen): “Size şu kadınları nikahlamak haram kılındı: Anneleriniz, kızlarınız, kızkardeşleriniz, halalarınız, teyzeleriniz, erkek kardeşlerinizin kızları, kızkardeşlerinizin kızları, sizi emzirmiş olan süt anneleriniz, süt kardeşleriniz, hanımlarınızın anneleri, aranızdan zifaf geçmiş olan kadınlarınızdan doğan üvey kızlarınız. Eğer zifaf geçmemişse onların kızlarını nikâhlamakta size günah yoktur. Öz oğullarınızın hanımlarını nikâhlamanız ve iki kızkardeşi birden nikahınız altına almanız da size haram kılındı…” (Nisa 23).

Buhâri, Nikâh 24.

5631 – Amr İbnu Şu’ayb an ebihi an ceddihi anlatıyor: “Resulullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Bir erkek bir kadınla nikâh yapar ve temasta bulunursa, artık o kadının kızını nikahlaması ona helal olmaz. Eğer kadına temas etmemişse kızını nikahlayabilir. Bir erkek bir kadını nikahlarsa, kadına temas etmiş olsa da olmasa da kadının annesiyle artık nikahlanamaz.”

Tirmizi, Nikah 25, (1117).

5632 – Hz. Ali radıyallahu anh şöyle dediler: “Kadınların anneleri, kızla olan nikâh  akdine vaty (temas) inzimâm etmedikçe haram olmaz. Anneye duhûl (temas) olmadıkça da kız haram olmaz.”

Hadisin kaynağı Teysir’de sehven Tirmizi olarak zikredilmiştir. Câmi’u’I-Usul’de Rezin’in ilavesi olduğu belirtilmiştir.

RADA’ (SÜT EMME)

5633 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Aziz ve Celil olan Allah, nesebten haram ettiğini sütten de haram etti.”

Tirmizi, Radâ’ 1, (1146).

5634 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Ebu’l-Ku’ays’ın kardeşi Eflah, örtünmeyi emreden ayet indikten sonra yanıma girmek için izin istedi. Ben:

“Allah’a  yemin olsun, Resulullah aleyhissalâtu vesselâm’dan izin istemedikçe ben ona girme izni vermeyeceğim! Çünkü onun kardeşi Ebu’l-Ku’ays beni emziren kimse değildir, beni Ebu’I-Ku’ays’ın hanımı emzirdi!” dedim. Derken yanıma Aleyhissalâtu vesselâm girdiler.

“Ey Allah’ın Resulü dedim, Ebu’l-Ku’ays’ın kardeşi EfIah yanıma girmek için izin istedi. Ben sizden sormadıkça izin vermekten imtina ettim!” dedim. Resulullah aleyhissalâtu vesselâm: “Amcana izin vermekten seni alıkoyan sebep ne?” buyurdular. Ben:

“Ey Allah’ın Resülü! dedim. Beni emziren erkek değil. Beni onun hanımı emzirdi” dedim. Resûlullah yine:

“Sen onun girmesine izin ver. Zira o senin amcandır, Allah iyiliğini versin” buyurdular.

(Urve devamla derki:) İşte bu sebeple Hz. Ayşe radıyallahu anhâ:

“Neseb sebebiyle haram kıldıklarınızı emme sebebiyle de haram kılın!” derdi.”

Buhâri, Humus 4, Şehâdat 7, Nikâh 20; Müslim, Radâ’ 2, (1444); Muvatta, Radâ’ 2, (2, 601,602); Tirmizi, Radâ’ 1, (1147); Ebu Dâvud, Nikâh 7, (2055); Nesâi, Nikâh49, (6, 99).

5635 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Ben: “Ey Allah’ın Resûlü! Siz niye bizi bırakıp da Kureyş’e rağbet gösteriyorsunuz?” demiştim. Bana:

“Yanınızda rağbet göstereceğim bir (kadın) var mı?” dedi. Ben:

“Elbette! Hamza’nın kızı var!” dedim. Bunun üzerine:

“O bana helal olmaz. Çünkü o, benim süt kardeşimin kızıdır” buyurdular.”

Müslim, Radâ’ 11, (1446); Nesâi, Nikah 50, (6, 99).

5636 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Yanımda oturan bir erkek olduğu halde, Resulullah aleyhissalâtu vesselâm odama girdi. Bu hal, ona bir hayli ağır geldi (ve rengi değişti), öfkesini yüzünden okudum. Bunun üzerine:

“Ey Allah’ın Resûlü! Bu benim süt kardeşimdir!” dedim..

“Siz kadınlar süt kardeşlerinizi iyi düşünün! Çünkü süt kardeşliği, açlıktan dolayı hasıl olur!” buyurdular. “

Buhâri, Nikâh 21, Şehâdât 1; Müslim, Radâ’ 32, (1455); Ebu Dâvud, Nikâh 9, (2058); Nesâi, Nikâh 51, (6, 102).

5637 – Yine Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Bir veya iki emme ile (süt kardeşliği) haramlığı hâsıl olmaz.”

Müslim, Radâ’ 17, (1450); Tirmizi, Radâ’ 3, (1150); Ebu Davud, Nikâh 19, (2063); Nesâî, Nikâh 51, (6, 201).

5638 – Katâde anlatıyor: İbrahim en-Nehâ’î’ye yazarak emme (radâ’) hakkında sordum. Bana: “Şureyh bize Hz. Ali ve İbnu Mes’ud radıyallahu anhümâ’nın, “Emmenin azı da çoğu da haramı sabit kılar” dediklerini yazdı.” Ebuş-Şa’şa el-Muhâribi ise: “Hz. Aişe radıyallahu anhâ’dan: “Resülullah’ın: “Bir iki emme harama sebep olmaz” dediğini rivayet etmiştir” dedi.”

Nesai, Nikah 51, (6, 102).

5639 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Kur’ân olarak inenler meyanında “Ma’lüm on emme ile haram sabit olıur” âyeti de vardı. Sonra (Rab

Teâla) onları, malum beş emme ile neshetti. Bu (beş emme) âyetleri, Kur’ân’ın okunan ayetleri arasında iken Aleyhissalâtu vesselâm vefat etti.”

Müslim, Radâ’ 24, (1452); Muvatta, Radâ’ 17, (2, 608); Ebu Dâvud, Nîkâh 11, (2062); Tirmizi, Radâ’ 3, (1150); Nesâî, Nikâh 51, (6,100).

5640 – Hz. İbnu Abbas radıyallahu anhümâ demiştir ki: “İki yıl içerisindeki emme tek bir emmeden ibaret de olsa bu, (evlenmeyi) haram kılar.”

Muvatta, Radâ’ 4, (2, 602).

5641 – Abdullah İbnu Dinâr anlatıyor: “Bir adam İbnu Ömer radıyallahu anhüma’ya büyüğün emmesinden sormuştu. Şu cevabı verdi:

“Bir adam Ömer radıyallahu anh’a gelip: “Benim, kendisine temasta bulunduğum bir cariyem vardı. Hanımım bunu önlemeye azmetti ve cariyeyi emzirdi ve bana da: “Sakın ha! Vallahi ben cariyeni emzirdim!” dedi. (Şimdi ne yapmalıyım?” diye) sordu. Babam Ömer ona şöyle cevap verdi:

“Hanımını çatlat: Git cariyene temasta bulun. Çünkü (harama sebep olan) emme küçüklükte olan emmedir.”

Muvatta, Radâ’ 13, (2, 606).

5642 – Yahya İbnu Sa’îd anlatıyor: “Bir adam gelerek Ebu Musa radıyallahu anh hazretlerine şöyle bir soru sordu:

“Ben hanımımın memesinden bir miktar süt emdim ve bu mideme kadar ulaştı. (Hanım bana haram mı oldu?)” Ebu Musa:

“Ben hanımının sana haram olmasından başka bir şey görmüyorum!” dedi. İbnu Mes’ud da vardı. Araya girip: “Adama verdiğin fetvaya bak!” dedi. O da:

“Pekiyi, sen ne diyorsun?” dedi. İbnu Mes’ud:

“İki yaş içerisinde olan emme için haram vardır!” buyurdu. Bunun üzerine Ebu Musa radıyallahu anh:

“Şu âlim, aranızda olduğu müddetçe bana bir şey sormayın!” dedi.”

Muvatta, Radâ’ 14, (2, 607); Ebu Dâvud, Nikâh 213, (2059, 2060).

5643 – Ümmü Seleme radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Evlenmeyi haram kılan emme, çocuk memede iken, barsağı yoracak kadar olan emmedir. Bu da, sütten kesmenin şer’î müddetin)den önce olmalıdır.”

Tirmizi, Radâ’ 5, (1152).

5644 – Ukbe İbnu’l-Hâris radıyallahu anh’ın anlattığına göre, “Ukbe, Ebu İhâb İbnu Aziz’in kızı (Ümmü Yahya) ile evlenmişti. Kendisine (siyah) bir kadın gelerek:

“Ben Ukbe’yi ve onun evlendiği kızı emzirmiştim!” dedi. Ukbe kadına:

“Ben senin onu (gerçekten emzirdiğini bilmiyorum. Bana (daha önce) söylemedin de!” dedi. (Ebu İhab ailesine gidip sordu. Onlar bilmediklerini söylediler. Ukbe bunun üzerine) bineğine atlayarak Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ı görmek üzere Medine’ye gitti. Aleyhissalâtu vesselâm:

“(Süt kardeşi olduğunuz) söylendikten sonra nasıl beraberliğiniz devam eder? (Onu derhal bırak!)” buyurdular. Ukbe hemen hanımından ayrıldı. Kadın da bir başka koca ile nikâh yaptı.”

Buhari, Şehâdâd 4, 13, 14, İlm 26, Büyü’ 3, Nikâh 23; Tirmizi, Radâ’ 4, (1151 ); Ebu Dâvud, Akdiye 18, (3603, 3604); Nesâi, Nikah 57, (6,109).

5645 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ’nın anlattığına göre: “Kendisine, iki hanımı olan bir adamdan sorulmuş, “Bu adamın hanımlarından biri bir

kızı, diğeri de bir oğlanı emzirmiştir. Acaba; bu kızla oğlan birbirlerine helal olur mu?” denmiştir. İbnu Abbâs:

“Hayır, çünkü erkeğin suyu birdir!” demiştir.”

Muvatta, Radâ 5, (2, 602, 603); Tirmizi, Radâ’ 2, (1149).

5646 – Haccâc İbnu Haccâc, babası radıyallahu anh’tan anlatıyor:

“Ey Allah’ın Resûlü dedim, benden emmenin üzerinde kalan hakkını giderecek olan şey (kefâret) nedir?”

“Erkek veya kadın bir köle (azadı)dır!” buyurdular.”

Ebu Davud, Nikâh 12, (2064); Tirmizi, Radâ’ 6, (1153); Nesâî, Nikâh 56, (6, 108).

MÜEBBED HARAM GEREKTİRMEYEN DURUMLAR

5647 – İbnu Ahbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “ResûIullah aleyhissalâtu vesselâm hala ile teyzenin teyze ile teyzenin veya hala ile halanın aynı adamın nikâhında birleştirilmesini mekruh addetti.”

Ebu Dâvud, Nikâh 13, (2067); Tirmizi, Nikâh 30, (1125).

Bir rivayette: “(Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm) kadının halası veya teyzesi üzerine nikâhlanmasını yasakladı” denmiştir.

5648 – Şa’bî anlatıyor: “Hz. Câbir radıyallahu anh’ı dinledim. “Resulullah aleyhissalâtu vesselam kadının halası veya teyzesi üzerine nikahlanmasını yasakladı” demişti.”

Buhari, Nikah 27; Nesai, Nikah 48, (6, 98).

5649 – Altı kitapta da Ebu Hureyre radıyallahu anh’tan şu hadis kaydedilmiştir: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm kadının halası üzerine, kadının teyzesi üzerine nikahlanmasını yasakladı.”

Ravi devamla dedi ki: “Biz, kadının babasının teyzesini de aynı makamda görürüz.”

Buhâri, Nikâh 27; Müslim, Nikâh 37, (1408); Muvatta, Nikâh 20, (2, 532); Ebu Dâvud, Nikâh 13, (2065, 2066); Tirmizi, Nikah 30, (1126); Nesai, Nikah 47-48, (6, 96-98).

5650 – Dahhâk İbnu Firuz babasından naklen diyor ki: “Ey Allah’ın Resülü, dedim. Ben müslüman olduğum zaman nikâhımda iki kızkardeş vardı,

(ne yapayım?)”

“Onlardan dilediğin birini boşa!” emrettiler.”

Ebu Dâvud, Talâk 25, (2243); Tirmizi, Nikâh 34, (1129).

5651 – Kabîsa İbnu Zaeyb anlatıyor: “Hz. Osman radıyallahu anh ‘a bir adam: “Köle olan iki kızkardeş, bir kişinin nikahı altında birleştirilebilir mi ?”

diye sordu. Hz. Osman:

“Onların bu şekilde nikâhlanmasını bir âyet helâl, bir ayet de haram kıldı. Ben ise, böyle bir şeyi yapmayı sevmem!” dedi. Adam Hz. Osman’ın yanından çıktı. Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın ashabından bir kimseye rastladı. Bu meseleyi ona da sordu. O da:

“Bana gelince, yetki benim elimde olsa, bunu yapan birini bulduğum taktirde ona mutlaka ibretâmiz bir ceza veririm!” dedi.

İbnu, Sihâb rahimehullah: “Bu cevabı veren zâtın Ali İbnu Ebi Talib radıyallahu anh olduğunu zannediyorum” dedi. İmâm Mâlik: “Böyle bir sözü Zübeyr radıyallahu anh’ın söylediği bana ulaştı” demiştir.”

Muvatta, Nikâh 34, (6, 538-539).

5652 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Bir adam hanımını üç talakla boşadı. Kadınla bir başka adam evlendi, ancak bu adam da kadını temasdan önce boşadı. (Kadın tekrar önceki kocasına dönmek istemişti.) Resûlullah aleyhisalâtu vesselâm’a bu hususta soruldu:

“Hayır! İkincisi kadının balcığından tatmadıkça önceki tadamaz!” buyurdular.”

Buhari, Libas 6, Şehâdât 3, Talâk 4, 7, 37, Edeb 68; Müslim, Nikâh 115, (1433); Muvatta. Nikâh 18, (2, 531); Ebu Dâvud, Talâk 49, (2309);Tirmizi, Nikâh 26, (1118); Nesai, Talâk 9, 10, (6, 146, 147).

5653 – Zübeyr İbnu Abdirrahman İbnü’z-Zübeyr el-Kurazî anlatıyor: “Rifâ’a    İbnu Simvâl, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm zamanında, hanımını üç talakla boşadı. Ondan sonra kadın Abdurrahman İbnu’z-Zübeyr’le evdendi. Abdurrahman, kadına temasa muktedir olmadığı için, ondan yüz çevirdi ve ayrıldılar. Kadını boşamış olan eski kocası Rifa’a kadınla yeniden nikâhlanmak istedi. Arzusunu Resûlullah’a açtı. Aleyhissalâtu vesselâm Rifa’a’ya onunla evlenmesini yasakladı ve “Kadın balcığı tadıncaya kadar, sana helal olmaz” buyurdu.”

Muvatta, Nikâh 17, (2, 531).

5654 – Zeyd İbnu Sâbit radıyallahu anh’ın anlattığına göre, “kendisi bir cariyeyi üç kere boşayıp sonra satın alan bir adam hakkında “Bu cariye, bir başka kocaya varmadıkça ona helal olmaz” diyordu.”

Muvatta, Nikah 30, (2, 537).

5655 – İbnu Muhammed İbni İyâs anlatıyor: “İbnu Abbâs, Ebu Hureyre

ve İbnu’l-As radıyallahu anhüm’den kocası tarafından duhûlden (temastan) önce üç talakla boşanan bâkire kız (bu ilk kocası ile yeniden nikah yapmak istese nasıl olur? diye) soruldu. Hepsi de:

“Bir başka zevce ile evlenmedikçe eskisine helal olmaz!” dediler.”

Muvatta, Talâk 37, (2, 570).

5656 – Hz. Ali, Hz. Câbir ve Hz. İbnu Mes’ud radıyallahu anhüm, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın “hulle yapana da hulle yaptırana da lanet

ettiğini” anlattılar.”

Tirmizi, Nikâh 27, (1119,1120); Ebu Dâvud, Nikâh 16, (2076, 2077); Nesâî, Talâk 13, (6,149).

5657 – Misver İbnu Mahreme radıyallahu anhüm anlatıyor: “Hz. Ali radıyallahu anh nikâhı altında Fatma radıyallahu anh  olduğu halde Ebu Cehl’in kızına tâlib oldu. Bunu işiten Hz. Fâtıma, Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’a gelerek:

“Kavmin, kızları için senin hiç gadablanmayacağını zannediyor. İşte Ali, Ebu Cehl’in kızıyla evlenecek!” dedi. Bunun üzerine Aleyhissalâtu vesselâm kalktı (minbere çıktı) şehadet getirdi ve şu hitabede bulundu:

“Emmâ ba’d! Ben Ebu’l-Âs İbnu’r-Rebî’e (kızımı) nikâhladım. Bana konuştu ve doğruyu söyledi (vaadetti ve vaadini tuttu.Şurası muhakkak ki ben helal olanı haram kılmıyorum, haramı da helal kılmıyorum). Fâtıma benden bir parçadır. Onu üzen beni de üzer. Allah’a yemin olsun Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın kızı Allah düşmanının kızıyla ebediyyen biraraya gelmeyecektir!”

Râvi der kî: “Ali istemekten vazgeçti.”

5658 – Bir diğer rivayette şöyle gelmiştir: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın minberde şöyle söylediğini işittim:

“Benî Hişam İbnu’l-Muşre ailesi, kızlarını Ati İbnu Ebi Talib’le eşlendirmek için benden izin istiyor. Ben izin vermedim, vermiyorum ve vermeyeceğim! Ancak, Ebu Tâlib’in oğlu kızımı boşayıp, kızlarını almak isterse o başka! Şunu iyi bilin, Fâtıma benden bir parçadır. Onu üzen beni de üzer. Ona eziyet olan bana da eziyet olur.”

Buhârî, Fezâilu’l-Ashab 16, 12, 29, Cum’a 29, Humus 5, Nikâh 109, Talâk 13; Müslim, Fezâilu’s-Sahâbe 96, (2449); Ebu Dâvud, Nikâh 13, (2071); Tirmizi, Menâkıb, (3866).

5659 – İbnu şihâb anlatıyor: Âbdullah İbnu Âmir, Hz. Osman radıyallahu anh’a bir cariye hediye etti. Bu cariyeyi Basra’da satın almıştı ve onun kocası da vardı. Osman: “Ben ona yaklaşmam, onun kocası var!” dedi. Bunun üzerine İbnu Âmir, kocasını râzı etti ve cariyeden ayırdı.”

Muvatta, Büyü’ 7, (2, 617).

5660 – İmam Mâlik’e ulaştığına göre, “İbnu Abbas ve İbnu Ömer radıyallahu anhüm’e, nikahı altında hür bir kadın olduğu halde bunun üzerine bir

cariye nikâhlamak isteyen bir adam hakkında soruldu. Bunlar, adamın ikisini cemetmesini mekruh addettiler.”

Muvatta, Nikâh 31, (2, 536).

NİKÂHl FESHEDEN ŞEYLER, FESHETMEYEN ŞEYLER

5661 – İbnu’l-Müseyyeb rahimehullah anlatıyor: “Hz. Ömer radıyallahu anh dedi ki: “Kim, kendisinde delilik veya cüzzam veya baras (alaten) bulunan biriyle evlenir ve temasta da bulunursa, mehir tamamiyle kadının olur. Ancak bu, kadının velisi üzerinde erkeğe bir borç olur.”

(Muvatta, Nikâh 9, (2, 526).

5662 – Yine İbnu’l-Müseyyeb anlatıyor: “Hz. Ömer radıyallahu anh buyurdular ki: “Bir kadın kocasını kaybeder, nerede olduğunu da, bilemezse dört yıl bekler, sonra dört ay on gün oturur, sonra nikâhı (başkasına) helal olur.”

Muvatta, Talâk 52, (2, 575).

5663 – Yine İbnu’l-Müseyyeb, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın ashabından, Nadre İbnu’l-Ektem denen ensârdan bir zattan naklen kaydettiğine göre, demiştir ki:

“Ben bâkire bildiğim bir kadınla evlendim, gerdeğe girince hâmile olduğunu gördüm. (Durumu Resûlullah’a arzettiğim vakit) Aleyhissalâtu vesselâm:

“Fercinden istifaden sebebiyle mehir onundur, çocuk da sana köledir” buyurdu ve aramızı ayırdı. İlâveten: “Çocuğu doğurunca had uygulayın!” emretti.”

Ebu Davud, Nikâh 38, (2131, 2132).

5664 – İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Bir hıristiyan kadın, bir zımmînin nikâhı altında iken, kocasından bir müddet önce müslüman olsa, artık kocasına haram olur.”

Buhari, Talâk 20.

5665 – Yine İbnu Abbâs radıyallahu anhüm  anlatıyor: “Bir adam önce kendisi müslüman olup geldi; sonra da hanımı müslüman olup geldi. Kocası:

“Ey Allah ‘ın Resulü! Hanımım da benimle birlikte müslüman olmuştu!” dedi. Aleyhissalatu vesselâm, hanımını kendisine iade etti.”

Ebu Dâvud, Talâk 23, (2238); Tirmizi, Nikâh 43, (1144).

5666 – Yine İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Bir kadın müslüman oldu ve (yeni bir erkekle) evlendi. Bunun üzerine (eski) kocası Resûlullah

aleyhissalâtu vesselâm’a gelerek:

“Ey AIlah’ın Resulü! Ben de müslüman olmuştum. Hanımım müslüman olduğumu da biliyor” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm, kadını ikinci kocasından ayırıp eski kocasına iade etti.”

Ebu Dâvud, Talâk 23, (2239); İbnu Mâce, Nikah 60 (2008).

5667 – Yine İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm kızı Zeyneb’i, Ebu’l-As İbnu’r-Rebî’e, altı yıl sonra eski nikâhı ile geri verdi, (ne nikâh, ne mehir) hiçbir şeyi yenilemedi.”

Ebu Dâvud, Talâk 24, (2240); Tirmizi, Nikâh 43, (1143).

5668 – Amr İbnu Şu’ayb an ebihi an ceddihi radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm (kızı) Zeyneb radıyallahu anhâ’yı kocası (Ebu’l-Âs’a) yeni bir nikah, yeni bir mehirle iade etti.”

Tirmizi, Nikâh 43, (1142); İbnu Mace, Nikâh 60, (2010).

5669 – İbnu Şihâb anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm zamanında, birkısım kadınlar, kendi yurtlarında müslüman oldular. Bunlar hicret de

etmediler. Bunlar İslâm’a girdikleri zaman kocaları kâfir idiler. Bunlardan biri Velîd İbnu’I-Mugîre’nin kızıydı. Bu kadın Safvân İbnu Ümeyye’nin nikâhı altında idi. Bu hanım Fetih günü müslüman olmuş, kocası Safvân da İslâm’dan kaçmıştı. Aleyhissalâtu vesselâm peşinden amcasının oğlu Vehb İbnu Umeyr’i, kendisine bir emân alâmeti olarak şahsi rıdasıyla birlikte gönderdi. (Resülullah onu İslâm’a çağırıyor ve yanına gelmeye davet ediyordu; (gelince bakacak), İslâm hoşuna giderse kabul edecekti, gitmezse kendisine iki ay müsaade edecekti.

Safvân, Aleyhissalâtu vesselâm’ın yanına rıdasıyla birlikte gelince, yüksek sesle (halkın arasında) bağırarak:

“Ey Muhammed! İşte Vehb İbnu Umeyr! Senin rıdanı bana getirdi ve senin beni yanına davet ettiğini, İslâm hoşuma giderse kabul edeceğimi, gitmezse bana iki ay mühlet tanıyacağını söyledi” dedi. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm kalkıp: “Ey Ebu Vehb (devenden) in!” buyurdu. Fakat o:

“Hayır, vallahi, meseleyi benim için açıklığa kavuşturmadıkça inmem!” dedi. Bunun üzerine Aleyhissalâtu vesselâm: “Sana, daha fazla, dört ay mühlet tanıyorum” buyurdular.

Sonra Resülullah Havâzin tarafına Huneyn seferine çıktı. (Sefer hazırlığı sırasında) Safvân’a adam göndererek çağırtıp, emaneten silah ve başka harp malzemesi vermesini talep etti. Safvân:

“Zorla mı, gönül rızasıyla mı istiyorsun?” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Gönül rızasıyla!” buyurdu. Safvân (yanında bulunan) silah vs.yi iane olarak verdi. Sonra Safvân kâfir olduğu halde Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’la birlikte döndü. Huneyn gazvesine, Tâif’in fethine katıldı. Bu esnada henüz kâfirdi. Ama hanımı müslüman olmuştu. Aleyhissalâtu vesselâm aralarını ayırmadı. Bu hal Safvân radıyallahu anh’ın müslüman oluşuna kadar devam etti. Müslüman olduktan sonra hanımı eski nikâhıyla onun yanında kaldı. Safvân ile hanımının müslüman oluşu arasında iki ay kadar bir zaman mevcuttur.”

Muvatta, Nikah 44, (2, 543, 544).

5670 – İbnu Ömer radıyallahu anhümâ, bir kölenin nikâhı altında bulunan bir cariye, hürriyetine kavuşacak olursa, (bu azadlıktan sonra) kendisine

kocası temas etmedikçe (bu evliliğe devam edip etmemede) muhayyer olduğunu söylerdi.”

Muvatta, Talâk 26, (2, 562).

5671 – İmam Mâlik rahimehullah’a ulaştığına göre, “Hz. Ömer veya Hz. Osman- radıyallahu anhümâ, bir erkeği “hürüm” diye nefsiyle aldatıp evlenen ve birçok çocuk doğuran cariye hakkında “adam, çocukların, köle emsalleriyle fidyelerini öder” diye hükmetmiştir.” İmâm Mâlik; “Bu kıymet, nazarımda en adilidir” demiştir. Rezin tahric etmiştir.

Muvatta, Akdiye 23, (2, 741).

KADINLAR ARASINDA ADALET

5672 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalâtu vesselam buyurdular ki:

“Kimin iki hanımı olur ve aralarında adaletli davranmazsa Kıyamet günü (vücudunun) yarısı düşük olarak gelir.”

Diğer bir rivayette “Bir tarafı eğri (mefluç) olarak” denmiştir.”

Ebu Dâvud, Nikâh 39, (2133); Tirmizi, Nikâh 42, (1141); Nesâi, İşretü’n-Nisâ 2, (63).

5673 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm gece taksiminde adalete riayet eder ve derdi ki:

“Ey Allahım! Bu taksim benim iktidarımda olanda yaptığım bir taksimdir. Senin muktedir olup benim muktedir olmadığım şeyden dolayı beni levmetme!” Benim muktedir olmadığım” dediği şeyle kalbi kastederdi.”

Ebu Dâvud, Nikâh 39, (2134); Tirmizi, Nikâh 42, (1140); Nesâi, İşretu’n-Nisâ 2, (7, 64)

5674 – Yine Hz. Aişe anlatıyor: “Sevde Bintu Zeme’a radıyallahu anhâ, gününü Aişe’ye hibe etti. Böylece Resülullah aleyhissalâtu vesselâm Aişe’ye iki gün ayırıyordu. Bir kendi günü, bir de Sevde’nin günü.”

Buhari, Nikâh 98; Müslim, Radâ’ 47, (1463).

5675 – Yine Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm hastalandığı zaman kadınlarını çağırdı, yanında toplandık.

“Ben sizleri teker teker dolaşacak durumda değilim. Uygun görürseniz Aişe’nin yanında kalmama müsaade edin, orada kalayım” buyurdular. Kadınlar da kendisine izin verdiler.”

Ebu Dâvud, Nikâh 39. (2137).

5676 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yanında dokuz hanım vardı. Kadınlara uğrama işini sıraya koyunca, birinci kadına ikinci bir uğrayışı dokuz gün sonra oluyordu. kadınlar, her akşam, Resûlullah’ın o gün geleceği odada toplanıyorlardı. (Bir gün) toplanma yeri Hz. Aişe’nin odasıydı. Zeyneb gelmişti. Resûlullah ona elini uzâttı. Hz. Aişe:

“Bu Zeyneb’tir, (bilmiyor musun)?” dedi. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm da elini geri çekti. Derken Hz. Aişe ile Hz. Zeyneb birbirlerine çıkıştılar. Karşılıklı çekişme birbirlerinin yüzüne toprak atmaya kadar gitti. (Bu esnada mescidde) ikaamet getirildi. Bu sırada Hz. Ebu Bekir geçiyordu, onların seslerini işitti.

“Ey Allah’ın Resulü! Çık ve şunların ağızlarına toprak saç!” dedi. Aleyhissalatu vesselam çıktı.”

Müslim, Radâ’ 46, (1462).

5677 – Yine Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, hanımlarına gece ve gündüzleyin aynı saatlerde ziyarette

bulunurdu. Onlar onbir tane idiler. Enes’e: “Buna takat getirebiliyor muydu?” denmişti. O: “Biz ona otuz kişinin gücü verildiğini konuşurduk” diye cevap verdi.”

Buhârî, Gusl 12; Nesâî, Nikah, 1, (6, 53, 54).

5678 – Yine Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Bâkire, dul üzerine nikâhlanırsa, bakirenin yanında yedi gün kalınması, sonra taksimat yapılarak sıraya konması; dul nikâhlandığı zaman, yanında üç gün kalıp sonra taksimat yapılıp sıraya konması sünnettendir.”

Buhâri, Nikâh 100, 101; MüsIim,Radâ’ 44, (1461); Muvatta, Radâ`15, (2, 530); Ebu Dâvud, Nikah 35; (2124); Tirmizi, Nikâh 41, ( 1139).

5679 – Yine Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Safiyye radıyallahu anhâ’yı aldığı zaman yanında üç gece ikamet etti. Safiyye dul idi.”

Ebu Dâvud. Nikâh 35. (2123).

5680 – Ebu Bekr İbnu Abdirrahmân, Ümmü Seleme radıyallahu anhâ’dan anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm benimle evlendiği zaman, yanımda üç gün ikâmet etti ve dedi ki:

“Sana ehlinden bir tahkir sözkonusu değil. Dilersen senin yanında yedi gün ikamet ederim. Ancak seninle yedi gün kalırsam diğer hanımlarımın yanında da yedi gün kalırım.”

Müslim, Radâ’ 41, (1460); Muvatta, Nikâh 14, (2, 529); Ebu Dâvud, Nikah 35; (2122).

AZL VE GAYLE HAKKINDA

5681 – Ebu Said radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’la birlikte Beni’I-Müstalik gazvesine çıktık. Arap esirlerinden çokça esir ele geçirdik. Kadınlara karşı arzu duyduk. Çünkü üzerimizde bekarlık şiddet kesbetmişti. Hep azil yapmak istiyorduk ve: “Aramızda Resûllullah aleyhissalâtu vesselâm varken, ona sormadan azil yapmak olur mu?” dedik ve sorduk.

“Hayır! buyurdular. Bunu yapmamanız gerekir. Kıyamete kadar geleceği takdir edilen her canlı mutIaka yaratılacaktır (siz tedbirinizle önüne geçemezsiniz).”

Buhâri, Nikâh 96, Buyü’ 109, Itk 13, Megâzi 32, Kader 4, Tevhid 18; Müslim, Nikah 125, (1438); Muvatta, Talâk 95; Ebu Dâvud, Nikah 49, (2171); Tirmizi, Nikâh 40, (1138); Nesâi, Nikah 55, (6,107).

5682 – Esmâ Bintu Yezid İbnu’s-Seken radıyallahu anha anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın: “Çocuklarınızı gizlice öIdürmeyin. Çünkü gayl, biniciye atının üzerinde ulaşır ve atından aşağı atar” dediğini işittim.”

Ebu Davud, Tıbb 16, (3881); İbnu Mâce, Nikâh 61, (2012).

NÜŞUZ (DİKBAŞLILIK)

5683 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ: “Eğer bir kadın kocasının geçimsizliğinden veya kendisinden yüz çevirmesinden korkarsa, bazı fedâkarlıklarla sulh olup aralarını düzeltmelerin de onlar için bir günah yoktur. Sulh ise daha hayırlıdır..” (Nisa 128) ayeti hakkında dedi ki: “Bu âyet, şöyle bir kadın hakkında inmiştir: “Bir erkeğin nikâhı altındadır, ancak erkek onunla beraberliği fazla istememektedir, onu boşayıp bir başkasıyla evlenmeyi arzulamaktadır. Ona kadın: “Beni boşama, yanında tut, dilersen bir başkasıyla da evlen. Sen bana infak ve gece ayırma hususunda serbestsin” der. İşte ayette geçen şu meal bu mânayadır: “Bazı fedakârlıklarla sulh olup aralarını düzeltmelerinde onlar için bir günah yoktur. Sulh ise hayırlıdır.”

Buhâri, Sulh 4, Mezâlim 11, Tefsir, Nisâ 23, Nikâh 95; Müslim, Tefsir 14 (3021).

NİKÂH MEVZUUNA GİREN BAŞKA MESELELER

5684 – Hz. Ömer radıyallahu anh demiştir ki: “Bir adam bir kadınla eşlenir, nikâh sırasında kadını kendi memleketinden dışarı çıkarmama şartını kabul ederse, bilahare kadın razı olmadıkça, onu dışarı çıkaramaz.”

Tirmizi, Nikâh 31, (1127).

5685 – Hz. Ali radıyallahu anh’dan anlatıldığına göre: “Bu meseleden (nikâhta koşulan şarta uyma meselesinden) sorulmuştur da, o şu cevabı vermiştir: “Allah Teâla hazretlerinin şartı kadının koştuğu şarttan da, onun şartını kabul edenden de önce gelir!”

Tirmizi, Nikâh 31, (1127).

5686 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Bir adam Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a gelerek:

“Ey Allah’ın Resûlü! Hanımım değen eli reddetmiyor!” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm: “Onu uzaklaştır!” emretti. Adam: “Nefsimin ona takılmasından korkuyorum” deyince:

“Öyleyse ondan faidelen!” buyurdular.”

Ebu Dâvud, Nikâh 4, (2049); Nesâi, Nikah 12, (6, 67).

5687 – İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Kadın kadına bir örtünün altında mübaşeret etmemelidir, onu tutup kocasına vasfeder de adam görmüş gibi olur.”

Ebu Dâvud, Nikâh 44, (2150); Tirmizî, Edeb 38, (2793); Buhârî, Nikâh 118).

5688 – Atâ İbnu Yesâr rahimehullah anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Hz. Fatıma radıyallahu anhâ’ya çehiz olarak kadife bir örtü, bir su kabı ve içerisi izhirle doldurulmuş bir minder verdi.”

Nesâî, Nikâh 81, (6, 135).

5689 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Ey Allah’ın Resûlü dedim, ben genç bir insanım, günahtan korkuyorum, evlenecek maddi imkân da bulamıyorum, hadımlaşmayayım mı?” dedim. Aleyhissalâtu vesselâm bana cevap vermedi. Ben bir müddet sonra aynı şeyi tekrar söyledim. Yine cevap vermedi. Sonra:

“Ey Ebu Hureyre! buyurdu. Senin karşılaşacağın şey hususunda artık kalem kurumuştur. Bu durumda ister hadımlaş ister bırak.”

Buhârî, Nikâh 8; Nesâî, Nikâh 4, (6, 59).

5690 – Ma’mer anlatıyor: “Süfyan-ı Sevrî merhum (bir gün) bana:

“Ailesinin bir yıllık -veya yarı yıllık yiyeceğini cemeden kimse hakkında bir şey işittin mi?” diye sormuştu. O anda ne söyleyeceğim aklıma gelmedi. Ama sonradan İbnu Ş’ihâb’ın bize tahdis ettiği bir hadisi hatırladım. Hâdis İbnu Şihâb’a Mâlik İbnu Evs’ten, ona Hz. Ömer radıyallahu anh’tan gelmişti. Hadiste Aleyhissalâtu vesselâm’ın, Beni’n-Nadir hurmalığını satıp ailesi için bir yıllık yiyeceklerini ayırdığı belirtilmekte idi.”

Rezin tahric etti. Buhari, Nafakât 3; Müslim, Cihâd 49, (1757).

VAAD

“Abdullah İbnu Ebi’l-Humsâ radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’a daha bi’set (peygamberlik) gelmezden önce bir şey satın almıştım. O alış-verişten ona hâla bir miktar (borç) bakiyesi kalmıştı. Ben o kalanı, kendisine yerinde vermeyi vaadettim. Ama bunu unuttum. Üç gün geçtikten sonra hatırladım, geldiğimde o hâlâ (sözleştiğimiz) yerindeydi.

“Ey genç, bana meşakkat verdin, ben üç gündür burada seni bekliyorum!” buyurdular.”

5972 – Sürâka İbnu Cu’şem anlatıyor: “Ey Allah ‘ın Resulü dedim, (yapılan) amel, önceden kalemin yazıp kuruduğu, kaderin kesinleştiği şeyler cümlesinden mi, yoksa müstakbelde karşılaşacağı şeyler cümlesinden mi?

Aleyhissalâtu vesselâm şu cevabı verdi: “Amel, kaderin tesbit ettiği, kalemin de yazıp kuruduğu şeyler cümlesindendir. Herkes yaratıldığı şeye mûyesser kılınır.”

KAPLARIN ÖRTÜLMESİ

6068 – Hz. Aişe anlatıyor: “Ben Resûlullah için geceleyin, üzeri örtülü üç kap hazırlardım; birisi abdesti için, birisi misvak için, biri de içmesi için.”

6069 – İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, ne abdest suyu (hazırlama ve dökme işini) ne de sadaka dağıtma işini başkasına bırakmaz, bizzat yapardı.”

6070 – Hz. Aişe anlatıyor: “Ben ve Resülullah aleyhissalâtu vesselâm ikimiz de tek bir kapta(ki suda)n abdest alırdık. Bundan önce suya kedinin değdiği de olurdu.”

KEDİ ARTIĞI İLE ABDEST

6071 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalatu vesselâm buyurdular ki: “(Namaz kılanın önünden geçmekle) kedi namazı bozmaz. Çünkü o, evin (demirbaş) eşyasındandır.”

NEBİZ İLE ABDEST

6074 – Abdullah İbnu Mes’ud anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, bana, cin gecesi: “Yanında abdest alacak su var mı?” diye sormuştu. Ben: “Hayır, yok! Ancak bir kabın içinde bir miktar nebiz var” dedim. Aleyhissalâtu vesselâm: “Hurma temizdir, su da temizleyicidir!” buyurdu ve hemen onunla abdest aldı.”

6075 – Abdullah İbnu Abbas radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, cin gecesinde İbnu Mes’ud’a: “Yanında su var mı?” diye sordu. O: “Hayır su yok. Ancak bir tulumda nebiz var!” deyince Aleyhissalâtu vesselâm: “Hurma temizdir, su da temizleyicidir (binaenaleyh nebiz temizdir) bana dök (abdest alayım)” buyurdular.”

DENİZ SUYU İLE ABDEST

6076 – İbnu’l-Firasî anlatıyor: “Ben ava çıkmıştım. Yanımda içine su koyduğum bir kırbam vardı. Deniz suyu ile ebdest aldım. Durumu Aleyhissalâtu vesselâm’a sordum. Bana: “Denizin suyu temizdir, meytesi (ölüsü) de helaldir!” cevabını verdi.”

6077 – Resülullâh aleyhissalâtu vesselâm’ın kızı Rukiyye radıyallahu anha’nın cariyesi Ümmü Ayyâş radıyallahu anha demiştir ki: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm oturuyor olduğu halde ben kendim ayakta olduğum halde (gerekli hizmetleri yaparak) ona abdest aldırırdım.”

UYKUDAN UYANINCA EL YIKANIR

6078 – Abdullah İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Biriniz uyanınca elini yıkamadıkça su kabına sokmasın.”

ABDESTTE BESMELE

6079 – Ebu Sa’îd radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Üzerine besmele çekmeyenin abdesti yoktur.”

6080 – Sehl İbnu Sa’d es Sâidi radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Abdesti almayanın namazı yoktur. Abdest alırken Allah’ın ismini zikretmeyenin de abdesti yoktur. Resülullah’a salat (u selam) okumayanın da namazı yoktur. Keza Ensarı sevmeyenin de namazı yoktur.”

TEK AVUÇ SU İLE MAZMAZA İSTİNŞAK

6081 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm abdest aldı. Bu esnada bir avuç su ile üç kere mazmaza, üç kere istinşakta bulundu.”

UZUVLARI BİRER KERE YIKAYARAK ABDEST

6082 – Hz. Ömer radıyallahu anh anlatıyor: “Ben, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ı Tebük seferi sırasında abdest uzuvlarını birer kere yıkayarak abdest alırken gördüm.”

UZUVLARI ÜÇER KERE YIKAYARAK ABDEST

6083 – Abdullah İbnu Ebi Evfa radıyallahu anhüma anlatıyor: “Ben Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ı abdest alırken gördüm (yıkanacak uzuvlarını) üçer kere yıkamış, başına da bir kere meshetmişti.”

6084 – Ebu Mâlik el-Eş’arî anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm (uzuvlarını) üçer sefer yıkayarak abdest alırdı.”

UZUVLARI BİR, İKİ, ÜÇ KERE YIKAYARAK ABDEST

6085 – Abdullah İbnu Ömer radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm (bir defasında abdest uzuvlarını) birer kere yıkayarak abdest aldı ve: “Bu abdest, Allah’ın bunsuz hiçbir namazını kabul etmeyeceği kimsenin abdestidir!” buyurdu. Sonra abdest uzuvlarını ikişer sefer yıkayarak aldı ve: “Bu abdestlerin kıymetlisidir!” buyurdu. Sonra üçer sefer yıkayarak abdest aldı ve:

“Bu, abdestin en mükemmel olanıdır. Ayrıca bu, hem benim, hem de Halilullah olan Hz. İbrahim aleyhisselâm’ın abdestidir. Kim bu şekilde abdest alır, tamamlayınca da eşhedü en lâ ilâhe illallah ve eşhedü enne Muhammeden Abduhu ve Resulühü “Şehadet ederim ki Allah’tan başka ilah yoktur ve şehadet ederim ki Muhammed Allah’ın kulu ve elçisidir” derse kendisine cennetin sekiz kapısı birden açılır, hangi kapısından dilerse ondan içeri girer!” buyurdular.”

6086 – Übey İbnu Ka’b radıyallahu anh anlatıyor “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm su getirtip (uzuvlarını) birer birer yıkayarak abdest aldı.

“İşte bu abdest vazifesidir!” buyurdu. Yahut da: “İşte bu, yapmadığı taktirde, Allah’ın namazını kabul etmeyeceği, kişinin (yapması gereken asgari) abdestidir!” buyurdu. Sonra ikşer ikişer yıkayarak abdest aldı. Sonra:

“Bu da, Allah’ın ücretini iki hisse verdiği kişinin abdestidir!” buyurdu. Üçer sefer yıkayarak abdest aldı ve: “İşte bu benim ve benden önceki peygamberlerin abdestidir!” buyurdu.”

ABDESTTE İKTİSAD

6087 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm abdest alan bir adam görmştü: “İsraf etme! İsraf etme!” buyurdular.”

6088 – Abdullah İbnu Amr radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, abdest almakta olan Sa’d’a uğramıştı:

“Bu israf da ne?” buyurdular. Sa’d: “Abdestte dahi israf olur mu?” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Evet! cevabını verdi, akan bir nehir üzerinde olsan bile!”

ABDESTTE İSBAĞ: MÜKEMMEL ABDEST

6089 – Ebu Saidi’l-Hudri radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın şöyle söylediğini işittim: “Yaptığınız taktirde AIlah’ın günahlarınızı affedip, sevabınızı artırdığı ameli size söyleyeyim mi?”

“Evet ey Allah’ın Resülü, söyleyin!” dediler.

“Sıkıntıya rağmen abdesti mükemmel yapmak, mescidlere çok yürümek, bir namazdan sonra müteakip namazı beklemek.”

SAKALI HİLÂLLEME

6090 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm abdest aldığı zaman mübarek parmaklarını açarak sakalını hilâller ve bunu iki sefer yapardı.”

6091 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, abdest alınca, yanaklarını biraz ovduktan sonra sakalını alt kısmından (yukarı doğru) parmaklarıyla karıştırırdı.”

6092 – Ebu Eyyub el-Ensari radıyallahu anh anlatıyor “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ‘ın abdest alınca sakalını hilallediğini gördüm.”

BAŞI MESH

6093 – Seleme İbnu’l-Ekvâ’ radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ı abdest alırken gördüm, başını bir kere meshetmişti.”

KULAKLAR BAŞTANDIR

6094 – Abdullah İbnu Zeyd radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Kulaklar baştan (sayılır, yüzden sayılmaz)” buyurdular.”

PARMAKLARI HİLÂLLEME

6095 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Namaza kalktığın vakit abdesti mükemmel yap. (Bu cümleden olarak) suyu ayak ve el parmaklarının arasına iyice ulaştır.”

6096 – Ubeydullah İbnu Ebi Râfi’ radıyallahu anh babasından naklen anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm abdest alınca altına su ulaşsın diye yüzüğünü oynatırdı.”

ÖKÇELERİ YIKAMAK

6097 – Hz. Câbir İbnû Abdillah radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “(Abdest sırasında yıkanmayan) ökçe üzerindeki kalın sinirlerin vay  ateşten çekeceklerine!”

6098 – Halid İbnu’l-Velid, Yezid İbnu Ebi Süfyan, Şurahbil İbnu Hasene, Amr İbnu’l-As radıyallahu anhüm ecmain’den herbiri, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın şöyle buyurduğunu rivayet etmişlerdir: “Abdesti mükemmel alın! (Abdest sırasında iyi yıkanmayan) ökçelerin vay ateşten çekeceklerine!”

AYAKLARIN YIKANMASI

6099 – Mikdam İbnu Ma’dikerb radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, abdest aldı ve ayaklarını üçer sefer yıkadı.”

6100 – Rübeyyi’ radıyallahu anh  anlatıyor: “İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ bana gelerek, şu malum hadisten sordu. -Burada Rübeyyi’ “Resûlullah abdest aldı ve ayaklarını yıkadı” şeklinde yaptığı rivayeti kasteder- ve bana dedi ki: “Halk (yani bütün ashab-ı kirâm hazeratı) ayakları yıkamaktan başka bir şeyi caiz görmezler. Halbuki ben, Kitabullah’ta sadece mesh görüyorum.”

ABDESTTEN SONRA ETEĞE SU SERPME

6101 – Zeyd İbnu Hârise anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Cebrail aleyhisselam bana abdesti öğretti. Bu meyanda bana, abdestten sonra, çıkacak bevl (sızıntısından hâsıl olacak vesveseyi önlemek) için elbisemin altına su serpmemi emretti.”

6102 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalatu vesselâm abdest aldı ve fercine (ön tarafına) su serpti.”

ABDEST HAVLUSU

6103 – Selmanu’l-Fârisi radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm abdest aldılar. Sonra üzerindeki yün cübbesini ters çevirip (iç tarafıyla) yüzlerini sildiler.”

ABDESTTEN SONRAKİ DUA

6104 – Hz. Enes anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Kim abdest alınca onu mükemmel kılar, sonra da üç kere: “Eşhedü enlâ ilahe illalahu vahdehu lâ şerike leh ve eşhedü enne Muhammeden abduhu ve Resülühü” derse, kendisine cennetin sekiz kapısı açılır, dilediğinden içeri girer.”

TUNÇ KAPLA ABDEST

6105 – Zeyneb Bintu Cahş radıyallahu anhâ’nın anlattığına göre, “Kendisinin sarıdan (tunçtan) bir teknesi vardı ve Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın saçlarını bu leğende tarardı.”

UYUYANIN ABDESTİ

6106 – Abdullah İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm (bir gün) horlayıncaya kadar uyudu. Sonra kalkıp namaz kıldı.”

6107 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın o uykusu, kendisi yani Hz. Peygamber oturur iken olmuştur.”

ZEKERE DEĞİNCE ABDEST Mİ?

6108 – Hz. Cabir İbnu Abdillah radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Biriniz zekerine (erkeklik uzvuna) dokunacak olursa ona abdest almak gerekir.”

6109 – Ümmü Habibe ve Ebu Eyyub radıyallahu anhüma’dan rivayet edildiğine göre “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın: “Fercine (cinsiyet uzvuna) dokunan abdest alsın” dediğini işitmişlerdir.”

6110 – Ebu Ümâme radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a kişinin zekerine değmesinden sorulmuştu: “O, senin vücudundan küçük bir et parçasından başka bir şey değil” buyurdular.”

ATEŞTE PİŞENDEN ABDEST Mİ?

6111 – Yezid İbnu Ebi Malik’ten rivayet edildiğine göre, “Enes İbnu Mâlik radıyallahu anh ellerini kulaklarının üstüne koyarak: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın: “Ateşte pişen şeyi yiyince abdest alın” dediğini işitmemişsem kulaklarım sağır olsun!” derdi.”

6112 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, Hz. Ebu Bekr ve Hz. Ömer ekmek ve et yediler ve abdest tazelemediler.”

6113 – Süveyd İbnu Nu’mân el-Ensari”nin anlattığına göre, “Ashabtan bir grup Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ile birlikte Hayber’e hareket ederler. Yolda Sahbâ nam mevkiye gelince ikindi kılınır. Aleyhissalâtu vesselâm yiyecek talep eder. Sadece kavud çıkarılır. Onlar yenilir, içilir. Sonra su talep eden Resülullah ağzını çalkayıp cemaate akşam namazı kıldırır.”

DEVE ETİ YEYİNCE ABDEST Mİ?

6114 – Üseyd İbnu Hudayr radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Koyun sütünü içince abdest almayın, deve sütünü içince abdest alın.”

6115 – Abdullah İbnu Amr anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Devenin etini yeyince abdest alın, koyunun etini yeyince abdest almayın. Deve sütü içince de abdest alın, koyun sütü içince abdest almayın; koyun ağılında namaz kılın, deve ağıllarında namaz kılmayın” buyurdular.”

SÜT İÇİNCE MAZMAZA

6116 – Sehl İbnu Sa’d es-Sâidi radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Süt içince ağzınızı su ile çalkalayın, çünkü o yağlıdır” buyurdular.”

ÖPME ABDESTİ BOZAR MI?

6117 – Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm hanımlarından birini öptü, sonra çıkıp namaza gitti, abdest almadı.” (Ravi Urve der ki): “O mutlaka sendin!” dedim, Aişe güldü.”

6118 – Yine Hz. Aişe radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm abdest alır, sonra (zevcesini) öper ve abdest almadan namaz kılardı. Bunu bana yaptığı da olurdu.”

ABDEST ÜSTÜNE ABDEST

6119 – Ebu Gutayf el-Huzeli anlatıyor: “Abdullah İbnu Ömer’i mesciddeki ders halkasında dinlemiştim. Namaz vakti girince, kalkıp abdest aldı ve namaz kıldı, sonra tekrar tedris halkasına döndü. İkindi vakti olunca, yine kalkıp abdest aldı, namaz kıldı, tekrar yerine geldi. Akşam vakti girince, kalkıp abdest aldı ve namaz kıldı sonra yerine geldi. Ben: “Allah seni ıslah buyursun her namaz girince abdest almak farz mı sünnet mi?” dedim.

“Sen hep beni ve yaptığımı mı gözetledin?” dedi. “Evet!” dedim. Bunun üzerine: “Hayır” dedi ve açıkladı: “Eğer sabah namazı için abdest alsam onunla bütün namazları kılabilirim, (bu caizdir), yeter ki abdestimi bozmamış olayım. Ancak Resûlullah aleyhissalâtu vesselam’ın: “Kim abdest üzerine abdest alırsa ona on hasenat vardır” dediğini işittim de bu hasenelere talip oldum.”

ABDEST HADESTEN SONRA VACİPTİR

6120 – Ebu Saidi’I-Hudri radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a namazda abdestin bozulduğuna dair düşülecek şüpheden sorulmuştu, şöyle cevap verdi: “Kulağına bir ses, burnuna bir koku gelinceye kadar namazdan ayrılmasın.”

6121 – Muhammed İbnu Amr İbnu Atâ rahimehullah anlatıyor: “Ben, Sâib İbnu Yezid’i elbisesini koklarken gördüm ve: “Bunu niçin yapıyorsun?” diye sordum. Bana: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın “Abdest, koku veya işitmek sebebiyle vacib olur!” buyurdular” dediğini işittim, bunun için kokluyorum” dedi.

KİRLENMEYEN SUYUN MİKTARI

6122 – Abdullah İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Su iki veya üç kulle oldu mu onu hiçbir şey kirletmez.”

6123 – Ebu Saidi’l-Hudri radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’a Mekke ile Medine arasında bulunan ve vahşi hayvanların, köpeklerin, eşeklerin uğradıkları havuzlar ve bunların suyu ile temizlik yapılıp yapılamayacağı hususunda sorulmuştu: “Karınlarında götürdükleri onlarındır, kalan da bizimdir, temizlikte kullanabilirsiniz” dedi.”

YEMEYE BAŞLAMAYAN ÇOCUĞUN SİDİĞİ

6126 – Ümmü Kürz radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “(Henüz yemek yemeyen) erkek çocuğun sidiğini temizlemek için su serpilir, kız çocuğunun sidiği ise yıkanarak temizlenir.”

SİDİK DEĞEN TOPRAĞIN TEMİZLENMESİ

6127 – Vasile İbnu’l-Eska’ anlatıyor: “Bir bedevi, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a gelerek: “Allahım, bana ve Muhammed’e rahmet kıl! Bu rahmetinde bize başkasını ortak yapma!” diye dua etti. Bunun üzerine Aleyhissalâtu vesselâm: “Bak şu yaptığına! -veya: Yazık sana!- Sen geniş olan şeyi gerçekten daralttın!” buyurdu. Derken bedevi bacaklarını ayırıp akıtmaya başladı. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın ashabı: “Hey! (ne yapıyorsun!) deyip (telaşlandılar). Aleyhissalâtu vesselâm: “Bırakın adamı (işini tamamlasın!)” diye müdahale etti. Sonra da bir kova su getirtip üzerine döktü.”

TOPRAK TOPRAĞI TEMİZLER

6128 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Ey Allah’ın Resûlü biz mescide gelirken pis yerlere basıyoruz (bu durumda ne yapmamız gerekir?) diye sorulmuştu. Aleyhissalâtu vesselâm şu cevabı verdi: “Yeryüzünün birkısmı (yürüyünce) diğer bir kısmını temizler.”

6129 – Cabir İbnu Semüre radıyallahu anh anlatıyor: “Bir adam hanımına temas ederken giydiği elbisesinin içerisinde (elbiseyi yıkamadan) namaz kılıp kılamayacağını sordu. Aleyhissalâtu vesselâm: “Kılabilir. Ancak herhangi bir bulaşık görürse onu yıkaması gerekir” dedi.”

MESTLER ÜZERİNE MESH

6130 – İbnu Ömer radıyallahu anhümâ, Sa’d İbnu Mâlik’i mestleri üzerine meshederken görür ve: “Siz demek mest üzerine meshediyorsunuz ha!” diyerek yadırgar ve birlikte Hz. Ömer’in yanına giderler. Sa’d, Hz. Ömer’e: “Şu kardeşim oğluna mestlere mesthetme hususunda fetva ver!” der. Hz. Ömer: “Biz Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ile beraberken, mestlerimize meshediyorduk, biz bunda bir beis görmeyiz!” der. İbnu Ömer: “Hatta, heladan gelmiş olsa da mı ?” diye sorar. Hz. Ömer “evet!” der.”

6131 – Selh es-Sâidi radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm mestleri üzerine meshetti, bize de mest üzerine meshetmemizi emir buyurdu.”

6132 – Enes İbnu Malik radıyallahu anh anlatıyor: “Ben, bir sefer sırasında Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ile beraberdim. Bir ara “su var mı?” diyerek abdest suyu getirtti. Abdest alıp mestleri üzerine meshetti. Sonra orduya yetişerek askerlere namaz kıldırdı.”

MESTİN ÜST VE ALTINA MESH

6133 – Hz. Cabir radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm (bir gün yolda giderken) abdest almakta olan ve bu sırada mestlerini de yıkayan bir adama rastladı. Onu mestlerini yıkamaktan men edercesine eliyle işaret ederek: “Sen sadece şöyle meshetmekle emrolundun” buyurdu ve mübarek elinin parmaklarıyla ayak parmaklarının ucundan bacağın dibine (mafsal kısma) kadar çizgiler çekerek gösterdi.”

ABDESTE SIKIŞAN NAMAZ KILMASIN

6141 – Ebu Ümame radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm abdest bozma hususunda darlanan kimseye (abdestini bozmadan) namaz kılmayı yasakladı.”

6142 – Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Sizden kimse (abdest bozma) sıkıntısı varken namaza durmasın.”

SARGI ÜZERİNE MESH

6151 – Hz. Ali İbnu Ebi Talib radıyallahu anh anlatıyor: “Bilek kemiklerimden biri kırılmıştı. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a (abdest sırasında ne yapmam gerektiğini) sordum. Aleyhissalâtu vesselâm bana, sargı üzerinden meshetmemi söyledi.”

TÜKRÜK TEMİZDİR

6152 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ı Hz. Hüseyin’i omuzunda taşırken gördüm, çocuğun tükrüğü Aleyhissalâtu vesselâm’ın üzerine akıyordu.”

KABA AĞIZDAN SU DÖKMEK

6153 – Abdülcebbâr İbnu Vâil babası Vail radıyallahu anh’tan anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a (abdest için içi su dolu) bir kova getirildiğini gördüm. Aleyhissalâtu vesselâm, o sudan ağzına alıp mazmaza yaptı, misk kokulu veya miskten daha hoş kolulu olarak suyu fem-i mübareklerinden kovaya bıraktı. Sonra burnuna da su çekip bu suyu kovanın dışına attı.”

HASTA ZİYARETİ

6380 – Ebu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki:

“Müslüman için müslüman üzerinde dört haslet vardır: “Hapşırınca (elhamdulillah! derse) teşmit etmek (yerhamukallah! demek), davet edince icabet etmek, öldüğü zaman (cenazesinde) hazır bulunmak, hastalandığı zaman geçmiş olsun ziyareti yapmak.”

6381 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Bir müslümanın diğer bir müslüman üzerinde beş hakkı vardır: “Selamını almak, davete icabet, cenazeye katılmak, hasta ziyareti, “elhamdulillah!” dediği taktirde hapşırana yerhamukallah (diyerek teşmitte bulunmak).”

6382 – Enes İbnu Malik radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam, bir kimse hastalanacak olsa ona üç günden sonra geçmiş olsun ziyaretinde bulunurdu.”

6383 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resulullah aleyhissalaatu vesselam bir hastayı ziyaret etti ve “Canın ne çekiyor?” diye sordu. Hasta “Buğday ekmeği!” dedi. Resulullah aleyhissalatu vesselam: “Kimin yanında buğday ekmeği varsa kardeşine göndersin!” dedi. Sonra Resulullah ilave etti: “Birinizin hastası birşeye iştah duyarsa ondan yedirsin.”

6384 – Hz. Enes İbnu Malik radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam ziyaretine gittiği bir hastanın yanına girdi ve “Bir şey canın çekiyor mu? Kek canın çekiyor mu?” diye sordu. Hasta “Evet!” deyince ona kek aradılar.”

6385 – Ömer İbnu’l-Hattab radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam bana: “Bir hastanın yanına girince, ondan sana dua edivermesini talep et. Çünkü onun duası meleklerin duası gibidir” buyurdular.”

ÖLECEK KİMSEYE LAİLAHE İLLALLAH TELKİNİ

6386 – Abdullah İbnu Cafer babasından radıyallahu anh naklen anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Ölülerinize (ölmek üzere olanlara) Lailahe illallahu’l-Halimu’l-Kerim, Subhanallahi Rabbi’l Arşi’l-Azim, Elhamdulillahi Rabbi’l-Alemin” demeyi telkin edin!” Yanındakiler: “Ey Allah’ın Resulu! Bunun sağlara telkini nasıldır?” dediler. “Daha güzeldir, daha güzeldir!” buyurdular.”

ÖLECEK KİMSENİN YANINDA NE KONUŞMALI?

6387 – Muhammed İbnu’l Münkedir anlatıyor: “Hz. Cabir radıyallahu anh’ın yanına girdim. Ölmek üzereydi. “Resulullah aleyhissalatu vesselam’a bizden selam götür!” dedim.”

MÜ’MİN CAN ÇEKİŞME HALİNDEN SEVAP KAZANIR

6388 – Hz. Aişe radıyallahu anha’nın anlattığına göre: “Resulullah aleyhissalatu vesselam bir gün yanına girdiği sırada, bir yakınının nefesini ölüm kesmek üzere idi. Aleyhissalatu vesselam Hz. Aişe’nin üzüntüsünü görünce kendisine: “Şu yakının için üzülme. Zira onun şu ızdırabı hasenatındandır!” buyurdular.”

6389 – Ebu Musa radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’a (ölmek üzere olan bir kimsenin) insanları tanıma hali ne zaman sona erer?” diye sordum. “(Gaybi hakikatları) gördüğü zaman!” buyurdular.”

ÖLÜNÜN GÖZÜ KAPATILIR

6390 – Şeddad İbnu Evs radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “ölülerinizin yanında hazır bulunduğunuz taktirde (ölünce) gözlerini kapayıverin. Çünkü göz, ruhu takip eder (ve açık kalır). Ayrıca hakkında hayır söyleyin. Çünkü melekler ev halkının söylediklerine “Amin!” derler.”

ÖLÜNÜN GASLİ

6391 – Abdullah İbnu Ömer radıyallahu anhüm  anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “ölülerinizi güvendiğiniz kimseler yıkasın.”

6392 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki:

“Kim bir ölüyü yıkar, kefenler, kefenini güzel kokulu maddelerle kokulandırır, taşır ve namazını kılar, cenazeyle ilgili olarak gördüğü (kötü alametleri ölü) aleyhine yaymazsa, (bu yaptığına mükafaat olarak) günahlarından ternizlenir ve annesinden doğduğu gün gibi (tertemiz) olur.”

KARI KOCAYI, KOCA KARIYI GASLEDEBİLİR

6393 – Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam Baki’den dönmüştü. Beni, başımdaki bir ağrıdan hastalanmış ve “vay başım” çekerken buldu.

“Ey Aişe, asıl hasta benim, vay başım!” dedi ve sonra ilave etti: “Benden önce ölsen de senin başında durup seni (kendi elimle) yıkasam, kefenlesem, namazını kıldırsam ve defnetsem, senin için daha iyidir.”

RASULULLAH’IN GASLİ

6394 – Büreyde radıyallahu anh anlatmıştır: “Resulullah aleyhissalatu vesselam vefat edince, yıkamak istedikleri vakit dahilden bir münadi şöyle nida etti: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın gömleğini üzerinden çıkarmayın.”

6395 – Hz. Ali radıyallahu anh’tan anlatıldığına göre: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ı yıkadığı zaman, ölüde aranan (idrar, gaita gibi) şeyleri aradı, fakat bulamadı. Bunun üzerine: “Babam sana feda olsun. Sen çok temizsin; hayatta iken temizdin, ölünce de temizsin!” dedi.”

6396 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki:

“Ben ölünce, beni Gars adlı kuyumdan yedi kırba su ile yıkayın.”

6397 – Abdullah İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam Suhuliyye denen üç parça beyaz ince bez içinde kefenlenmiştir.”

6398 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam üç parça giysi içerisine kefenlenmiştir: İçerisinde vefat ettiği gömleği ve Necrani (iki parçalı) hulle.”

KEFENLENEN ÖLÜYE BAKMAK

6399 – Hz. Enes İbnu Malik radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın oğlu İbrahim vefat ettiği zaman ashabına: “Ben oğluma bakmadıkça, onu kefenlerinin içine dahil etmeyin” buyurdu. (Yıkama işi bitince kefenlemezden önce) çocuğa yaklaştı, üzerine eğilip baktı ve ağladı.”

6400 – Abdullah İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Bir cenazeyi takip eden kimse, naaşın bütün taraflarını (sırayla) omuzlasın. Zira bu sünnettir. Sonra dilerse tekrar nafile taşıması yapsın, dilerse taşıma işini terketsin.”

6401 – Ebu Musa radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam bir cenazenin sür’atle götürüldüğünü görmüştü, (müdahale ederek:) “Sükunetle gidin!” buyurdular..”

CENAZE TAŞIYANIN KIYAFETİ

6402 – İmran İbnu’l-Husayn ve Ebu Berze radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resulullah, aleyhissalatu vesselam’la birlikte bir cenazeye gittik. (Bu esnada) Aleyhissalatu vesselam, ridalarını atıp sadece gömlekleri içerisinde yürümekte olan bir cemaat gördü ve: “Cahiliye amelini mi işliyorsunuz? Yoksa cahiliye fiilini yaparak onlara mı benzemeye çalışıyorsunuz? Şu suretinizden bir başka suretle (kabristandan) dönmeniz için hakkınızda beddua etmeyi cidden arzuladım” buyurdu. Bunun üzerine ridalarını giydiler ve bir daha bu adetlerine dönmediler.”

6403 – Ebu Bürde radıyallahu anh anlatıyor: “Ebu Musa el-Eş’ari radıyallahu anh, eceli geldiği zaman (yakınlarına): “Benim cenazemi ateşle takip etmeyin!” diye vasiyet etti. Bunun üzerine Ebu Bürde’ye: “Sen bu hususta bir şey işittin mi?” diye sordular. O da: “Evet, hem de Resulullah aleyhissalatu vesselam’dan” dedi.”

CENAZE CEMAATİ ÇOKSA

6404 – Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Kimin cenazesine yüz müslüman namaz kılarsa, ona mağfiret olunur.”

ÖLÜYÜ HAYIRLA YADETMELİ

6405 – Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın yanından bir cenaze geçmişti, hakkında hayırla senada bulunuldu. Aleyhissalatu vesselam: “Vacib oldu!” buyurdu. Sonra bir diğer cenazeyi getirdiler. Halk bunu kötü hasletlerle yadetti. Aleyhissalatu vesselam yine: “Vacib oldu!” buyurdu ve şu açıklamayı yaptı: “Sizler Allah’ın yeryüzündeki şahitlerisiniz!”

CENAZE İÇİN KIRAAT

6406 – Ümmü Şerik el-Ensariyye radıyallahu anha: “Resulullah bize, cenazeye (namaz kıldığımızda) Fatiha-ı, Serifeyi okumamızı emretti” demiştir.”

CENAZE NAMAZINDA DUA

6407 – Hz. Cabir radıyallahu anh demiştir ki: “Ne Hz. Peygamber aleyhissalatu vesselam, ne Ebu Bekir, ne de Ömer radıyallahu anhüma, cenaze namazı hakkında cevaz verdikleri kadar hiçbir şey hakkında cevaz vermediler. Yani (cenaze namazını) bir vakte bağlamadılar.”

CENAZE NAMAZI DÖRT TEKBİRLİDİR

6408 – Hz. Osman İbnu Affan radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam Osman İbnu Maz’ün üzerine cenaze namazı kıldırdı. Namazda dört kere tekbir getirdi.”

6409 – El-Heceri rahimehullah anlatıyor: “Resulullah’ın sahabisi olan Abdullah İbnu Ebi Evfa ile birlikte, onun bir kızının cenaze namazını kıldım. Abdullah dört kere tekbir getirdi. Dördüncüden sonra (selam vermeyip) biraz durdu. Ben safların muhtelif yerlerinden cemaatin onu uyarmak üzere “sübhanallah” dediklerini işittim. Sonra selam verdi ve dedi ki: “Siz benim beş kere tekbir getireceğimi mi zannediyordunuz?” Cemaat: “Evet bundan korktuk” dediler. Bunun üzerine: “Hayır bunu yapmayacağım. Ancak Resulullah aleyhissalatu vesselam dört kere tekbir getirir, sonra bir müddet durup Allah’ın söylemesini dilediği bir şeyler söyler, sonra da selam verirdi” dedi.”

6410 – Kesir İbnu Abdillah’ın dedesi, “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın (cenaze namazında) beş kere tekbir getirdiğini söylemiştir.”

ÇOCUK CENAZESİNE NAMAZ

6411 – Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “(Ölen) çocuklarınız için cenaze namazı kılın. Çünkü onlar (cennete girmede sizin öncülerinizdendir.”

RESULULLAH’IN OĞLUNA CENAZE NAMAZI

6412 – İbnu Abbas radıyallahu anhuma anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın oğlu İbrahim ölünce, Resulullah cenaze namazı kıldı ve: “Onun cennette bir süt annesi olacaktır. Eğer yaşasaydı sıddık bir nebi olacaktı. Eğer yaşamış olsaydı kıbti dayıları azad olacaktı ve hiçbir kıbti köleleştirilmeyecekti” buyurdu.”

6413 – Hüseyin İbnu Ali İbni Ebi Talib radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın oğlu Kasım vefat edince Hz. Hatice radıyallahu anha: “Ey Allah’ın Resulü! Kasım’ın sütü taştı. Keşke Allah ona, süt çağını tamamlayacak kadar ömrünü uzatsaydı” dedi. Aleyhissalatu vesselam, bunun üzerine: “O süt devresini cennette tamamlayacak!” buyurdular. Hz. Hatice: “Ey Allah’ın Resulü!, Şayet bunu bilseydim, çocuğun ölümü, nazarımda hafiflerdi” dedi. Aleyhissalatu vesselam: “Dilersen Allah’a dua edeyim de sana onun sesini işittireyim” dedi. Ancak Hz. Hatice: “Hayır! Ey Allah’ın Resulü! Allah ve Resulünü tasdik ediyorum” dedi.”

ŞEHİTLERE CENAZE NAMAZI

6414 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Uhud günü, şehidlerin cenazeleri Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın yanına getirildiler. Aleyhissalatu vesselam onar onar gruplar halinde namazlarını kıldırdı. Her grup değiştikçe, Hamza yerinde sabit kalıyor (böylece her grupla birlikte ona namaz kılınıyordu).”

CENAZE NAMAZI KILINMAYAN VAKİTLER

6415 – Hz. Cabir İbnu Abdillah radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam: “ölüleriniz üzerine gece ve gündüz (cenaze) namazı kılınız (kılabilirsiniz)” buyurmuştur.”

6416 – Vasile İbnu’l-Eska’ radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Her ölü üzerine namaz kılın, her emirin komutası altında cihad edin.”

KABİR ÜZERİNDE NAMAZ

6417 – Amir İbnu Rebia radıyallahu anh anlatıyor: “Siyahi bir kadın ölmüştü. Resulullah aleyhissalatu vesselam’a duyurulmadan defnedildi. Sonra haberdar olunca “Bunu bana niye haber vermediniz?” dedi ve ashabına: “Kadının kabri üzerinde saf tutunuz!” emrederek kadına cenaze namazı kıldırdı.”

6418 – Büreyde radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam bir ölü üzerine, gömüldükten sonra namaz kıldı.”

6419 – Ebu Said radıyallahu anh anlatıyor: “Mescidi temizleyen bir siyahi kadın vardı. Bir gece öldü. (Hemen defnedildi). Sabah olunca vefatı Resulullah’a haber verildi. “Bana niye zamanında duyurmadınız?” deyip kalktı. Ashabıyla (kabristana gitti), kadının kabri üzerinde durup, halk arkasında, tekbir getirip namaz kıldı. Sonra oradan ayrıldı.”

NECAŞİ ÜZERİNE NAMAZ

6420 – Mücemmi’ İbnu Cariye el-Ensari radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam (bir gün) buyurdular ki: “Kardeşiniz Necaşi ölmüştür, kalkın üzerine cenaze namazı kılın!” Biz de kalktık, Aleyhissalatu vesselam’ın arkasında iki saf yaptık (namazını kıldık).”

6421 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam Necaşi üzerine (gıyabında cenaze) namazı kıldı ve dört kere tekbir aldı.”

CENAZEYE KATILANIN SEVABI

6422 – Ubey İbnu Ka’b radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Kim bir cenaze üzerine namaz kılarsa ona bir kıratlık sevab vardır, kim de defnedilinceye kadar cenazeye iştirak ederse ona iki kıratlık sevab vardır. Muhammed’in nefsi elinde olan Zat-ı Zülcelal’e yemin olsun.. Kırat, şu gördüğünüz Uhud dağından daha büyüktür.”

CENAZE GEÇERKEN AYAĞA KALKMAK

6423 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın yanından bir cenaze getirilmişti, derhal ayağa kalktı ve: “Ayağa kalkın, zira ölümde korku ve dehşet vardır” buyurdu.”

6424 – Ubade İbnu’s-Samit radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam, bir cenazeyi teşyi edince, cenaze lahde (mezardaki hususi oyuğa) konuncaya kadar oturmazdı. (Bir defasında), bir yahudi alimi gelerek: “Ey Muhammed! (Bu sünnetin çok güzel.) Biz de böyle yapıyoruz!” dedi. Resulullah aleyhissalatu vesselam hemen oturarak, cemaate emretti: “(Oturun ve) yahudilere muhalefet edin!”

6425 – Ebu Rafi’ radıyallahu anh anlatıyor: “(Vefat etmiş bulunan Sa’d radıyallahu anh’ın cesedi kabre indirileceği zaman) Resulullah aleyhissalatu vesselam, Sa’d’ın cesedini tabutun üzerinden usulca çekti, (kabre yerleştirip defnettikten sonra) kabrin üzerine su çiledi.”

6426 – Ebu Saidi’l-Hudri radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam (kabre indirilip defnedileceği zaman) kıble istikametinden tutularak karşılandı ve tabutun üzerinden yavaşça çekilip çıkarıldı.”

6427 – Said İbnnu’I-Müseyyeb rahimehullah anlatıyor: “Ben, İbnu Ömer radıyallahu anhüma ile birlikte bir cenazede beraber bulundum. Cenazeyi lahde koyunca: “Bismillahi ve fi sebilillahi, ve ala Milleti Resulillahi” dedi. Sonra lahidin önüne kerpiç dizilmeye başlanınca: “Allahümme ecirha mineşşeytani ve min azabi’l-kabri, Allahümme cafi’l-arda an cenbeyha ve sa’id ruhaha ve lakkıha minke rıdvanen, (Ey Allahım bu cenazeyi şeytanın şerrinden ve kabir azabından koru. Ey Allahım! Yeri onun yanlarından uzak tut! Ruhunu yükselt, onu katından rızaya erdir!” dedi. Ben. “Ey İbnu Ömer! Bu duayı Resulullah aleyhissalatu vesselam’dan mı işittin, kendi fikrinle mi söylüyorsun?” dedim. “Bunu ben kendimden söylesem, ben söz söylemeye muktedirim demektir. Hayır! Ben onu Resulullah aleyhissalatu vesselam’dan işittim” cevabını verdi.”

LAHİD MÜSTEHABDIR

6428 – Cerir İbnu Abdillah el-Beceli radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Lahd (usulüyle defin) bize aittir. Şakk (usulüyle defin) başkalarına aittir.”

ŞAKK

6429 – Hz. Enes İbnu Malik radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam öldüğü zaman Medine’de bir adam vardı. Lahid kazardı, bir başkası da şakk kazardı. Ashab: “Rabbimizden hayırlısını dileyerek ikisine de haber gönderelim, hangisi sonra gelirse onu terkeder (önce gelenin usulünce Resulullah’ı defneder)iz” dediler, ikisine de haber saldılar. Lahid kazan önce geldi. Bunun üzerine ashab, Resulullah aleyhissalatu vesselam için lahid kazdılar (ve onun usulünce defnettiler).”

6430 – Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam vefat ettiği zaman, (ashab, Aleyhissalatu vesselam’ın lahd veya şakk usulünden hangisiyle defnedileceği hususunda) ihtilaf ettiler. Hatta bu hususta (aralarında) konuştular, sesleri yükseldi. Bunun üzerine Hz. Ömer radıyallahu anh: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın yanında ne sağ iken ne de ölmüş iken bağırmayın! -veya buna benzer bir söz- söyledi. Sözlerine devamla: “Şakk usulüyle kazan kimseye de, lahid usulüyle kazan kimseye de adam gönderin” dedi. Bunun üzerine lahid yapan erken geldi. Aleyhissalatu vesselam için bir lahid kazdı. Sonra Resulullah aleyhissalatu vesselam oraya defnedildi.”

KABRİN KAZILMASI

6431 – el-Edra’u’s-Sülemi radıyallahu anh anlatıyor: “Bir gece Resulullah aleyhissalatu vesselam’ı korumak üzere nöbet tuttum. Derken yüksek sesle Kuran okuyan bir adam peydah oldu. Az sonra Resulullah aleyhissalatu vesselam dışarı çıktı. “Ey Allah’ın Resulü dedim, bu adam riyakardır.”

Ravi Edra’ devamla der ki: “Bu adam bir müddet sonra Medine’de öldü. (Defin için hazırlık yapıldı ve) tekfin işlemi bitirildi. Ashab tabutunu taşıdı. Aleyhissalatu vesselam: “Ona rıfkla muamele edin, Allah ona rıfkla muamele etti. Zira o Allah ve Resulünü severdi buyurdular. Resulullah onun kabrini kazdırdı ve “Kabrini geniş tutun, Allah ona geniş davrandı” buyurdular.

Ashabından biri: “Ey Allah’ın Resulü! Siz buna üzüldünüz” demişti, Aleyhissalatu vesselam: “Doğru üzüldüm! Çünkü o, Allah ve Resulünü seviyordu” buyurdular.”

KABİR TAŞI

6432 – Hz. Enes İbnu Malik radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam, Osman İbnu Maz’ün’un kabrini bir taşla işaretledi.”

KABİR ÜZERİNE BİNA YASAĞI

6433 – Hz. Cabir radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam, kabrin üzerine herhangi bir şey yapılmasını yasakladı.”

6434 – Ebu Sa’id radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam, kabir üzerine bina yapılmasını yasakladı.”

KABİR ÜZERİNDE YÜRÜNMEZ

6435 – Ukbe İbnu Amir radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Bir ateş koru veya bir kılıç üzerinde yürümek veya ayakkabımı ayağımla dikmek, bana bir müslümanın kabri üzerinde yürümekten daha sevimlidir. Ha kabirler arasında abdestimi bozmuşum, ha çarşı ortasında. (Nazarımda ikisi de birdir).”

KABİR ZİYARETİ

6436 – Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam, kabir ziyaretine ruhsat tanıdı.”

6437 – İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Ben size kabir ziyaretini yasaklamıştım, şimdi onları ziyaret edin. Çünkü bu, dünya bağını kırar, ahireti hatırlatır.”

6438 – Abdullah İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Bir bedevi Resulullah aleyhissalatu vesselam’a gelerek: “Ey Allah’ın Resulü, babam sıla-i rahim yapardı… daha neler neler yapardı. O simdi nerede?” dedi. Aleyhissalatu vesselam: “Cehennemde” diye cevap verdi.Bedevi bu cevaba öfkelenmiş gibiydi, sormaya devam ederek: “Pekala babanız nerede?” dedi. Aleyhissalatu vesselam: “Sen nerede bir mürik kabrine uğrarsan onu cehennemle müjdele!” buyurdular. Bilahare bu bedevi müslüman oldu ve dedi ki: “Resulullah aleyhissalatu vesselam bana cidden yorucu bir vazife yükledi, uğradığım her kafir kabrine mutlaka ateşi müjdeledim.”

KABİR ZİYARETİ VE KADIN

6439 – Hassan İbnu Sabit radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam kabirleri ziyaret eden kadınlara lanet etti.”

KADINLAR CENAZEYİ TEŞYİ ETMEZ

6440 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam, (dışarı) çıkmıştı. Oturan bir grup kadın gördü. Onlara: “Ne sebeple oturuyorsunuz?” diye sordu. “Bir cenaze bekliyoruz” dediler. Aleyhissalatu vesselam: “Siz mi yıkayacaksını?” buyurdular. Onlar: “Hayır!” dediler. Siz mi taşıyacaksınız?” buyurdular. Kadınlar yine: “Hayır!” dediler. Kabre indirenlerle siz mi cenazeyi indireceksiniz?” dedi. Kadınlar yine: “Hayır!” dediler. Aleyhissalatu vesselam: “Öyleyse günah işlemiş olarak ve sevapsız olarak geri dönün!” emrettiler.”

YAS YASAĞI

6441 – Ümmü Seleme radıyallahu anha anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam, (Mümtehine suresinin 12. ayetinde geçen “… Ma’ruf (güzel) olan hiçbir hususta sana asi olmamaları (üzerine sana biatta bulunacakları zaman sen de onlarla biatta bulun…)” ibaresini “nevh” (yani ölü üzerine bağıra bağıra ağlamak) olarak açıkladı.

6442 – Cerir Mevla Muaviye anlatıyor: “Hz. Muaviye radıyallahu anh Humus’ta halka hutbe verdi ve hutbesinde Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın yas tutmayı (=nevh) yasakladığını da hatırlattı.”

6443 – Ebu Malik el-Eş’ari radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: Yas tutmak cahiliye işlerinden biridir. Yas tutan kadın, tevbe etmeden ölürse, Allah Teala hazretleri, ona katrandan bir elbise, cehennem alevinden de bir gömlek biçer.”

6444 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: Yas tutma cahiliye işlerinden biridir. Zira yas tutan kadın, ölmezden önce tevbe etmezse, Kıyamet günü, üzerinde katrandan bir gömlek ve onun üstünde de cehennem aleminden bir gömlek giydirilmiş olarak diriltilir.”

6445 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam, beraberinde yüksek sesle ağlayan bir kadın bulunan cenazeyi takip etmeyi yasakladı.”

DÖVÜNEREK ÜST-BAŞ YIRTARAK MATEM YASAĞI

6446 – Ebu Ümame radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam yüzünü cırmalayıp yolan kadına, cebini, yakasını yırtan kadına, mahvoldum, helak oldum diyerek dövünen kadına lanet etti.”

ÖLÜ ÜZERİNE AĞLAMAK

6447 – Esma Bintu Yezid radıyallahu anha anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın oğlu İbrahim öldüğü zaman Resulullah aleyhissalatu vesselam ağladı. Ona taziyede bulunan kimse -ki bu, ya Ebu Bekr ya da Ömer radıyallahu anhüma idi- “(Ey Allah’ın Resulü!) Allah’ın hakkını tazim etmeye en çok hak sahibi olan kimse sen (değil mi)sin!” dedi. Bunun üzerine Resulullah: “Göz ağlar, kalp üzülür. Biz Rabbimizin razı olmayacağı söz söylemeyiz” (dedi. Sözünü, İbrahim’e hitaben şöyle tamamladı:) “Eğer ölüm doğru bir vaad ve herkese şamil umumi bir haber olmasaydı ve arkada kalan, önden gidene hiç kavuşmayacak olsaydı ey İbrahim, biz şu anda duyduğumuzdan çok daha büyük bir üzüntü çekecektik. Biz gerçekten senin için çok hüzünlüyüz.”

6448 – Hamna Bintu Cahş radıyallahu anha’dan anlatıldığına göre: “Kendisine: “Kardeşin öldürüldü” denmişti, “Allah ona rahmet etsin, inna lillah ve inna ileyhi raci’un (Allah’tan geldik, Allah’a dönücüleriz)” dedi. Arkadan “Kocan öldürüldü” dendi, bu sefer “Vah kaderim!” dedi. Bunun üzerine Aleyhissalatu vesselam: “Kadının kocasına karşı öyle bir sevgisi vardır ki, bu, bir başka şeyi için olmaz” buyurdular.”

6449 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam, Uhud’da şehit olanlar için ağlayan Abdüleşhel kadınlarının yanından gelmişti. “Hamza’nın ağlayanları yok!” diye üzüntüsünü ifade etti. Bunun üzerine, Ensar kadınları toplanarak gelip Hamza için ağladılar. Bir müddet sonra Resulullah aleyhissalatu vesselam uyandı ve: “Yazık şu kadınlara! Hâlâ evlerine dönmemişler! Söyleyin onlara, evlerine dönsünler! Bugünden sonrada ölen üzerine ağlamasınlar!” buyurdu.”

6450 – İbnu Ebi Evfa radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam mersiyeler (ölünün iyi hallerini söyleyerek ağlamak) okumaktan men etti.”

ÖLÜ YAS SEBEBİYLE AZAB GÖRÜR MÜ?

6451 – Ebu Musa el-Eş’ari radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Ölüye, dirinin ağlaması sebebiyle azap edilir. Diriler: “Ey koruyucu! Ey giydirici! Ey yardımcı! Ey sığınak!” gibi (hitaplarla ölüye seslendikçe) ölü kıskıvrak tutulup çekilir ve: “Sen böyle misin? Sen böyle misin?” denilir.”

Ravi Esid der ki: “(Ben, bunu işitince) “Subhanallah! Allah Teala hazretleri “Birinin günahı bir başkasına yüklenmez” buyurmadı mı!” dedim. Musa İbnu Ebi Musa: “Yazık sana! Ben sana, Ebu Musa radıyallahu anh’ın Resulullah aleyhissalatu vesselam’dan anlattığını aktarıyorum. Yoksa sen Ebu Musa’nın Resulullah’a iftira ettiğini mi sanıyorsun? Veya benim Ebu Musa hakkında yalan söylediğimi mi zannediyorsun?” dedi.”

MUSİBETE SABIR

6452 – Ebu Ümame radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Allah Teala hazretleri şöyle der: “Ey Ademoğlu! İlk sadme sırasında sabreder, buna benim mükafaat vereceğimi ümid edersen, ben cennet dışında bir sevaba razı olmayacağım.”

6453 – Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam kendisi ile halk arasında bulunan bir kapıyı açtı -veya perdeyi kaldırdı- halkın Hz. Ebu Bekir’in arkasında namaz kıldığını gördü. Onların bu iyi hali sebebiyle ve onlarda bu gördüğünü, kendinden sonra Allah’ın devam ettireceği ümidiyle Allah’a hamd etti ve dedi ki: “Ey insanlar! İnsanlardan veya mü’minlerden her kim bir musibete düçar olursa, başına gelen musibetin şiddetini benim sebebimle maruz kaldığı musibetle hafifletsin. Çünkü, benden sonra, ümmetimden hiç kimse, benim musibetimden daha şiddetli bir musibetle karşılaşmayacaktır.”

6454 – Hz. Hüseyin radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Bir musibete uğrayan kimse, bilahare o musibeti hatırlayarak inna lillahi ve inna ileyhi raciun diye istircada bulunsa, o musibetin vakti çoktan geçmiş bile olsa, Allah bu istircası sebebiyle, ona, musibetin geldiği ilk günün sevabını aynen verir.”

MUSİBETZEDEYE TAZİYE

6455 – Amr İbnu Hazm radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Bir musibeti sebebiyle din kardeşine taziyede bulunan hiçbir mü’min yoktur ki, Allah Teala hazretleri Kıyamet günü ona bir takım keramet elbisesi giydirmesin.”

ÇOCUĞUNU KAYBEDENiN SEVABI

6456 – Utbe İbnu Abdi’s-Sülemi radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Buluğa ermemiş üç çocuğu ölen hiç bir müslüman yoktur ki, o çocuklar onu, cennetin sekiz kapısında karşılamasınlar. O, bu kapılardan hangisinden dilerse cennete girer.”

DÜŞÜK SAHİBİNİN SEVABI

6457 – Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Önümden göndereceğim bir düşük çocuk, arkamdam bırakacağım bir atlıdan, bana şüphesiz daha sevimlidir.”

6458 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki:

“Allah, düşük çocuğun baba ve annesini cehenneme sokacağı zaman, düşük çocuk Rabbi ile mücadele eder. Sonunda ona: “Ey Rabbine karşı gelen düşük, haydi ebeveynini cennete sok!” denilir. Bunun üzerine düşük çocuk, onları göbek bağı ile çekerek cennete sokar.”

6459 – Hz. Muaz İbnu Cebel radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Nefsim elinde olan Zat-ı Zülcelal’e yemin olsun ki, düşük çocuk, ahirette annesini göbek bağından tutup cennete çekecektir, yeter ki annesi düşük sebebiyle sevap kazanacağına inanıp sabretsin.”

CENAZE EVİNDE TOPLANMA

6460 – Cerir İbnu Abdillah el-Beceli radıyallahu anh anlatıyor: “Biz (Resulullah zamanında), cenaze sahibinin evinde toplanmayı ve (ev halkının da bu toplananlar için) yemek yapmalarını, yasaklanan matemden bir parça bilirdik.”

GURBETTE ÖLEN ŞEHİDDİR

6461 – İbnu Abbas radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Gurbette ölmek şehitliktir.”

HASTALANARAK ÖLEN

6462 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Kim hasta halde ölürse şehit olarak ölmüştür ve kabir azabından korunmuştur, sabah-akşam cennetten rızıklandırılır.”

ÖLÜNÜN KEMİĞİ KIRILMAZ

6463 – Ümmü Seleme radıyallahu anha anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Ölünün kemiğini kırmak günah itibariyle tıpkı dirinin kemiğini kırmak gibidir.”

RESULULLAH’IN HASTALIĞI

6464 – Ümmü Seleme radıyallahu anha anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ı ölüme götüren hastalığı sırasında “Namaza ve sağellerinizin malik olduğu şeylere dikkat edin” diyordu. Mübarek lisanları bunu söylemeyecek hale gelinceye kadar tekrara devam ettiler.”

RESULULLAH’IN VEFATI VE DEFNİ

6465 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam için mezar kazmaya azmettikleri vakit Ebu Ubeyde İbnu’l Cerrah’a adam gönderdiler. O, Mekke halkının mezarı gibi şak şeklinde mezar kazıyordu. Ebu Talha’ya da adam gönderdiler. O da Medine ahalisinin mezarı gibi, lahid tarzında mezar kazıyordu. İşte bu iki zata iki ayrı elçi yola çıkarıldı. Ashab dedi ki: “Allahım, Resulün için sen tercih et” Ebu Talha’yı yerinde buldular ve (kazı yerine) getirdiler. Ebu Ubeyde (yerinde) bulunamadı. Böylece Resulullah aleyhissalatu vesselam için lahid tarzında mezar hazırlandı.”

İbnu Abbas radıyallahu anhüma demiştir ki: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın teçhizi salı günü tamamlanınca, evindeki karyolası üzerine konuldu. Sonra erkekler, gruplar halinde yanına girerek cenaze namazı kıldılar. Erkeklerin namazı bitince kadınlar gruplar halinde girip namaz kıldılar. Onlar da namazlarını tamamlayınca çocukları gruplar halinde odaya koydular. “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın namazına kimse imamlık yapmadı (herkes müstakil kıldı).

Müslümanlar, kabrin kazılacağı yer hususunda ihtilaf etti. Bir kısmı: “Mescidine gömülsün” dedi. “Ashabıyla birlikte (Baki’e) defnedilsin” dedi. Hz. Ebu Bekir radıyallahu anh: “Ben Resulullah’ın: “Her peygamber öldüğü yere defnedilmiştir” dediğini işittim” dedi.

İbnu Abbas dedi ki : “Bunun üzerine Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın, üzerinde ruh-u şerifelerini teslim ettikleri yatağını kaldırdılar ve (o yerde) mezar kazdılar. Sonra

Aleyhissalatu vesselam çarşamba gününün gece yarısında defnedildi. Resulullah’ın kabrine Hz. Ali, Fazl İbnu Abbas, kardeşi Kusam, Şükran Mevla Resulullah aleyhissalatu vesselam inmişlerdi. Evs İbnu Havli ki bu, Ebu Leyla’dır Ali İbnu Ebi Talib’e dedi ki: “Allah aşkına, Resulullah aleyhissalatu vesselam’dan bizim de hissemizi verin.” Bunun üzerine Hz. Ali, ona: “(Kabre) sen de in!” dedi. Şükran, Aleyhissalatu vesselam’ın azadlısı idi. Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın giymekte olduğu bir kadife parçasını aldı, kabre yaydı ve: “Allah’a yemin olsun senden sonra kimse bunu giymeyecek!” dedi. Böylece o da Aleyhissalatu vesselam’la birlikte gömüldü.”

6466 – Hz. Enes İbnu Malik radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam ölüm acısını duyunca, kızı Fatıma radıyallahu anha: “Vay babacığımın ızdırabına!” dedi. Resulullah da: “Bugünden sonra babana ızdırab yok artık! Kıyamete kadar hiç kimsenin yakasını bırakmayacak olan (ölüm), artık babana gelmiştir” buyurdular

6467 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Biz “Resulullah aleyhissalatu vesselam zamanında kadınlarımıza kötü söz sarfetmek ve istediğimiz muameleyi yapmaktan, hakkımızda bir vahiy geliverir endişesiyle kaçınırdık. Resullullah aleyhissalatu vesselam vefat edince, (istediğimiz gibi) konuşmaya başladık.”

6468 – Ubey İbnu Ka’b radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam ile beraberken biz Ashabın hedef ve gayesi tek idi. O vefat edince, kimimiz şöyle, kimimiz böyle baktı (hedefler ayrıldı).”

6469 – Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın zevce-i paklerinden Ümme Seleme Bintu Ebi Ümeyye radıyallahu anha anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam zamanında insanlar namaza durdukları vakit hiçkimsenin nazarı ayaklarını bastığı yerden ileri geçmezdi. Resulullah aleyhissalatu vesselam vefat edince insanlar namaza durunca hiçbirisinin nazarı alnını koyduğu yerden ileri geçmezdi. Sonra Hz. Ebu Bekr vefat etti, Hz. Ömer devri geldi. Bu devirde insanların nazarı kıbleden dışarı çıkmadı. Hz. Osman halife olunca fitne başladı, insanlar da sağa sola bakmaya başladı.”

6470 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Hz. Ebu Bekr radıyallahu anh, Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın vefatından sonra Hz. Ömer’e: “Bizimle gel, Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın yaptığı gibi Ümmü Eymen radıyallahu anhayı bir ziyaret edelim” dedi. Hz. Enes devamla der ki: “Ziyaretine gittiler, yanına varınca kadıncağız ağladı. Kendisine: “Niye ağlıyorsun? Allah’ın kendi nezdinde hazırladığı, Resulullah aleyhissalatu vesselam için daha hayırlıdır” dediler. Kadın onlara:

“Ben de biliyorum ki, Allah’ın yanındaki, Resulullah için elbette daha hayırlıdır. Ancak ben semadan vahyin kesilmesine ağlıyorum” cevabını verdi.” (ÜmmÜ Eymen) bu sözüyle onları da ağlattı ve Ümmü Eymen’le beraberce ağladılar.”

6471 – Ebu’d-Derda anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Cum’a günü bana salavatı çok okuyun. Çünkü o gün okunan salavatlar meşhuddur, melekler ona şahidlik ederler. Bana salavat okuyan hiç kimse yoktur ki, o daha okumasını bitirmeden salavatı bana ulaştırılmamış olsun.” Bunun üzerine dedim ki: “Siz öldükten sonra da mı?” “Evet buyurdular, öldükten sonra da. Zira Cenab-ı Hak hazretleri toprağa, peygamberlerin cesedini çürütmeyi haram etmiştir. Allah’ın peygamberi her zaman diridir, rızka mazhardır.”

Ölümü Hatırlamak

ÖLÜMÜ HATIRLAMAK

7275 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselâm ile birlikte idim. Ensardan bir zat gelerek Aleyhissalâtu vesselâm’a selam verdi. Sonra da: “Ey Allah’ın Resülü! Mü’minlerin hangisi en faziletlidir?” diye sordu. Aleyhissalâtu vesselâm: “Huyca en iyisidir!” buyurdular. Adam: “Mü’minlerin hangisi en akıllıdır?” diye sordu. Aleyhissalâtu vesselâm: “Ölümü en çok hatırlayandır ve ölümden sonra en iyi hazırlığı yapandır. İşte bunlar en akıllı kimselerdir” buyurdular.”

7276 – Abdullah İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselam buyurdular ki: “Birinizin eceli bir yerde olduğu zaman ihtiyaç onu oraya sıçratır. Sonra kalan ömrünün sonuna varınca aziz ve celil olan Allah onun ruhunu orada alır. Kıyamet günü, o yer: “Ey Rabbim! İşte bu, bana emanet ettiğin (cesed)dir!” der.”

7277 – Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselam buyurdular ki: “Ölü kabre konulur. Salih kişi, kabrinde korkusuz ve endişesiz oturtulur. Sonra kendisine: “Hangi dinde idin?” denilir. “İslâm dinindeydim” der. “Şu adam nedir?” denilir. “O, Allah’ın Resülü Muhammed’dir, bize Allah indinden açık deliller getirdi, biz de onu tasdik ettik” der. Ona: “Allah’ı gördün mü?” denilir. O: “Allah’ı görmek hiç kimseye mümkün ve muvafık değildir” der. Bu safhadan sonra cehenneme doğru bir delik açılır. Oraya bakar, ateş alevlerinin birbirini kırıp yok etmeye çalıştığını görür. Kendisine: “Allah’ın seni koruduğu ateşe bak!” denilir. Sonra ona cennet cihetinden bir delik açılır ve onun güzelliklerine ve içinde bulunan (nimet)lere bakar. Kendisine: “İşte senin makamın!” denilir ve yine ona: “Sen bunlar hususunda yakîn (kesin iman) sahibi idin. Bu iman üzere öldün, bu iman üzere yeniden diriltileceksin inşaallah!” denilir.

Kötü adam da kabrinde korku ve endişe ile oturtulur. Kendisine: “Hangi dinde idin?” diye sorulur. “Bilmiyorum” diye cevap verir. Kendisine: “Bu adam kimdir?” denilir. Halkı dinledim, bir şeyler söylüyorlardı, onu ben de söyledim” der. Ona cennet cihetinden bir delik açılır. Cennetin güzelliklerine, içinde bulunan nimetlerine bakar. Ona: “Allah’ın senden uzaklaştırdığı şu cennete bak!” denilir. Sonra ona cehenneme doğru bir delik açılır. Oraya bakar. Alevlerin birbirini yeyip yoketmekte olduğunu görür. Ona: “İşte makamın burasıdır. Sen cehennemin varlığı hususunda şekk (ve inkâr) içerisinde idin, bu şekk üzere öldün ve bu şekk üzere diriltileceksin inşaallah!” denilir.”

7278 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “(Mü’min) ölü, kabre girdimi, güneş batışındaki haliyle ona temsil edilir. Bunun üzerine ölü oturup ellerini gözlerine sürer ve: “Beni bırakınız namaz kılayım” der.”

7279 – Ebu Sa’îd radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Sûrun iki sahibinin ellerinde iki boynuz bulunur. Ne zaman (üflemekle) emrolunacaklarını dikkatle gözleyip düşünürler.”

7280 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Yahudilerden bir adam Medine çarşısında: “Hz. Musa’yı insanlar üzerine seçen Zât’a yemin olsun!”demişti. Ensardan bir zât elini kaldırıp herife bir tokat indirdi.

“Demek böyle dersin ha! Üstelik Resülullah aleyhissalatu vesselâm aramızda olduğu halde!” dedi. Durum Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’a anlatıldı. Aleyhissalâtu vesselâm: “Aziz ve celil olan Allah buyurmuştur ki: “Süra üfürülür ve Allah’ın dilediklerinden başka göklerde kim var, yerde kim varsa düşüp ölür. Sonra bir daha süra üflenir ve onlar kabirlerinden kalkıp bakışırlar” (Zümer 58). Ben, başını ilk kaldıran olacağım. Ben, arşın ayaklarından birini tutan Hz. Musa aleyhisselâm ile karşılaşırım. Bilemem, o başını benden öncemi kaldırdı, yoksa o, Allah’ın çarpılıp yıkılmaktan istisna tuttuklarından mıdır? Kim de: Ben Yünus İbnu Metta’dan daha hayırlıyım (üstünüm) derse şüphesiz yalan söylemiş olur.”

7281 – Ebu Musa el-Eş’ari radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalatu vesselâm buyurdular ki: “Kıyamet günü, insanlar üç defa AIlah’a arzolunacaklar. İki arza mücadele ve mazeretlerden ibarettir. Üçüncü arzaya (sunuşa) gelince, (insanların işlediği amellerin yazılı olduğu defterler o zaman ellere uçacaklar (yani hızla verilecektir). Artık defteri kimisi sağ eliyle tutacak ve kimisi sol eliyle tutacaktır.”

7282 – Hz. Hafsa radıyallahu anha anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Ben Bedir ve Hudeybiye’ye katılanlardan hiç kimsenin cehenneme girmemesini ümid ederim” buyurdular. Ben: “Ey AIlah’ın Resülü! Allah Teala hazretleri: “Sizden cehenneme varmayacak hiç kimse yoktur. Bu senin Rabbin katında kesinleşmiş bir hükümdür” (Meryem 71), buyurmadı mı?” dedim. Bunun üzerine Aleyhissalâtu vesselâm: “(Ey Hafsa!) Sen Allah’ın: “Sonra biz, Allah’tan korkup (O’na karşı gelmekten) sakınanları kurtarır, zalimleri de toptan orada bırakırız” (Meryem 72) buyurduğunu işitmedin mi?” buyurdu.”

7283 – Rifa’a el-Cühenî radıyallahu anh anlatıyor: “Biz Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’la birlikte bir seferden dönmüştük. Buyurdular ki:

“Muhammed’in nefsi elinde olan Zât-ı Zülcelâl’e yemin olsun! İman edib, sonra doğru yoldan ayrılmayan hiçbir kul yoktur ki cennete sokulmasın. Siz ve iyi (dindar) nesliniz cennetteki meskenlere yerleşmedikçe (diğer ümmetlerin mü’minleri olan) cennetliklerin cennete girmemelerini de ümit ederim ve Rabbim ümmetimden yetmişbin kişiyi hesapsız olarak cennete dahil etmeyi bana kesin vaadetti”

7284 – İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resülullah aleyhissalatu vesselâm buyurdular ki: “Biz, ümmetlerin sonuncusuyuz ve hesabı ilk görülecek olanlarız. Orada: “Ümmî ümmet ve peygamberi nerededir?” denilir. Bilesiniz, biz sonuncu olan ilkleriz (yani dünyaya gelişte sonuncuyuz, Kıyamet günü hesabı verip cennete girmede ilkleriz.”

7285 – Ebu Bürde babasından anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Kıyamet günü, Aziz ve celil olan Allah, mahlükâtı topladı mı Ümmet-i Muhammed’e secde etmeleri için izin verilir. Onlar Allah’a uzun bir secde yaparlar. Sonra: “Başlarınızı (secdeden) kaldırın. Biz sayınız kadar (kâfirleri) ateşten, kurtuluş için fidyeleriniz yaptık” buyurulacaktır.”

ÖLÜMÜ TEMENNİ

956 – Hz. Enes (radıyalahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) şöyle buyurdular:

“Sizden hiç kimse, maruz kaldığı bir zarar sebebiyle ölümü temenni etmesin. Mutlaka bunu yapmak mecburiyetini hissederse, bari şöyle söylesin: “Rabbim, hakkımda hayat hayırlı ise yaşat, ölüm hayırlı ise Canımı al!”

Buharî, Merdâ 19, Da’avat 30; Müslim, Zikr 10, (2680); Tirmizî, Cenâiz 3, (971); Ebu Davud, Cenâiz 13, (3108, 3109); Nesâî, Cenâiz 1, (4, 3).

957 – Kays İbnu Ebî Hâzım anlayıtor: “Habbâb İbnu Eret (radıyalahu anh)’in yanına girmiştim. Karnından yedi yeri dağlatmıştı. Bana:

“Eğer Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) ölümü taleb etmekten bizi men etmeseydi mutlaka onu taleb ederdim” dedi.

Nesâî, Cenâiz 2, (4, 4); Buharî, Merdâ 19, Da’âvât 30, Rikak 7, Temennî 6; Müslim Zikr 12, (2681).

Rahmet

MERHAMETLİ OLMAYA TEŞVİK

1953 – Abdullah İbnu Amr İbni’l-Âs (radıyallâhu anhümâ) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Allah, merhametli olanlara rahmetle muamele eder. Öyleyse, sizler yeryüzündekilere karşı merhametli olun ki, semâda bulunanlar da size rahmet etsinler. Rahim (akrabalık bağı) Rahmân’dan bir bağdır. Kim bunu korursa Allah onunla (rahmet bağı) kurar, kim de koparırsa, Allah da ondan (rahmet bağını) koparır.”

Tirmizi, Birr 16, (1925); Ebü Dâvud, Edeb 66, (4941).

1954 – Hz. Cerir (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalatu vesselam) buyurdular ki: “Allah, insanlara merhamet etmeyene rahmette bulunmaz.

Buhâri, Tevhid 2, Edeb 27; Müslim, Fedail 66, (2319); Tirmizi, Birr 16, (1923).

1955 – Ebü Dâvud ve Tirmizi’de Ebü Hüreyre (radıyallâhu anh)’den gelen bir diğer rivâyette Resülullah (aleyhissalatü vesselâm) şöyle buyurmuştur: “Merhamet; ancak şaki’nin (ebedi hüsrâna uğrayanın) kalbinden çıkarılabilir.”

Tirmizi, Birr 16, (1924); Ebü Dâvud, Edeb 66, (4942).

1956 – Ebu Hüreyre (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aIeyhissalâtü vesselâm) (bir gün), Hasan İbnu Ali (radıyallâhu anhümâ)’yı öpmüş idi. Bu sırada yanında bulunan Akra’ İbnu Hâbis, (sanki bunu tuhaf karşıladı ve:) “Benim on tane çocuğum var. Fakat onlardan hiçbirini öpmedim” dedi. Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) ona bakıp:

“Merhamet etmeyene merhamet edilmez” buyurdu.”

Buhâri, Edeb 18, Müslim, Fedâil 65, (2318); Tirmizi, Birr 12, (1912); Ebü Dâvud, Edeb 156, (5218).

Rezin ilâve etti: “(Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) şunu da söyledi:”Allah siz(in kalbiniz)den merhameti çıkardı ise ben ne yapabilirim?”

ALLAH’IN RAHMETİ

1957 – Hz. Ebü Hüreyre (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) buyurdular ki: “Allah celle şânühü mahlukâtın olmasına hükmettiği zaman -Müslim’in rivâyetinde: “Allah mahlükâtı yarattığı zaman”- yanında bulunan, Arş’ın gerisindeki bir kitaba şunu yazdı: “Muhakkak ki rahmetim gazabıma galebe çalmıştır.”

Buhâri, Tevhid 15, 22, 28, 55, Bedi’ül’-Halk 1; Müslim, Tevbe 14, (2751); Tirmizi, Daavat 109, (3537).)

Buhâri nin bir diğer rivâyetinde: “Rahmetim gazabıma galebe çaldı” denmiştir.

Buhâri ve Müslim’in bir rivâyetlerinde: “(Rahmetim) gazabımı geçti” denmiştir.

1958 – Yine Ebü Hüreyre (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhisselâtu vesselâm) buyurdular ki: “Allah rahmeti yüz parçaya böldü. Bundan doksandokuz parçayı kendine ayırdı. Yer yüzüne geri kalan bir cüzü indirdi. (Bunu da -cin, insan ve hayvan mahlükatı arasında taksim etti.) Bu tek cüz(den nasibine düşen pay sebebiyledir ki mahlükat birbirlerine karşı merhametli davranır. At, (hayvan) yavrusuna basmamak endişesiyle ayağını bu sayede kaldırır.”

Buhâri, Edeb 19, Rikâk 19, Müslim 17, (2752); Tirmizi, Daavât 107-108, (3535-3536).

1959 – Selmânu’l-Fârisi (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) buyurdular ki: “AIlah’ın yüz rahmeti var. Bunlardan biriyle mahlükat kendi aralarında birbirlerine merhamet gösterirler. Doksandokuz rahmet de Kıyamet günü içindir.”

Müslim, Tevbe 20, (2753).

1960 – Yine Müslim’de gelen bir diğer rivâyette Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm)]: “Allah, arz ve semayı yarattığı gün, yüz rahmet yarattı. Her bir rahmet göklerle yer arasını dolduracak kadardır. Ondan yeryüzüne tek bir rahmet indirmiştir. İşte anne, yavrusuna bununla şefkat eder. Vahşi hayvanlar ve kuşlar birbirlerine bununla merhamet ederler. Kıyamet günü geldiği vakit Allah, rahmetine bunu da ilâve ederek (tekrar yüze) tamamlayacaktır.”

Müslim, Tevbe 21, (2753).

1961 – Ömer İbnu’l-Hattâb (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtü vesselam)’a bir grup esir getirilmişti. İçlerinde bir kadın vardı, göğüsleri sütle dolu idi. Bu kadın (sağa sola) koşuyor, esirler arasında bir çocuk bulduğu zaman onu yakalayıp kucaklıyor, göğsüne bastırıyor ve emziriyordu. (Dikkatleri çeken bu manzara karşısında), aleyhissalâtu vesselâm:

“Bu kadının, çocuğunu ateşe atacağına kanaatiniz olur mu?” dedi. Bizler:

“Hayır!” diye cevap verince:

“(Bilin ki), Allah’ın kullarına olan rahmeti, bu kadının çocuğuna olan şefkatinden fazladır” buyurdu.”

Buhâri, Edeb 18; Müslim, Tevbe 22, (2754).

HAYVANLARA MERHAMET

1962 – Hz. Ebü Hüreyre (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) buyurdular ki: “Bir adam yolda, yürürken susadı ve susuzluğu arttı. Derken bir kuyuya rastladı. İçine inip susuzluğunu giderdi. Çıkınca susuzluktan soluyup toprağı yemekte olan bir köpek gördü. Adam kendi kendine: “Bu köpek de benim gibi susamış” deyip tekrar kuyuya inip, mestini su ile doldurup ağzıyla tutarak dışarı çıktı ve köpeği suladı. Allah onun bu davranışından memnun kaldı ve günahlarını affetti.”

Resülullah’ın yanındakilerden bazıları:

“Ey Allah’ın Resülü! Yani bize hayvanlar (a yaptığımız iyilikler) için de ücret mi var?” dediler. Aleyhissalâtu vesselâm:

“Evet! Her “yaş ciğer” (sahibi) için bir ücret vardır” buyurdu.”

Buhâri, Şirb 9, Vudü 33, Mezâlim 23, Edeb 27; Müslim, Selâm 153, (2244); Muvatta, Sıfatu’n Nebi 23, (2, 929-930); Ebü Dâvud, Cihâd 47, (2550).

1963 – Bir diğer rivâyette şöyle denmiştir: “Fâhişe bir kadın, sıcak bir günde, bir kuyunun etrafında dönen bir köpek gördü, susuzluktan dilini çıkarmış soluyordu. Kadıncağız mestini çıkararak (onunla su çekip köpeği suladı). Bu sebeple kadın mağfret olundu.”

Müslim, Tevbe 155, (2245).

1964 – İbnu Ömer (radıyallâhu anhümâ) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) buyurdular ki: “Bir kadın, eve hapsettiği bir kedi yüzünden cehenneme gitti. Kediyi hapsederek yiyecek vermemiş, yeryüzünün haşerâtından yemeye de salmamıştı.”

Buhâri, Bed’ü’l-Halk 17, Şirb 9, Enbiya 50; Müslim, Birr 151, (2242).

1965 – Abdullâh İbnu Câfer (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah(aleyhissalâtü vesselâm)’ın kazâ-i hâcet yaparken geri tarafından istitar (perdelenme) için en ziyâde tercih ettiği sütre, bir bina veya bir hurma kümesi idi. Bir seferinde Ensârdan bir zâtın bahçesine girdi. Orada bir deve vardı. Deve Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ı görünce inledi ve gözlerinden yaşlar aktı. Aleyhissalâtu vesselâm deveye yaklaştı ve gözyaşlarını sildi. Hayvan sâkinleşti.

“Bu devenin sâhibi kim?” diye sorarak ilgi gösterdi. Ensar’dan bir genç:

“O bana aittir ey Allah’ın Resülü!” deyip ortaya çıkınca Hz. Peygamber onu payladı:

“Allah’ın sâna mülk kıldığı bu deve hakkında AIIah’tan korkmuyor musun? Bâk! Bu bana şikâyette bulundu. Sen bunu acıktırıyor ve fazla çalıştırarak da yoruyormuşsun.”

Ebü Dâvud, Cihâd 47, (2549).

1966 – Hz. Ebü Hüreyre (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) buyurdular ki: “Hayvanlarınızın sırtını minberler yerine koymayın. Şurası muhakkâk ki tek başınıza güçlükle gidebileceğiniz bir yere sizi götürmeleri için AIIah onları sizlere musahhar (hizmetçi) kıldı. Arzı da sizin (durma yeriniz) kıldı, öyleyse ihtiyaçlarınızı (duran hayvanının sırtında değil) arz üzerinde görün.”

Ebü Dâvud, Cihâd 61, (2567).

1967 – Abdurrâhman İbnu Abdullah, babası Abdurrahman (radıyallâhu anh)’dan rivâyet eder ki şöyle demiştir: “Biz bir seferde Resülullah(âleyhissalâtü vesselâm) ile beraber idik. Resülullah bir ara bir ihtiyacı için yanımızdan ayrıldı. O sırada hummara denen bir kuş gördük, iki tane de yavrusu vardı. (Kuş kaçtı) yavrularını aldık. Kuşcağız etrafımıza yaklaşıp çırpınmaya, kanatlarını çırpıp havada inip çıkmaya başladı. Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm) efendimiz gelince:

“Kim bu zavallının yavrusunu alıp onu ızdıraba attı? Yavrusunu geri verin!” diye emretti. Bir ara, ateşe verdiğimiz bir karınca yuvası gördü.

“Kim yaktı bunu?” diye sordu.

“Biz!” dedik.

“Ateşle azab vermek sadece ateşin Rabbine hastır” buyurdu.”

Ebü Dâvud, Cihâd 122, (2675), Edeb,176, (5268).

1968 – Muhammed İbnu İshâk kendisine Ebü Manzür denen Şamlı bir zattan naklediyor, bu da amcasından, o da Hadır’ın kardeşi Âmiru’r-Râm’dan nakletmiştir. Âmir der ki: “Bizim için bayraklar ve sancaklar yükseltildiği zaman memleketimizde idik. Ben: “Bu nedir?” diye sordum.

“Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm)’ın sancağı!” dediler. Yanına gittim. Bir ağacın altında oturuyordu. Ashâbı da etrafını sarmıştı. Ben de yanlarına oturdum. Bir ara Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) hastalıklardan ve dertlerden bahsedip dedi ki:

“Mü’mine bir hastalık gelir, sonra da Allah ona şifa verirse, bu hastalık onun geçmiş günâhlarına kefâret, geri kalan hayatı için de bir öğüt olur. Şâyet münâfık hastalanır, sonra da afiyet verilirse o, sahibi tarafından bağlanıp sonra da salıverilen fakat niçin bağlandığını, niçin salıverildiğini bilmeyen bir deve gibidir.”

Aleyhissalâtu vesselâm’ın etrafında oturanlardan biri:

“Ey Allah’ın ResüIü, eskâm (hastalıklar) nedir? Ben aslâ hiç hastalanmadım?” diye sordu. Resülullâh (aleyhissalâtu vesselâm):

“Kalk! sen bizden değilsin” buyurdu.”

Ebü Dâvud, Cenâiz 1, (3089).

1969 – Hz. Ebü Hüreyre (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) buyurdular ki: “Peygamberlerden birini bir karınca ısırdı. O da (öfkelenerek) karıncanın yuvasının yakılmasını emretti ve yâkıldı. Allah Teâla Hazretleri ona şöyle vahyetti: “Seni bir karınca ısırmışken, sen tesbih eden bir ümmeti yaktın.”

Buhâri, Cihâd 152, Bed’ü’l-Halk 14; Müslim, Selâm 148, (2241); Ebü Dâvud, Edeb 176, (5265); Nesâi, Sayd 38, (7, 210, 211).

Rehin- Rehineler

REHİN

1974 – Hz. Ebu Hüreyre (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) buyurdular ki: “Rehin (olarak bırakılan hayvan)a, nafakası mukabilinde binilir. Sağmal hayvan rehin bırakılmışsa sütü, nafakası mukabilinde içilir. Nafaka, binen ve sütünü içen üzerinedir.”

Buhâri, Rehn 4, Tirmizi, Büyü 4, (1254); Ebü Dâvud, Büyü 78, (3526).

1975 – İbnu’l-Müseyyeb (rahimehullah) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) buyurdular ki: “Rehin kapanmaz.”

Muvatta, Akdiye 13, (2, 728).

1976 – Hz. Âişe (radıyallâhu anhâ) anlatıyor. Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) bir yahudiden, veresiye yiyecek satın aldı. Rehin olarak zırhını verdi.”

Buhâri, Rehn 2, 5, Büyü 14, 33, 88, Silm 5, 6, İstikraz 1, Cihâd 89, Megâzi 85; Müslim, Musâkât 124, (1603); Nesâi, Büyü 58, 87, (7, 288, 303).

HZ. PEYGAMBERİN ZIRHI REHİNE İDİ

6709 – Esma Bintu Yezid radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, zırhını bir yahudinin yanında, bir miktar zahire mukabili rehine bırakılmış olarak vefat etti.”

6710 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm vefat ettiği zaman, zırhı, otuz sa’ arpa mukabili bir yahudiye rehin bırakılmıştı.”

REHİN GERİ ALINIR

6711 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Rehin, (borcun ödenmesiyle) geri alınabilir.”

Resulullah ın Ailesi

HZ. PEYGAMBERİN AİLESİNİN MAİŞETİ

7223 – Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Âl-i Muhammed aleyhissalâtu vesselâm’ın, bazan bir ay geçer, hücrelerinin hiçbirinde ateş yanmazdı.”

Hz. Aişe’nin ravisi Ebu Seleme der ki: “Ben Aişe radıyallahu anhâ’dan sordum:

“Öyleyse bu esnada ne yerlerdi?” Şu cevabı verdi:

“İki siyah: Hurma ve su! Ancak, Ensardan komşularınız vardı. Onlar sadâkatli komşulardı. Onların sağmal hayvanları vardı. Bunlar hayvanlarının sütünden Aleyhissalâtu vesselâm’a gönderirlerdi. (O, bize de içirirdi)” dedi. Muhammed (İbnu Mâce) der ki: “Ve onlar (yani Hz. Peygamber’in hücreleri) dokuz taneydi.”

7224 – Hz. Enes İbnu Mâlik radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalatu vesselam tekrar tekrar buyurdular ki: “Muhammed’in nefsini elinde tutan Zat-ı Zülcelâl’e yemin olsun ki, Âl-i Muhammed’de hiçbir zaman akşamdan sabaha bir sa’ miktarında ne zahire ne de kuru hurma bulunmuştur.”

Halbuki o sıralarda Aleyhissalâtu vesselam’ın dokuz zevceleri vardı.”

7225 – Abdullah İbnu Mesud radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalâtu vesselam buyurdular ki: “AI-i Muhammed’de ancak bir müdd miktarı yiyecek maddesi sabahlamıştır” veya “Al-i Muhammed’de bir müdd yiyecek (bile) sabahlamadı” buyurdular.”

7226 – Süleymân İbnu Surad radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselam bize geldi ve bir yiyecek (ikramına) gücümüz yetmeksizin -veya bir yiyeceğe gücü yetmeksizin- üç gece kaldık.

7227 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’a bir gün sıcak bir yemek getirilmişti. Yedi ve yemekten çıkınca: “Elhamdülillah, şu şu vakitten beri mideme sıcak bir yemek girmemişti” buyurdu.”

ÂL-İ MUHAMMED’İN YATAĞI

7228 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın kızı (Fatıma gerdek gecesi) bana gönderildi. Onun gönderildiği gece yatağımız koyun derisinden başka bir şey değildi.”

7229 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm, Ensar’dan bir zâtın kapısının üstüne yaptırdığı bir kubbe gördü. “Bu nedir?” diye sordu. “Bu falancanın inşa ettirdiği bir kubbedir!” dediler. Resülullah aleyhissalâtu vesselâm: “Böyle sarfedilen her mal, Kıyamet günü sahibine bir vebaldir!” buyurdular. Bu söz Ensarî’ye ulaşmıştı. Kubbe’yi hemen yıktı. Sonra, Aleyhissalâtu vesselâm oradan tekrar geçti, fakat kubbeyi göremedi, akibetini sordu. “Sizin söylediğiniz kendisine ulaşınca yıktı” denildi. Bunun üzerine Resülullah aleyhissalâtu vesselâm: “Allah ona rahmet kılsın, Allah ona rahmet kılsın!” diye dua buyurdular.”

Rifk

RIFK

1970 – Hz. Aişe (radıyallâhu anhâ) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) buyurdular ki: “Rıfk bir şeye girdimi onu mutlaka tezyin eder, bir şeyden de çıkarıldı mı onu mutlaka kusurlu kılar.”

Müslim, Birr 78, (2594); Ebü Dâvud, Cihâd 1, (2578), Edeb 11 (4808).

1971 – Hz. Âişe (radıyallâhu anhâ) bir başka rivâyette şunu söyler: “Kendisinde dikbaşlılık olan bir deveye bindim. (Hırçınlık etmeye başlayınca ileri-geri sürmeye başladım. Bunun üzerine Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm): “Rıfkla, tatlılıkla davran! diye müdâhale etti…”

Müslim, Birr 79, (2594).

1972 – Cerir (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) buyurdular ki: “Bir kimse yumuşak davranmaktan mahrum ise hayrın tamamından mahrumdur.”

Müslim, Birr 75, (2592).

1973 – Ebü Müsa (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtü vesselâm) herhangi bir işi için bir adam gönderse şu tembihte bulunurdu: “Sevindirin, nefret ettirmeyin, kolaylaştırın, zorlaştırmayın.”

Ebü Dâvud, Edep 20, (4835); Müslim, Cihâd 6, (1737).

Rukiye ve Muskalar

RUKYE VE TEMİMENİN (MUSKANIN) CEVAZI

3992 – Hz. Cabir radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm Beni Amr İbni Hazm’a yılana karşı rukye yapma ruhsatı tanıdı. Biz Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm ile birkilkte otururken bizden bir kimseyi akrep soktu. Bir adam: “Ey Allah’ın Resûlü, buna rukye yapayım mı?” diye sordu. “Sizden kim kardeşine faydalı olabilecekse hemen olsun” buyurdular.”

Müslim, Selam 60-61, (2198, 2199).

3993 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm bize, zehire karşı, göz değmesine karşı, nemle kurduna karşı rukye yapmamıza ruhsat tanıdı.”

Müslim, Selam 58, (2196); Ebu Davud, Tıbb 18, (3889); Tirmizi, Tıbb 15, (2057).

3994 – Ebu Davud’un bir diğer rivayetinde: “Rukye sadece göz değmesine veya zehire veya kesilmeyen kana karşı yapılır” denmiştir.

Ebu Davud, 18, (3889).

3995 – Yine Ebu Davud’un Sehl İbnu Huneyf’ten yaptığı bir diğer rivayetinde: “Rukye sadece nefse (insana değen gözden), veya zehire veya sokmaya karşı vardır.”

Ebu Davud, Tıbb 18, (3888).

3996 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, hummâ’ya ve bütün ağrılara karşı şu duayı okumamızı öğretmişti: “Bismillahi’l-Kebiri eûzü billâhi’l-Azimi min külli ırkın na’arın ve min şerri harri’n nâr.” “Ulu Allah’ın adıyla, kanla kabaran her bir damardan ve ateş harâretinin şerrinden büyük Allah’a sığınırım.”

Tirmizi, Tıbb 26, (2076).

3997 – Hz. Ali radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm bir hastaya geldiği veya kendisine bir hasta getirildiği zaman şu duayı okurdu: “Ey insanların Rabbi, acıyı gider, şifa ver, sen Şafisin. Senin şifandan başka şifa yoktur. Senden hiçbir hastalığı hariç tutmayan şifa istiyoruz.”

Tirmizi, Da’avat 122, (3560). Rivayet Buhari’de Hz. Aişe’den gelmiştir. Marda 20, Tıbb 39.

3998 – Sabit İbnu Kays İbni Şemmâs radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, ben hasta iken yanıma gelip şu duayı okudu: “Ey insanların Rabbi! Sabit İbni Kays İbni Şemmas’tan acıyı kaldır.” Sonra (Medine’nin) Buthan (nam vadi)den toprak alarak bir kadehe koydu, üzerine su döküp nefes etti, sonra (su ile karışan bu toprağı) üstüme serpti.”

Ebu Davud, Tıbb 18, (3885).

3999 – Ebu Sâ’idi’l-Hudri radıyallahu anh anlatıyor. “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm cinlerden ve insanın göz (değmes)inden (çeşitli dualar okuyarak) Allah’a sığınırdı. Muavvizeteyn (Nas ve Felak sureleri) nazil olunca bu iki sureyi esas aldı, diğerlerini terketti.”

Tirmizi, Tıbb 16, (2059); İbnu Mace, Tıbb 33, (3511).

4000 – Yine Ebu Sa’idi’l-Hudri radıyallahu anh anlatıyor: “Cibril aleyhisselam Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yanına geldi ve: “Ey Muhammed, hasta mısın? diye sordu. “Evet!” cevabını alınca, Cibril aleyhisselam şu duayı okudu: “Bismillahi erkîke, min külli dâin yü’zîke ve min şerri külli nefsin ev aynin hâdisin. Allahu yeşfike, bismillahi erkîke. (Seni Allah’ın adıyla, sana eza veren bütün hastalıklara karşı, bütün kötü nefis ve hasedci gözlere karşı sana okuyorum. Allah sana şifa versin, ben Allah’ın adıyla sana dua ediyorum).”

Müslim, Selam 40, (2186); Tirmizi, Cenaiz 4, (972).

4001 – Ebu’d-Derdâ radıyallahu anh’ın anlattığına göre, kendisine bir adam gelerek idrar tutukluğuna yakalandığını söyledi. O da adama: “Ben Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’dan şöyle söylediğini işittim” dedi: “Sizden kim hastalanırsa şu duayı okusun: “Rabbunâ’llahu’llezi fi’s-semâî tekaddese ismüke, emrüke fi’s-semâî ve’l-ardı kema rahmetike fi’s-semâî fec’al rahmeteke fi’l-ardı. Vegfir lenâ hûbenâ ve hatâyânâ. Ente Rabbu’t-tayyıbîn. Enzil rahmeten min rahmetike ve şifâen min şifâike ala hâza’l vec’i fe yebreu. (Ey huzuru semavatı dolduran Rabbim! Senin ismin mukaddestir. Senin emrin arz ve semadadır, tıpkı Rahmetin semada olduğu gibi. Arza da rahmetinden gönder ve bizim günahlarımızı ve hatalarımızı affet. Sen (kötü söz ve fiillerden kaçınan) bütün iyi kimselerin Rabbisin. Bu ağrıya, Rahmetinden bir rahmet, şifandan bir şifa indir, iyileşsin.”

(Ebu’d-Derda radıyallahu anh, adama) bu duayı okumasını emretti. O da okudu ve iyileşti.”

Ebu Davud, Tıbb 19, (3892).

4002 – Osman İbnu Ebi’l-As radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a müslüman olduğum günden beri bedenimde çekmekte olduğum bir ağrımı söyledim. Bana: “Elini, vücudunda ağrıyan yerin üzerine koy ve şu duayı oku!” buyurdu. Dua şu idi: Üç kere: “Bismillah” tan sonra yedi kere, “Eûzü bi-izzetillahi ve kudretihi min şerri mâ ecidu ve uhâziru.” “Bedenimde çekmekte olduğum şu hastalığın şerrinden Allah’ın izzet ve kudretine sığınıyorum” diyecektim.

Bunu birçok kereler yaptım. Allah Teâla hazretleri benden hastalığı giderdi. Bunu ehlime ve başkalarına söylemekten hiç geri kalmadım.”

Müslim, Selam 67-(2202); Muvatta, Ayn 9, (2, 942); Ebu Davud, Tıbb 19, (389); Tirmizi, Tıbb 29, (2081).

4003 – Hz. Ebu Sa’id radıyallahu anh anlatıyor: “Biz, (Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın çıkardığı askeri) bir seferdeydik. Bir yerde konakladık. Yanımıza bir cariye gelip: “Obamızın efendisi Selim’i bir zehirli soktu. Onunla meşgul olacak erkekler de şu anda yoklar. sizde rukye yapan biri var mı?” dedi. Bunun üzerine bizden rukye hususunda mahâretini bilmediğimiz bir adam kalkıp onunla gitti ve adama okuyuverdi. Adam iyileşti. Kendisine otuz koyun verdiler. Bize sütünden içirdi. Ona: “Yahu sen rukye bilir miydin?” dedik. “Hayır, ben sadece Fatiha okuyarak rukye yaptım” dedi. Biz kendisine “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a sormadan (bu verdiklerine) dokunma!” dedik. Medine’ye gelince, durumu ona söyledik. Aleyhissalatu vesselam “Fatiha’nın rukye olduğunu (tedavi maksadıyla okunacağını) sana kim söyledi? (verdikleri koyunları paylaşın, bana da bir hisse ayırın!” buyurdular.”

Buhari, Tıbb 39, 323, İcare 16, Fedailu’l-Kur’an 9; Müslim, selam 66, (2201); Ebu Davud, Tıbb 19, (3900); Tirmizi, Tıbb 20, (2064, 2065).

RUKYEDEN NEHİY

4004 – İmran İbnu Husayn radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Ümmetimden yetmişbin kişi (Mahşer’de) hesaba çekilmeden cennete girecektir!” buyurdular. Kendisine: “Ey Allah’ın Resûlü! Bunlar kimlerdir?” diye sual edildi.

“Onlar, kendilerine dağlamayanlar, rukyeye başvurmayanlar, teşâ’üme (uğursuzluğa) inanmayanlar ve Rablerine tevekkül ederlerdir!” buyurdu.

Ukkâşe radıyallahu anh kalkıp: “Ey Allah’ın Resûlü! Dua buyur, Allah beni onlardan kılsın!” dedi. Aleyhissalatu vesselam: “Sen onlardansın!” müjdesini verdi. Bir başkası daha kalkıp: “Ey Allah’ın Resûlü! Beni de onlardan kılması için Allah’a dua ediver!” dedi. Aleyhissalatu vesselam: “O hususta Ukkâşe senden önce davrandı!” cevabını verdi.”

Müslim, İman, 371, (218).

4005 – İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ı işittim, diyordu ki: “Rukyelerde, temimelerde (muskalarda), tivelelerde (muhabbet muskası) bir nevi şirk vardır.” Bunu işiten bir kadın atılarak, (İbnu Mes’ud’a): “Böyle söylemeyin, benim gözüm ağrıyordu. Falan yahudiye gittim geldim. O bana rukye yaptı. Ağrım kesildi” dedi. Abdullah İbnu Mes’ud radıyallahu anh tereddüt etmeden, “Bu (ağrı) şeytanın işiydi, o eliyle dürtüyordu, sana rukye yapılınca vazgeçti. Bu durumda sana Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm gibi, şöyle söylemem kâfidir: “İzhebi’l-bâs Rabbe’n-nâs eşfi ente’ş-Şâfi, Lâ şifâe illâ şifâuke, şifâen lâ yuğâdiru sakamen. (Ey insanların Rabbi, acıyı gider, şifa ver, sen Şafisin. Senin şifandan başka bir şifa yoktur, hiçbir hastalığı terketmeyen bir şifa istiyorum.”

Ebu Davud, Tıbb 17, (3883).

4006 – Hz. Cabir radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’dan nüşre hakkında sorulmuştu: “O şeytan işidir!” buyurdu.”

Ebu Davud, Tıbb 9, (3868).

4007 – İsa İbnu Hamza rahimehullah anlatıyor: “Abdullah İbnu Ukeym radıyallahu anh’ın yanına girdim. Kendisinde kızıllık vardı. “Temime (muska) takmıyor musun?” diye sordum. Bana şu cevabı verdi: “Bundan Allah’a sığınırım. Zira Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm şöyle buyurmuştu: “Kim bir şey takınırsa, ona havale edilir.”

Tirmizi, Tıbb 24, (2073).

TAUN VE VEBA

4008 – Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a taundan sual edilmişti. Şu cevabı verdi: “O, sizden öncekilere Allah’ın gönderdiği bir azabtı. (Şimdi) Allah onu mü’minlere bir rahmet kıldı. Taun çıkan memlekette bulunan bir kul, kendisine Allah’ın takdir ettiği şeyin ulaşacağını bilip, sevap umuduyla sabredip orada kalır ve dışarı çıkmazsa, mutlaka ona şehid sevabının bir misli verilir.”

Buhari, Tıbb 31, Enbiya 50, Kader 15.

4009 – Hz. Üsame radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Bir yerde veba çıktığını duyarsanız oraya girmeyiniz, bulunduğunuz yerde veba çıkmışsa oradan ayrılmayınız.”

Buhari, Tıbb 30, Enbiya 50, Hiyel 13; Müslim, Selam 92 (2218); Muvatta, Cami 23, (2, 896); Tirmizi, Cenaiz 66, (1065).

4010 – Yahya İbnu Abdillah İbni Bahir anlatıyor: “Bana, Ferve İbnu Müseyk el-Murâdi radıyallahu anh’ın şu sözünü dinleyen zat haber verdi: “Ey Allah’ın Resûlü! dedim, yanımızda Ebyen denen bir yer var. Burası bizim ekim yerimiz ve geçim kaynağımızdır. Ancak vebalı bir yerdir. (Bize ne yapmamızı tavsiye edersiniz)?” Aleyhissalatu vesselam şu cevabı verdi: “Orayı tamamen bırak. Zira hastalığa yaklaşmada helak var!”

Ebu Davud, Tıbb 24, (3923).

GÖZ DEĞMESİ

4011 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Göz değmesi haktır. Eğer kaderi (delip) geçecek bir şey olsaydı, bu, göz değmesi olurdu. Yıkanmanız taleb edilirse yıkanıverin.”

Müslim, Selam 42, (2188); Tirmizi, Tıbb 19, (2063).

Tirmizi’de “Göz değmesi haktır” ibaresi yoktur.

4012 – Sahiheyn ve Ebu Davud’da Ebu Hüreyre radıyallahu anh’tan: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın: “Göz değmesi haktır” dediği rivayet edilmiştir.

Buhari dışındaki rivayetlerde: “Dövme yapmayı da yasakladı” ziyadesi vardır.

Buhari, Tıbb 36, Libas 86; Müslim, Selam 41, (2187); Ebu Davud, Tıbb 15, (3879).

4013 – Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Gözü değene (ain) abdest alması emredilir, onun abdest suyu alınır, bununla göz değmesine uğrayan (main) yıkanırdı.”

Ebu Davud, Tıbb 15, (3880).

4014 – Muhammed İbnu Ebi Ümame İbni Sehl İbni Hanif, babasından şunları işittiğini anlatmıştır: “Babam Sehl radıyallahu anh (Cuhfe yakınlarındaki) Harrâr nam mevkide yıkandı. Üzerindeki cübbeyi çıkardı. Bu sırada Amir İbnu Rebi’a ona bakıyordu. Sehl, bembeyaz bir tene, güzel görünüşlü bir cilde sahipti. Amir: “Ne bugünkü bir manzarayı, ne de böylesine ancak çadıra çekilmiş bâkirede bulunabilen bir cildi hiç görmedim” dedi. Sehl daha orada iken hummaya yakalandı ve rahatsızlığı şiddet peyda etti (ve yere yıkıldı). Durum Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a haber verildi ve: “Başını kaldırmıyor” dendi. Halbuki Sehl orduya kaydedilmişti. “Ya Resûlullah o, sizinle gelemez Vallahi başını bile kaldıramıyor!” dediler. Aleyhissalatu vesselam: “Onunla ilgili olarak herhangi bir kimseyi ittiham ediyor musunuz?” diye sordu. “Amir İbnu Rebi’a var” dediler. Resûlullah, onu çağırtıp kendisine kızdı ve: “Sizden biri niye kardeşini öldürüyor? Niye bir “Bârekallah!” demedin? Onun için abdest al!” buyurdu. Bunun üzerine Amir yüzünü, ellerini, kollarını, dizlerini ve ayaklarının etrafını ve izârının içini bir kaba yıkadı. Sonra, bir adam bu suyu onun (Sehl’in) üzerine arkasından döktü; derken o ânında iyileşti.”

Muvatta, Ayn 1, (2, 938).

RUKYE (DUA İLE TEDAVİ)

7005 – Halide Bintu Enes Ümmü Benî Hazm es-Saidiyye radıyallahu anhâ’nın anlatığına göre: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’a gelmiş, (tedavide okuduğu) duayı Aleyhissalâtu vesselâm’a (kontrol ettirmek üzere) arzetmiştir. Aleyhissalâtu vesselâm (dua metninde mahzurlu bir kelam görmediği için) o duayı tedavide okumasına ruhsat vermiştir.”

YILAN VE AKREP SOKMASINA KARŞI RUKYE (DUA)

7006 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Bir adamı akrep sokmuştu. O gece acıdan uyuyamadı. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a: “Falancayı akrep soktu, bu yüzden geceleyin hiç uyuyamadı” diye haber verilmişti. Şöyle buyurdular: “Keşke akşamleyin şu duayı okusaydı: Eûzu bikelimâtillahi’t-tâmmâti min şerri mâ halaka” (Yarattığının şerrinden Allah’ın mükemmel kelimelerine sığınırım)” deseydi, akrebin sokması sabaha kadar ona zarar vermezdi.”

7007 – Amr İbnu Hazm radıyallahu anh anlatıyor: “Yılan sokmasına karşı okunan duayı Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a arzettim, onu okumama izin verdi.”

RESULULLAH’IN OKUDUĞU ŞİFA DUASI

7008 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalatu vesselâm (hastalığım sırasında) bana geçmiş olsun ziyaretine gelmişti. Bana: “Seni, Cebrail’in bana getirdiği dua ile tedavi etmeyeyim mi?” buyurdular. Ben: “Annem babam sana kurban olsun ey Allah’ın Resülü! Evet!” dedim. Okudular: “Bismillahi erkîke vallahu yeş ike min külli dâin fike min şerri’n-neffasâti fi’I-ukadi ve min şerri hâsidin izâ hased (Allah’ın adıyla sana okuyorum, sende olan her hastalığa karşı, düğümlere üfleyenlerin şerrine, hased ettikleri zaman hasedçilerin şerrine karşı Allah şifa versin (veya şifayı verecek olan Allah’tır).” Bunu üç sefer okudu.”

HUMMAYA KARŞI DUA

7009 – Ubâde İbnu’s-Sâmit radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselam, şiddetli bir hummaya yakalanmış iken Cebrail aleyhisselâm gelmişti. Efendimizi tedavi için şu duayı okudu: “Bismillahi erkîke min külli şey’in yüz’ike min hasedi hâsidin ve min külli aynin. Allah u yeşfike. (Sana Allah adıyla okuyor, sana eza veren herşeyden, hasedcinin hasedinden ve herbir (kem) gözden şifa diliyorum. Allah sana şifa versin.”

MUSKA TAKMA

7010 – Abdullah İbnu Mes’udun zevcesi Zeyneb radıyallahu anhüma anlatıyor: “Yaşlı bir kadın vardı, bize gelir, humre (denilen bir veba çeşidine) karşı rukye yapardı. Bizim ayakları uzun bir karyolamız vardı. (Eşim) Abdullah eve gireceği zaman (geldiğini sezdirmek için) öksürüp ses çıkarırdı. Bir gün Abdullah aynı şekilde içeri girdi. Kadın, sesini işitince ona karşı örtüsüne büründü. Abdullah gelip yanına oturdu ve bana eliyle dokundu ve bir ipin eline değdiğini hissetmişti ki : “Bu nedir?” diye sordu. Ben: “(Takındığım bu muska) içinde humraya karşı dua var!” dedim. Abdullah onu derhal çekip kopardı, fırlatıp attı ve: “Abdullah’ın ailesi şirkten müstağnidir. Ben Resülullah aleyhissalatu vesselam’ın: “Rukyeler, muskalar ve büyü bir şirktir” dediğini işittim” dedi. Ben: “Ama ben bir gün dışarı çıkmıştım. Beni falanca gördü, bunun üzerine ona gelen taraftaki gözüm yaşardı. O günden beri rukye yapınca gözümün yaşı kesilir, rukyeyi bıraktım mı tekrar yaşarır” dedim. Bunun üzerine Abdullah dedi ki: “Bu şeytandır, ona itaat edince seni bırakıyor, ona isyan ettiğin vakit parmağıyla gözüne dürtüyor. Ama Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yaptığı gibi yapsaydın, bu senin için daha hayırlı, şifa bulman için de daha münasib olurdu: Gözüne su serpip şöyle diyeceksin: “Ezhibî’l-be’s, Rabbi’n-nâs, işfi, enteş-şâfi, lâ şifaen illâ şifâuke, şifâen lâ yugâdiru sakamen (Fenalığı gider. Ey insanların Rabbi! Şifa ver! Sen şifa verensin. Senin verdiğinden başka şifa yok! Öyle şifa ver ki, hiçbir hastalık geride kalmamış olsun).”

7011 – İmrân İbnu’l-Husayn radıyallahu anh anlatıyor: “Resulullah aleyhissalâtu vesselâm, kolunda tunçtan bir bilezik taşıyan bir adam görmüştü: “Bu halka da ne?” diye sordu. Adam: “Bu vâhine (denen kol ağrısın)dan dolayıdır” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm da: “Çıkar onu! Zira o, ağrını artırmaktan başka bir işe yaramaz!” buyurdu.”

UĞUR VE UĞURSUZLUĞA İNANMA

7012 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm güzel tefaülden hoşlanır, uğursuz saymaktan hoşlanmazdı.”

7013 – İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselam buyurdular ki: “Ne sirayet (hastalığın bulaşması), ne uğursuzluk, ne hâme (denen öldürülenin başından çıkıp intikam istediğine inanılan mahluk) ne de safer (ayının uğursuzluğu) vardır.”

7014 – İbnu Ömer anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm (bir günj: “Ne sirayet, ne uğursuzluk, ne de hâme yoktur” demişti. Bir adam kalkarak: “(Nasıl olmaz ey Allah’ın Resülü! Kendisinde uyuz olan bir deve sebebiyle bir sürü uyuzlanıyor” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm: “İşte bu kaderdir. Pekiyi önceki deveyi kim uyuzladı?” buyurdular.”

7015 – İbnu Abbâs radıyallahu anhüma anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki : “Cüzzamlılara devamlı surette bakmayınız.”

SİHİR

7016 – Ümmü Seleme radıyallahu anha diyor ki: “Ey Allah’ın Resulü! (Hayber’de) yediğin zehirli koyun etinin ağrısı her yıl sana ara vermeden geliyor” demiştim, şu cevapta bulundular: “Ondan bana isabet eden şey, Adem daha çamurunda iken (daha tam olarak yaratılmamış iken) Allah’ın hakkımda yazdığı) şeydir, (ondan ne eksiktir ne de fazlası).”

7017 – Osman İbnu Ebi’I-As radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm beni, Taif’e vali tayin edince, namazda bana bir şey arız olmaya başladı. Öyle ki, kıldığımı bilemez hale geldim. Bu durumu kendimde görünce, hemen Resûlullah aleyhissalatu vesselam’a gittim. (Beni görünce: “Bu gelen İbnu Ebi’l-As değil mi?” buyurdular. Ben: “Evet! Ey Allah’ın Resulü!” dedim. “Niye geldin?” buyurdular. “Ey Allah’ın Resûlü! Bana namazda bir hal arız oldu, ne kıldığımı bilmez, anlamaz hale geldim” dedim. “Anlattığın şey şeytandır, onu bana yaklaştır!” buyurdular. Bunun üzerine Resulullah’a yaklaştım. (Diz çöküp) ayaklarımın üstüne oturdum. Aleyhissalâtu vesselam mübarek elleriyle göğsüme vurup ağzımın içine tükürdüler. Sonra: “Çık ey Allah’ın düşmanı!” dediler. Bu muameleyi bana üç kere tekrar ettiler. Sonunda: “Haydi işinin başına git!” buyurdular.”

Ravi der ki: “Osman kasem ederek dedi ki: “Ömrüme yemin olsun ki ondan sonra şeytanın bana sokulduğunu hiç sanmam.”

7018 – Ebu Leyla el-Ensarî radıyallahu anh anlatıyor: “(Bir gün) ben Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yanında otururken, Efendimize bir bedevi geldi: “Hasta bir erkek kardeşim var” dedi. Resülullah: “Kardeşinin hastalığı nedir?” diye sordu. “Kardeşimde biraz delilik var!” dedi. “Git onu bana getir!” buyurdular. Adam gitti kardeşini getirdi. Resülullah önüne oturttu. Fatiha-ı şerife Bakara suresinin başından ilk dört ayeti, ortalarindan “Ve ila hüküm ilahün vahidün” Ayeti, Ayete’l-Kürsi, sonundan ise üç ayeti; Al-i İmrandan bir ayeti ki bunun “şehidallahu ennahula ilahe illa hu” ayetinin olduğunu zannediyorum-A’raf suresinden bir ayeti; “inne rabbikumüllezi halaga” ayeti; Mü’minün süresinden bir ayeti; “ve men yedea ma allahi ilahen ahare la ber hane lehu” ayeti; Cin süresinden bir ayeti, “Ve ennehu tuala ceddü rabbina mattehaza sahiibeten veleden” ayeti, Saffât suresinin başından on ayeti, Haşir suresinin sonundan üç ayeti; Kulhüvallahu Ahad suresi, Muavvizateyn surelerini okuyarak ona afsun yaptığını işittim. Bunun üzerine bedevi ayağa kalktı. Tamamen iyileşmişti.”

Rüya Tabirleri

RÜYA VE RÜYA ÂDÂBINA DÂİR HADİSLER

934 – Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Zaman yaklaşınca, mü’minin rüyası, neredeyse yalan söylemeyecek. Esasen mü’minin rüyası, peygamberliğin kırk altı cüzünden bir cüzdür.” Buharî’nin rivayetinde şu ziyade var: “Peygamberlikten cüz olan şey yalan olamaz.”

Buharî, Ta’bir 26; Müslim, Rüya 8, (2263); Tirmizî, Rüya 1, (2271); Ebu Dâvud, Edeb 96, (5019).

935 – Ebu Katâde (radıyallahu anh)’nin anlattığına göre: Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın şöyle söylediğini işitmiştir: “Rüya Allah’tandır. Hulm (sıkıntılı rüya) şeytandandır. Öyle ise, sizden biri, hoşuna gitmeyen kötü bir rüya (hulm) görecek olursa sol tarafına tükürsün ve ondan Allaha istiâze etsin (sığınsın). (Böyle yaparsa şeytan) kendisine asla zarar edemiyecektir.”

Buharî Tıbb 39, Bed’ü’l-Halk 11, Tà’bir 3, 4, 10,14, 46; Müslim, Rüya 5, (2262); Muvatta 1, (2, 957); Tirmizî, Rüya 4, (2288); Ebu Dâvud, Edeb 96, (5021).

936 – Buhârî’nin bir rivayetinde Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) şöyle buyurur: “Beni rüyada gören, gerçekten beni görmüştür, çünkü şeytan benim suretime giremez.”

Buharî, Tabir 2, 10; Müslim, Rüya 10; (2266); Muvatta, Rüya 1, (2, 956).

937 – Ebu Rezîn el-Ukeylî Lakît İbnu Amir İbni Sabire (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Mü’minin rüyası, nübüvvetin kırk cüzünden bir cüzdür. Bu rüya, anlatılmadığı müddetçe bir kuşun ayağında (takılı vaziyette) durur. Anlatılacak olursa hemen düşer.”

Tirmizî, Rü’ya 6, (2279, 2280); Ebu Dâvud, Edeb 96, (5020).

938 – Ebu Saîd (radıyallahu anh) anlatıyor: “Mü’minin rüyası, nübüvvetin kırk altı cüzünden bir cüzdür.”

Buharî, Ta’bir 4, Muvaatta 1, (2, 956).

939 – Tirmizî’de Ebu Saîd’den şu rivayet kaydedilmiştir: “En sâdık rüya seher vakitlerinde görülen rüyadır.”

Tirmizî, Rü’ya 3, (2275).

940 – Hz. Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm) şöyle demişti: “Benden sonra, peygamberlikten sâdece mübeşşirat (müjdeciler) kalacaktır!” Yanındakiler sordu:

“- Mübeşşirât da nedir`?”

” Sâlih rüyadırl” diye cevap verdi.”

Muvatta’nın rivayetinde şu ziyade var: “Sâlih rüyayı sâlih kişi görür veya ona gösterilir.”

Buharî, Tabir, 5; Muvatta, Rüya 3, (2, 957); Ebu Davud, Edeb 96,(5017).

TA’BİR EDİLMİŞ RÜYALAR

941 – Semüre İbnu Cündeb (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) sık sık: “Sizden bir rüya gören yok mu?” diye sorardı. Görenler de, O’na Allah’ın dilediği kadar anlatırlardı. Bir sabah bize yine sordu:

” Sizden bir rüya gören yok mu ?”

Kendisine:

“- Bizden kimse bir Şey görmedi!” dediler. Bunun üzerine:

” Ama ben gördüm” dedi ve anlattı: “Bu gece bana iki kişi geldi.

Beni alıp haydi yürü! dediler. Yürüdüm. Yatan bir adamın yanına geldik. Yanıda biri, elinde bir kaya olduğu halde başucunda duruyordu. Bazan bu kayayı başına indirip onunla başını yarıyordu, taş da sağa sola yuvarlanıp gidiyordu. Adam taşı takip ediyor ve tekrar alıyordu. Ama, başı eskisi gibi iyileşinceye kadar vurmuyordu. İyileştikten sonra tekrar indiriyor, önceki yaptıklarını aynen yeniliyordu. Beni getirenlere:

– Sübhânallah ! nedir bu ? dedim. Dinlemeyip:

– Yürü! Yürü!

dediler. Yürüdük, sırtüstü uzanmış birinin yanına geldik. Bunun da yanında, elinde demir kancalar bulunan biri duruyordu. Adamın bir yüzüne gelip, çengeli takıp yüzünün yarısını ensesine kadar soyuyordu. Burnu, gözü enseye kadar soyuluyordu. Sonra öbür tarafına geçip, aynı şekilde diğer yüzünün derisini de ensesine kadar soyuyordu. Bu da, yüz derileri iyileşip eskisi gibi sıhhate kavuşuncaya kadar bekliyor, sonra tekrar önce yaptıklarını yapmaya başlıyordu. Ben burada da:

– Sübhanallah, nedir bu? dedim. Cevap vermeyip:

– Yürü ! Yürü !

dediler. Beraberce yürüdük. Fırın gibi bir yere geldik. İçinden birtakım gürültüler, sesler geliyordu. Gördük ki, içinde bir kısım çıplak kadınlar ve erkekler var. Aşağı taraflarından bir alev yükselip onları yalıyordu. Bu alev onlara ulaşınca çığlık koparıyorlardı. Ben yine dayanamayıp:

– Bunlar kimdir?

diye sordum. Bana cevap vermeyip:

– Yürü ! Yürü !

dediler. Beraberce yürüdük. Kan gibi kırmızı bir nehir kenarına geldik. Nehirde yüzen bir adam vardı. Nehir kenarında da yanında bir çok taş bulunan bir adam duruyordu. Adam bir müddet yüzüp kıyıya doğru yanaşınca yanında taşlar bulunan kıyıdaki adam geliyor, öbürü ağzını açıyor bu da ona bir taş atıp kovalıyordu. Adam bir müddet yüzdükten sonra geri dönüp adama doğru yine yaklaşıyordu. Her dönüşünde ağzını açıyor, kıyıdaki de ona bir taş atıyordu. Ben yine dayanamayıp:

– Bu nedir?

diye sordum. Cevap vermeyip yine:

– Yürü ! Yürü !

dediler. Beraberce yürüdük. Çok çirkin görünüşlü bir adamın yanına geldik. Böylesi çirkin kimseyi görmemişsindir. Bunun yanında bir ateş vardı. Adam ateşi tutuşturup etrafında dönüyordu. Ben yine:

– Bu nedir?

diye sordum. Cevap vermeyip:

– Yürü ! Yürü !

dediler. Beraberce yürüdük. İri iri ağaçları olan bir bahçeye geldik. İçerisinde her çeşit bahar çiçekleri vardı. Bu bahçenin içinde çok uzun boylu bir adam vardı. Semaya yükselen başını neredeyse göremiyordum. Etrafında çok sayıda çocuklar vardı. Ben yine:

– Bunlar kimdir?

dedim. Cevap vermeyip:

– Yürü ! Yürü !

dediler. Beraberce yürüdük. Ulu bir ağacın yanına geldik. Ne bundan daha büyük, ne de daha güzel bir ağàç hiç görmedim. Arkadaşlarım:

– Ağaca çık !

dediler. Beraberce çıkmaya başladık. Altun ve gümüş tuğlalarla yapılmış bir şehre doğru yükselmeye başladık. Derken şehrin kapısına geldik. Kapıyı çalıp açmalarını istedik. Açtılar ve beraberce girdik. Bizi bir kısım insanlar karşıladı. Bunlar yaratılışça bir yarısı çok güzel, diğer yarısı da çok çirkin kimselerdir. Sanki böylesine güzellik, böylesine çirkinlik görmemişsindir. Arkadaşlarım onlara:

– Gidin şu nehire banın!

dediler. Meğerse orada açıkta bir nehir varmış. Suyu sanki sâfi süttü, bembeyaz. . . Gidip içine banıp çıktılar. Çirkinlikleri tamamen gitmiş olark geri geldiler. İki tarafları da en güzel şekli almıştı.

Beni dolaştıran arkadaşlarım açıkladılar:

– Bu gördüğün, Adn cennetidir. Şu da metin makamındır. Gözümü çevirip baktım. Bu bir saraydı, tıpkı beyaz bir bulut gibi.

– Beni gezdirin, içine bir gireyim! dedim.

– Şimdilik hayır! Amma mutlaka gireceksin, dediler. Ben:

– Geceden beri acaip şeyler gördüm, neydi bunlar? diye sordum.

– Sana anlatacağız, dediler ve anlattılar:

– Taşla başı yarılan, o ilk gördüğün adam, Kur’ân’ı atıp reddeden, farz namazlarda uyuyup kılmayan kimsedir. Ensesine kadar yüzünün derileri, burnu, gözü soyulan adam, evinden çıkıp yalanlar uydurup, etrafa yalan saran kimsedir. Fırın gibi bir binanın içinde gördüğün kadınlı erkekli çıplak kimseler, zina yapan erkek ve kadınlardır. Kan nehrinde yüzüp ağzına taş atılan adam fâiz yiyen adamdır. Ateşin yanında durup onu yakan ve etrafında dönen pis manzaralı adam, cehennemin, ateşin bekçisidir. Bahçede gördüğün uzun boylu adam İbrahim (aleyhissalâtu vesselâm)’di. Onun etrafındaki çocuklar ise, fıtrat üzere (bûluğa ermeden) ölen çocuklardır. “

Cemaatten biri hemen atılarak:

“- Ey Allah’ın Resülü! Müşrik çocukları da mı`?” diye sordu.

Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm):

” Evet, dedi, müşrik çocukları da.” ve anlatmaya devam etti:

” Yarısı güzel yarısı çirkin yaratılışlı olan adamlara gelince, bunlar iyi amellerle kötü amelleri birbirine karıştırıp her ikisini de yapan kimselerdir. Allah onları affetmiştir.”

Buharî, Tà’bir 48, Ezân (Sıfatu’s-Sal t) 156, Teheccüt 12, Cenâiz 93, Büyü 2. Cihâd 4, Bedül-Halk 6, Enbiya 8, Tefsir, Ber et 15, Edeb 69; Müslim 23, (2275); Tirmizî, Rü’ya 10, (2295).

942 – Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Biz öne geçen sonuncularız. Ben uyurken bana arzın hazineleri getirildi. Elime altından iki bilezik kondu. Bunlar benim nazarımda büyüdüler ve beni kederlendirdiler. Bana:

“Bunlara üfle” diye vahyedildi. Ben de üfledim, derken uçup gittiler. Ben bunları, çıkacak olan ve aralarında bulunduğum iki yalancı olarak te’vil ettim: Birisi San ‘a’nın lideri, diğeri de Yemâme’nin lideridir. “

Buharî, Ta’bir 40, 70; Müslim, Rüya,22, (2274), Tirmizî,10, (2293).

943 – Ebu Musa (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Rüyamda kendimi Mekke’den, hurma ağaçları bulunan bir beldeye hicret ediyorum gördüm. Ben bunu, hicretimin Yemâme’ye veya Hacer’e olacağı şeklinde tahmin etmiştim, meğer Yesrib Şehrine imiş. Bu rüyamda kendimi bir kılıncı sallıyor gördüm, kılıncın başı kopmuştu. Bu, Uhud Savaşı’nda mü’minlerin maruz kaldıkları musibete delâlet ediyormuş. Sonra kılıncımı tekrar salladım. Bu sefer, eskisinden daha iyi bir hal aldı. Bu da, Cenab-ı Hakk’ın fetih ve Müslümanların biraraya gelmeleri nevinden lutfettiği nimetlerine delâlet etti. O aynı rüyamda sığırlar ve Allah’ın (verdiği başka) hayrını gördüm. Sığırlar Uhud gününde mü’minlerden bir cemaate çıktı, (gördüğüm başka) hayır da Allah’ın Bedir’den sonra (nasib ettiği fetihlerin) hayrı ve bize Rabbimizin lutfettiği (Bedru’l-Mev’id) sıdkının sevabı olarak çıktı.”

Buhari, Ta’bir 39, 44, Menakıb 25, Meğazî 9, 26, Menâkıbu’l-Ensâr 45; Müslim, Rü’ya 20,(2272).

944 – Hz. Enes (radıyallahu anh) anlatıyor: “Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)’in şöyle söylediğini işittim:

“Ben bu gece, rü’yamda, kendimi Ukbe İbnu Râfi’in evinde imişim gördüm. Orada bana İbnu Tâb denen cinsten taze hurma getirildi. Ben bu rüyayı şöyle te’vil ettim: “Yükselme dünyada bizimdir, âhirette de hayırlı âkibet bizimdir, dinimiz de tamamlanmıştır.”

Müslim, Rü’ya 18, (2270); Ebu Dâvud, Edeb 96, (5026).

945 – İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) şöyle demişti:

“Ben (rüyamda), saçları karma karışık siyah bir kadının Medine’den çıkıp Mehyea’ya indiğini gördüm. Burası Cuhfe’dir. Ben bunu, Medine’ deki vebanın oraya nakledilmesine yordum.

Buharî, Tabir 41, 42, 43; Tirmizî, Rü’ya 10, (2291).

946 – İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) zamanında kişi, bir rüya görecek olsa onu aleyhissalâtu vesselâm efendimize anlatırdı. O sıralarda ben genç, bekâr bir delikanlıydım, mescidde yatıp kalkıyordum. Bir gün rüyamda, iki meleğin beni yakalayıp cehennemin kenarına kadar getirdiklerini gördüm. Cehennem kuyu çemberi gibi çemberlenmişti. Keza (kova takılan) kuyu direği gibi iki de direği vardı. Cehennemde bazı insanlar vardı ki onları tanıdım. Hemen istiâzeye başlayıp üç kere: “Ateşten Allah’a sığınırım” dedim. Derken beni getiren iki meleği üçüncü bir melek karşılayıp, bana: “Niye korkuyorsun? (korkma)” dedi.

Ben bu rüyayı kızkardeşim Hafsa (radıyallahu anhâ)’ya anlattım. Hafsa da Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’a anlatmış. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm):

“- Abdullah ne iyi insan, keşke bir de gece namazı kılsa!” demiş. Sâlim der ki: “Abdullah bundan sonra geceleri pek az uyur oldu!”

Buhârî, Ta’bir, 35, 36, Salât 58, Teheccüt 2, Fedâilul-Ashâb 19; Müslim, Fedâilus-Sahâbe 140, (2479).

947 – Abdullah İbnu Ömer (radıyallahu anhümâ) bir başka rivayette şöyle demektedir: “Rüyamda, avucumda seraka denen iyi cins ipekten bir parça gördüm, cennette, her nereyi arzu etsem beni oraya uçuruyordu. Bu rüyamı Hafsa (radıyallahu anhâ)’ya anlattım. O da Resûlullah’a anlatmış. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm): “Kardeşin sâlih bir kimse” diye yormuş.”

Buhârî, Ta’bir 25; Müslim, Fedâilu’s-Sahâbe 139, (2478).

948 – Ebu Bekre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) bir gün:

” Sizden bir rüya gören var mı?” diye sual buyurdular. Cemaatten bir adam:

“- Evet ben (şöyle bir rüya gördüm): Sanki gökten inmiş bir terazi vardı. Siz ve Ebu Bekir tartıldınız. Sen, Ebu Bekir’den ağır geldin. Ebu Bekir’le Ömer de tartıldılar. Ebu Bekir ağır geldi. Sonra Ömer’le Osman tartıldılar. Ömer ağır bastı. Sonra terazi kaldırıldı” dedi.

(Adam sözünü bitirince) Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâmın mübarek yüzlerinde memnuniyetsizlik gördük.”

Ebu Dâvud, Sünnet 9, (4634), Tirmizî, Rüya 10, (2288).

949 – İbnu Abbas (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Bir adam Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm)’a gelerek şu rüyayı anlattı:

“Bu gece rüyamda buluta benzer bir şey gördüm, ondan yağ ve bal yağıyordu. İnsanlar da ellerini açıp bu yağmurdan almaya çalışıyorlardı. Azıcık alan da vardı, çokça alabilen de. Derken arzdan semaya kadar uzanan bir ip gördüm. Siz o ipe yapışıp çıktınız. Sizden sonra birisi ona tutunup o da çıktı. Sonra bir diğeri yükseldi, sonra bir diğeri daha ipe tutundu, ama ip koptu. Ancak onun için ipi eklediler, o da yükseldi.”

Hz. Ebu Bekir (radıyallahu anh) atılarak:

“- Ey Allah’ın Resûlü, Annem babam sana kurban olsun, müsâade buyursanız ben yorayım!” dedi. Resûlullah da:

” Pekala, yor!” dedi. Hz. Ebu Bekir şunları söyledi:

“- O bulutumsu gölgelik, İslâm bulutudur. Ondan yağan bal ve yağ Kur’ândır. Kur’ân’ın (bal gibi) halâveti ve (yağ gibi) yumuşaklığıdır. İnsanların bundan avuç avuç almaları Kur’ân’dan kiminin çok, kiminin az miktarda istifadeleridir. Arzdan semaya inen ip ise, senin getirdiğin hakikattir. Sen buna yapışmışsın, Allah o sebeple seni yüceltecektir. Senden sonra bir adam daha ona yapışacak ve onunla yücelecek, ondan sonra biri daha ona yapışıp o da yücelecek. Ondan sonra biri daha yapışır,

fakat ip kopar, ancak onun için ip ulanır o da yapışıp yükselir. Ey Allah’ın Rasûlü, annem babam sana fedâ olsun, doğru te’vil edip etmediğimi haber ver ! “

Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) şu cevabı verdi:

” Bazı te’vilinde isabet ettin, bazı te’vilinde de hata ettin.”

“- Öyleyse, Allah’a kasem olsun, hatalarımı söyleyeceksin!”

” Hayır, dedi, Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) yemin verme!”

Buharî, Ta’bir 11, 47; Müslim, Rü’ya 17, (2269); Tirmizî, Rü’ya 10, (2294); Ebu Dâvud, Sünnet 9, (4632); İbnu Mâce, Rü’ya 10, (3918).

950 – Hz. Aişe (radıyallahu anhâ) anlatıyor: “Rüyamda hücreme üç ayın düştüğünü gördüm. Rüyamı babam Ebu Bekir (radıyallahu anh)’e anlattım. Süküt etti, cevap vermedi. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) vefat edip de odama defnedilince Ebu Bekir:

“- İşte (rüyanda gördüğün) üç aydan biri ve en hayırlısı!” dedi.”

Muvatta, Cenâiz 10, (1, 232).

951 – Yine Hz. Aişe anlatıyor: “Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)’e Varaka İbnu Nevfel hakkında soruldu. Hz. Hatice (radıyallahu anhâ):

“- O seni tasdik etti ve sen peygamberliğini izhar etmeden önce vefat etti” dedi. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) şu cevabı verdi:

O bana rüyada gösterildi. Üzerinde beyaz bir elbise vardı. Şayet cehennemlik olsaydı, beyaz renkli olmayan bir elbise içerisinde olması gerekirdi. “

Tirmizî, Rü’ya 10, 2289).

952 – Hz. Câbir (radıyallahu anh) anlatıyor: “Bir bedevî Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)’e gelip:

“- Rüyamda başımın kesildiğini, kendimin de onun peşine düştüğünü gördüm” dedi. Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) adamı azarlayıp:

” Sakın ha! Şeytanın, rûyanda seninle eğlenmesini kimseye anlatma!” dedi.

Müslim, ftü’ya 12, (2268).

953 – Ümmü’l-Alâ el-Ensâriyye (radıyallahu anhâ) anlatıyor:

“- Muharcirler geldiği zaman (kur’a çekildi), bize Osman İbnu Maz’un’un ağırlanması çıktı. (Onu evimize yerleştirdik.) Hemen hastalandı. Tedavisi ile meşgul olduk. (Şifa bulamadı), vefat etti. Osman (radıyallahu anh)’ı rüyamda gördüm, akan bir çeşmesi vardı. Düşümü Hz. Peygamber (aleyhissalâtu vesselâm)’e anlattım. Bana:

“Bu onun amelidir, onun için akıyor” dedi.

Buharî, Tabîr 13, 37, Cenâiz 3, Şahâdât 30, Menâkıbu’l-Ensar 46.

SALİH RÜYA

7125 – Ebu Sa’îdi’l-Hudrî radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalatu vesselâm buyurdular ki: “Müslüman kişinin salih rüyası, peygamberliğin yetmiş cüzûnden biridir.”

7126 – Ümmü Kürz el-Ka’biyye radıyallahu anhâ anlatıyor: “Resülullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Peygamberlik gitti fakat mübeşşirât (mû’minin göreceği güzel rüyalar) bâkidir.”

7127 – Ebu Sa’îd ve İbnu Abbâs radıyallahu anhüm anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Kim, beni rüyasında görmüşse mutlaka beni görmüştür. Çünkü şeytan benim suretime giremez.”

7128 – Ebu Cuheyfe radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Kim beni rüyasında görürse, o uyanıkken beni görmüş gibidir. Çünkü şüphesiz, şeytan benim suretime girmeye muktedir değildir”

7129 – Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Rü’ya üç kısımdır: Biri Allah’tan bir müjdedir. Biri nefsin konuşmasıdır. Biri de şeytanın korkutmasıdır. Biriniz hoşuna giden bir rü’ya görecek olursa, dilerse onu anlatsın. Eğer hoşuna gitmeyen bir şey görürse onu kimseye anlatmasın, kalkıp namaz kılsın.”

7130 – Avf İbnu Mâlik radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselam buyurdular ki: “Rüya üç kısımdır: “Birkısmı; âdemoğlunu üzmek için şeytandan olan korkulardır; birkısmı, kişinin uyanıkken kafasını meşgul ettiği şeylerdendir; bunları uykusunda görür; birkısım rüyalar da var ki, onlar peygamberliğin kırkaltı cüzünden birini teşkil eder.”

Râvi Müslim İbnu Mişkem der ki: “Ben, Avf İbnu Mâlik radıyallahu anh: “Sen, bu hadisi Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’dan bizzat işittin mi?” dedim. Avf, (iki sefer tekrarla): “Evet! Ben bunu Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’dan işittim. Ben bunu Resülullah aleyhissalâtu vesselam’dan işittim” dedi.”

HOŞLANILMAYAN RÜYA GÖRÜLÜNCE

7131 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselam buyurdular ki: “Biriniz hoşuna gitmeyen bir rüya görünce uzandığı zaman diğer yanına dönsün, üç sefer soluna tükürsün. Allah’tan o rüyanın hayrını talep edip, şerrinden Allah’a sığınsın.”

7132 – Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm’a bir adam gelip: “Rüyamda başımın vurulduğunu, (koparıldığını) sonra da yerde yuvarlandığını gördüm!” dedi. Resülullah aleyhissalâtu vesselâm şöyle buyurdular: “Şeytan (birinize rüyasında) gelir. O da bundan korkar. Sabah olunca, gidip bunu halka anlatır.”

RÜYA NEYE DAYANILARAK YORUMLANMALI?

7133 – Hz. Enes radıyallahu anh anlatıyor: “Resülullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Rüyada gördüğünüz şeylerin isimlerini, o rüyayı yormada esas alın. Keza gördüklerinizin künyelerini veya kinaye mânalarını da dikkate alın. Rüya, ilk yorumcuya göre (vuküa gelir, öyleyse rastgele kimselere anlatmayın).”

7134 – Ümmü’l-Fadl radıyallahu anhâ’dan rivayet edildiğine göre: “Kendisi (bir gün): “Ey Allah’ın Resülü! Rüyamda sanki sizin uzuvlarınızdan birinin evimde olduğunu gördüm” demiş, Aleyhissalâtu vesselam da: “Hayır görmüşsün. Kızım Fâtıma bir oğlan çocuğu dünyaya getirir, sen onu emzirirsin” buyururlar.

Gerçekten de Hz. Fâtıma radıyallahu anhâ (bir müddet sonra) Hz. Hüseyin veya Hasan radıyallahu anhümâ’yı doğurdu. Ümmü’I-Fadl da (kendi bebeği) Kusam’ın sütüyle onu emzirdi.

Ümmü’I-Fadl (sözüne devamla) dedi ki: “Bir gün ben onu Aleyhissalâtu vesselâm’ın yanına getirip kucağına koydum. Ç’ocuk (Resulullah’ın kucağına) işedi. Bende çocuğun omuzuna vurdum. Resülullah aleyhissalâtu vesselâm müdahale ederek “Oğlumun canını yaktın. Allah sana rahmet (mağfiret) etsin” buyurdıular.”

7135 – Talha İbnu Ubeydillah radıyallahu anh anlatıyor: “Belî (kabilesinden) iki kişi Aleyhissalâtu vesselâm’ın yanına geldiler. İkisi beraber müslüman olmuştu. Biri gayret yönüyle diğerinden fazlaydı. Bu gayretli olanı, bir gazveye iştirak etti ve şehit oldu. Öbürü, ondan sonra bir yıl daha yaşadı. Sonra o da öldü.”

Talha (devamla) der ki: “Ben rüyamda gördüm ki: “Ben cennetin kapısının yanındayım. Bir de baktım ki yanımda o iki zat var. Cennetten biri çıktı ve o iki kişiden sonradan ölene (cennete girmesi için) izin verdi. Aynı vazifeli zat, bir müddet sonra yine çıktı, şehit olana da (içeri girme) izni verdi. Sonra, adam benim için geri geldi ve:

“Sen dön, senin cennete girme vaktin henüz gelmedi!” dedi. Sabah olunca Talha bu rüyayı halka anlattı. Herkes bu rüya(da şehid olan zâtın sonradan cennete girmesine) şaştı. Bu, Resülullah’a kadar ulaştı, rüyayı ona anlattılar. (Dinledikten sonra) Aleyhissalâtu vesselâm: “Burada şaşacak ne var?” buyurdular. Halk: “Ey Allah’ın Resülü! Bu zat (din için) çalışmada öbüründen daha gayretli idi ve şehit! de oldu. Ama cennete öbürü ondan evvel girdi” dediler. Bunun üzerine Resülullah aleyhissalâtu vesselâm: “Berikisi ondan sonra bir yıl hayatta kalmadı mı?” dedi.

“Evet!” dediler. Aleyhissalâtu vesselâm: “Ve o ramazan idrak edip oruç tutmadı mı, bir yıl boyu şu şu kadar namaz kılmadı mı?” Halk yine: “Evet!” deyince, Resülullah aleyhissalâtu vesselâm: “Şu halde ikisinin arasında bulunan mesâfe gök ile yer arasındaki mesafeden fazladır!” buyurdular.”

Sabır

SABIR

3207 – Hz. Enes (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm), (ölen) çocuğu için ağlamakta olan bir kadına rastlamıştı:

“Allah’tan kork ve sabret!” buyurdu: Kadın (ızdırabından kendisine hitab edenin kim olduğuna bile bakmadan):

“Benim başıma gelenden sana ne?” dedi. Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) uzaklaşınca, kadına:

“Bu Resulullah idi!” dendi. Bunun üzerine, kadın çocuğun ölümü kadar da söylediği sözden dolayı (utanıp) üzüldü. (Özür dilemek için) doğru aleyhissalâtu vesselâmın kapısına koştu: Ama kapıda bekleyen kapıcılar görmedi, doğrudan huzuruna çıktı ve:

“Ey Allah’ın Resulü, (o yakışıksız sözü) sizi tanımadan sarfettim (bağışlayın!)” dedi. Aleyhissalâtu vesselam:

“Makbul sabır, musibetle karşılaştığın ilk andakidir” buyurdu.”

Buhari; Cenâiz 43; 7, 32, Ahkâm 11; Müslim, Cenâiz 14, (626); Ebu Dâvud, Cenâiz 27, (3124); Tirmizi, Cenâiz 13, (987); Nesâi; Cenâiz 22, (4, 22).

3208 – Ümmü Seleme (radıyallahu anhâ) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ı şunları söylerken işittim:

“Kendisine bir musibet gelen müslüman Allah’ın emrettiği: “İnnâ lillahi ve innâ ileyhi râci’ün, allahümme ecirni fi musibeti vahluf li hayran minhâ. “Biz Allah’ınız ve ancak O’na döneceğiz. Bana bu musibetim için ücret ver. Ve bana bunun arkasından daha hayırlısını ver” derse Allah o musibeti alır ve mutlaka daha hayırlısını verir.”

Ümm-ü Seleme der ki: “Ebu Seleme (radıyallahu anh) vefat ettiği zaman ben: “Ebu Seleme’den daha hayırlı olan hangi müslüman var? Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)’a ilk hicret eden hâne, onun hânesiydi” dedim. Ben bunu söyledikten sonra Allah, onun yerine bana Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ı verdi. Şöyle ki: Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm), bana Hâtib İbnu Ebi Belte’a’yı göndererek kendisi için beni istetti. Ben: “Benim (küçük) bir kız çocuğum var, ayrıca ben kıskanç bir kadınım. (Resulullah’ın ise birçok hanımı var, imtizacsızlıktan korkarım)” diye cevap verdim. Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm):

“Kız çocuğuna gelince, Allah’a dua ederiz, onu kendisinden müstağni kılar, kıskançlığı için de Allah’a gidermesini dua ederim” buyurdular.”

MüsIim, Cenâiz 3, (918); Muvatta; Cenâiz 42, (1, 236); Ebu Dâvud, Cenâiz 22, (3119); Tirmizi, Da’avât 88; (3506).

3209 – Ebu Sinân anlatıyor: “Oğlum Sinan’ı defnettiğimde kabrin kenarında Ebu Talha el-Havlani oturuyordu. Defin işinden çıkınca bana:

“Sana müjde vermeyeyim mi?” dedi. Ben:

“Tabii, söyle!” dedim.

“Ebu Musa el-Eş’ari (radıyallahu anh) bana anlattı” diye söze başlayıp Resulullah’ın şu sözlerini nakletti:

“Bir kulun çocuğu ölürse, Allah meleklere şöyle söyler:

“Kulumun çocuğunu kabzettiniz mi?”

“Evet” derler.

“Yani kalbinin meyvesini elinden mi aldınız?” Melekler yine:

“Evet” derler. Allah tekrar sorar:

“Kulum (bu esnâda) ne dedi?”

“Sana hamdetti ve istircâda bulundu” derler. Bunun üzerine Allah Teâla hazretleri şöyle emreder:

“Öyleyse, kulum için cennette bir köşk inşa edin ve bunu Beytu’l-hamd (hamd evi) diye isimlendirin.”

Tirmizi; Cenâiz, 36; (1021).

3210 – Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Allah Teâla hazretleri şöyle demiştir: “Ben kimin iki sevdiğini almışsam ve o da sevabını umarak sabretmişse, ona cennet dışında bir mükafaat vermeye razı olmam.”

Tirmizi, Zühd 58, (2403).

Derim ki: “Bu hadisi Buhari de tahric etti. Ondaki ibare şöyle: “Hz. Enes (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın şöyle söylediğini işittim: “Allah Teâla hazretleri buyurdu ki: “Ben kulumu iki sevdiğiyle imtihan edersem o da sabır gösterir (ve sevap umarsa) onlara bedel cenneti veririm.” (Buradaki “iki sevdiği” ile gözlerini kastediyor.” Doğruyu Allah bilir.”)

Buhari, Marzâ 7.

3211 – Abdullah İbnu Amr İbni’I-Âs (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalatu vesselam) buyurdular ki: “Mü’min kul, arz ahalisi içindeki has sevdiği (evladı) elinden alındığı zaman sabreder ve mükâfaat umarsa Allah o kulu için cennetten aşağı bir mükâfaata razı olmaz.”

Nesai, Cenaiz 23, (4, 23).

3212 – Atâ İbnu Ebi Rabâh rahimehullah anlatıyor: “İbnu Abbâs (radıyallahu anhümâ) bana:

“Sana cennet ehlinden bir kadın göstermeyeyim mi?” dedi. Ben de: “Evet göster!” dedim.

“İşte dedi, şu siyah kadın var ya, o, Resulullah’a gelip: “Ben saralıyım, (nöbet gelince) üstümü başımı açıyorum, Allah’a benim için dua ediver (hastalıktan kurtulayım)” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm; “Dilersen sabret, sana cennet verilsin, dilersen sana şifa vermesi için Allah’a dua edivereyim” dedi. Kadın: “Öyleyse sabredeceğim, ancak üstümü başımı açmamam için dua ediver” dedi. Resulullah da ona öyle dua etti.”

Buhari, Marzâ 6; Müslim, Birr 54; (2576).

3213 – Atâ İbnu Yesâr rahimehullah anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Kul hastalandığı zaman Allah Teâlâ hazretleri ona iki melek gönderir ve onlara: “Gidin bakın, kulum yardımcılarına ne diyor bir dinleyin!” der. Eğer O kul, melekler geldiği zaman Allah’a hamdediyor ve senalarda bulunuyor ise, onlar bunu, her şeyi en iyi bilmekte olan Allah’a yükseltirler. Allah Teâla hazretleri, bunun üzerine şöyle buyurur: “Kulumun ruhunu kabzedersem; onu cennete koymam kulumun benim üzerimdeki hakkı olmuştur. Şâyet şifâ verirsem, onun etini daha hayırlı bir etle, kanını daha hayırlı bir kanla değiştirmem ve günahlarını da affetmem üzerimde hakkı otmuştur.”

uvatta, Ayn 5, (2, 940).

3214 – Habbab İbnu’l-Eret (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalatu vesselâm) Kâ’be’nin gölgesinde‚ bir bürdeye yaslanmış otururken, gelip (müşriklerin yaptıklarından) şikâyette bulunduk:

“Bize yardım etmiyor musun, bize dua etmiyor musun?” dedik. Şu cevabı verdi:

“Sizden. önce öyleleri vardı ki, kişi yakalanıyor, onun için hazırlanan çukura konuyor, sonra getirilen bir testere ile başının ortasından ikiye bölünüyordu. Bazısı vardı, demir taraklarla taranıyor, vücudunda sadece et ve kemik kalıyordu. Bu yapılanlar onları  dininden çeviremiyordu. Allah’a kasem olsun Allah bu dini tamamlayacaktır. Öyle ki, bir yolcu devesine bindimi San’a’dan kalkıp Hadramevt’e kadar gidecek, Allah’tan başka hiçbir şeyden korkmayacak, koyunu için de sadece kurttan korkacak. Ancak siz acele ediyorsunuz.”

Buhari, Menâkıbu’l- Ensâr 29, Menâkıb 25, İkrâh 1; Ebu Dâvud, Cihâd 107, (2649); Nesâi, Zinet 98, (8, 204).

3215 – Üsâme İbnu Zeyd (radıyallahu anhümâ) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)’ın kızı (Zeyneb), babasına birisini göndererek “Oğlum ölmek üzere, son nefesini verirken yanında hazır ol” diye rica etti. Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm); adamı geri çevirirken:

“Selamımı söyle ve şunu hatırlat: Alan da Allah’tır, veren de Allah’tır. Her şeyin O’nun yanında muayyen bir eceli vardır. Sabretsin ve Allah’ın (sabredenlere vereceği) mükâfaatı düşünsün!”

Buhari, Cenâiz 33, Marzâ 9, Kader 4, Eymân 9, Tevhid 2, 25; Müslim, Cenâiz 11, (923); Ebu Dâvud, Cenâiz 28, (3125); Nesâi, Cenâiz 22, (4, 21, 22).

3216 – Hz. Enes (radıyallahu anh) anlatıyor: “Ebu Talha’nın bir oğlu hastalandı. Sonunda Ebu Talha evde yokken vefat etti. Çocuğun öldüğünü bilmiyordu. Hanımı, çocuğun öldüğünü görünce, (çocuğun defni için gerekli) hazırlığı yaptı, onu evin bir kenarına koydu. Ebu Talha (akşam olup)eve gelince: “Çocuk nasıl oldu?” diye sordu. Hanımı, “Sükûnete erdi, istirahate kavuşmuş olmasını umarım” (diye yuvarlak bir) cevapta bulundu. Ebu Talha hanımının doğru söylediğini zannetti.

Sonra hanımı, akşam yemeğini getirdi. Yatağını hazırladı. (Sonra kocası için süslendi. Ebu Talha temasta bulundu.) Sabah olunca Ebu Talha gusletti. Evden çıkacağı zaman hanımı çocuğun ölümünü haber verdi. Ebu Talha, Resulullah aleyhissalatu vesselam’la sabah namazı kıldı. Sonra kadının yaptığını bir bir anlattı. Resulullah aleyhissalatu vesselam:

“Allah gecenizi hakkınızda mübarek kılmış olsun” buyurdular. Sonra onlara (Allah Teâla Hazretleri) dokuz evlat verdi, hepsi de Kur’an’ı okudular.”

Buhari, Cenaiz 42, Akika 1.

3217 – Kâsım İbnu Muhammed anlatıyor: “Hanımım vefat etmişti. Bana, Muhammed İbnu Ka’b el-Kurazi, ta’ziye (baş sağlığı dilemek) maksadıyla uğradı. Ve şunu anlattı:

“Beni İsrail’de fakih, alim, abid, gayretli bir adam vardı. Onun çok sevdiği karısı vefat etmişti. Onun ölümüne adam çok üzüldü, öyle ki, bir odaya çekilip kapıyı arkadan kapattı, yalnızlığa çekildi, kimse yanına giremedi. Onun bu halini, Beni İsrail’den bir kadın işitti. Yanına gelip: “Benim onunla bir meselem var, kendisine bizat sormam lazım” dedi. Halk oradan çekildi. Kadın kapıda kalıp:

“Mutlaka görüşmem lazım” dedi. Birisi adama seslendi:

“Burada bir kadın var, senden birşeyler sormak istiyor, “mutlaka bizzat görüşmem lazım, bizzat sormam lazım” diyor. Herkes gitti kapıda sadece o kadın var ve ayrılmıyor.” İçerdeki adam:

“O’na müsaade edin gelsin” dedi. Kadın yanına girdi. Ve:

“Sana bir şey sormak için geldim” dedi. Adam:

“Nedir o?” deyince, kadın anlattı:

“Ben komşumdan iâreten bir gerdanlık almıştım. Onu bir müddet takındım ve iâreten kullandım. Sonra onu benden geri istediler. Bunu onlara geri vereyim mi?” Adam:

“Evet, vallahi vermelisin!” dedi. Kadın:

“Ama o epey bir zaman benim yanımda kaldı. (Onu çok da sevdim)” dedi. Adam:

“Bu hal senin, kolyeyi onlara iâde etmeni daha çok haklı kılıyor, zira onu iare edeli çok zaman olmuş” demişti(ki, bu cevabı bekleyen kadın) atıldı:

“Allah iyiliğini versin! Sen Allah’ın sana önce iâre edip, sonra senden geri aldığı şeye mi üzülüyorsun? O, verdiği şeye senden daha çok hak sahibi değil mi?” dedi. Adam bu nasihat üzerine içinde bulunduğu duruma baktı (ve kendine geldi). Böylece Allah, kadının sözlerinden adamın istifade etmesini sağladı.”

Muvatta, Cenaiz 43, (1, 237).

3218 – Ebu Musa (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “İşittiği şeyin verdiği ezaya aziz ve celil olan Allah’tan daha sabırlı kimse yoktur. Çünkü O’na şirk koşulur, evladlar nisbet edilir. O, yine de onlara afiyet ve rızık vermeye devam eder.”

Buhari, Edeb 71, Tevhid 3; Müslim, Sıfatu’l-Münafıkin 49, (2803).

3219 – İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Ben, peygamberlerden (aleyhimüsselam) birinin acıklı bir hikayesini anlatmış olan Resulullah aleyhissalatu vesselam’ı şu anda sanki tekrar seyrediyor gibiyim. Demişti ki: “Kavmi ona şiddetle vurup yaralamıştı. O hem akan kanlarını siliyor, hem de: “Allahım, kavmimi mağfiret et, çünkü onlar bilmiyorlar” demişti.”

Buhari, İstitabe 4, Enbiya 50; Müslim, Cihad 105, (1792).

3220 – Abdurrahman İbnu’l-Kasım anlatıyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “Benim (yokluğumdan hasıl olan) musibet, müslümanları musibetlerinde teselli etmelidir.”

Muvatta, Cenaiz 41, (1, 236).

Bir başka rivayette şöyle denmiştir: “Kim bir musibete uğrarsa, benim yokluğum sebebiyle maruz kaldığı musibetini hatırlasın. Çünkü bu, en büyük musibettir.”

3221 – Yahya İbnu Vessab, Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın Ashabından bir yaşlıdan naklediyor: “Resulullah aleyhissalatu vesselam buyurdular ki: “İnsanlara karışıp onların ezalarına katlanan müslüman, onlara karışmayıp, ezalarına katlanmayandan hayırlıdır.”

Tirmizi, Kıyamet 56, (2509); İbnu Mace, Fiten 23, (4032).

Sadaka ve Nafaka

SADAKA VE NAFAKANIN FAZİLETİ

3224 – Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Temiz şeylerinden kim ne tasadduk ederse -ki Allah sadece temizi kabul eder- Rahman onu sağ eliyle alır -ki O’nun her iki eli de sağdır- bu sadaka bir tek hurma bile olsa, O, Rahman’ın avucunda dağdan daha iri oluncaya kadar büyür, tıpkı sizin bir tayı veya bir boduğu büyütmeniz gibi (O da sadakanızı büyütür).”

Buhari, Zekat 8; Müslim, Zekat 63, (1014); Muvatta, Sadakat 1, (2, 995); Tirmizi, Zekat 28, (661); Nesai, Zekat 48, (5, 57); İbnu Mace, 28, (1842).

3225 – Yine Hz. Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Bir adam boş bir arazide giderken bulut içinden gelen bir ses işitti: “Falancanın bahçesini sula!” diyordu. O bulut uzaklaşarak suyunu bir ketire (kayalığa) boşalttı. Derken oradaki sel yollarından biri bu suların tamamını akıtmaya başladı. Adam da suyun istikametini takiben yürüdü. Bir müddet sonra, suyu bahçesine çevirmek üzere elinde bir kürek, çalışan bir adam gördü. Ona:

“Ey Allah’ın kulu ismin ne?” diye sordu.

“Falan!” dedi. Bu isim, adamın buluttan işittiği isimdi. Bu sefer o sordu:

“Ey Allah’ın kulu, peki sen benim adımı niye sordun?”

“Ben sana şu suyu getiren buluttan bir ses işitmiştim, senin ismini söyleyerek “Falanın bahçesini sula!” diyordu. Sen bahçede ne yapıyorsun?”

“Madem ki sordun söyleyeyim. Ben bu bahçeden çıkan mahsule nezaret ederim. Ondan çıkan mahsulün üçte birini tasadduk ederim. Üçte birini ben ve ailem yeriz, üçte birini de bahçeye iade ederim” dedi.”

Müslim, Zühd 45, (2984).

3226 – Yine Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Bir dirhem, yüzbin dirhemi geçmiştir.”

“Bu nasıl olur, ey Allah’ın Resulü?” diye sordular. Şu cevabı verdi.

“Bir adamın iki dirhemi vardı. Bunlardan daha iyisini tasadduk etti. Diğeri ise, malının yanına varıp, malından yüzbin dirhem çıkardı ve onu tasadduk etti.”

Nesai, Zekat 49, (5, 59).

3227 – İbnu Abbas radıyallahu anhüma’nın anlattığına göre, kendisine bir dilenci gelmiş o da dilenciye sormuştur:

“Allah’tan başka ilah olmadığına ve Muhammed aleyhissalatu vesselam’ın O’nun elçisi olduğuna şehadet ediyor musun?” Adam, “Evet!” deyince tekrar sormuştur: “Oruç tutuyor musun?” Adam tekrar “Evet!” demiştir. Bunun üzerine İbnu Abbas:

“Sen istedin. İsteyenin bir hakkı vardır. Bizim de isteyene vermek, üzerimize vazifedir” der ve ona bir elbise verir. Sonra ilaveten der ki:

“Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ı işittim şöyle demişti: “Bir müslümana elbise giydiren her müslüman mutlaka Allah’ın hıfzı altındadır, ta o giydirdiğinden bir parça onun üzerinde bulundukça.”

Tirmizi, Kıyamet 42, (2485).

3228 – Ebu Sa’id radıyallahu anh anlatıyor: “Bir bedevi gelerek: “Ey Allah’ın Resulü! Bana hicretten haber ver!” dedi. Aleyhissalatu vesselam:

“Vah sana! O ağır bir iştir. Senin develerin var mı?” dedi. adam, “Evet!” deyince:

“Zekatlarını veriyor musun?” diye sordu. Adam yine “Evet!” deyince:

“öyleyse sen o uzaklarda kal ve çalış, zira Allah senin amelinden hiçbir şeyi eksiltmeyecektir” buyurdu.”

Buhari, Zekat 36, Edeb 95; Müslim, İmaret 87, (1865); Ebu Davud, Cihad 1, (2477); Nesai, Bey’a 11, (7, 144).

3229 – Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor:ç “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Sadaka Rabbin öfkesini söndürür ve kötü ölümü bertaraf eder.”

Tirmizi, Zekat 28, (664).

NAFAKA

3230 – Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Kulların sabaha erdiği her günde iki melek semadan iner ve bunlardan biri şöyle dua eder: “Ey İlahımız! İnfak edene halef (devam) ver.” Diğeri de şöyle dua eder:

“Ey İlahımız! Cimriye de telef ver.”

Buhari, Zekat 28; Müslim, Zekat 57, (1010).

Bir başka rivayette: “Allah Teâla Hazretleri şöyle der: “Ey Ademoğlu! Sen infak et, ben de sana infak edeyim” şeklinde gelmiştir.

3231 – Ebu Zerr radıyallahu anh anlatıyor. “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“Müslüman olan bir kul, sahib olduğu her bir maldan Allah yolunda bir çiftini infak ederse, cennetin kapıcıları onu mutlaka karşılar ve her biri kendi beklediği kapıdan girmesi için davet eder.”

“Bu nasıl olur?” diye sorulmuştu, şöyle cevap verdi:

“Diyelim ki malı deve cinsindendir, iki deve; sığır cinsindendir, iki sığır (infak eder).”

Nesai, Cihad 45, (6, 48-49).

3232 – Ebu Hureyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Bir dinar var Allah yolunda harcadın, bir dinar var köle azad etmede harcadın, bir dinar var fakirler için tasadduk ettin, yine bir dinar var onu da ailen için harcadın. İşte (hep hayırda harcanan) bu dinarların sana en çok sevap getirecek olanı ehlin için harcadığındır.”

Müslim, Zekat 39, (995).

3233 – Ebu Mes’ud el-Bedri radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Müslüman kişi, ailesinin nafakası için harcar ve bundan sevap umarsa bu ona sadaka olur.”

Buhari, Nafakat 1, İman 41; Müslim, Zekat 48, (1002); Nesai, Zekat 60, (5, 69); Tirmizi, Birr 42, (1966).

3234 – İbnu Mes’ud radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki: “Kim ailesine Aşure günü geniş (cömert) davranırsa Allah da ona senenin geri kalan günlerinde geniş davranır.”

Süfyan servi der ki: “Biz bunu denedik ve öyle bulduk.”

Rezin tahric etmiştir. (Cami’üs-Sağir (Şerhi Feyzu’l-Kadir’de mevcuttur) 6, 235.

TASADDUK VE İNFAKA TEŞVİK

3235 – Hârise İbnu Vehb (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Sadaka verin. Kişinin eline parayı alıp sadaka olarak vermek üzere çıktığı ve fakat kendisine bağışta bulunulan kimsenin “Bunu dün getirmiş olsaydın kabul ederdim, ama şu anda ona ihtiyacım yok” diye cevap vereceği ve böylece sadakasını kabul edecek bir kimseyi bulamadan sadakası elinde olduğu halde geri döneceği zaman yakındır.”

Buhari, Fiten 24, Zekât 9; Müslim, Zekât 58, (1011); Nesâi, Zekât 64, (5, 77).

3236 – Ebu Müsa (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Muhakkak ki insanlar üzerine öyle bir zaman gelecek ki, o vakit kişi altından sadaka ile (çarşı pazar) dolaşır da bunu kendisinden sadaka olarak kabul edecek tek kişi bulamaz. O zaman, tek bir erkeğe kırk tane kadının tâbi olduğunu ve kadınların çokluğu ve erkeklerin azlığı sebebiyle ona sığındıklarını görürsün.”

Buhari, Zekât 9; MüsIim, Zekat 59, (1012).

3237 – Hz. Ali (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselam) buyurdular ki: “Sadaka vermede acele edin. Çünkü belâ sadakanın önüne geçemez.”

Rezin tahriç etmiştir. (Cami’u’s-Sagir şerh-i Feyzu’I-Kadir’de mevcuttur) 3, 195).

3238 – Hz. Enes (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Allah arzı yarattığı zaman, arz sallanmaya (tıpkı bir hurma ağacı gibi sağa sola) yalpalar yapmaya başladı, bunun üzerine dağlarla onu sabitleştirdi ve böylece arz istikrarını buldu. Melekler dağların şiddetine hayrette kaldılar.

“Ey Rabbimiz, dediler, dağlardan daha şiddetli bir mahluk yarattın mı?”

“Evet, buyurdu. Demiri yarattım.”

“Demirden daha şiddetli bir şey yarattın mı?” dediler. Hak Teâla:

“Evet! dedi. Ateşi yarattım.”

“Ateşten daha ağır bir şey yarattın mı?” diye yine sordular. Hak Teala:

“Evet, dedi, suyu yarattım! ”

“Sudan daha şiddetli bir şey yarattın mı?” dediler. Hak Teala tekrar cevap verdi:

“Evet, rüzgârı yarattım.”

“Rüzgârdan daha şiddetli bir şey yarattın mı?” diye yine sordular. Hak Teâla:

“Evet insanoğlunu yarattım” dedi ve devam etti: “Eğer o, sağ eliyle sadaka verir, sol eli görmeyecek kadar gizlerse (daha şiddetlidir).”

Tirmizi, Tefsir, Muavvizateyn 2, (3366).

3239 – İbnu Ömer (radıyallahu anhüma) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) minberde, sadakadan ve dilenmeye tevessül etmemekten bahsettiği sırada:

“Üstteki el, alttaki elden hayırlıdır!” buyurdu. “Üstteki” infak eden “alttaki” de dilenen demektir.”

Buhari, Zekât 18; MüsIim, Zekât 94. (103 3 ); Muvatta, Sadaka 8, (2, 998) ; Ebu Dâvud, Zekât 28, (1648); Nesâi, Zekât 52, (5, 61).

3240 – Adiyy İbnu Hatim (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm): “Yarım hurma ile de olsa kendinizi ateşten koruyun” buyurdu.”

3241 – Bir rivayette de: “Sizden kim, bir yarım hurma ile de olsa ateşten korunabilirse, bunu yapsın” buyurmuştur.”

Buhari, Zekât 10, 9, Menâkıb 25, Edeb 34, Rikâk 49, 51, Tevhid 24, 36; Müslim, Zekât 66-67, (1016); Nesâi, 63, (5, 74-75).

3242 – Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Bir gün: “Ey Allah’ın Resülü! dendi, hangi sadaka daha üstündür?”

“Fakirin cömertliğidir. Sen bakımıyla mükellef olduklarından başla.”

Ebu Dâvud, Zekât 40, (1677).

3243 – Said İbnu’l Müseyyeb (radıyallahu anh) anlatıyor: “Sa’d İbnu Ubâde (radıyallahu anh), Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)’a gelerek sordu:

“Senin hoşuna giden sadaka hangisidir?”

“Su!” cevabını verdi.”

Ebu Dâvud, Zekât 41, (1679-1680).

3244 – Zeyd İbni Eslem (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Dilenci at üzerinde de gelse ona sadaka verin.”

Muvatta, Sadaka 3, (2, 992 ).

3245 – Ebu Dâvud’daki bir rivayette: “Dilenci için bir hak vardır, at üzerinde de gelse bile” buyurmuştur.”

Ebu Dâvud, Zekât 33, (1665).

3246 – Hz. Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalatu vesselâm) buyurdular ki:

“Mal sadaka ile eksilmez.”

“Allah affı sebebiye kulun izzetini artırır.”

“Allah için mütevazi olan bir kimseyi Allah yüceltir.”

Müslim, Birr, 69 (2588); Tirmizi, Birr 82, (2030); Muvatta, Sadaka 12, (2, 1000).

3247 – Hz. Cabir (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm), hurma mahsülünden her on vask miktara, fakirler için, bir salkım hurmanın mescide asılmasını emretti.”

Ebu Dâvud, Zekât 32, (1662).

3248 – Avf İbnu Malik (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm), birgün elinde âsası olduğu halde çıktı. Adamın biri çürüklü bir hurma salkımı asmış idi. Aleyhissalatu vesselam salkıma değneğini dürtüyor ve:

“Bu sadakanın sâhibi, keşke bundan daha iyisini tasadduk etmek isteseydi. Bu sadakanın sahibi, Kıyamet günü çürük hurma yiyecek” diyordu.

Ebu Dâvud, Zekât 16 (l608): Nesâi, Zekât 27, (5, 43, 44)

3249 – Hz. Cabir (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm)’a üstü başı yok, ayakları çıplak, sadece kaplan postu gibi çizgili bedei peştamalı -veya abalarına- sarınmış, kılıçları boyunlarında asılı oldukları halde hepsi de Mudarlı olan bir grup geldi. Onların bu fakir ve sefil halini görmekten Resulullah aleyhissalatu vesselam’ın yüzü değişti. Odasına girdi tekrar geri geldi. Hz. Bilâl’e ezan okumasını söyledi. O da ezan okudu, sonra ikamet getirdi.Namaz kılındı. Aleyhissalatu vesselam namazdan sonra cemaate hitabetti ve:

“Ey insanlar! Sizi tek bir nefisten yaratıp, ondan zevcesini halk eden ve ikisinden de pek çok erkek ve kadın var eden Rabbinizden korkun. Kendisi adına birbirinizden dilekte bulunduğunuz Allah’ın ve akrabanın haklarına riayetsizlikten de sakının. Allah şüphesiz hepinizi görüp gözetmektedir” (Nisâ 1) ayetini okudu. Bundan sonra Haşir suresindeki şu âyeti okudu:

“Ey insanlar, Allah’tan korkun. Herkes yarına ne hazırladığına baksın. Allah’tan korkun, çünkü Allah işlediklerinizden haberdardır” (Haşr 18).

Resulullah sözüne devamla: “Kişi dinarından, dirheminden, giyeceğinden, bir sa’ buğdayından, bir sa’ hurmasından tasaddukta bulunsun. Hiçbir şeyi olmayan, yarım hurma da olsa mutlaka bir bağışta bulunmaya gayret etsin” buyurdu. Derken Ensâr’dan bir zât, nerdeyse taşıyamayacağı kadar ağır bir bohça ile geldi. Sonra halk sökün ediverdi (herkes bir şey getirmeye başladı). Öyle ki, az sonra biri yiyecek, diğeri giyecek maddesinden müteşekkil iki yığının meydana geldiğini gördüm. Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) memnun kalmıştı, yüzünün yaldızlanmış gibi parladığını gördüm. Şöyle buyurdular:

“İslam’da kim bir hayırlı yol açarsa, ona bu hayrın ecri ile, kendisinden sonra o hayrı işleyenlerin ecrinin bir misli verilir. Bu, onların ecrinden hiçbir şey eksiltmez de. Kim de İslâm’da kötü bir yol açarsa, ona bunun günahı ile, kendinden sonra onu işleyenlerin günahı da verilir. Bu da onların günahından hiçbir eksilmeye sebep olmaz.”

Müslim, Zekât 69, (1017); Nesâi, Zekât 64, (5, 75 – 76).

3250 – Hz. Ebu Hüreyre (radıyaIlahu anh) anIatıyor: “Resulullah (aleyhissalatu vesselam) buyurdular ki: “Bir adam: “Bu gece mutlaka bir sadaka vereceğim!” deyip, sadakasıyla çıktı. Fakat (farkına varmadan) onu bir hırsızın avucuna sıkıştırdı. Sabah olunca herkes:

“Bu gece bir hırsıza sadaka verilmiş!” diye dedikodu yaptı. Adam:

“Ya Rabbi bir hırsıza sadaka verdiğim için sana hamdediyorum” dedi

ve ilâve etti: “Ancak mutlaka bir sadaka daha vereceğim!”

Yine sadakasıyla çıktı. (Gece karanlığında bu sefer de) bir zaniyenin avucuna sıkıştırdı. Sabahleyin herkes:

“Bu gece bir zâniyeye sadaka verilmiş!” diye dedikodu yaptı. Adam:

“Allah’ım bir hırsız ve zâniyeye sadaka verdiğim için sana hamdolsun! yine de bir sadakada bulunacağım!” dedi. Sadakasıyla birlikte sokağa çıktı. (Karanlıkta) bu sefer de bir zenginin eline sıkıştırdı. Sabahleyin herkes:

“Bu gece bir zengine sadaka verilmiş!” diye dedikodu yaptı. Adam:

“Allah’ım, bir hırsız, bir zâniyeye ve bir zengine sadaka verdiğim için sana hamdediyorum!” dedi. (Bilahare rüyasında ona gelip şöyle denildi):

“Senin sadakaların kabul edildi. Şöyle ki: (İhlasla yani Allah rızası için vermen sebebiyle) hırsızın hırsızlıktan vazgeçip iffete gelmesi, zâniyenin ziinadan vazgeçmesi, zenginin ibret alıp Allah’ın kendine verdiklerinden tasadduk etmesi umulur.”

Buhari, Zekât 14; Müslim, Zekat 78, (1022); Nesâi Zekat 47, (5, 55-56)

SADAKANIN AHKAMI

3251 – “Hz. Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Sadakanın en hayırlısı zenginlik halinde verilendir. Nafakasını vermek zorunda olduklarından başla.”

Buhari, Zekât 18; Nafakat 2; Ebu Dâvud, Zekât 39, (1676); Nesâi, Zekât, 53, (5,62).

Yine Hz. Ebu Hüreyre (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resûlullah (aleyhissalâtu vesselâm) bir gün sadaka (nafaka) vermeyi emretmişti. Bir adam:

“Ey Allah’ın Resülü, dedi yanımda bir dinarım var!”

“Onu kendine tasadduk et (kendi nafakan için harca)!” buyurdu. Adam:

“Yanımda bir dinar daha var(sa)?” dedi. Aleyhissalatu vesselam:

“Onu da çocuklarına tasadduk et” buyurdular. Adam tekrar:

“Bir başka dinarım daha var(sa)?” deyince:

“Onu da zevcene tasadduk et” emrettiler. Adam bu sefer:

“Başka bir dinarım daha var(sa)?” dedi. Aleyhissalatu vesselam:

“Onu da hizmetçine tasadduk et!” deyince, adam tekrar atıldı:

“Bir başka dinarım daha var(sa)?” Aleyhissalatu vesselam:

“Onun nereye verileceğini sen daha iyi bilirsin” cevabını verdi.”

Ebu Dâvud, Zekât 45, (1691); Nesâi, Zekât 54, (5, 62).

3252 – Hz. Ebu Saidi’I-Hudri (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm) sadaka vermeyi emrettiği sırada mescide, düşük kıyafetli bir adam girdi. Halk bağışta bulundu. Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm) adama iki parça giyecek verdi. Sonra halka tekrar:

“Sadaka verin!” diye hitabetti. Derken o adam üzerindeki iki parçalık elbisesinin bir parçasını çıkarıp (sadaka olarak) attı. Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm):

“Benim kılık kıyâfetini düşük görerek iki parça giyecek verdiğim şu adamı siz de görüyor musunuz? “Sadaka verin!” dediğim zaman, kendisine az önce verdiğim iki parçadan birini çıkarıp (sadaka olarak) attı.” (Resulullah adama yönelip:) “Elbiseni al!” dedi ve adamı (niye böyle yapıyorsun? diye) azarladı.”

Ebu Dâvut, Zekât 39, (1575); Nesâi, Cuma 26, (3, 106), Zekât 59, (5, 63).

3253 – Hz. Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Adamın biri yumurta büyüklüğünde bir altın getirip:

“Ey Allah’ın Resülü, şunu bir mâdende ele geçirdim, bunu alın, tasadduk ediyorum! Bundan başka birşeyim de yok” dedi. Aleyhissalâtu vesselam (memnuniyetsizliğini ifâde için ondan yüzünü çevirdi. Sonra adam Resülullah’ın sağ tarafından yaklaşıp aynı şeyleri söyledi. Efendimiz yine adamdan yüzünü çevirdi. Adam bu sefer sol tarafından yaklaştı, aynı şeyleri söyledi. Resulullah yine adamdan yüzünü çevirdi, sonra adam arka cihetinden yine yaklaşıp önceki sözlerini aynen tekrar etti. Bunun üzerine Aleyhissalatu vesselam onu aldı ve adama attı. Eğer değseydi canını yakacaktı. Buyurdular ki:

“Biriniz bütün sahib olduğu serveti getirip: “Bunu sadaka olarak veriyorum” diyor ve sonra da oturup halka avuç açıyor! Hayır. Sadakanın hayırlısı zenginlikten sonrakidir.”

Ebu Dâvud, Zekât 39, (1673).

3254 – Hz. Aişe (radıyallahu anhâ) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselam) buyurdular ki: “Eğer kadın, evin yiyeceğinden zarar vermeyecek şekilde infak ederse, kadın infâk ettiği için, erkek de kazandığı için sevaba kavuşurlar, malı koruyan vekil harc için de aynı şekilde sevab vardır. Bunlardan birinin sevabı diğerinin sevabından hiçbir şey noksanlaştırmaz.”

Buhari, Zekât 26, 17, 25, Büyü’ 12; Müslim, Zekât 80, (1024); Ebu Dâvud, Zekât 44, (1685); Tirmizi, Zekât 34, (671, 672); Nesâi, Zekât 57, (5, 65).

3255 – Ebu Ümâme (radıyallahu anh) anlatıyor: “Resulullah (aleyhissalâtu vesselâm):

“Kadın kocasının evinden, onun izni olmadan infak edemez!” buyurmuştu ki sordular:

“Ey Allah’ın Resulü! Yiyecek de mi veremez?”

“Evet buyurdular, o, mallarımızın en kıymetlisidir.”

Tirmizi, Zekât 34 (670).

3256 – Abdullah İbnu Amr İbni’I-Âs radıyallahu anhümâ anlatıyor: “Resulullah (aIeyhissalâtu vesselâm):

“Kadının ihsanda bulunması, ancak kocasının izniyle câizdir!” buyurdular. ”

3257 – Bir rivayette şöyle buyurmuştur: “Koca, kadının ismetine (nikâhına) sahipse, kadının kendi malında da tasarrufu câiz olmaz.”

Ebu Dâvud, Büyü 86, (3546, 3547); Nesâi, Zekât 58, (5, 65, 66).

3258 – Ebu Musa (radıyallahu anh) anlatıyor: ”Resulullah (aleyhissalatu vesselam) buyurdular ki: “Müslüman emin vekilharc, kendisine emredilen malı, gönül hoşluğu ile verdiği taktirde tasadduk edenlerden biri olur ve sevaba iştirak eder.”

Buhari, Zekat 25; Müslim, Zekat 79, (1023).

3259 – Hz. Ömer (radıyallahu anh) anlatıyor: “Ben Allah yolunda bir at tasadduk etmiş idim. Ona sâhip olan kişi, hayvanın bakımını ihmal etti. Bunun üzerine atı satın almak istedim. Biraz ucuza satar diye düşünüyordum. Önce Resulullah aleyhissalatu vesselam’a bir sorayım dedim.

“Sakın ha! buyurdu, ne onu satın al ne de sadakana dön, hatta onu sana bir dirheme verse bile. Zira sadakasına dönen, kustuğuna dönen gibidir!.” buyurdular.”

Buhâri, Zekât 59, Yesâya 31, Cihâd 119, 137; Müslim, Hibât 3, (1621); Muvatta, Zekât 50, (1, 282); Ebu Dâvud, Zekât 9, (1793); Tirmizi, Zekât 23, (668); Nesai, Zekât 100, (5, 108, 109).

Muvatta’nın bir rivayetinde şu ziyade vardır: “. . . (Sadakasına dönen) kusmuğuna dönen köpek gibidir.”

3260 – İbnu Abbâs radıyallahu anhümâ anlatıyor:

“Bir adam gelerek:

“Ey Allah’ın Resulü, annem vefat etti. Ben onun için tasaddukta bulunsam ona faydası olur mu?” diye sordu. Aleyhissalatu vesselam:

“Evet!” deyince, adam:

“Benim bir meyveliğim var. Sizi şâhid kılıyorum, onu annem için tasadduk ediyorum!” dedi.”

Buhari, Vesâyâ 15, 20, 26, Ebu Dâvud, Vesâyâ 15 (2882); Tirmizi, Zekat 33, (669); Nesâi, Vesaya 8, (6, 252, 253).

3261 – Sa’d İbnu Übâde (radıyallahu anh) anlatıyor: “Ey Allah’ın Resulü dedim, annem vefat etti, (onun adına) yapacağım sadakanın hangisi efdaldir?”

“Su!” buyurdular. Bu cevap üzerine Sa’d bir kuyu kazdı ve: “Bu kuyu Sa’d’ın annesi için” dedi.”

(Ebu Dâvud, Zekât 42, (1679, 1680, 1681); Nesâi, Vesâyâ 9, (6, 254, 255).

Sahabe Dışında Bazı Kimselerin Fazileti

ÜVEYS EL-KARANİ

4518 – Üseyr İbnu Câbir radıyallahu anh anlatıyor: “Hz. Ömer radıyallahu anh’a Yemenlilerin takviye kuvveti geldikçe her defasında onlara:

“Aranızda Üveys İbnu Âmir var mı?” diye sorardı. Nihayet Üveys İbnu Âmir’e rastladı. Aralarında şu konuşma geçti:

“Sen Üveys İbnu Amir misin?”

“Evet!”

“Murad’dan, sonra da Karan’dan?”

“Evet!”

“Sende alaca hastalığı vardı, bir dirhem karad bir yer hariç tamamını atlattın, değil mi?”

“Evet!”

“Senin bir annen olacak?”

“Evet!”

“Ben Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’dan işittim. Şöyle diyordu: “Size, önce Muradi sonra da Karani olan Üveys İbnu Amir, Yemen imdat kuvvetiyle gelecek. Onun alaca hastalığı vardı, dirhem kadar yer hariç atlattı. Onun bir annesi var. O annesine karşı saygılıdır. O, (bir şey için) yemin edecek olsa Allah (dilediğini yerine getirmek suretiyle) onun yemininden halâs eder. Eğer ondan kendin için istiğfar talep edebilirsen et.”

Benim için istiğfar ediver” dedi. O da istiğfar ediverdi. Bunun üzerine Hz. Ömer ona:

“Nereye gidiyorsun?” diye sordu.

“Küfe’ye!”

“Senin için valisine mektup yazayım mı?”

“Ben (hususi muamele istemem, herkesle bir olmayı), avamdan biri olmayı tercih ederim.”

“Ravi der ki: “Müteakip sene Küfe’nin eşrafından biri hacc yaptı ve Ömer’le karşılaştı. Ona Üveys rahimehullah’ı sordu.

“Ben onu, dedi, evi perişan, eşyası az bir halde bıraktım!”

Hz. Ömer, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’dan işittiğini ona da söyledi. Adam hacc’dan dönünce Üveys’e geldi ve:

“Benim için istiğfar ediver!” dedi.

“Sen hayırlı bir seferden yeni döndün, sen benim için istiğfar et” dedi ve:

“Ömer’e mi rastladın?” diye sordu.

“Evet!” dedi. Bunun üzerine Üveys ona da istiğfarda bulundu. Böylece halk onun ne olduğunu anladı. Bir müddet sonra o da (Küfe’yi terkedip) geri gitti, rahimehullah.”

Müslim, Fezailu’s-Sahabe 225, (2542).

NECAŞİ RAHİMEHULLAH

4519 – Hz. Aişe radıyallahu anha anlatıyor: “Necaşi rahimehullah öldüğü zaman biz onun kabrinin üzerinde uzun müddet bir nur görüldüğünü konuşurduk.”

Ebu Davud, Cihad 29, (2523).

ZEYD İBNU AMR İBNU NÜFEYL

4520 – İbnu Ömer radıyallahu anhüma Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’dan anlatarak der ki: “Aleyhissalatu vesselam, Zeyd İbnu Amr İbnu Nüfeyl’e, Beldah’ın aşağı kısmında rastladı. Bu karşılaşma, Aleyhissalatu vesselam’a henüz vahiy gelmeye başlamazdan önce idi. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a bir sofra ikram edildi, sofrada et de vardı. Aleyhissalatu vesselam sofradan yemekten kaçındı ve onu Zeyd’e sundu. O da yemekten kaçındı. Sonra Zeyd şunları söyledi:

“Ben sizin putlarınıza kestiğiniz etten yemem. Ben sadece Allah’ın ismi zikredilerek kesilenden yerim.”

Zeyd, Kureyş’i kestikleri sebebiyle ayıplar ve şöyle derdi:

“Koyunu Allah yarattı. Onun için gökten yağmur indirdi, yerden de bitki çıkardı. Ama siz onu Allah’ın ismini zikretmeden kesiyorsunuz.”

Böylece, Zeyd onların bu davranışlarının münker olduğunu ortaya koyuyordu.”

4521 – Bir başka rivayette ise şöyle gelmiştir: “Zeyd İbnu Amr İbnu Nüfeyl hakiki dini sorup, ona tabi olmak üzere (Varaka İbnu Nevfel ile birlikte) Şam’a gitti. Orada bir yahudi alimine rastladı. Ona dinleri hakkında sordu ve:

“Belki de dininize gireceğim, (bana onu tanıtın)!” dedi. Yahudi:

“Sen, Allah’ın gadabından nasibini almadıkça bizim dine giremezsin!” diye cevap verdi. Zeyd:

“Ben Allah’ın gadabından kaçarak buralara geldim, (gadab değil, rıza ve rahmet arıyorum), elimden geldiğince, Allah’ın gadabından herhangi bir pay almaya asla niyetim yok. Sen bana bir başkasını göster (de ona gideyim)!” der. Yahudi alim:

“Ben hağflikten başka bir şeyi tanımıyorum!” cevabını verir. Zeyd:

“Haniflik nedir?” der. Yahudi alim açıklar:

“Hz. İbrahim aleyhisselam’ın dinidir. O, ne yahudi ne de hıristiyandı, Allah’tan başka bir şeye de tapmıyordu.”

Zeyd onun yanından çıkınca hıristiyan alimlerinden biriyle karşılaşır. Ona da aynı şeyleri söyler. O da:

“Sen Allah’ın lânetinden nasibini almadıkça bizim dinimize giremezsin!” der. Zeyd ona da:

“Ben zaten Allah’ın lanetinden kaçarak bu diyarlara geldim. Elimden geldiğince, ebeddiyyen Allah’ın lanetinden bir şey yüklenmeyeceğim. Sen bana bir başkasını gösterebilir misin? der. O alim de:

“Hayır ben haniflikten başka bir şey bilmem!” cevabını verir. Zeyd ona da: “Haniflik nedir?” diye sorar. Alim:

“Hz. İbrahim aleyhisselam’ın dinidir. O ne yahudi ne de hıristiyandı, o sadece Allah’a tapardı” cevabını verir. Zeyd onların Hz. İbrahim hakkındaki sözlerini işitince, oradan ayrılır. Dışarı çıkınca ellerini kaldırıp:

“Allahım, seni şahid kılıyorum: Ben İbrahim aleyhisselâm’ın dini üzereyim!” der.”

Buhari, Menakıbu’l-Ensar 24, Zebaih 16.

4522 – Esma Bintu Ebi Bekr radıyallahu anhüma anlatıyor: “Zeyd İbnu Amr İbnu Nüfeyl’in ayakta dikilip sırtını Ka’be’ye dayayarak şöyle söylediğini işittim:

“Ey Kureyş topluluğu! Vallahi ben hariç hiçbiriniz Hz. İbrahim aleyhisselam’ın dini üzere değilsiniz!”

Zeyd diri didi toprağa gömülecek kızları (kurtarıp) hayatını bağışlardı. Kızını öldürmek isteyen adama:

“Onu öldürme, onun külfetini ben üzerime alıyorum” der ve kızı alırdı. Kız büyüyüp serpilince, babasına:

“Dilersen sana teslim edeyim, dilersen külfetini ben çekeyim” der, (bakımına devam eder)di.”

Buhari, Menakıbu’l-Ensâr 24.

EBU TALİB

4523 – Müseyyeb İbnu’l-Hazn anlatıyor: “Ebu Talib’in ölüm anı gelince, Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm yanına geldi. Başucunda Ebu Cehil ile Abdullah İbnu Ebi Umeyye İbni’l-Muğire’yi buldu.

“Ey Amcacığım! bir kelimelik Lâilahe illallah de! Onunla Allah indinde senin lehine şehadette bulunayım!” dedi. Ebu Cehil ve Abdullah atılarak (Ebu Talib’e):

“Sen Abdulmuttalib’in dininden yüz mü çevireceksin?” diye müdahale ettiler.. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm, (kelime-i şehadeti) ona arzetmeye devam etti. Onlar da kendi sözlerini aynen tekrara devam ettiler. Öyle ki bu hal Ebu Talib’in son söz olarak, onlara:

“Ben Abdulmuttalib’in dini üzereyim!” demesine kadar devam etti. Ebu Talib Lâilahe illallah demekten kaçınmıştı. Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm:

“Yasaklanmadığı müddetçe senin için istiğfar edeceğim!” dedi. Bunun üzerine aziz ve celil olan Allah şu vahyi indirdi. “(Meâlen:) “Akraba bile olsalar, onların cehennemlik oldukları ortaya çıktıktan sonra müşrikler hakkında Allah’tan af dilemek ne Peygamber’e ve ne de iman edenlere uygun düşmez” (Tevbe 113).

Cenab-ı Hak şu ayeti de Ebu Talib hakkında indirmiştir. (Mealen): “Sen sevdiğin kimseyi hidayete erdiremezsin. Ancak Allah dilediğine hidayet verir. Doğru yolda olanları en iyi bilen de O’dur” (Kısas 56).

Buhari, Menakıbu’l-Ensar 40, Cenaiz 81, Tefsir, Beraet 16, Kasas 1, Eyman 19; Müslim, İman 39, (34); Nesai, Cenaiz 102, (4, 90, 91).

4524 – Ebu Sa’id radıyallahu anh anlatıyor: “Ebu Talib Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’ın yanında zikredilmişti.

“Umulur ki, Kıyamet günü şefaatim ona fayda eder de, böylece ateşten, topuklarına kadar yükselen sığ bir yere konur, yine de beyni kaynar.”

Buhari, Menakıbu’l-Ensar 40, Rikak 51; Müslim, İman 360, (210).

4525 – Hz. Abbas radıyallahu anh anlatıyor: “Ey Allah’ın Resûlü dedim, amcana (istiğfarla yardım)dan seni alıkoyan nedir? O seni koruyor, senin için kafirlere kızıyordu.”

“Evet! dedi, olacak. O ateşin sığ bir yerindedir. Eğer ben olmasaydım cehennemin en derin yerinde olacaktı.”

Buhari, Menakıbu’l-Ensar 40, Edeb 115, Rikak 51; Müslim, İman 357, (209).

MALİK İBNU ENES RAHİMEHULLAH TEÂLA

4526 – Ebu Hüreyre radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

“İnsanların ilim taleb etmek üzere seferlere çıkacakları zaman yakındır. (O zaman) Medine aliminden daha bilginini bulamazlar.”

Abdurrezzak, rivayetinde: “Bu (hadiste haber verilen alim) Malik İbnu Enes’dir” demiştir.

Tirmizi, İlim 18, (2682).

Sehavet ve Kerem

SÛRET VE PERDELERLE İLGİLİ KERÂHET

2144 – Ebü Talha el-Ensârî (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtu vesselam) buyurdular ki: “Melekler, içerisinde köpek ve timsaller bulunan eve girmezler.

Buhâri, Libâs 92, 88, Bedü’l-Halk 6, 14, Megâzî 11; Müslim, Libâs 102, (2606); Ebü Dâvud, Libâs 48, (4155); Tirmizî, Edeb 44, (2805); Nesâî, Zînet 112, (8, 212, 213); İbnu Mace, Libâs 44, (3649).

2145 – Sefine (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Hz. Ali (radıyallâhu anh), Resülullah (aleyhissalatu vesselam)’ı hazırladığı bir yemeğe dâvet etti. Efendimiz gelip, içeri girmek üzere elini kapının kirişleri üzerine koyunca, evin bir köşesine gerilmiş bir kırâm görmüştü ki hemen geri döndü. (Resülullah’a geri dönüşünün) sebebi sorulunca: “Bir peygambere tezyin edilip süslenmiş bir eve girmek uygun olmaz” cevabını verdi.”

Ebü Dâvud, Et’ime 8, (3755); İbnu Mâce, Et’ime 56, (3360).

2146 – Hz. Ebü Hüreyre (radıyallâhu anh anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular ki: “Bana Cibrîl (aleyhisselâm) geldi ve: “Dün sana gelmiştim (ama yanına girmedim).” Girmeyişimin sebebi de üzerinde timsaller bulunan perde bezi idi. Orada bir de köpek vardı, kapının üzerinde de insan resimleri bulunuyordu. Timsallerin başlarının koparılmasını emret ki ağaç şekline dönsün. Örtüden ayak altına atılacak iki minder yapılmasını, köpeğin de dışarı çıkarılmasını söyle!” Bu söylenenler yapıldı.”

Müslim, Libâs 102 (2112); Ebü Dâvud, Libâs 48, (4158); Tirmizî, Edeb 44, (2807); Nesâî, Zînet 113, (8, 216). Bu rivayet Ebü Dâvud ve Tirmizî’nin metnine mutabıktır.

2147 – Hz Ali (radıyallâhu anh) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalâtu vesselâm) buyurdular k‹: “İçerisinde resim, cünüb ve köpek bulunan eve (rahmet) melekleri girmez.”

Ebü Dâvud, Tahâret 90, (227); Libâs 48, (4152); Nesâî, Tahâret 168, (1,141), Sayd 11, (7,185).

2148 – İbnu Abbas (radıyallâhu anhümâ) anlatıyor: “Resülullah (aleyhissalatu vesselâm) (Mekke’nin Fethi günü), Beytullah’ta tasvirler görünce, içeri girmedi. Önce onların imhasını emretti ve imha edildiler. İçeride Hz. İbrâhim ve Hz. İsmâil (aleyhimesselâm)’in ellerinde kumar okları bulunur vaziyetteki suretlerini görmüştü. Şöyle buyurdu: “Allah canlarını alsın. Vallahi onlar asla oklarla kısmet aramadılar.”

Buhârî, Enbiya 8, Hacc 54, Megazî 48.

  1. “Kütüb-i Sitte hadisleri nedir?”
  2. “Kütüb-i Sitte kitapları listesi”
  3. “Kütüb-i Sitte Arapça-Türkçe çeviri”
  4. “En güvenilir hadisler hangi kitapta bulunur?”
  5. “Kütüb-i Sitte sahih hadisler”
  6. “Kütüb-i Sitte terimleri açıklamaları”
  7. “Kütüb-i Sitte ve muhaddisler”
  8. “Kütüb-i Sitte hadis koleksiyonu”
  9. “Kütüb-i Sitte okuma yöntemleri”
  10. “Kütüb-i Sitte hadis eleştirisi”
  11. “Kütüb-i Sitte öğrenme kaynakları”
  12. “Kütüb-i Sitte rivayet zinciri”
  13. “Kütüb-i Sitte ve hadis terminolojisi”
  14. “Kütüb-i Sitte sahih hadislerin listesi”
  15. “Kütüb-i Sitte ve hadis metinleri”
  16. “Kütüb-i Sitte ve zayıf hadisler”
  17. “Kütüb-i Sitte tefsir hadisleri”
  18. “Kütüb-i Sitte ve hadis külliyatları”
  19. “Kütüb-i Sitte ve fıkhî meseleler”
  20. “Kütüb-i Sitte hadis numaraları”
Close

Subscribe to Blog via Email

Enter your email address to subscribe to this blog and receive notifications of new posts by email.

Join 259 other subscribers