ANNE-BABAMLA GEÇİNEMİYORUM, NE TAVSİYE EDERSİNİZ?

Ben anne-babamla pek geçinemiyorum, onları üzmemeye uğraşayım derken benim psikolojim çok bozuldu, sürekli münakaşa ortamı yaşanıyor, bazılarına benim sabrım dayanmıyor. Mesela daha önceden kullandığım bir psikolojik ilacı almam konusunda ısrar ediyor ama o ilaç benim psikolojimi daha çok bozuyor. Bu gibi bir sürü yapamayacağım şeyleri istiyorlar benden. Benim hiç huzurum kalmadı. Bu durumda onların gönül rızası olmadan ayrı yaşasam sadece telefon ile görüşsem ve arada gidip gelsem olur mu? Bu sıkıntıdan kurtulsam büyük ihtimalle dinî görevlerimi de daha büyük şevkle yapacağım. 25 yaşındayım ama küçük çocuk gibi hapis oluyorum. Bana muhtaç değiller. Dinen bu gibi sıkıntılı hallerde onlardan ayrı yaşamaya hiç izin yok mu?

Anne-babaya hizmet etmek, onları memnun kılmak büyük bir vazifedir. Ancak yanlarında durduğunuzda aranız iyice açılıyorsa, gereken hürmet, saygı ve huzur kalmıyorsa, biraz ayrı kalmanızda, muhabbeti arttıracak bir ayrılığı denemenizde fayda olabilir. Ayrı veya beraber yaşamada dinimizin açık, kesin bir hükmü yoktur. Çünkü bu durum, şahıstan şahısa, kültürden kültüre, ekonomiye ve sair ahvale göre değişir ve hissin çokça geçerli olduğu bir alandır. Dolayısıyla her insan duruma göre kendini ayarlayacak fakat her ne şekilde bulunursa bulunsun, ister ayrı yaşasın ister beraber anne-babasıyla arasını bozmayacak, onları hoşnut etmenin yollarını arayacak ve irtibatı koparmayacak. Tabi, takatin üstünde şeyler isterlerse ve insanın bunu karşılamaya gücü yetmezse bu durumda mesuliyet kalkar. Zira Allah insanı ancak gücünün dâhilindeki şeylerle mesul kılmıştır.